Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Νίκος Μόττας: «Τα γεγονότα στις ΗΠΑ δείχνουν μια κοινωνία βαθύτατων αντιθέσεων που βρίσκεται σε παρακμή»

Τηλε­φω­νι­κή συνέ­ντευ­ξη παρα­χώ­ρη­σε στην εκπο­μπή του δημο­σιο­γρά­φου Αλέ­κου Χατζη­κώ­στα, «Λόγια στα­ρά­τα», στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8, τη Δευ­τέ­ρα 11/1, ο Νίκος Μόττας.

Ο Νίκος Μότ­τας είναι υπο­ψή­φιος διδά­κτο­ρας (Phd) Πολι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πολι­τι­κές Επι­στή­μες στο Πανε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κάτο­χος δύο μετα­πτυ­χια­κών τίτλων (Master of Arts), στις διπλω­μα­τι­κές σπου­δές (Παρί­σι) και στις διε­θνείς διπλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πανε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημο­σιευ­θεί σε ελλη­νό­φω­να και ξενό­γλωσ­σα μέσα.

Σχο­λιά­ζο­ντας τα γεγο­νό­τα στο Καπι­τώ­λιο των ΗΠΑ, τόνι­σε : «Όλα όσα παρα­κο­λου­θή­σα­με να συμ­βαί­νουν στις ΗΠΑ, την ισχυ­ρό­τε­ρη καπι­τα­λι­στι­κή δύνα­μη του πλα­νή­τη, δεί­χνουν μια κοι­νω­νία σε παρακ­μή, μια κοι­νω­νία βαθύ­τα­των αντι­θέ­σε­ων, όπου βρί­σκουν πρό­σφο­ρο έδα­φος κάθε είδους αντι­δρα­στι­κές ιδε­ο­λη­ψί­ες και δυνά­μεις σαν και αυτές που είδα­με να εισβάλ­λουν στο Καπι­τώ­λιο. Πάντως είτε με τον ακρο­δε­ξιό Τραμπ, είτε με τον «προ­ο­δευ­τι­κό» Μπάι­ντεν στην εξου­σία, είτε με Δημο­κρα­τι­κούς είτε με Ρεπου­μπλι­κά­νους, η αμε­ρι­κα­νι­κή υπερ­δύ­να­μη έχει πάρει ορι­στι­κά το δρό­μο χωρίς επιστροφή».

Και συνέ­χι­σε σημειώ­νο­ντας : «Είδα­με μια χώρα με τερά­στια αδιέ­ξο­δα, με κολοσ­σιαί­ες κοι­νω­νι­κές δια­φο­ρές, όπου το 5% του πλη­θυ­σμού κατέ­χει το 80% του πλού­του, όπου 40 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι – σύμ­φω­να με στοι­χεία του ΟΗΕ – ζουν κάτω από το όριο της φτώ­χειας, 18 εκατ. Αμε­ρι­κα­νοί σε συν­θή­κες “ακραί­ας φτώ­χειας” ζουν με 2 δολά­ρια κατά μέσο όρο την ημέ­ρα, όπου η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της Υγεί­ας, της Παι­δεί­ας και άλλων κοι­νω­νι­κών τομέ­ων έχει χτυ­πή­σει κόκ­κι­νο. Μια χώρα που ο ρατσι­σμός και η αστυ­νο­μι­κή βία απο­τε­λεί συχνό φαι­νό­με­νο, όπως δυστυ­χώς δια­πι­στώ­σα­με και την άνοι­ξη του περα­σμέ­νου έτους με τη δολο­φο­νία του Τζορτζ Φλόιντ. Ολα αυτά τα προ­βλή­μα­τα θα υπάρ­χουν και με το Μπάιντεν».

Ανα­φε­ρό­με­νος στη στά­ση πολι­τι­κών κομ­μά­των στη Ελλά­δα τόνι­σε : «Το εντυ­πω­σια­κό είναι η έκπλη­ξη που έδει­ξαν κάποιοι, στην Ελλά­δα και αλλού, για την κατά­ντια, για τη χρε­ο­κο­πία της Αμε­ρι­κα­νι­κής Δημο­κρα­τί­ας, λες και δεν πρό­κει­ται για την ίδια χώρα που ευθύ­νε­ται για δεκά­δες πρα­ξι­κο­πή­μα­τα, ανα­τρο­πές εκλεγ­μέ­νων κυβερ­νή­σε­ων, πολέ­μους και επεμ­βά­σεις. Είδα­με την κυβέρ­νη­ση και τα αστι­κά κόμ­μα­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, κλπ) να μιλά­νε για τη «χαμέ­νη τιμή» της αμε­ρι­κα­νι­κής «δημο­κρα­τί­ας» από το «λαϊ­κι­σμό» και τον «τρα­μπι­σμό», αλλά και για τη «δημο­κρα­τία που άντε­ξε». Παρά­δειγ­μα ο ΣΥΡΙΖΑ, που, ενώ ως κυβέρ­νη­ση έκλει­σε τις συμ­φω­νί­ες στις ΗΠΑ με το «δια­βο­λι­κά καλό» Τραμπ για τη μετα­τρο­πή της χώρας σε αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κό στρα­τό­πε­δο και με τη ΝΑΤΟι­κής κοπής Συμ­φω­νία των Πρε­σπών, «ξεσπα­θώ­νει» τώρα για τον «τρα­μπι­σμό», ζητώ­ντας πάραυ­τα «η εκλο­γή του Τζο Μπάι­ντεν να γίνει σεβαστή».

Απα­ντώ­ντας σε σχέ­ση με τα όσα ακού­γο­νται στη χώρα μας ότι με το Μπάι­ντεν θα ακο­λου­θη­θεί «φιλελ­λη­νι­κή πολι­τι­κή» από μέρους των ΗΠΑ, προει­δο­ποί­η­σε : «Πρέ­πει να έχου­με υπό­ψη μας το στα­θε­ρό και μόνι­μο στην αμε­ρι­κα­νι­κή εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή, που είναι η δια­πά­λη για την πρω­το­κα­θε­δρία στο διε­θνές πολι­τι­κό σκη­νι­κό με την Κίνα, η ανά­σχε­ση της “ρώσι­κης απει­λής”, το ζήτη­μα του Ιράν, ο σχε­δια­σμός στη Μέση Ανα­το­λή, η συνο­χή του ΝΑΤΟ. Με οποιον­δή­πο­τε πρό­ε­δρο – τώρα με το Μπάι­ντεν — αυτά είναι πυξί­δες, καθο­ρί­ζουν την εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή και θα επη­ρε­ά­ζουν και τις ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Το αλι­σβε­ρί­σι θα συνε­χι­στεί με την τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη, και στο τρα­πέ­ζι, στο παζά­ρι, πέφτουν τα ελλη­νι­κά κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα. Ψεύ­τι­κες ελπί­δες που καλ­λιερ­γού­νται ότι τάχα με Δημο­κρα­τι­κό πρό­ε­δρο θα είναι καλύ­τε­ρα τα πράγματα».

Με την ιδιό­τη­τα του Γ.Γ του Ελλη­νο­κου­βα­νι­κού Συν­δέ­σμου Θεσ/νίκης ανα­φέρ­θη­κε σε πλευ­ρές της πετυ­χη­μέ­νης κατά γενι­κή ομο­λο­γία, δια­χεί­ρι­σης της παν­δη­μί­ας από πλευ­ράς Κού­βας και τόνι­σε : «Τη στιγ­μή που στη μητρό­πο­λη του καπι­τα­λι­σμού, στις ΗΠΑ, παρα­δέ­χο­νται δημο­σί­ως την «απο­τυ­χία» του συστή­μα­τος ιατρι­κής πρό­λη­ψης, η Κού­βα βρί­σκε­ται στην κορυ­φή της διε­θνούς ειδη­σε­ο­γρα­φί­ας για μια σει­ρά αντι­ι­κών φαρ­μά­κων (όπως το Inteferon Alfa 2‑B), που ήδη χρη­σι­μο­ποιού­νται με επι­τυ­χία για την περί­θαλ­ψη ασθε­νών που προ­σβλή­θη­καν από κορο­νο­ϊό. Ήταν η χώρα, που πριν κηρύ­ξει ο ΠΟΥ την παν­δη­μία, είχε λάβει τα μέτρα της στην κατεύ­θυν­ση της πρό­λη­ψης μέσω κατάρ­τι­σης Εθνι­κού Σχε­δί­ου (που διαρ­κώς επι­και­ρο­ποιεί­ται), που περιε­λάμ­βα­νε περισ­σό­τε­ρες από 500 δρά­σεις, ξεκι­νώ­ντας από μέτρα πρό­λη­ψης. Την ίδια στιγ­μή που σε χώρες της Ευρώ­πης ανα­δει­κνύ­ο­νται οι κατα­στρε­πτι­κές συνέ­πειες που έχει για τους εργα­ζό­με­νους η παρά­δο­ση στο κεφά­λαιο τομέ­ων της δημό­σιας Υγεί­ας, η Κού­βα αντι­με­τω­πί­ζει την υγειο­νο­μι­κή κρί­ση οργα­νω­μέ­να, συντε­ταγ­μέ­να, πει­θαρ­χη­μέ­να στη βάση ενός κρα­τι­κού κεντρι­κού σχε­δια­σμού, που έχει στον πυρή­να του την ανθρώ­πι­νη ζωή και όχι το κέρ­δος. Αυτή είναι και η μεγα­λύ­τε­ρη επι­τυ­χία της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης σήμε­ρα, που παρά τις δυσκο­λί­ες, τα εμπό­δια και τις ελλεί­ψεις, πορεύ­ε­ται με το κεφά­λι ψηλά και δικαιώ­νει όσους την πίστε­ψαν, την πιστεύ­ουν και τη στηρίζουν.

Οι εικό­νες των Κου­βα­νών για­τρών και νοση­λευ­τών στην Ιτα­λία και σε άλλες χώρες, όπου βρέ­θη­καν, προ­κει­μέ­νου να συν­δρά­μουν στην κατα­πο­λέ­μη­ση της παν­δη­μί­ας, ήταν αρκε­τές, για να ερε­θί­σουν τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά ένστι­κτα όσων βγά­ζουν σπυ­ριά, ακού­γο­ντας τις λέξεις «σοσια­λι­σμός» και «διε­θνι­στι­κή αλληλεγγύη».

Στη συνέ­χεια ανα­φέρ­θη­κε σε ζητή­μα­τα που αφο­ρούν στην παρα­γω­γή φαρ­μά­κων αλλά και εμβο­λί­ων από τη μικρή σε μέγε­θος και απο­κλει­σμέ­νη εδώ και 5 δεκα­ε­τί­ες Κού­βα, τονί­ζο­ντας : «Η Κού­βα πρω­τα­γω­νι­στεί στη διε­θνή ειδη­σε­ο­γρα­φία για τις Ιατρι­κές Μπρι­γά­δες διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης (που από το ξεκί­νη­μα της παν­δη­μί­ας έχουν βρε­θεί σε πάνω από 38 χώρες, προ­σφέ­ρο­ντας ιατρι­κές υπη­ρε­σί­ες), αλλά και την επι­στη­μο­νι­κή πρό­ο­δο στην ιατρι­κή και φαρ­μα­κευ­τι­κή έρευ­να, με απο­κο­ρύ­φω­μα το εμβό­λιο Soberana ενά­ντια στον Κορωνοϊό.

Το κου­βα­νι­κό εθνι­κό σύστη­μα Υγεί­ας- δωρε­άν και προ­σβά­σι­μο για το σύνο­λο του λαού- έχει χαρα­κτη­ρι­στεί από την UNESCO ως «παρά­δειγ­μα προς μίμη­ση» για όλες τις χώρες του κόσμου. Αυτό βασί­ζε­ται στο Εθνι­κό Σύστη­μα Υγεί­ας της Κού­βας, που έχει στο κέντρο του τον άνθρω­πο και όχι το κέδρος. Να σημειώ­σω ότι η Κού­βα έχει το μεγα­λύ­τε­ρο αριθ­μό για­τρών, σε ανα­λο­γία με τον πλη­θυ­σμό της, από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο. Από το 1990 έως το 2003, ο αριθ­μός των για­τρών αυξή­θη­κε κατά 76%, των οδο­ντιά­τρων κατά 46% και των νοση­λευ­τών κατά 16%. Κατά την ίδια περί­ο­δο η πλη­θυ­σμια­κή κάλυ­ψη του κοι­νω­νι­κού θεσμού του «οικο­γε­νεια­κού για­τρού» αυξή­θη­κε κατά 52,2%, αγγί­ζο­ντας το 99,2% το 2003. Το Νοέμ­βριο του 2008, η Κού­βα είχε περισ­σό­τε­ρους από 70.000 για­τρούς. Την ίδια στιγ­μή που οι ιμπε­ρια­λι­στές «εξά­γουν» οπλι­κά συστή­μα­τα, που προ­ο­ρί­ζο­νται για δολο­φο­νι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους, η Κού­βα εξά­γει… για­τρούς και νοση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό, σε μια σει­ρά κρα­τι­κά προ­γράμ­μα­τα περί­θαλ­ψης και υγεί­ας σε 75 χώρες, από τη Νότια Αμε­ρι­κή μέχρι την Αφρι­κή. Το 2017 το ποσο­στό της βρε­φι­κής θνη­σι­μό­τη­τας στην Κού­βα βρέ­θη­κε σε ιστο­ρι­κό χαμη­λό, με μόλις 4,1 θανά­τους ανά 1000 γεν­νή­σεις! Πρό­κει­ται για το μικρό­τε­ρο, με δια­φο­ρά, ποσο­στό σε όλη την Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των ΗΠΑ (6 τοις χιλί­οις) και του Κανα­δά (5 τοις χιλίοις)».

Και κατέ­λη­ξε καλώ­ντας τον ελλη­νι­κό λαό να είναι σε επα­γρύ­πνη­ση για τις εξε­λί­ξεις στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή, καθώς και να συνε­χί­σει να διεκ­δι­κεί «ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή πολι­τι­κή, για άλλη οργά­νω­ση της κοινωνίας».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο