Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΝΑΡ: Η πολιτική ενσωμάτωσης με τον μανδύα της «επαναστατικής τακτικής»

Στο φύλ­λο του προη­γού­με­νου Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου η εφη­με­ρί­δα του ΝΑΡ, «Πριν», δημο­σί­ευ­σε άρθρο που ασκού­σε κρι­τι­κή στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο.

Πρό­θε­σή μας στο παρόν άρθρο δεν είναι να ασχο­λη­θού­με με τις διά­φο­ρες λαθρο­χει­ρί­ες που επι­χει­ρού­νται στο συγκε­κρι­μέ­νο κεί­με­νο του «Πριν», ούτε με τα παρό­μοια ευφυο­λο­γή­μα­τα που δημο­σί­ευ­σαν στε­λέ­χη του ΝΑΡ την προη­γού­με­νη περίοδο.

Αυτό που απο­κα­λύ­πτει η προ­σφυ­γή στη γνω­στή μέθο­δο των δια­στρε­βλώ­σε­ων είναι η αγω­νία τους να συγκρα­τή­σουν με κάθε τρό­πο δυνά­μεις που απο­γοη­τεύ­ο­νται από τη στά­ση τους, ιδιαί­τε­ρα τα τελευ­ταία χρόνια.

Αξί­ζει όμως να ασχο­λη­θού­με με το βασι­κό πολι­τι­κό περιε­χό­με­νο της κρι­τι­κής του ΝΑΡ, για­τί απο­κα­λύ­πτει την εμμο­νή του σε μια χρε­ο­κο­πη­μέ­νη πολι­τι­κή γραμ­μή που οδή­γη­σε το κίνη­μα — όπου και όπο­τε επι­κρά­τη­σε, έστω περιο­ρι­σμέ­να — στην ήττα, στην ενσω­μά­τω­ση στο σύστη­μα, στον ρόλο του υπη­ρέ­τη της κυβερ­νη­τι­κής εναλ­λα­γής στο πλαί­σιο της δικτα­το­ρί­ας του κεφαλαίου.

«Μια στο καρφί και μια στο πέταλο»

Σύμ­φω­να με τη θεώ­ρη­ση του ΝΑΡ, οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέ­δριο δια­πνέ­ο­νται από μια «οικο­νο­μί­στι­κη και ρεφορ­μι­στι­κή» ανά­λυ­ση, που ντύ­νε­ται με «γενι­κό­λο­γες ανα­φο­ρές» στη στρα­τη­γι­κή. Λεί­πει, όπως λένε, μια «επα­να­στα­τι­κή τακτι­κή» που να συν­δέ­ει την πάλη για τα άμε­σα προ­βλή­μα­τα με τη στρα­τη­γι­κή. Κατη­γο­ρούν δηλα­δή το ΚΚΕ από τη μια για οικο­νο­μι­σμό, δηλα­δή για υπο­τί­μη­ση της πολι­τι­κής πάλης για τη στρα­τη­γι­κή διέ­ξο­δο, και από την άλλη ότι την ίδια στιγ­μή «τα παρα­πέ­μπου­με όλα στον σοσια­λι­σμό». «Μια στο καρ­φί και μια στο πέτα­λο» η κρι­τι­κή του ΝΑΡ, πολύ βολι­κή για τις συνή­θεις οπορ­του­νι­στι­κές κυβιστήσεις.

Το πόσο έωλο είναι αυτό το νέο κατα­σκεύ­α­σμα του ΝΑΡ ενά­ντια στο ΚΚΕ μπο­ρεί εύκο­λα να το δια­πι­στώ­σει κανείς αν ανα­λο­γι­στεί όχι απλά την πρω­το­πό­ρα αγω­νι­στι­κή δρά­ση του ΚΚΕ σε κάθε χώρο, αλλά και το περιε­χό­με­νο της πολι­τι­κής του παρέμ­βα­σης.

