Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Ο Νίκος Χατζηιωάννου γεννήθηκε το 1970 στη Νάουσα. Σπούδασε νεοελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάζεται στη μέση εκπαίδευση, στα Χανιά. Είναι τακτικός συνεργάτης της μηνιαίας εφημερίδας — free press “Πυξίδα της Πόλης”, που εκδίδεται στα Χανιά ανελλιπώς από το 2002. Οι “Μικρές ιστορίες” είναι το πρώτο του βιβλίο που εκδίδεται και που κυκλοφορούν από την Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης “Πυξίδα της Πόλης”. Περιέχονται οι ιστορίες: “Σαν πατέρας”, “Το είδωλο” και “Ένα φάλτσο τραγουδάκι”, που έχουν δημοσιευτεί όλες στην συγκεκριμένη εφημερίδα. Συμμετέχει επίσης στο συλλογικό έργο “9 ΕΦ” που εκδόθηκε από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία το 2003, μια ανθολογία διηγημάτων εννέα νέων συγγραφέων όπου οι περισσότεροι είχαν δημοσιεύσει για πρώτη φορά εργασίες τους στο περιοδικό κόμιξ και επιστημονικής φαντασίας “9”.
Η ποίηση και τα διηγήματά του, είναι μία ποίηση προσωπική, ένα σύμπαν σκοτεινό όπως τα απόμερα σοκάκια μιας πόλης και τρελό όπως τα νερά του Ευρίπου. Το παράλογο του να ζεις σε ένα κόσμο που ο κάθε λογής παραλογισμός, στις καθημερινές συνήθειες, στον έρωτα, στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην κοινωνική πραγματικότητα, θεωρείται φυσιολογικό και η αποδόμηση αυτής της εικόνας μέσω μιας διακριτικής, σχεδόν ανατριχιαστικής ειρωνείας αποτελεί βασικό στοιχείο των έργων του Νίκου Χατζηιωάννου. Η συντριβή κάθε λογικής σκέψης, το γκροτέσκο της βίας –κοινωνικής, υπαρξιακής και ψυχολογικής–, τα ατομικά και συλλογικά αδιέξοδα είναι το άλλο. Κι ανάμεσα τους μια γλώσσα εικονοκλαστική αλλά καθόλου βλάσφημη, να μας χαρίζει κινηματογραφικές εικόνες μιας ανθρώπινης εμπειρίας που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα θέλαμε να γνωρίσουμε. Αλλά υπάρχουν και πιο απλά ζητήματα στην ποίηση και στα διηγήματα του δημιουργού. Ο έρωτας ας πούμε, ένας έρωτας καθόλου γλυκανάλατος αλλά με γεύση στυφή από χώμα, γυναικεία μαλλιά και αίμα. Ένας έρωτας που αρκείται στα απλά, σ’ ένα τίναγμα των μαλλιών για παράδειγμα, την ίδια στιγμή που ο εκφραστής του περιμένει τους εχθρούς με το όπλο στο χέρι, για να τους πυροβολήσει με τη ζωή του.
Ένας ύμνος στη ζωή είναι το έργο του Νίκου Χατζηιωάννου αλλά και μια τολμηρή καταγγελία της κοινωνικής υποκρισίας και του σάπιου κόσμου, παρουσιάζοντας με ξεκάθαρο τρόπο στα μάτια (και στην κρίση) του αναγνώστη τις αιτίες και τις αφορμές ενός μακροχρόνιου κοινωνικού πολέμου –ταξικού θα τον έλεγε η δική μας πλευρά. Και το καταφέρνει.
Τα ποιήματα αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα που συνεργάζεται.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Άστεγος
Εδώ θα μείνω να ξεκουραστώ
κάτω απ’ το λίγο φως μιας δημόσιας λάμπας.
Πάνω στο παγκάκι τυλίγομαι στην ύπαρξή μου
κι έτσι νομίζω πως δεν κρυώνω.
Λίγη τροφή μέσα στη βρώμικη τσάντα μου
(φτωχή συγκομιδή μιας ατέλειωτης μέρας)
κι ένα όπλο κολλημένο στον κρόταφο.
Όταν θα έρθουν οι εχθροί μου να με βρουν,
θα τους πυροβολήσω με τη ζωή μου.
Μικρή εικόνα
Θα ’θελα με μιας
να μπορούσα να τα καταλάβω όλα:
το νόημα του κόσμου,
τα πέρατα του σύμπαντος,
τις περίπλοκες κινήσεις των άστρων
Κυρίως όμως
αυτό που σκέφτεσαι,
όταν κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρο
και παίζεις αφηρημένη με τα μαλλιά σου.
Ανατροπή
Λοιπόν ο έρωτας,
αυτή η απέλπιδα αποπλάνηση των σωμάτων,
οι δεκάρικοι λόγοι για την αιωνιότητα.
Κι αν ξαφνικά γινόμουν ό,τι μισούσες;
Πόσο μεγάλη έκπληξη όμως.
(Κι εγώ που νόμιζα ότι θα ζούσα
όλη μου τη ζωή μες στην αγάπη.)
Μαθήματα ανατομίας
Ακούγονται πυροβολισμοί
από το κέντρο της πόλης.
Οι επικοινωνίες έχουν διακοπεί
από προχτές και σήμερα
ο αδερφός μου δεν γύρισε απ’ τη δουλειά.
Του λείπει το ένα χέρι μα σ’ αυτό τον κόσμο
δεν υπάρχει λύπηση.
Μέσα στον πανικό της η γυναίκα μου
γεμίζει την μπανιέρα με νερό.
Ίσως αν βουλιάζαμε όλοι εκεί,
να αναδυθούμε μέσα απ’ τις ρωγμές της
σ’ έναν άλλο τόπο, διαφορετικό.
Τέτοια θαύματα συμβαίνουν συχνά,
δεν είναι ασυνήθιστο.
Εν τω μεταξύ νυχτώνει και τα σκυλιά ουρλιάζουν.
Κάτω απ’ τις κουβέρτες τα παιδιά μου
προσπαθούν να μην κλάψουν.
Πώς να τα παρηγορήσεις
όταν το αντίπαλο δέος είναι ο θάνατος;
Εν τω μεταξύ νυχτώνει κι εγω δεν μπορώ
ούτε ένα ελάχιστο φως ν’ ανάψω.
Ώρες – ώρες έχει ο Θεός μια τεράστια φτέρνα
για να μας συντρίβει κι η γνώση
έρχεται καθυστερημένη
(πάντα το ίδιο κάνει)
Θα μάθουμε ανατομία πάνω
στα πτώματα αυτών που πιο πολύ αγαπήσαμε.
Εις έναν Θεόν
Αξύριστος μπροστά στον καθρέφτη
δε μοιάζεις πολύ
με τον εαυτό που θα ’θελες .
Γενικώς μεγαλώνουμε
επιτυχώς ή ανεπιτυχώς.
Δεν έχει σημασία
(έτσι κι αλλιώς στο τέλος
κανείς δε θα το θυμάται)
Επενδύουμε στον μέλλοντα χρόνο,
στις επερχόμενες γενιές
στις χαρές που είναι να ’ρθουν.
Προσπαθούμε να είμαστε ευχάριστοι στους άλλους
(ίσως και στον ίδιο μας τον εαυτό,
όταν οι συγκυρίες μας το επιτρέπουν)
Πιστεύουμε εις έναν Θεόν…
Πάντα με συγκινούσε αυτή η προσπάθεια
να μην πεθάνουμε οριστικά.