Άνθρωποι, άνθρωποι…
δεν είναι που αγνοήσατε το χάδι του πινέλου και την πάλη
των χρωμάτων,
ούτε που αδιαφορήσατε για το πλήγωμα του ξύλου και τη
πειθαρχία της μελάνης
κι αν ήταν να μου δώσετε τιμές,
δεν είναι που ζωντάνεψα τα νεκρά και ταπεινά,
ούτε που χώρεσα μεγάλες αλήθειες σε μικρά κάδρα,
ούτε, ακόμη, που τον πόνο εγκλώβισα στο μαύρο
και το μαρτύριο μαρτυρία το έκανα,
αλλά να…
Είναι που δεν τιμήσατε τα πληγωμένα χέρια,
τη δεκαεξάχρονη έφηβη απουσία,
το ζωγραφισμένο με μίσος κορμί,
τα μύρια φυλακισμένα δευτερόλεπτα,
όμως εγώ..
ο ζωγράφος του ανείπωτου
και χαράκτης νέων δρόμων
το πινέλο στο αίμα μου βούτηξα
κι έγραψα το μέλλον με το ανεξίτηλο της χαράς.
Το ποίημα του Νίκου Σαλπιστή για τον κομμουνιστή εικαστικό με δεκαέξι χρόνια εξορίας τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο στο λογοτεχνικό διαγωνισμό για 100 χρόνια ΚΚΕ και συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση με τα βραβευθέντα λογοτεχνικά έργα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.