Το ΚΚΕ γνω­ρί­ζει ότι δεν υπάρ­χει κάποιος μαγι­κός τρό­πος να συν­δε­θεί η καθη­με­ρι­νή πάλη με την προ­ο­πτι­κή, με τους στρα­τη­γι­κούς στό­χους. Απαι­τεί­ται για αυτό το δύσκο­λο καθή­κον η πρω­το­πό­ρα παρέμ­βα­ση καθη­με­ρι­νά στην πάλη για όλα τα λαϊ­κά ζητή­μα­τα, δίνο­ντας τη μάχη για τον προ­σα­να­το­λι­σμό του κινή­μα­τος, για την κατεύ­θυν­ση του αγώ­να, βοη­θώ­ντας να μην εγκλω­βί­ζο­νται οι αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων σε ανώ­δυ­να για το σύστη­μα κανάλια.

Γι’ αυτό και το ΚΚΕ πρω­το­στα­τεί παντού για την οργά­νω­ση του αγώ­να για τα οξυ­μέ­να προ­βλή­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων, για να μην πλη­ρώ­σει την κρί­ση και το χρέ­ος ο λαός, κόντρα σε αντι­λαϊ­κά νομο­σχέ­δια, παλεύ­ο­ντας όχι μόνο για το άμε­σο απο­τέ­λε­σμα αλλά και για να μπαί­νουν στο στό­χα­στρο οι κατευ­θύν­σεις της ΕΕ και η συγκε­κρι­μέ­νη τους εξει­δί­κευ­ση σε κάθε περιο­χή και χώρο δου­λειάς, καθώς και η πολι­τι­κή των αστι­κών κομ­μά­των και κυβερ­νή­σε­ων. Με άλλα λόγια, να σημα­δεύ­ει το κίνη­μα στον βαθ­μό του δυνα­τού τον πραγ­μα­τι­κό ταξι­κό αντί­πα­λο, τη στρα­τη­γι­κή του κεφαλαίου.

Με αυτήν τη γραμ­μή και την πρω­το­πό­ρα δου­λειά των κομ­μου­νι­στών, άλλων εργα­τών, εργα­τριών, αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων και αγρο­τών που συμπο­ρεύ­ο­νται μαζί τους και συσπει­ρώ­νο­νται σε ταξι­κά σωμα­τεία, σε σωμα­τεία που συμ­με­τέ­χουν στο ΠΑΜΕ, σε συλ­λό­γους ΕΒΕ και αγρο­τών, έγι­νε κατορ­θω­τό να σπά­σει για παρά­δειγ­μα η σιγή νεκρο­τα­φεί­ου που θέλουν να επι­βά­λουν το κεφά­λαιο και οι κυβερ­νή­σεις του. Σε όλες τις σημα­ντι­κές αγω­νι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες ενά­ντια στα σχέ­δια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, από την κατα­δί­κη της ΝΑΤΟι­κής κοπής Συμ­φω­νί­ας των Πρε­σπών μέχρι τη νέα Συμ­φω­νία ΗΠΑ — Ελλά­δας και τους αγώ­νες ενά­ντια στα αντι­λαϊ­κά οικο­νο­μι­κά μέτρα, οι δυνά­μεις του ΚΚΕ ήταν στα­θε­ρά πρω­τα­γω­νι­στές, σε αντί­θε­ση με άλλους, που ήταν στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση θεατές.

Αυτή είναι η πρα­κτι­κή σύν­δε­ση του αγώ­να για τα καθη­με­ρι­νά οξυ­μέ­να προ­βλή­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης με τη συγκέ­ντρω­ση δυνά­με­ων για την ορι­στι­κή ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού. Και επει­δή το ΝΑΡ δεν μπο­ρεί και δεν θέλει να έχει μια τέτοια επα­να­στα­τι­κή πολι­τι­κή παρέμ­βα­ση, δια­στρε­βλώ­νει την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πάλη του ΚΚΕ ως γενι­κο­λο­γί­ες, για να του χρε­ώ­σει μια κατα­σκευα­σμέ­νη «οικο­νο­μί­στι­κη» πάλη.

Πρό­κει­ται δε για μεγά­λο θρά­σος, αφού οι διά­φο­ρες οργα­νω­μέ­νες δυνά­μεις του οπορ­του­νι­σμού, ανά­με­σά τους και το ΝΑΡ, όπου δια­τη­ρεί ακό­μα κάποιες δυνά­μεις, είναι από τους βασι­κούς πολέ­μιους σε κάθε προ­σπά­θεια του ΚΚΕ να βαθύ­νουν οι αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων σε κατεύ­θυν­ση αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή, με το επι­χεί­ρη­μα ότι αυτό δεν βοη­θά στη μαζι­κο­ποί­η­ση των αγώνων.

Το μεταβατικό πρόγραμμα αναβαπτισμένο ως δήθεν «επαναστατική τακτική»

Τι προ­τεί­νει όμως το ΝΑΡ ως δήθεν «επα­να­στα­τι­κή τακτι­κή»; Νου­θε­τεί (!) το ΚΚΕ λέγο­ντας ότι θα έπρε­πε να υπάρ­χουν στο κεί­με­νο των Θέσε­ων «πολι­τι­κοί στό­χοι», όπως η έξο­δος από την ΕΕ ή η δια­γρα­φή του χρέ­ους. Στην πρά­ξη, αυτή η πολι­τι­κή γραμ­μή του ΝΑΡ δεν είναι επί της ουσί­ας τίπο­τα άλλο παρά η επα­νά­λη­ψη της χρε­ο­κο­πη­μέ­νης λογι­κής του μετα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, που οδή­γη­σε το κίνη­μα στην αγκα­λιά του ΣΥΡΙΖΑ την περί­ο­δο 2011 — 2015.

Το βασι­κό ερώ­τη­μα είναι, ποιος θα υλο­ποι­ή­σει αυτούς τους «πολι­τι­κούς στό­χους» που επι­κα­λεί­ται το ΝΑΡ; Ποιος θα επι­βά­λει την έξο­δο από την ΕΕ και τη δια­γρα­φή του χρέους;

Το ΚΚΕ δίνει ξεκάθαρη απάντηση, λέγοντας ότι ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος — με τη θέληση και τη δράση του — την έξοδο από την ΕΕ και τη διαγραφή του χρέους, να θέσει αυτά τα ζητήματα στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, οργανώνοντας την πάλη του με τέτοιο τρόπο ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα «κλειδιά» της οικονομίας, του πλούτου που παράγει, με το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια.
Αυτό αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού και αξίζει κάθε θυσία.

Αντί­θε­τα, το ΝΑΡ προ­βάλ­λει στην ουσία ως φιλο­λαϊ­κή διέ­ξο­δο την καπι­τα­λι­στι­κή Ελλά­δα που αλλά­ζει προ­τε­ραιό­τη­τες στο θέμα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών. Αλή­θεια, μπο­ρεί αυτή η γραμ­μή να συμ­βά­λει στην ωρί­μαν­ση της ταξι­κής συνεί­δη­σης των εργα­ζο­μέ­νων σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κατεύ­θυν­ση; Αντί­θε­τα, καλ­λιερ­γεί αυτα­πά­τες ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει ένας πιο φιλο­λαϊ­κός και ανθρώ­πι­νος καπιταλισμός.

Ομως η ζωή έχει επι­βε­βαιώ­σει διε­θνώς ότι όσο λει­τουρ­γούν οι νόμοι της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, όποιες αλλα­γές και να γίνουν στη συμ­με­το­χή μιας χώρας σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες και στα κυβερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα, θα συνε­χί­ζο­νται το ξεζού­μι­σμα των εργα­ζο­μέ­νων, η αύξη­ση του βαθ­μού εκμε­τάλ­λευ­σης, οι θυσί­ες των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών για να αυξη­θεί η καπι­τα­λι­στι­κή κερδοφορία.

Από­σχι­ση κρα­τών από την ΕΕ μπο­ρού­με να έχου­με και ως επι­λο­γή αστι­κών δυνά­με­ων, ως απο­τέ­λε­σμα ανα­διά­τα­ξης συμ­μα­χιών και συνα­σπι­σμών, που επο­μέ­νως δεν εκφρά­ζουν τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα, αντί­θε­τα, και αυτές τις επι­λο­γές τις πλη­ρώ­νουν οι λαοί.

Μήπως για παρά­δειγ­μα το Brexit, που δυνά­μεις του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαι­ρέ­τι­σαν ως δυνη­τι­κό ρήγ­μα φιλο­λαϊ­κών εξε­λί­ξε­ων, οδή­γη­σε στην ανα­τρο­πή του συσχε­τι­σμού υπέρ της εργα­τι­κής τάξης ή σε βελ­τί­ω­ση της ζωής των μισθω­τών και των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων στη Μ. Βρε­τα­νία; Παρό­μοιο δεν ήταν εξάλ­λου το κάλ­πι­κο αφή­γη­μα αυτών των δυνά­με­ων ότι η καπι­τα­λι­στι­κή Ελλά­δα με «εθνι­κό νόμι­σμα» θα συνι­στού­σε ρήξη προς όφε­λος του λαού;

Η συζή­τη­ση για τη δια­γρα­φή του χρέ­ους απο­συν­δε­δε­μέ­νη από το ζήτη­μα της εξου­σί­ας είναι επί­σης ένα απο­κα­λυ­πτι­κό παρά­δειγ­μα. Αρκεί να θυμη­θεί κανείς ότι «κού­ρε­μα» του ελλη­νι­κού χρέ­ους έχει γίνει και συν­δυά­στη­κε με βαριά αντι­λαϊ­κά μέτρα, μεί­ω­ση μισθών, συντά­ξε­ων, επι­δο­μά­των, ανα­τρο­πή εργα­σια­κών και ασφα­λι­στι­κών δικαιω­μά­των και αύξη­ση της φορο­λο­γί­ας για το λαό.

Επί­σης, θα άξι­ζε να ανα­ρω­τη­θεί κανείς αν στις δυνά­μεις που «μάχο­νται» για αυτόν τον «πολι­τι­κό στό­χο» του ΝΑΡ είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ που θα παρου­σιά­σει προ­τά­σεις για «δια­γρα­φή του ιδιω­τι­κού χρέ­ους» στο πλαί­σιο της ΕΕ. Μήπως στις «αγω­νι­στι­κές δυνά­μεις» ανή­κουν και αστοί οικο­νο­μο­λό­γοι όπως ο Χρ. Πισ­σα­ρί­δης και ο Τ. Πικε­τί, που έχουν θέση για δια­γρα­φή του ευρω­παϊ­κού χρέ­ους προς την ΕΚΤ, ή ακό­μα και επι­τε­λεία της ΕΕ και αστοί πολι­τι­κοί που κινού­νται σε παρό­μοια κατεύθυνση;

Αυτή η λογι­κή του ΝΑΡ μπο­ρεί στο ερώ­τη­μα ποιος θα υλο­ποι­ή­σει αυτούς τους στό­χους να μη δίνει άμε­σα την απά­ντη­ση για μια «προ­ο­δευ­τι­κή κυβέρ­νη­ση» στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού, όμως εν τέλει καλ­λιερ­γεί αυτα­πά­τες σ’ αυτήν ακρι­βώς την κατεύ­θυν­ση. Είναι επα­νά­λη­ψη της λογι­κής που οδή­γη­σε στην κυβερ­νη­τι­κή άνο­δο του ΣΥΡΙΖΑ, στην εκλο­γι­κή άνο­δο των Podemos στην Ισπα­νία, με τον εγκλω­βι­σμό των όποιων λαϊ­κών δια­θέ­σε­ων ριζοσπαστικοποίησης.

Επιστροφή στις χρεοκοπημένες λογικές του κάθε είδους οπορτουνισμού ή σύγχρονη επαναστατική στρατηγική;

Αυτό είναι το ερώ­τη­μα που πρέ­πει να απα­σχο­λή­σει όσους και όσες προ­βλη­μα­τί­ζο­νται για το πώς μπο­ρεί να αλλά­ξει η κατά­στα­ση, για το πώς μπο­ρεί να μεγα­λώ­σει ξανά η μεγά­λη δύνα­μη της λαϊ­κής πάλης και της Κοι­νω­νι­κής Συμμαχίας.

