«ΝΑ ΛΥΝΤΣΑΡΟΥΜΕ την 22χρονη παιδοκτόνο» — «Να τιμωρηθεί με την πιο βαριά ποινή για παραδειγματισμό»

Γρά­φει ο Γιάν­νης Βεντού­ρας //

Μια μάνα σκο­τώ­νει το ίδιο της το παι­δί. Τι πιο απο­κρου­στι­κό, ανί­ε­ρο, απάν­θρω­πο, εγκλη­μα­τι­κό, μπο­ρεί να κάνει μια γυναίκα;

Ναι. Μιλάω για την νεα­ρή γυναί­κα που γέν­νη­σε μόνη το παι­δί της και μετά το πέτα­ξε από το μπαλκόνι.

«Αυτή η κακούρ­γα δεν έχει θέση ανά­με­σά μας. Να της επι­βλη­θεί η μεγα­λύ­τε­ρη ποι­νή που υπάρ­χει. Αν δεν μπο­ρού­με να την σκο­τώ­σου­με εμείς οι ίδιοι, να εγκλει­στεί ισό­βια στα κάτερ­γα. Μόνο έτσι θα βάλουν μυα­λό κάποιες σαν αυτή, για να μην το επαναλάβουν».

Τέτοιες, ή παρό­μοιες από­ψεις, ακού­στη­καν αρκε­τές αυτές τις ημέ­ρες. Όλοι αυτοί στε­κό­ντου­σαν μόνο σε αυτό καθε­αυ­τό το γεγο­νός, χωρίς να ψάχνουν πιο βαθιά. Όταν όμως εξε­τά­ζεις ένα γεγο­νός απο­σπα­σμα­τι­κά, δίχως να ερευ­νάς τις αιτί­ες που το δημιούρ­γη­σαν, τότε είναι φυσιο­λο­γι­κό να κατα­λή­γεις σε τέτοιες λύσεις. «Ποι­νή και τιμω­ρία στον παραβάτη».

Μα, όπως έχει απο­δεί­ξει η πρά­ξη, ο φόβος της τιμω­ρί­ας δεν είναι ικα­νός να περιο­ρί­σει ούτε τις παρα­βά­σεις, ούτε την εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα. Το πρό­στι­μο δεν απο­τρέ­πει τους παρα­βά­τες από το να παρα­βαί­νουν τους κανό­νες, η φυλά­κι­ση δεν απο­τρέ­πει τους κλέ­φτες από το να κλέ­βουν, η κάθειρ­ξη δεν απο­τρέ­πει τους λαθρέ­μπο­ρους από το να κάνουν λαθρε­μπό­ριο. Ακό­μα και η θανα­τι­κή ποι­νή, δεν μπο­ρεί να απο­τρέ­ψει την διά­πρα­ξη ειδε­χθών εγκλημάτων.

Μα το πρό­βλη­μά μας είναι απλά να τιμω­ρη­θεί ο ένο­χος ή το να μην δια­πρα­χθεί κάτι ανάλογο;

Αυτό το μωρό δεν ήταν το μόνο που πετά­χτη­κε. Πριν λίγες βδο­μά­δες, στην Πετρού­πο­λη, μέσα σε κάδο σκου­πι­διών, βρέ­θη­κε κι άλλο μωρό. Και πιο πριν είχε βρε­θεί κι άλλα στην Πεντέ­λη, την Καλα­μά­τα, την Ηλεία και αλλού. Σύμ­φω­νοι. Ας τιμω­ρή­σου­με τους εγκλη­μα­τί­ες. Πώς όμως θα απο­τρέ­ψου­με την επα­νά­λη­ψη τέτοιων απο­τρό­παιων πρά­ξε­ων; Πώς θα διορ­θώ­σου­με τις αιτί­ες που οδη­γούν σε αυτές;

Εξε­τά­ζο­ντας, όχι μόνο την περί­πτω­ση της 22χρονης, αλλά όλες τις σχε­τι­κές περι­πτώ­σεις, θα δού­με ότι πίσω τους βρί­σκο­νται κάποια κοι­νά στοι­χεία. Ο φόβος του κοι­νω­νι­κού στιγ­μα­τι­σμού, ο φόβος της οικο­γέ­νειας, η οικο­νο­μι­κή ανέ­χεια, η λει­ψή διαπαιδαγώγηση.

Αν δεν κατα­πο­λε­μή­σου­με τις αιτί­ες που δημιουρ­γούν ένα φαι­νό­με­νο, δεν υπάρ­χει περί­πτω­ση ούτε να εκλεί­ψει ούτε να περιο­ρι­στεί. Δεν μπο­ρεί να παίρ­νεις ασπι­ρί­νη για τον πυρε­τό όταν έχεις πνευ­μο­νία. Πρέ­πει να κατα­πο­λε­μή­σεις την ίδια την πνευ­μο­νία και μάλι­στα θα πρέ­πει να πάρεις μέτρα ώστε να μην ξανα­πά­θεις πνευμονία.

Το να ασχο­λού­μα­στε με ένα γεγο­νός απο­μο­νω­μέ­νο, ξεκό­βο­ντάς από το περι­βάλ­λον του, είναι η ιδε­α­λι­στι­κή μέθο­δος, η φιλο­σο­φι­κή μέθο­δος που χρη­σι­μο­ποιεί η αστι­κή τάξη.

Με την μέθο­δο αυτή, εφό­σον στέ­κε­σαι μόνο στα απο­τε­λέ­σμα­τα, οδη­γεί­σαι στο να αντι­με­τω­πί­ζεις την φτώ­χεια και την πεί­να με επι­δό­μα­τα αλλη­λεγ­γύ­ης, συσ­σί­τια, φιλαν­θρω­πί­ες και με το «όλοι μαζί μπορούμε»!

Να αντι­με­τω­πί­ζεις τα προ­βλή­μα­τα υγεί­ας μόνος σου, δια­βά­ζο­ντας συμ­βου­λές σε περιο­δι­κά και τηλε­ό­ρα­ση, χωρίς να υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κή πολι­τι­κή πρό­λη­ψης (δωρε­άν εμβο­λια­σμοί, προ­λη­πτι­κές εξε­τά­σεις, σωστές κατοι­κί­ες, κανο­νι­κή δια­τρο­φή κλπ).

Η αστι­κή μεθο­δο­λο­γία, εφό­σον δεν ψάχνει τις αιτί­ες (επει­δή δεν θέλει να τις ψάξει), προ­σπα­θεί να μπα­λώ­νει το πρό­βλη­μα των προ­σφύ­γων με εγκλει­σμό σε καταυ­λι­σμούς, με ένα πιά­το φαί και με δρά­σεις ΜΚΟ (Μη Κυβερ­νη­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων), όπως οι για­τροί δίχως σύνο­ρα. Σε φτά­νει στο σημείο να θεω­ρείς τους μετα­νά­στες υπεύ­θυ­νους για την ανερ­γία και όχι τον καπι­τα­λι­στι­κό τρό­πο παραγωγής.

Η αστι­κή μεθο­δο­λο­γία δεν θέλει, ούτε μπο­ρεί, να κατα­πια­στεί με τα αίτια των οικο­νο­μι­κών κρί­σε­ων. Για αυτό, τελεί­ως αντιε­πι­στη­μο­νι­κά, τις απο­δί­δει στο κρα­τι­κό χρέ­ος, στο ιδιω­τι­κό χρέ­ος, στις μεγά­λες δαπά­νες για υγεία και συντά­ξεις, στις υψη­λές τιμές του πετρε­λαί­ου, στον καζι­νο­κα­πι­τα­λι­σμό, στο «όλοι μαζί τα φάγαμε»!

Η αστι­κή τάξη απο­δέ­χε­ται αυτό τον επι­φα­νεια­κό και απο­σπα­σμα­τι­κό τρό­πο εξέ­τα­σης των πραγ­μά­των, επει­δή δεν πρέ­πει να κατα­λά­βου­με ποια είναι η αιτία των μεγά­λων κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των, του δια­χω­ρι­σμού της κοι­νω­νί­ας σε φτω­χούς και πλού­σιους. Να μην ανα­κα­λύ­ψου­με για­τί ο κόσμος χωρί­στη­κε σε κρά­τη, για­τί υπάρ­χει καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­κτη­σία στα εργο­στά­σια και στη γη.

Αντί­θε­τα, η φιλο­σο­φι­κή μέθο­δος της εργα­τι­κής τάξης, ο δια­λε­κτι­κός και ιστο­ρι­κός υλι­σμός, φτά­νει στις ρίζες των αιτί­ων, ανα­λύ­ει σε βάθος τους λόγους που τα πράγ­μα­τα εξε­λίσ­σο­νται με τον τρό­πο αυτό και όχι με έναν άλλο. Μπο­ρεί να δώσει απα­ντή­σεις σε όλα τα «για­τί» και να οδη­γή­σει σε λύσεις για το «πώς» θα αλλά­ξου­με τις κατα­στά­σεις και θα δημιουρ­γή­σου­με ένα δια­φο­ρε­τι­κό μέλλον.

Θα σου εξη­γή­σει το για­τί κάποιες μανά­δες φτά­νουν στο σημείο να πετά­νε τα βρέ­φη τους, για­τί ανε­βαί­νει η εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα, για­τί αλλά­ζει ο τρό­πος εκπαί­δευ­σης, για­τί η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη μετα­τρέ­πε­ται σε καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση, για­τί το σύμπαν είναι απέ­ρα­ντο, για­τί ό,τι αρχί­ζει έχει και ένα τέλος.

Η μέθο­δος του δια­λε­κτι­κού υλι­σμού είναι η μόνη μέθο­δος που θα σε βοη­θή­σει να έχεις μια συνο­λι­κή εικό­να για όλο τον κόσμο και να πάρεις και τις αντί­στοι­χες απο­φά­σεις για την ζωή σου και την πρό­ο­δο της ανθρωπότητας.

Όποιος δεν έχει μελε­τή­σει τον δια­λε­κτι­κό υλι­σμό, δεν μπο­ρεί να έχει ολο­κλη­ρω­μέ­νη και σφαι­ρι­κή άπο­ψη. Θα είναι έρμαιο στα χέρια της αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας και στο τέλος θα φτά­σει στο σημείο να μετα­τρα­πεί σε όχλο και να κραυγάσει:
«ΝΑ ΛΥΝΤΣΑΡΟΥΜΕ την 22χρονη παιδοκτόνο»

________________________________________________________________________________________________

Ο Γιάννης Γιάννης Βεντούρας είναι οικονομολόγος — συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάσθηκε σαν οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, μελετώντας από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα. Συμμετέχει ενεργά στο λαϊκό κίνημα.
Είναι εκλεγμένος τοπικός σύμβουλος στον Δήμο Αχαρνών. Διδάσκει δωρεάν Πολιτική Οικονομία στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο «Δημήτρης Γληνός».