Νίκος Μόττας: «Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε τις τεράστιες δυνατότητες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης»

Δημοσιεύουμε το κείμενο της ομιλίας του Νίκου Μόττα, γενικού γραμματέα του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Θεσσαλονίκης, στην εκδήλωση για την 60η επέτειο από τον θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης που έγινε στη Θεσσαλονίκη την 1η Δεκέμβρη 2019:

∇

Φίλες και φίλοι,

κάποιος που παρα­κο­λου­θεί την σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση, ενδε­χο­μέ­νως να ανα­ρω­τη­θεί: Τι σημα­σία έχει σήμε­ρα, το 2019, ένα γεγο­νός που συνέ­βη πριν από 60 χρό­νια σε μια μακρι­νή χώρα, στην άλλη άκρη του κόσμου; Για­τί η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση συνε­χί­ζει να μαγνη­τί­ζει το ενδια­φέ­ρον ανθρώ­πων όλων των ηλικιών;

Η απά­ντη­ση, επι­τρέψ­τε μου να πω, είναι απλή: Η Επα­νά­στα­ση της Κού­βας εκφρά­ζει μια βαθύ­τα­τη ιστο­ρι­κή αλή­θεια. Ότι ενας λαός, όσο μικρός κι’ αν είναι, όσο δυνα­τούς αντι­πά­λους κι’ αν έχει, μπο­ρεί αν πραγ­μα­τι­κά το θελή­σει, να σηκώ­σει κεφά­λι, να επα­να­στα­τή­σει, να ανα­τρέ­ψει την εις βάρος του τάξη πραγ­μά­των και να γίνει ο ίδιος αφέ­ντης στον τόπο του. Όπως άλλω­στε έγρα­φε ο εθνι­κός ποι­η­τής της Κού­βας, ο Χοσέ Μαρ­τί: «Τα δικαιώ­μα­τα σου δεν τα ζητια­νεύ­εις, αλλά τα κατακτάς!».

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση του 1959 απο­τέ­λε­σε εναν εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κό κρί­κο στην μακρά αλυ­σί­δα των αγώ­νων του κου­βα­νι­κού λαού για λευ­τε­ριά και απο­δέ­σμευ­ση από τα δεσμά της αποι­κιο­κρα­τί­ας και του ιμπε­ρια­λι­σμού. Άλλω­στε, από το 1868 που ο κου­βα­νι­κός λαός απο­φά­σι­σε να πάρει τα όπλα απέ­να­ντι στους ισπα­νούς αποι­κιο­κρά­τες, μέχρι την Επα­νά­στα­ση του 1959, η σύγ­χρο­νη ιστο­ρία της Κού­βας είναι καρ­πός της ακα­τά­παυ­στης ταξι­κής πάλης ανά­με­σα σε εκμε­ταλ­λευ­τές και εκμε­ταλ­λευό­με­νους, ανά­με­σα σε αποι­κιο­κρά­τες-ιμπε­ρια­λι­στές και σκλά­βους, ανά­με­σα σε μεγα­λο­τσι­φλι­κά­δες και φτω­χούς αγρό­τες, ανά­με­σα σε μεγά­λα μονο­πώ­λια και εργα­ζό­με­νους, καπι­τα­λι­στές και εργάτες.

Η Επά­να­στα­ση του 1959 δεν ήταν ενα αυθόρ­μη­το ξέσπα­σμα ενά­ντια στη δικτα­το­ρία του Μπα­τί­στα. Υπήρ­ξε — για να δανει­στού­με τα λόγια του δικού μας ποι­η­τή Κώστα Βάρ­να­λη — «τέκνο της ανά­γκης και ώρι­μο τέκνο της οργής». Πριν το θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης, ο κου­βα­νι­κός λαός πέρα­σε ήττες, έχυ­σε το αίμα του στα πεδία των μαχών ενά­ντια σε ξένους και ντό­πιους δυνά­στες, θυσί­α­σε στον αγώ­να κάποιους απ’ τους πιο γεν­ναί­ους επα­να­στά­τες του, αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν στα­μά­τη­σε, δεν εγκα­τέ­λει­ψε την πάλη.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κά είναι τα λόγια του ηγέ­τη της Επα­νά­στα­σης, του αλη­σμό­νη­του Κομα­ντά­ντε Φιντέλ Κάστρο που έλε­γε: «Ξεκί­νη­σα την επα­νά­στα­ση με 82 άνδρες. Αν έπρε­πε να το ξανα­κά­νω, θα το έκα­να και με 10 και 15, έχο­ντας από­λυ­τη πίστη. Δεν έχει σημα­σία πόσο μικρός είσαι. Αν έχεις πίστη στο στό­χο σου και σχέ­διο δρά­σης θα πετύ­χεις».

Και, πράγ­μα­τι, το Γενά­ρη του 1959 οι αντάρ­τι­κες ομά­δες των λεγό­με­νων «μπαρ­μπού­δος» — των γενειο­φό­ρων επα­να­στα­τών- έμπαι­ναν θριαμ­βευ­τι­κά στην πρω­τεύ­ου­σα Αβά­να, γκρε­μί­ζο­ντας το λαο­μί­ση­το καθε­στώς του δικτά­το­ρα Φουλ­χέν­σιο Μπα­τί­στα. Η μεγά­λη αυτή νίκη ήταν το επι­στέ­γα­σμα ενός τριε­τούς δύσκο­λου και αμφίρ­ρο­που πολέ­μου που οι αντάρ­τι­κες δυνά­μεις έδω­σαν σε όλη την κου­βα­νι­κή επι­κρά­τεια — από τις βου­νο­κορ­φές της Σιέρ­ρα Μαέ­στρα και το Σαντιά­γο, μέχρι την πόλη της Σάντα Κλά­ρα και την Αβάνα.

Η Επα­νά­στα­ση της Κού­βας απο­τέ­λε­σε κοσμοϊ­στο­ρι­κό γεγο­νός στην Ιστο­ρία του 20ου αιώ­να, καθώς σημα­το­δό­τη­σε την πρώ­τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στην αμε­ρι­κά­νι­κη ήπει­ρο και ευρύ­τε­ρα στο δυτι­κό ημισφαίριο.

Ο θρί­αμ­βος των κου­βα­νών επα­να­στα­τών πριν από 60 χρό­νια — όπως άλλω­στε και η προη­γη­θεί­σα Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση το 1917 στη Ρωσία- απο­τε­λεί πηγή πλού­σιων συμπε­ρα­σμά­των, από τα οποία αξί­ζει και πρέ­πει να διδαχτούμε.

Ένα πρώ­το και βασι­κό συμπέ­ρα­σμα είναι πως το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, η καθε­στη­κυία τάξη πραγ­μά­των δεν είναι ανί­κη­τη. Μπο­ρεί να ανα­τρα­πεί. Επι­βε­βαιώ­θη­κε η ζωτι­κό­τη­τα του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού, της επα­να­στα­τι­κής πάλης και του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού απέ­να­ντι στην ηττο­πά­θεια και την υπο­τα­γή στον αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δύναμης.

Ενα δεύ­τε­ρο — εξί­σου σημα­ντι­κό- συμπέ­ρα­σμα είναι ότι η ανα­τρο­πή αυτή του καπι­τα­λι­σμού δε μπο­ρεί, σε καμία περί­πτω­ση, να έρθει με «ειρη­νι­κά μέσα», δηλα­δή με αυτα­πά­τες περί «μεταρ­ρύθ­μι­σης του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος» και «κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου προς το σοσιαλισμό».

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι το παρά­δειγ­μα της Χιλής του Σαλ­βα­δόρ Αλιέ­ντε, όπου το εγχεί­ρη­μα του «ειρη­νι­κού περά­σμα­τος στον σοσια­λι­σμό» με την κυβέρ­νη­ση της επο­νο­μα­ζό­με­νης «Λαϊ­κής Ενό­τη­τας» στην οποία συμ­με­τεί­χε το ΚΚ Χιλής, τσα­κί­στη­κε από το πρα­ξι­κό­πη­μα των ΗΠΑ και του Πινο­σέτ το 1973. Το ανα­φέ­ρου­με αυτό για να τονι­στεί ότι, στο έδα­φος της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, καμία κυβέρ­νη­ση, όσο καλές προ­θέ­σεις κι αν έχει, όσο ριζο­σπα­στι­κή, αρι­στε­ρή κι’ αν είναι, δε μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε πραγ­μα­τι­κή ανα­τρο­πή υπέρ των λαϊ­κών συμφερόντων.

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση ήρθε να επι­βε­βαιώ­σει τα λόγια του Μαρξ, ο οποί­ος έγρα­φε στο «Κεφά­λαιο», πως «η βία είναι η μαμή κάθε παλαιάς κοι­νω­νί­ας που κυο­φο­ρεί μέσα της μια και­νούρ­για».

Απο­δεί­χθη­κε ότι ο ένο­πλος λαός, που έχει συνει­δη­το­ποι­ή­σει για ποιόν σκο­πό αγω­νί­ζε­ται, είναι σε θέση να τσα­κί­σει τυρ­ρά­νους, δικτά­το­ρες και ιμπε­ρια­λι­στές. Όπως σημεί­ω­νε σε ενα από τα γρα­πτά του ο Ερνέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα «διδά­ξα­με την έλλει­ψη φόβου για τον εχθρό και την κατα­δυ­νά­στευ­ση. Διδά­ξα­με ότι τα όπλα στα χέρια του λαού απο­τε­λούν ανώ­τε­ρη δύνα­μη από μισθο­φο­ρι­κούς στρα­τούς». Και πράγ­μα­τι, φίλες και φίλοι, η πανω­λε­θρία των μισθο­φό­ρων της CIA το 1961 στον Κόλ­πο των Χοί­ρων απο­τε­λεί, αν μη τι άλλο, χει­ρο­πια­στή από­δει­ξη ότι καμία ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη, όσο πανί­σχυ­ρη κι’ αν είναι, δε μπο­ρεί να καθυ­πο­τά­ξει εναν επα­να­στα­τη­μέ­νο λαό που είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να ζήσει ελεύ­θε­ρος από τα εκμε­ταλ­λευ­τι­κά δεσμά.

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση επι­βε­βαί­ω­σε αυτό που είχε ανα­δεί­ξει η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Ότι δηλα­δή είναι εφι­κτή η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού σε μια χώρα, χωρίς την ανα­μο­νή για την παγκό­σμια επα­νά­στα­ση. Απο­δεί­χθη­κε ότι η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να νική­σει σε οποια­δή­πο­τε χώρα έχουν δια­μορ­φω­θεί οι ανα­γκαί­ες υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τον σοσια­λι­σμό. Στην περί­πτω­ση της Κού­βας, η πορεία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης δεν ξεκί­νη­σε αμέ­σως, με το θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης. Ήταν δυο χρό­νια μετά την επι­κρά­τη­ση της επα­νά­στα­σης, το Μάη του 1961, όταν ο Φιντέλ Κάστρο ανα­κή­ρυ­ξε τον σοσια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της επα­να­στα­τι­κής κυβέρ­νη­σης. Σας δια­βά­ζω τα λόγια του:

«Λοι­πόν, ναι! Το καθε­στώς μας είναι σοσια­λι­στι­κό! — έλε­γε ο Φιντέλ- Θέλου­με ενα Σύνταγ­μα που να μην είναι αστι­κό. Θέλου­με ενα Σύντυαγ­μα που να αντα­πο­κρί­νε­ται σε ενα και­νούρ­γιο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, όπου να μην υπάρ­χει εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Αυτό το και­νούρ­γιο σύστη­μα λέγε­ται σοσια­λι­σμός».

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απέ­δει­ξε και κάτι άλλο, εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κό. Απέ­δει­ξε τις τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, οι οποί­ες συνο­ψί­ζο­νται σε μια σει­ρά σπου­δαί­ες κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις, πρω­τό­γνω­ρες για τους εργα­ζό­με­νους των χωρών της Αμε­ρι­κα­νι­κής ηπεί­ρου. Να σημειώ­σου­με εδώ πως πρό­κει­ται για κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις που έλα­βαν χώρα εν μέσω πολύ μεγά­λων δυσκο­λιών και εμπο­δί­ων, ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης, απει­λών και τρο­μο­κρα­τί­ας, στο πλαί­σιο του οικο­νο­μι­κού και εμπο­ρι­κού απο­κλει­σμού που επέ­βα­λε η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ το 1962 και το οποίο, σχε­δόν 60 χρό­νια μετά, συνε­χί­ζει να υφίσταται.

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση παρέ­λα­βε μια χώρα, κυριο­λε­κτι­κά αποι­κία των ΗΠΑ. Επί δικτα­το­ρί­ας Μπα­τί­στα στην Κού­βα κυριαρ­χού­σαν μια χού­φτα αμε­ρι­κά­νι­κα μονο­πώ­λια και οι ντό­πιοι συνερ­γά­τες της, παρά­σι­τα, γκάν­γκ­στερς, μαφιό­ζοι, που λυμαί­νο­νταν τον πλού­το της χώρας. Το δε επί­πε­δο παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων ήταν πολύ χαμηλό.

Με την καθο­ρι­στι­κή οικο­νο­μι­κή συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και άλλων σοσια­λι­στι­κών κρα­τών, η επα­να­στα­τι­κή κυβέρ­νη­ση του Κάστρο κατά­φε­ρε να αλλά­ξει στα­δια­κά το πρό­σω­πο της Κού­βας, δημιουρ­γώ­ντας ενα κρά­τος με υψη­λού επι­πέ­δου, προ­σβά­σι­μες στο σύνο­λο του λαού, δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, Πρό­νοιας, Αθλη­τι­σμού και Πολιτισμού.

Είναι σημα­ντι­κό να ανα­φέ­ρου­με ότι το πρώ­το μέτρο που πήρε η επα­να­στα­τι­κή κυβέρ­νη­ση ήταν ο νόμος για την αγρο­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση. Επρό­κει­το ουσια­στι­κά για ευρεί­ας κλί­μα­κας ανα­δια­νο­μή γης προς όφε­λος των ακτη­μό­νων και των φτω­χών αγρο­τών οι οποί­οι προη­γου­μέ­νως ανα­γκά­ζο­νταν να δου­λεύ­ουν στα χωρά­φια μεγα­λο­τσι­φλι­κά­δων για ενα κομ­μά­τι ψωμί. Σκε­φτεί­τε ότι πριν την Επα­νά­στα­ση, μόλις το 1,5% των ιδιο­κτη­τών γης κατεί­χε το 46% των καλ­λιερ­γού­με­νων εκτά­σε­ων. Με το νόμο περί αγρο­τι­κής μεταρ­ρύθ­μι­σης κατα­σχέ­θη­καν 1.942 τετρα­γω­νι­κά χιλιό­με­τρα γης που ανή­καν σε μεγά­λες εται­ρεί­ες αμε­ρι­κα­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων και περί­που 100 χιλιά­δες αγρο­τι­κές οικο­γέ­νειες έλα­βαν τίτλους ιδιο­κτη­σί­ας γης.

Οι σπου­δαί­ες κατα­κτή­σεις της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Κού­βα ενο­χλούν τους πάσης φύσης απο­λο­γη­τές του καπι­τα­λι­σμού. Το βλέ­που­με αυτό στις συκο­φα­ντι­κές επι­θέ­σεις που κατά δια­στή­μα­τα εξα­πο­λύ­ουν ενά­ντια στην Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση. Τους «πονά­ει», βλέ­πε­τε, ότι εδώ και 60 χρό­νια, ο κου­βα­νι­κός λαός όχι μόνο δεν έσκυ­ψε το κεφά­λι στους ιμπε­ρια­λι­στές των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν λύγι­σε υπό το βάρος του οικο­νο­μι­κού απο­κλει­σμού, αλλά κατά­φε­ρε να προ­ο­δεύ­σει και να μια σει­ρά τομείς της κοι­νω­νι­κής ζωής.

Ορι­σμέ­να ενδει­κτι­κά παραδείγματα:

Πριν την Επα­νά­στα­ση του 1959, το 40% του πλη­θυ­σμού δε γνώ­ρι­ζε γρα­φή και ανά­γνω­ση, ήταν βυθι­σμέ­νο στον αναλ­φα­βη­τι­σμό. Η «Εκστρα­τεία ενά­ντια στον αναλ­φα­βη­τι­σμό» που ξεκί­νη­σε μετά την Επα­νά­στα­ση και διήρ­κε­σε 12 μήνες αύξη­σε ραγδαία το ποσο­στό μόρ­φω­σης στο 96%. Πάνω από 700 χιλιά­δες άνθρω­ποι έμα­θαν γρα­φή και ανάγνωση.

Σήμε­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της UNESCO, η Κού­βα δια­τη­ρεί ένα από τα χαμη­λό­τε­ρα ποσο­στά αναλ­φα­βη­τι­σμού παγκο­σμί­ως, ενώ σύμ­φω­να με έκθε­ση της Παγκό­σμιας Τρά­πε­ζας δια­θέ­τει το καλύ­τε­ρο Εκπαι­δευ­τι­κό Σύστη­μα στη Λατι­νι­κή Αμερική.

Για το 2018, η Κου­βα­νι­κή κυβέρ­νη­ση διέ­θε­σε το 24% του ετή­σιου κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για την Παι­δεία. Το αντί­στοι­χο ποσο­στό στις ΗΠΑ είναι μόλις 6%.

Αντί­στοι­χα, το Κου­βα­νι­κό εθνι­κό σύστη­μα υγεί­ας — δωρε­άν και προ­σβά­σι­μο για το σύνο­λο του λαού- έχει χαρα­κτη­ρι­στεί από την UNESCO ως «παρά­δειγ­μα προς μίμη­ση». Η μικρή Κού­βα πρω­το­πο­ρεί παγκο­σμί­ως στην αντι­με­τώ­πι­ση ασθε­νειών που σχε­τί­ζο­νται με τον καρ­κί­νο, έχει το χαμη­λό­τε­ρο ποσο­στό βρε­φι­κή θνη­σι­μό­τη­τας σε όλη την αμε­ρι­κά­νι­κη ήπει­ρο και ενα από τα χαμη­λό­τε­ρα παγκο­σμί­ως. Έχει δική της παρα­γω­γή φαρ­μά­κων, δαπα­νά το 27% του ετή­σιου προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για τη βελ­τί­ω­ση του συστή­μα­τος υγεί­ας, δια­θέ­τει το μεγα­λύ­τε­ρο αριθ­μό για­τρών σε ανα­λο­γία με τον πλη­θυ­σμό της από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο.

Είναι γνω­στό, άλλω­στε, ότι η Κού­βα εξά­γει ιατρι­κό προ­σω­πι­κό στο εξω­τε­ρι­κό, στέλ­νο­ντας για­τρούς σε λαούς που το έχουν ανά­γκη ώστε να προ­σφέ­ρουν τις υπη­ρε­σί­ες τους αφι­λο­κερ­δώς. Την στιγ­μή που οι ΗΠΑ και η ΕΕ «εξά­γουν» ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, σκορ­πώ­ντας το θάνα­το και την κατα­στρο­φή, η μικρή σοσια­λι­στι­κή Κού­βα ανα­δει­κνύ­ε­ται παγκό­σμια πρω­τα­θλή­τρια στη διε­θνι­στι­κή αλληλεγγύη.

Οι κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις, ασφα­λώς, δεν στα­μα­τούν εδώ. Στους τομείς της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, του πολι­τι­σμού, του αθλη­τι­σμού η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση έχει να επι­δεί­ξει σπου­δαία επιτεύγματα.

Φίλες και φίλοι,

οι συκο­φά­ντες της Επα­νά­στα­σης κάνουν συχνά λόγο για δήθεν «έλλει­ψη δημο­κρα­τί­ας» και «δικτα­το­ρία στην Κού­βα». Πρό­κει­ται για ψέμα πρώ­του μεγέθους.

Στην Κού­βα γίνο­νται εκλο­γές, ο λαός συμ­με­τέ­χει ενερ­γά σε όλο το φάσμα της πολι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής, και μάλι­στα με δια­δι­κα­σί­ες δημο­κρα­τι­κό­τε­ρες από αυτές της καθ’ ημάς αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας. Οι μορ­φές λαϊ­κής εξου­σί­ας στην Κού­βα ξεκι­νούν από κάθε γει­το­νιά (από τα τοπι­κά «Λαϊ­κά Συμ­βού­λια») και φτά­νουν ως την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση, με το λαό να έχει λόγο για κάθε ζήτη­μα που τον αφορά.

Στην πρό­σφα­τη δια­δι­κα­σία για την έγκρι­ση του νέου Συντάγ­μα­τος, ο κου­βα­νι­κός λαός συμ­με­τεί­χε μαζι­κά σε δημό­σια δια­βού­λευ­ση που διήρ­κε­σε 4 μήνες. Μέσα σε αυτό το διά­στη­μα έγι­ναν σε όλη την επι­κρά­τεια, σε πόλεις, γει­το­νιές και χώρου δου­λειάς, 133.000 δια­βου­λεύ­σεις, με την συμ­με­το­χή 9 εκα­τομ­μυ­ρί­ων κου­βα­νών και κατα­τέ­θη­καν 783.000 προ­τά­σεις για τη βελ­τί­ω­ση του Συντάγ­μα­τος. Να λοι­πόν, τι σημαί­νει δημο­κρα­τία, φίλες και φίλοι: Να συμ­με­τέ­χει ενερ­γά ο λαός και να καθο­ρί­ζει ο ίδιος τις τύχες του.

60 χρό­νια μετά την Επα­νά­στα­ση η σοσια­λι­στι­κή Κού­βα συνε­χί­ζει να στέ­κε­ται όρθια, ξεπερ­νώ­ντας μεγά­λες αντι­ξο­ό­τη­τες, ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­θέ­σεις, ασφυ­κτι­κό οικο­νο­μι­κό και εμπο­ρι­κό απο­κλει­σμό, χιλιά­δες αντε­πα­να­στα­τι­κές και τρο­μο­κρα­τι­κές ενέργειες.

Η εργα­τι­κή τάξη και ο λαός της Κού­βας, υπό την ηγε­σία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, κατά­φε­ραν να μεί­νουν όρθιοι ακό­μη και στα χρό­νια των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 90, χάνο­ντας τον πιο πολύ­τι­μο σύμ­μα­χο τους, την Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Παρά τις δυσα­νά­λο­γα μεγά­λες αντι­ξο­ό­τη­τες, όταν η κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο υπο­στέλ­λο­νταν στη Μόσχα και οι ύαι­νες του ιμπε­ρια­λι­σμού πανη­γύ­ρι­ζαν το «τέλος της ιστο­ρί­ας», κάπου αλλού, σε μια γωνιά της Καραϊ­βι­κής, συνέ­χι­ζε να ανε­μί­ζει η σημαία της σοσια­λι­στι­κής επανάστασης.

Σήμε­ρα, η στή­ρι­ξη και αλλη­λεγ­γύη απέ­να­ντι στον κου­βα­νι­κό λαό δεν αφο­ρά μονά­χα τους κομ­μου­νι­στές, μόνο όσους εμπνέ­ο­νται και παλεύ­ουν για την σοσια­λι­στι­κή και κοι­νω­νι­κή επά­να­στα­ση. Αφο­ρά τους εργα­ζό­με­νους σε κάθε γωνιά του κόσμου. Αφο­ρά όλους όσους συνει­δη­το­ποιούν το προ­φα­νές: Ότι δηλα­δή είναι ιστο­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα να εντα­θεί η πάλη ενά­ντια στο σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που γεν­νά κρί­σεις, φτώ­χεια, πολέ­μους, δυστυ­χία και προσφυγιά.

Την ιστο­ρία, άλλω­στε, τη γρά­φουν με τους αγώ­νες τους οι λαοί, οι κατα­πιε­σμέ­νοι αυτού του κόσμου.

Σήμε­ρα, περισ­σό­τε­ρο από ποτέ άλλο­τε, ο κου­βα­νι­κός λαός έχει ανά­γκη την στή­ρι­ξη και την αλλη­λεγ­γύη μας, ώστε να συνε­χί­σει, παρά τα εμπό­δια και τις δυσκο­λί­ες, προς την κατεύ­θυν­ση του σοσια­λι­στι­κού δρό­μου ανά­πτυ­ξης, με σκο­πό την κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία και την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρωπο.

Hasta la victoria, siempre — Μέχρι τη νίκη, για πάντα!