Ο δρό­μος που προ­τεί­νει το ΝΑΡ είναι γνω­στός και χρε­ο­κο­πη­μέ­νος ιστο­ρι­κά. Οδή­γη­σε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ και άλλες οπορ­του­νι­στι­κές ομά­δες κατά την περί­ο­δο των μνη­μο­νί­ων στο ρόλο των εξα­πτέ­ρυ­γων του «αντι­μνη­μο­νια­κού μετώ­που», που βοή­θη­σε στην κυβερ­νη­τι­κή άνο­δο του ΣΥΡΙΖΑ. Οδή­γη­σε στις πορεί­ες για την «αγω­νι­στι­κή» στή­ρι­ξη της δια­πραγ­μά­τευ­σης του ΣΥΡΙΖΑ με την ΕΕ, που έφε­ρε το 3ο μνη­μό­νιο, και στην ενί­σχυ­ση του κάλ­πι­κου διλήμ­μα­τος που τέθη­κε στο δημο­ψή­φι­σμα του 2015. Είναι η πολι­τι­κή γραμ­μή που οδή­γη­σε πολύ κόσμο στην απο­γο­ή­τευ­ση, στη μοι­ρο­λα­τρία, στην απο­χή από τη συλ­λο­γι­κή διεκ­δί­κη­ση και στην ενσω­μά­τω­ση του κινήματος.

Η επα­να­προ­βο­λή στην πρά­ξη της λογι­κής του «αντι­δε­ξιού», «αντι­κυ­βερ­νη­τι­κού» μετώ­που επι­βε­βαιώ­νει ότι σε συν­θή­κες που εντεί­νε­ται η αστι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση για τους όρους δια­χεί­ρι­σης της νέας οικο­νο­μι­κής καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, και ο ΣΥΡΙΖΑ επι­χει­ρεί με κάθε μέσο να ανα­κτή­σει τη δυνα­μι­κή του για εκλο­γι­κή άνο­δο και ανά­κτη­ση της δια­κυ­βέρ­νη­σης, το ΝΑΡ συνε­χί­ζει να ρίχνει νερό στον μύλο της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, να στη­ρί­ζει με κάθε τρό­πο τα νέα σχέ­δια κυβερ­νη­τι­κής εναλλαγής.

Στον αντί­πο­δα βρί­σκο­νται η σύγ­χρο­νη επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή του ΚΚΕ και τα συμπε­ρά­σμα­τά του από την πορεία των γεγο­νό­των της περιό­δου των μνη­μο­νί­ων, που επι­βε­βαιώ­νουν ότι στο νέο παι­χνί­δι του διπο­λι­σμού που ετοι­μά­ζε­ται, ο λαός δεν πρέ­πει να εγκλω­βι­στεί στα συν­θή­μα­τα του ΣΥΡΙΖΑ ότι «η δεύ­τε­ρη φορά να είναι δια­φο­ρε­τι­κά», αλλά να δυνα­μώ­σει την πάλη για συνο­λι­κή σύγκρου­ση με το σύστη­μα της εκμετάλλευσης.

Γι’ αυτό και το ΚΚΕ όχι απλά πρω­το­στα­τεί σε αγώ­νες για την οργά­νω­ση της λαϊ­κής πάλης (τα παρα­δείγ­μα­τα μονά­χα την περί­ο­δο της παν­δη­μί­ας είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κά), αλλά και συζη­τά με ευρύ­τε­ρα τμή­μα­τα εργα­ζο­μέ­νων, ανά­με­σα σε αυτά και με κόσμο που εγκα­τα­λεί­πει τη χρε­ο­κο­πη­μέ­νη πολι­τι­κή των δια­φό­ρων οπορ­του­νι­στι­κών δυνά­με­ων, για το ποια πολι­τι­κή μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει προς όφε­λος των εργα­ζο­μέ­νων τους αστι­κούς σχε­δια­σμούς, για το πώς μπο­ρεί να μετα­φρα­στεί η λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια σε κίνη­μα ενα­ντί­ω­σης στη στρα­τη­γι­κή της αστι­κής τάξης, το οποίο θα αμφι­σβη­τεί την ίδια της την εξουσία.

Του Λου­κά ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
μέλους της Ιδε­ο­λο­γι­κής Επι­τρο­πής της ΚΕ του ΚΚΕ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο