Να γιατί ξαναπνιγόμαστε!

Στο ίδιο έργο θεα­τής γίνε­ται κάθε χρό­νο ο λαός μας, βλέ­πο­ντας τα καλο­καί­ρια να καί­γε­ται το βιος του και τον χει­μώ­να να βου­λιά­ζει στα λασπό­νε­ρα. Με τις πρώ­τες δυνα­τές μπό­ρες, δρό­μοι και κεντρι­κοί λεω­φό­ροι μετα­τρά­πη­καν και φέτος σε ποτά­μια, πλημ­μύ­ρι­σαν σπί­τια, χωρά­φια και αυτοκίνητα.

Η κυβέρ­νη­ση, όπως και σε κάθε ανά­λο­γη περί­πτω­ση, προ­σπα­θεί να πετά­ξει από πάνω της οποια­δή­πο­τε ευθύ­νη και απο­δί­δει τις κατα­στρο­φές στην «έντα­ση των φαι­νο­μέ­νων» και στην κλι­μα­τι­κή αλλαγή.

Η «φρο­ντί­δα» του κρά­τους για τους πλη­γέ­ντες περιο­ρί­ζε­ται στην υπεν­θύ­μι­ση της ατο­μι­κής ευθύ­νης …να μην καούν και να μην πνι­γούν, χωρίς καμία ουσια­στι­κή πρό­λη­ψη, κανέ­να σχέ­διο υπο­στή­ρι­ξης την ώρα της κατα­στρο­φής. Ακό­μα κι αν το κλί­μα αλλά­ζει όμως, προ­κα­λώ­ντας εντο­νό­τε­ρα φαι­νό­με­να σε σχέ­ση με το παρελ­θόν, τι είναι αυτό που εμπο­δί­ζει το κρά­τος να πάρει τα ανα­γκαία μέτρα πρό­λη­ψης και προ­στα­σί­ας του λαού, με δεδο­μέ­νο μάλι­στα ότι σήμε­ρα υπάρ­χουν τα επι­στη­μο­νι­κά μέσα και οι δυνα­τό­τη­τες για έγκαι­ρη πρό­βλε­ψη των και­ρι­κών φαι­νο­μέ­νων και κατα­σκευή σύγ­χρο­νων υποδομών;

Την απά­ντη­ση δίνει μια ματιά στην πολύ­πα­θη Αττι­κή: Από τη μία φαρα­ω­νι­κά έργα για την «Αθη­ναϊ­κή Ριβιέ­ρα» και ανα­πλά­σεις για την ανα­βάθ­μι­ση του του­ρι­στι­κού προ­ϊ­ό­ντος, μεγά­λοι αυτο­κι­νη­τό­δρο­μοι για να τους εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται επι­χει­ρη­μα­τι­κά το κεφά­λαιο και έργα που υπη­ρε­τούν την ανά­δει­ξη της χώρας σε ενερ­γεια­κό και εμπο­ρι­κό κόμ­βο. Και από την άλλη ελά­χι­στα ή καθό­λου μέτρα για αντι­πλημ­μυ­ρι­κή — αντι­πυ­ρι­κή — αντι­σει­σμι­κή προ­στα­σία του λαού, που βρί­σκε­ται εκτε­θει­μέ­νος στις απει­λές των φυσι­κών φαι­νο­μέ­νων και κατα­στρο­φών. Πόσες φορές δεν έχου­με δει τον Κηφι­σό να πλημ­μυ­ρί­ζει, την Πει­ραιώς να θυμί­ζει Βενε­τία, το Κερα­τσί­νι να γίνε­ται ένα με τη θάλασ­σα, τη Βου­λιαγ­μέ­νης και την Ποσει­δώ­νος να μετα­τρέ­πο­νται σε υδά­τι­να κανά­λια μέσα στα οποία επι­πλέ­ουν τα αυτοκίνητα.

Οι ευθύ­νες γι’ αυτές τις επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες εικό­νες ανή­κουν εξο­λο­κλή­ρου στο κρά­τος, από την κυβέρ­νη­ση και την Περι­φέ­ρεια μέχρι τους επι­κε­φα­λής και την πλειο­ψη­φία στους δήμους. Τα έργα που δεν έχουν αντα­πο­δο­τι­κό όφε­λος για το κεφά­λαιο υπο­τάσ­σο­νται στην πολι­τι­κή του «κόστους — οφέ­λους» και είτε δεν γίνο­νται καθό­λου, είτε αυτά που γίνο­νται υπο­χρη­μα­το­δο­τού­νται και είναι απο­σπα­σμα­τι­κά, με απο­τέ­λε­σμα να μη λύνε­ται το πρό­βλη­μα αλλά να μετα­τί­θε­ται ένα οικο­δο­μι­κό τετρά­γω­νο πιο πέρα.

Τα στοι­χεία από την Περι­φέ­ρεια Αττι­κής είναι ενδει­κτι­κά και απο­κα­λυ­πτι­κά. Οπως είχαν καταγ­γεί­λει οι σύμ­βου­λοι της «Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης» κατά τη συζή­τη­ση του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού του 2022, ενώ εμφα­νί­ζο­νται στα χαρ­τιά 414 εκατ. ευρώ για αντι­πλημ­μυ­ρι­κά έργα, πιστώ­νο­νται μόνο 18 εκατ. και πολ­λά εμφα­νι­ζό­με­να ως έργα «μεσαί­ας» ή «μεγά­λης ωρί­μαν­σης», όπως λέγο­νται, ανα­κοι­νώ­νο­νται μόνο για το «θεα­θή­ναι» και επί της ουσί­ας δεν γίνο­νται ποτέ. Για ποια αντι­πλημ­μυ­ρι­κά έργα να μιλή­σεις, άλλω­στε, όταν στην Ανα­το­λι­κή Αττι­κή δεν υπάρ­χει καν απο­χε­τευ­τι­κό σύστη­μα! Αντί­στοι­χη κατά­στα­ση επι­κρα­τεί σε όλη τη χώρα: Γερα­σμέ­νες υπο­δο­μές, που οι αντο­χές τους έχουν ξεπε­ρα­στεί προ πολ­λού, μειω­μέ­να κον­δύ­λια για αντι­πλημ­μυ­ρι­κά έργα, εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της γης, που ανοί­γει διαρ­κώς νέα μέτω­πα και νέες εστί­ες πιθα­νών κατα­στρο­φών. Αλλά και όταν συμ­βεί το κακό, πάλι το ίδιο κρά­τος αφή­νει τους πλη­γέ­ντες στην τύχη τους. Το ξέρουν καλά οι πλημ­μυ­ρο­πα­θείς στη Θεσ­σα­λία, στην Εύβοια και αλλού. Πήραν απο­ζη­μιώ­σεις — ψίχου­λα (αν πήραν), ενώ τρέ­μει το φυλ­λο­κάρ­δι τους στην πρώ­τη νερο­πο­ντή. Ακό­μα και σε περιο­χές χτυ­πη­μέ­νες από μεγά­λες φωτιές, όπως η Βόρεια Εύβοια, τα ανα­γκαία έργα πάνε με ρυθ­μούς «χελώ­νας», σε αντί­θε­ση με τα έργα — «φωτο­δό­τες» της επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρά­σης στα καμένα.

Ο ολο­κλη­ρω­μέ­νος σχε­δια­σμός αντι­με­τώ­πι­σης των πλημ­μυ­ρι­κών φαι­νο­μέ­νων δεν μπο­ρεί να συνυ­πάρ­ξει με το κρι­τή­ριο του κέρ­δους στη χρή­ση γης, στον χωρο­τα­ξι­κό σχε­δια­σμό, στη στε­λέ­χω­ση των ανα­γκαί­ων υπη­ρε­σιών, στον σχε­δια­σμό και την κατα­σκευή των απα­ραί­τη­των υπο­δο­μών. Γι’ αυτό, απέ­να­ντι σε κάθε απει­λή, το κρά­τος απο­δει­κνύ­ε­ται επι­λε­κτι­κά «αργό» και «ανί­κα­νο» να προ­στα­τέ­ψει τον λαό, σε αντί­θε­ση με τη γρή­γο­ρη και ευέ­λι­κτη προ­σαρ­μο­γή του στις μετα­βαλ­λό­με­νες ανά­γκες του κεφα­λαί­ου. Απέ­να­ντι σ’ αυτό το κρά­τος και σε όλες τις κυβερ­νή­σεις, ο λαός δεν πρέ­πει να πάψει ούτε στιγ­μή να διεκ­δι­κεί μέτρα για την ουσια­στι­κή προ­στα­σία της ζωής και της περιου­σί­ας του, δυνα­μώ­νο­ντας την πάλη του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος. Η δια­σφά­λι­ση ολο­κλη­ρω­μέ­νης δια­χεί­ρι­σης και αντι­πλημ­μυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας, ο σχε­δια­σμός και η υλο­ποί­η­ση των απα­ραί­τη­των αντι­πλημ­μυ­ρι­κών έργων για τη συν­δυα­σμέ­νη κάλυ­ψη των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών και την ουσια­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των πλημ­μυ­ρι­κών φαι­νο­μέ­νων, προ­ϋ­πο­θέ­τουν μια ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή διέ­ξο­δο, που προ­βάλ­λει και παλεύ­ει το ΚΚΕ. Μπο­ρούν να δια­σφα­λι­στούν μόνο στο έδα­φος της κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας των μέσων παρα­γω­γής και του επι­στη­μο­νι­κού κεντρι­κού σχε­δια­σμού, της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, του σοσιαλισμού.

Πηγή 902.gr