Νίκος Πλουμπίδης: Ένας αφιερωματικός τόμος του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων τιμά τη μνήμη του

Ο Νίκος Πλου­μπί­δης, εμβλη­μα­τι­κό  στέ­λε­χος του ΚΚΕ, με πλή­θος αγω­νι­στι­κές περ­γα­μη­νές, ισχυ­ρή πολι­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα του Μεσο­πο­λέ­μου και της μετα­πο­λε­μι­κής περιό­δου, απο­τε­λεί με την πολυ­κύ­μα­ντη δρα­στη­ριό­τη­τα και την πολύ­πα­θη ζωή του μέρος όχι μόνο της ιστο­ρί­ας της Αρι­στε­ράς, αλλά και της νεώ­τε­ρης πολι­τι­κής ιστο­ρί­ας της Ελλάδας.

Ο αφιε­ρω­μα­τι­κός τόμος που φέρει ως τίτλο του το όνο­μά του και κυκλο­φό­ρη­σε πρό­σφα­τα από το Ίδρυ­μα της Βου­λής αντλεί υλι­κό από την επι­στη­μο­νι­κή ημε­ρί­δα και την έκθε­ση που διορ­γά­νω­σε το Ίδρυ­μα τον Οκτώ­βριο του 2018 «στε­νή κι’ αδιά­βα­τος, τρα­χεία η οδός — ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ 1902–1954».

Η έκδο­ση παρου­σιά­ζει μια σύν­θε­τη εικό­να του Ν. Πλου­μπί­δη μέσα από την πολι­τι­κή δρά­ση του και τις δια­προ­σω­πι­κές του σχέσεις.

Ο Χάρης Αθα­να­σιά­δης αναφέ­ρε­ται στην πρώ­ι­μη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση του Ν. Πλου­μπί­δη από τη θέση του δασκά­λου, ενώ ο Γιώρ­γος Μαρ­γα­ρί­της στην οργά­νω­ση της γενι­κής απερ­γί­ας ενά­ντια στην πολι­τι­κή επι­στρά­τευ­ση στις 5 Μαρ­τί­ου 1943. Η Ιωάν­να Παπα­θα­να­σί­ου μιλά για τη ζωή στην πόλη σε συν­θή­κες παρα­νο­μί­ας και ο Βαγ­γέ­λης Καρα­μα­νω­λά­κης για την κρυ­φή αλλη­λο­γρα­φία του Ν. Πλου­μπί­δη μέσα από τη φυλα­κή με τον Δημο­σθέ­νη Παπαχρίστου.

Η Άλκη Ζέη σκια­γρα­φεί τη φυσιο­γνω­μία του Ν. Πλου­μπί­δη «σαν ήρωα του Στα­ντάλ» μέσα από προ­σω­πι­κά βιώ­μα­τα και στιγ­μιό­τυ­πα. Τέλος, ο Ηλί­ας Νικο­λα­κό­που­λος περι­γρά­φει τη συμ­βο­λή του Πλου­μπί­δη στην επά­νο­δο της Αρι­στε­ράς στη νομι­μό­τη­τα και την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκπρο­σώ­πη­ση, με τη δημιουρ­γία της Δημο­κρα­τι­κής Παρά­τα­ξης και στη συνέ­χεια της ΕΔΑ.

Η έκδο­ση περι­λαμ­βά­νει χρο­νο­λό­γιο, τεκ­μή­ρια και εικο­νο­γρα­φι­κό υλικό.

Ξεφυλ­λί­ζο­ντας κανείς τις σελί­δες του βιβλί­ου, βλέ­πει να ξεδι­πλώ­νε­ται βήμα προς βήμα η ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή του Πλου­μπί­δη: από την απο­φοί­τη­σή του από το Γυμνά­σιο Δημη­τσά­νας, τη φοί­τη­ση στο Διδα­σκα­λείο Πύρ­γου, τη θητεία του ως δημο­δι­δα­σκά­λου στη Βούρ­μπα (σημε­ρι­νό Φαρ­μά­κη) της Ελασ­σό­νας, την έντα­ξη στο ΚΚΕ, τη μετεκ­παί­δευ­ση στη Φιλο­σο­φι­κή Σχο­λή του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών, τη σύλ­λη­ψη και την κατα­δί­κη του για υπο­κί­νη­ση σε απερ­γία, τις περιο­δεί­ες του στη Μακε­δο­νία και τη Θρά­κη για την οργά­νω­ση αρι­στε­ρών παρα­τά­ξε­ων στα συν­δι­κά­τα των δημο­σί­ων υπαλ­λή­λων, την από­λυ­ση από το Δημό­σιο, τη βου­λευ­τι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα και την άνο­δο στην κομ­μα­τι­κή ιεραρ­χία κατά τη δεκα­ε­τία του 1930 μέχρι τη συμ­με­το­χή του στην ίδρυ­ση της ΕΠΟΝ, τον γάμο του με την Ιου­λία Παπα­χρί­στου και τη γέν­νη­ση του γιου τους Δημή­τρη, τη συμ­βο­λή του στην δημιουρ­γία της ΕΔΑ, την ανά­λη­ψη της ευθύ­νης για τις κατη­γο­ρί­ες κατά του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη (λίγο πριν από την εκτέ­λε­σή του), τον χαρα­κτη­ρι­σμό του από το ΚΚΕ ως χαφιέ και προ­δό­τη και, τέλος, τη σύλ­λη­ψη, τη δίκη, την κατα­δί­κη και την εκτέ­λε­σή του στις 14 Αυγού­στου 1954 στο Δαφνί.