Ξεχωριστό πρόσωπο του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, ο Νίκος Ρίζος. Γενιές μεγαλώσαν και μεγαλώνουν με τις ταινίες του και γελούν ακόμη με το πηγαίο χιούμορ του.
Γεννημένος στην Αρτα, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1924, ο Ν. Ρίζος πρωτοεμφανίστηκε στην επιθεώρηση του Αλέκου Σακελλάριου «Άνθρωποι, άνθρωποι» το 1948, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», μαζί με τη Σπεράντζα Βρανά στο νούμερο «Το τραμ το τελευταίο». Στη συνέχεια συμμετείχε σε διάφορους θιάσους στα θέατρα Σαμαρτζή, Κοτοπούλη, Βέμπο και Ακροπόλ, μέχρι το ’58. Σύντομα εξελίχθηκε σε δημοφιλή κωμικό. Το ’58 — ’59 εμφανίζεται στο θέατρο Μπουρνέλη, ενώ το ’59 συγκροτεί θίασο με τους Γ. Γκιωνάκη και Τ. Μηλιάδη. Με τους ίδιους θιασάρχες και τις αδελφές Καλουτά παίζει στο θέατρο Κυβέλη. Η επιθεώρηση “Καινούρια Αθήνα” είναι από τις σημαντικότερες της περιόδου. Το καλοκαίρι του ’60 συνεργάζεται με τους Ρένα Βλαχοπούλου, Αυλωνίτη, Γκιωνάκη, Μηλιάδη στο “Μετροπόλιταν”. Το ’61 δημιουργείται η θιασαρχική ομάδα Αυλωνίτης — Βασιλειάδου — Ρίζος (μέχρι το 1965). Σ’ αυτή την περίοδο παρουσιάζουν τους “Γαμπρούς της Ευτυχίας”, κ. ά.
Εντονη ήταν η κινηματογραφική του δραστηριότητα, που ξεκίνησε το 1952, με την “Αγνή του λιμανιού”, ενώ ακολουθούν “Χαρούμενοι αλήτες”, “Ο γίγας της Κυψέλης”, “Η συμμορία εραστών”, “Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός”, “Θησαυρός του μακαρίτη”, “Γαμπροί της Ευτυχίας”,κ. ά.
Στη μικρή οθόνη πρωταγωνίστησε μαζί με τη Μάρθα Καραγιάννη στη σειρά «Ο δρόμος» του Κώστα Λυχναρά, σε σενάριο Κώστα Πρετεντέρη, καθώς και στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη «Η αίθουσα του θρόνου», στο MEGA.
Για την προσφορά του στο θέατρο τιμήθηκε με ειδικά βραβεία από τους δήμους Αθηναίων και Μοσχάτου, ενώ λίγο πριν πεθάνει τιμήθηκε με το Βραβείο “Παναθήναια” για την προσφορά του στην Επιθεώρηση, από το Θεατρικό Μουσείο.
Ο Νίκος Ρίζος πέθανε στις 20 Απριλίου του 1999, σε ηλικία 75 χρόνων
