Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Νίκος Σοφιανός (ΚΚΕ): «Εσείς μετράτε κέρδη και ζημιές, κι εμείς μετράμε ανθρώπινες ζωές…» (VIDEO)

Στη συνε­δρί­α­ση του Δημο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου της Αθή­νας που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε τη Δευ­τέ­ρα 13 Μάρ­τη 2023, ο Νίκος Σοφια­νός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και Δημο­τι­κός Σύμ­βου­λος, κατα­ψη­φί­ζο­ντας τα απα­ρά­δε­κτα ψηφί­σμα­τα της Δημο­τι­κής Αρχής και των παρα­τά­ξε­ων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ για το σιδη­ρο­δρο­μι­κό δυστύ­χη­μα στα Τέμπη, δήλω­σε τα εξής:

«Δεν θεω­ρού­με ότι απλά με την κατά­θε­ση ψηφι­σμά­των μπο­ρεί να εκφρα­στεί θέση απέ­να­ντι σε ένα προ­δια­γε­γρα­μέ­νο έγκλη­μα. Δεν φταί­με όλοι. Δεν κυβερ­νά­με αυτόν τον τόπο. Κάποιοι όμως κυβέρ­νη­σαν και κυβερ­νούν και φέρουν ακέ­ραιες πολι­τι­κές ευθύ­νες. Δεν είναι τυχαίο που στη συνεί­δη­ση του λαού μας από την πρώ­τη στιγ­μή γκρε­μί­στη­κε η συζή­τη­ση περί ανθρώ­πι­νου λάθους. Σαφώς οι άνθρω­ποι κάνουν λάθη, όμως οι χιλιά­δες κόσμου που δια­δη­λώ­νουν όλες αυτές τις μέρες στην Αθή­να και τις άλλες πόλεις δεν μπο­ρούν να δεχτούν ότι τους πλει­στη­ριά­ζουν ηλε­κτρο­νι­κά τα σπί­τια και τους πετά­νε στον δρό­μο, ότι τους παρα­κο­λου­θούν ηλε­κτρο­νι­κά για­τί κανείς δεν εξαι­ρεί­ται, αλλά δεν μπο­ρούν να παρα­κο­λου­θούν ηλε­κτρο­νι­κά την κίνη­ση των τρένων.

Αυτό το προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο έγκλη­μα φέρει τη σφρα­γί­δα των πολι­τι­κών που υλο­ποι­ή­θη­καν δεν μπο­ρεί να εκφρα­στεί μέσα από ένα ψήφι­σμα της μιας ή της άλλης από­χρω­σης. Οι χιλιά­δες που δια­δη­λώ­νουν έχουν αιτή­μα­τα, έχουν συν­θή­μα­τα, έχουν πανό. Η γενι­κή απερ­γία που έχει προ­κη­ρυ­χθεί για τις 16 Μάρ­τη έχει αιτή­μα­τα ενά­ντια στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του ΟΣΕ, την απε­λευ­θέ­ρω­ση των συγκοι­νω­νιών, την υπο­στε­λέ­χω­ση, ενά­ντια στην εργα­σια­κή ζού­γκλα που βιώ­νουν οι εργα­ζό­με­νοι που θρη­νούν και αυτοί θύματα.

Η συζή­τη­ση περί ανθρώ­πι­νου λάθους κατα­λή­γει να έχει δύο πλευ­ρές. Η μία να ενο­χο­ποι­η­θεί αυτός που το έκα­νε και η άλλη να ερμη­νεύ­σου­με το ανθρώ­πι­νο λάθος αν ήταν ρου­σφέ­τι, και ποια­νού κόμ­μα­τος. Όπως και η συζή­τη­ση για το αν ο παραι­τη­θείς Υπουρ­γός θα είναι ξανά υπο­ψή­φιος ή όχι.

Όλη αυτή η συζή­τη­ση γίνε­ται για να κρύ­ψει μια πολι­τι­κή που απε­λευ­θέ­ρω­σε τους σιδη­ρο­δρό­μους, προ­χώ­ρη­σε σε κατά­τμη­ση του ΟΣΕ, τον ιδιω­τι­κο­ποί­η­σε για 45 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ και ταυ­τό­χρο­να τον επι­δο­τού­σε με 50 εκατ. ευρώ το χρό­νο, κάτι που συνέ­χι­σε και η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση. Αυτό είναι το ιδιω­τι­κό κεφά­λαιο, οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες, εται­ρεία που ακό­μα δεν μας έχει ανα­κοι­νώ­σει πόσοι ήταν οι επι­βαί­νο­ντες στο τρέ­νο. Και φυσι­κά, καθιέ­ρω­σαν και μια εργα­σια­κή ζού­γκλα στον ΟΣΕ ήδη από το 2017 με 9ήμερη εργα­σία συνε­χό­με­νη, απο­λύ­σεις, μετα­θέ­σεις σε άλλες υπη­ρε­σί­ες, μέχρι και κάλυ­ψη θέσε­ων σταθ­μαρ­χών και κλει­δού­χων από εργα­ζό­με­νους με μπλο­κά­κι από τη σημε­ρι­νή κυβέρνηση.

Όλα αυτά μαζεύ­ο­νται, δεν μπο­ρούν να ξεπλυ­θούν έτσι εύκο­λα, και δεν μπο­ρούν να κρυ­φτούν και οι τοπι­κοί άρχο­ντες. Όλα αυτά δεί­χνουν ότι απέ­να­ντι μας έχου­με ένα κρά­τος εχθρι­κό, ταξι­κό, αδιά­φο­ρο για την ανθρώ­πι­νη ζωή. Το Μάτι, η Μάν­δρα, η Κιβω­τός του Κόσμου, τα κτί­ρια που ακό­μα δεν έχουν ελεγ­χθεί από τους σει­σμούς του 1999, αλλά και τα χιλιά­δες σπί­τια που βγαί­νουν στο σφυ­ρί, με κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια σε εξώ­σεις να γίνο­νται καθημερινά.

Ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρος κόσμος κατα­λα­βαί­νει ποιόν έχει απέ­να­ντι του υιο­θε­τώ­ντας το σύν­θη­μα “εσείς μετρά­τε κέρ­δη και ζημιές κι εμείς μετρά­με ανθρώ­πι­νες ζωές…”. Η σημε­ρι­νή δημο­τι­κή Αρχή έχει και πολι­τι­κή τοπο­θέ­τη­ση, είναι ίδια με αυτή της κυβέρν­ση­σης της Νέας Δημο­κρα­τί­ας του ψηφια­κού κρά­τους, του επι­τε­λι­κού κρά­τους, του απο­τε­λε­σμα­τι­κού κρά­τους στο οποίο μπαί­νουν τα παι­διά μας στον τρέ­νο και δεν ξέρου­με αν θα γυρί­σουν. 57 συνάν­θρω­ποί μας δεν γύρι­σαν ποτέ. Καλού­με αυτόν τον κόσμο που διεκ­δι­κεί στην απερ­γία της Πέμ­πτης, σε συνέ­χι­ση των κινη­το­ποι­ή­σε­ων και σε συνε­χή επα­γρύ­πνη­ση και αγω­νι­στι­κή ετοιμότητα».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο