Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Ναι, αλλά στην Σοβιετική Ένωση δεν είχαν τζιν και McDonalds…»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Κάτι σάπιο υπάρ­χει στο βασί­λειο του «αμε­ρι­κα­νι­κού ονεί­ρου». Είναι το ίδιο το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που σαπί­ζει και απο­κα­λύ­πτει, με κραυ­γα­λέο και συνά­μα δρα­μα­τι­κό τρό­πο, τα μεγά­λα αδιέ­ξο­δά του. 

Η ρατσι­στι­κή δολο­φο­νία του Τζορτζ Φλόιντ λει­τούρ­γη­σε ως θρυαλ­λί­δα για το ξέσπα­σμα της συσ­σω­ρευ­μέ­νης λαϊ­κής αγα­νά­κτη­σης. Μιας αγα­νά­κτη­σης που υπο­βό­σκει εδώ και χρό­νια σε πλα­τιά τμή­μα­τα της αμε­ρι­κα­νι­κής εργα­τι­κής τάξης και φτω­χά, περι­θω­ριο­ποι­η­μέ­να λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Καθώς σπά­ζει η φαντα­χτε­ρή βιτρί­να της υπερ­δύ­να­μης, της πολυ­δια­φη­μι­σμέ­νης «δημο­κρα­τί­ας» της «ελεύ­θε­ρης αγο­ράς» και των «ευκαι­ριών», απο­κα­λύ­πτε­ται η πραγ­μα­τι­κή Αμε­ρι­κή του 21ου αιώνα.

Στις ΗΠΑ του 21ου αιώ­να, πάνω από μισό αιώ­να μετά τη δολο­φο­νία του Μάρ­τιν Λού­θερ Κινγκ, αφρο­α­με­ρι­κα­νοί πολί­τες δολο­φο­νού­νται εν ψυχρώ, μέρα μεση­μέ­ρι στο κέντρο μεγα­λου­πό­λε­ων, από αστυνομικούς. 

Στις ίδιες ΗΠΑ, τη χώρα όπου σύμ­φω­να με το μύθο του «αμε­ρι­κα­νι­κού ονεί­ρου» ο καθέ­νας έχει την ευκαι­ρία «να προ­κό­ψει» και να βιώ­σει την «επι­τυ­χία», υπάρ­χουν σήμε­ρα πάνω από 45 εκα­τομ­μύ­ρια άνεργοι. 

Μαζί με τα εκα­τομ­μύ­ρια των ανέρ­γων, των εξα­θλιω­μέ­νων, των οικο­γε­νειών που με δυσκο­λία βάζουν ένα πιά­το φαγη­τό στο τρα­πέ­ζι, συνυ­πάρ­χουν μια χού­φτα κροί­σοι που, μόνο τους τελευ­ταί­ους τρεις μήνες της παν­δη­μί­ας, αύξη­σαν τις περιου­σί­ες τους κατά 565 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολάρια. 

Ανα­φε­ρό­μα­στε στην ίδια χώρα, τις ΗΠΑ, που δαπα­νά δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια σε πολε­μι­κούς εξο­πλι­σμούς για την ικα­νο­ποί­η­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών της σχε­δια­σμών, που δια­θέ­τει πανά­κρι­βες στρα­τιω­τι­κές βάσεις σε κάθε γωνιά του πλα­νή­τη, αλλά σκά­βει μαζι­κούς τάφους για να θάψει τους χιλιά­δες νεκρούς του κορωνοϊού.

Η βαρ­βα­ρό­τη­τα αυτή του καπι­τα­λι­σμού, ενός συστή­μα­τος που τον 21ο αιώ­να, παρά την τερά­στια επι­στη­μο­νι­κή-τεχνο­λο­γι­κή πρό­ο­δο της ανθρω­πό­τη­τας, αδυ­να­τεί να ικα­νο­ποι­ή­σει στοι­χειώ­δεις λαϊ­κές ανά­γκες, προ­κα­λεί ανα­πό­φευ­κτα συγκρί­σεις με τον σοσια­λι­σμό που γνω­ρί­σα­με. Το συμπέ­ρα­σμα είναι πως παρά τα προ­βλή­μα­τα και τις αδυ­να­μί­ες του – που απο­τέ­λε­σαν από­το­κο παρεκ­κλί­σε­ων από θεμε­λιώ­δεις αρχές της οικο­δό­μη­σης του – ο σοσια­λι­σμός του 20ου αιώ­να απο­δεί­χθη­κε, στην πρά­ξη, ανώ­τε­ρο κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κό σύστημα. 

Σήμε­ρα, στον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο του 2020, οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία, έχουν να αντι­με­τω­πί­σουν καθη­με­ρι­νά σοβα­ρό­τα­τα ζητή­μα­τα επι­βί­ω­σης, που στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες ήταν, ως επί το πλεί­στο, λυμέ­να: Εξα­σφα­λι­σμέ­νη στέ­γη και εργα­σία, δημό­σια δωρε­άν ιατρι­κή περί­θαλ­ψη, Παι­δεία, Πρό­νοια, καθο­λι­κή πρό­σβα­ση στην πνευ­μα­τι­κή-πολι­τι­στι­κή δημιουρ­γία και τον αθλη­τι­σμό, εξα­σφα­λι­σμέ­νες δια­κο­πές, κλπ.

«Ναι, αλλά στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση δεν είχαν μπλου­τζίν, κόκα κόλα και Μακ Ντό­ναλντς» παπα­γά­λι­ζαν μονό­το­να επί χρό­νια οι θια­σώ­τες της «οικο­νο­μί­ας της αγο­ράς» και της «καπι­τα­λι­στι­κής ευη­με­ρί­ας» όταν έρχο­νταν αντι­μέ­τω­ποι με τα επι­τεύγ­μα­τα του σοσιαλισμού.

Σήμε­ρα που ο «καπι­τα­λι­στι­κός παρά­δει­σος» που έτα­ζαν απο­δεί­χθη­κε απά­τη, σήμε­ρα που η «θηλιά» του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος, της ανερ­γί­ας, της φτώ­χειας, της ανέ­χειας, του ρατσι­σμού και της κατα­στο­λής στραγ­γα­λί­ζει κυριο­λε­κτι­κά τους εργα­ζό­με­νους και τους λαούς, τι έχουν άρα­γε να πουν όλοι αυτοί;

Η στιγ­μή που θα κλη­θούν απο­λο­γη­θούν στους ίδιους του λαούς δεν θ’ αργή­σει να ‘ρθει.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο