Να αποκαλυφθούν οι σεξιστές εγκληματίες και το σύστημα που τους καλύπτει

Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Ένα τερά­στιο κύμα δια­μαρ­τυ­ρί­ας απλώ­νε­ται από άκρη σε άκρη της χώρας με αφορ­μή την απο­κά­λυ­ψη κυκλώ­μα­τος παι­δο­βια­στών και τη σύλ­λη­ψη του 53χρονου Ηλία Μίχου που κατη­γο­ρεί­ται για τα αδι­κή­μα­τα του βια­σμού ανη­λί­κου κατ’ εξα­κο­λού­θη­ση, δια­κε­κρι­μέ­νης περί­πτω­σης κατά­χρη­σης ανη­λί­κου από πρό­σω­πο που δέχε­ται τις υπη­ρε­σί­ες του ανή­λι­κου κατ’ εξα­κο­λού­θη­ση, κατά­χρη­ση ανη­λί­κου, δια­κε­κρι­μέ­νη περί­πτω­ση πορ­νο­γρα­φί­ας ανη­λί­κων, δια­κε­κρι­μέ­νη περί­πτω­ση μαστρο­πεί­ας με χρή­ση ηλε­κτρο­νι­κών μέσων επι­κοι­νω­νί­ας, γενε­τή­σια πρά­ξη με ανή­λι­κο και παρά­νο­μη βία σε βάρος ανή­λι­κου. Αξί­ζει να σημειω­θεί ότι ο Μίχος ήταν ενερ­γό μέλος της ΝΔ στο 4o Δια­μέ­ρι­σμα, όπως ομο­λό­γη­σε ο ίδιος ο κυβερ­νη­τι­κός εκπρό­σω­πος. Ο κατη­γο­ρού­με­νος είχε βαθιές σχέ­σεις με τους πολι­τευ­τές της ΝΔ, τον Πλεύ­ρη, τον Πατού­λη, τον Σαμα­ρά, τον Παυ­λό­που­λο. Η υπό­θε­ση του παι­δο­βια­σμού του 12χρονου κορι­τσιού από τον Κολω­νό έχει οδη­γή­σει σ’ ένα μεγά­λο διά­λο­γο σχε­τι­κά με τα αίτια της υπό­θε­σης και με τον τρό­πο που πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στούν οι δράστες.

Πολ­λά λέγο­νται, γρά­φο­νται και ακού­γο­νται. Κάποια ξεφεύ­γουν από το πλαί­σιο ενός δια­λό­γου, οργι­σμέ­νου αλλά δια­λό­γου, που θα ανα­δεί­ξει το ζήτη­μα στην ολό­τη­τά του. Ανα­ρω­τιέ­μαι λοι­πόν: Αρκεί η προ­σω­πι­κή εμπει­ρία για να προ­τεί­νει κάποιος μια λύση απέ­να­ντι στο ζήτη­μα / στην εγκλη­μα­τι­κή πρά­ξη του παι­δο­βια­σμού; (Γενι­κό­τε­ρα, του βια­σμού και της σεξουα­λι­κής κακο­ποί­η­σης). Αρκεί η ιδιό­τη­τα του γονέα ή/και του θύμα­τος για να ορί­σει τρό­πους αντι­με­τώ­πι­σης τέτοιων ειδε­χθών εγκλη­μά­των; Και τέλος, τι είδους πρό­βλη­μα είναι αυτό; Ατο­μι­κό; Κοι­νω­νι­κό; Ψυχο­λο­γι­κό; Όλα μαζί; Ποιος/οι ορί­ζουν ότι οι κατα­κτή­σεις του δημο­κρα­τι­κού κινή­μα­τος για ένα νομι­κό πολι­τι­σμό που θα είναι δίκαιος για όλους μπο­ρούν να κατα­στρα­τη­γη­θούν με τέτοιες από­λυ­τες κινή­σεις; Είναι εν τέλει ο θάνα­τος, η εκτέ­λε­ση, ο ευνου­χι­σμός, το κρέ­μα­σμα, το φτυά­ρι­σμα με χώμα, η τιμω­ρία της φυλα­κής η λύση;

Η απά­ντη­ση είναι αρνη­τι­κή. Ανα­γνω­ρί­ζω ότι ο θυμός είναι μεγά­λος και η οργή τερά­στια. Γνω­ρί­ζω ότι ο εκνευ­ρι­σμός μπρο­στά σε τέτοια φαι­νό­με­να είναι σωστός και δικαιο­λο­γη­μέ­νος. Όμως δεν αρκεί όταν αξιο­ποιεί­ται για προ­σω­πι­κή εκτό­νω­ση ή την ανα­πα­ρα­γω­γή ενός κύμα­τος βίας και χου­λι­γκα­νι­σμού. Κάπου εκεί εμφα­νί­ζο­νται ξανά και ξανά, ο σεξι­σμός και η ομο­φο­βία για να επι­δει­νώ­σουν το ήδη νοση­ρό κλί­μα. Είναι ένας αδιέ­ξο­δος δρόμος.

Στο τέλος, ας υπο­θέ­σου­με ότι ο τάδε ή ο δεί­να παι­δο­βια­στής θα τιμω­ρη­θεί με έναν από τους παρα­πά­νω τρό­πους — οι οποί­οι δεν δια­φέ­ρουν από εκεί­νους που υπο­τί­θε­ται θέλουν να αντι­με­τω­πί­σουν. Και χρειά­ζε­ται να είμα­στε ξεκάθαροι/ες σε αυτό. Το κύκλω­μα των παι­δο­βια­στών, η κυβερ­νη­τι­κή και πολι­τι­κή προ­στα­σία προς αυτό, η σιω­πή των αστι­κών ΜΜΕ και η έλλει­ψη θέλη­σης για πραγ­μα­τι­κή έρευ­να για τα αίτια και του εμπλε­κό­με­νους του εγκλή­μα­τος θα συνε­χί­σουν να υπάρ­χουν. Τίπο­τα δε θα αλλά­ξει. Όπως άλλω­στε συμ­βαί­νει στις ΗΠΑ όπου οι πιο βίαιες και απάν­θρω­πες τιμω­ρί­ες δεν μειώ­νουν την τέλε­ση τέτοιων εγκλη­μά­των. Και πως να γίνει όταν οι αιτί­ες τους όχι μόνο δεν προ­σεγ­γί­ζο­νται αλλά ούτε που ανα­φέ­ρο­νται. Είναι λοι­πόν, επι­τα­κτι­κή η ανά­γκη να πέσει άπλε­το φως στην υπόθεση.

Η άμε­ση σχέ­ση του παι­δο­βια­στή με το πολι­τι­κό σύστη­μα, την εκκλη­σία και η έντα­ξη του στον κομ­μα­τι­κό μηχα­νι­σμό της Νέας Δημο­κρα­τί­ας δεν είναι ένα μεμο­νω­μέ­νο περι­στα­τι­κό. Από τον Νίκο Γεωρ­γιά­δη και τον Λιγνά­δη μέχρι τον Μίχο η Δεξιά (και η Ακρο­δε­ξιά) δίνει όλες τις δυνά­μεις της για να προ­στα­τεύ­σει τα μέλη της και να αλλά­ξει την ατζέ­ντα του δημο­σί­ου δια­λό­γου. Τα στοι­χεία που επι­βε­βαιώ­νουν τη σύν­δε­ση του Μίχου με την κυβέρ­νη­ση Μητσο­τά­κη και Σαμα­ρά είναι συντριπτικά.

Είναι άρα­γε όλοι οι παι­δο­βια­στές μέλη της Νέας Δημο­κρα­τί­ας; Και εδώ η απά­ντη­ση είναι αρνη­τι­κή. Όμως αξί­ζει να ανα­φερ­θεί ότι ο δολο­φό­νος του για­τρού και βου­λευ­τή της Αρι­στε­ράς Γρη­γό­ρη Λαμπρά­κη το 1963, ο εθνι­κό­φρο­νας Εμμα­νου­ήλ Εμμα­νου­η­λί­δης είχε κατα­δι­κα­στεί στο παρελ­θόν για βια­σμό, παι­δε­ρα­στία και κλο­πή ενώ ήταν συνερ­γά­της της αστυ­νο­μί­ας. Η δίκη του έγι­νε το 1969, κατα­δι­κά­στη­κε για 8,5 χρό­νια και απο­φυ­λα­κί­στη­κε λίγο αργό­τε­ρα από τη Χού­ντα. Όπως συνέ­βη και με τον Σπύ­ρο Κοτζα­μά­νη (κατα­δι­κά­στη­κε για 11 χρό­νια), οδη­γό του τρί­κυ­κλου που επι­τέ­θη­κε στον Λαμπρά­κη και που περη­φα­νεύ­ο­νταν, για την οργά­νω­ση του στην ΕΟΝ του φασί­στα δικτά­το­ρα Μετα­ξά, στην οργά­νω­ση “Βασι­λι­κή Εθνι­κή Νεο­λαία” (ΒΕΝ) στην Κατο­χή και στην παρα­κρα­τι­κή οργά­νω­ση “Εθνι­κή Αντί­στα­σις”, που χρη­μα­το­δο­τού­νταν από τα κρα­τι­κά μυστι­κά κον­δύ­λια και είχε αρχη­γό τον “Φον” Γιοσμά.

Από αυτή την άπο­ψη, ανα­δει­κνύ­ε­ται ότι το εργα­τι­κό και το γυναικείο/ΛΟΑΤΚΙ+ κίνη­μα, οι προ­ο­δευ­τι­κοί δικη­γό­ροι και η πλειο­ψη­φία της δημο­κρα­τι­κής κοι­νω­νί­ας έχουν καθή­κον να απαι­τή­σουν την απο­κά­λυ­ψη ολό­κλη­ρης της αλή­θειας και την επι­βο­λή των βαρύ­τε­ρων ποι­νών σύμ­φω­να με τις κεί­με­νες δια­τά­ξεις και τους νόμους. Εδώ και τώρα να απο­κα­λυ­φθούν οι εγκλη­μα­τί­ες σεξι­στές και το κύκλω­μα που τους παρεί­χε πολι­τι­κή ανοχή/προστασία/στήριξη.

Αλλά κυρί­ως μπρο­στά στην κλι­μά­κω­ση των σεξι­στι­κών επι­θέ­σε­ων και της στο­χο­ποί­η­σης του δια­φο­ρε­τι­κού που γίνο­νται κάτω από την αιγί­δα της κυβέρ­νη­σης και της Εκκλη­σί­ας (βλέ­πε και το συνέ­δριο του αγέν­νη­του παι­διού με τη συμ­με­το­χή όλου του ακρο­δε­ξιού ιατρι­κού και παρα­θρη­σκευ­τι­κού εσμού) έρχε­ται — ξανά — στην επι­και­ρό­τη­τα η ανα­γκαιό­τη­τα της πάλης για δημό­σιες δομές με στα­θε­ρές σχέ­σεις εργα­σί­ας και με γεν­ναία χρη­μα­το­δό­τη­ση που θα προ­στα­τεύ­ουν και θα ανα­δει­κνύ­ουν τις δυνα­τό­τη­τες όλων των τύπων οικο­γέ­νειας, όλων των κοι­νο­τή­των, όλων των ανθρώ­πων μακριά από το σύστη­μα του κέρ­δους, του αντα­γω­νι­σμού και του πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος που αλλοιώ­νει τις συνει­δή­σεις και βιά­ζει τη ζωή μας από τα πρώ­τα βήμα­τα μας μέχρι το ορι­στι­κό τέλος.

Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης: «Όλα είναι όπλα»