Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Να τα «βάζουμε» αριστερά στο παντελόνι μας ή έχετε αντίρρηση; — του  Στέλιου Κανάκη

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Για­τί να έρθει ο Ζαρα­λί­κος στο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ, που προη­γου­μέ­νως είχε πάει στη γιορ­τή του ΣΥΡΙΖΑ; Τον Μπέ­ζο για­τί τον καλέ­σα­τε; Ο Ντα­λά­ρας; Τι φορά η… Μπο­φί­λιου; Να και φωτο­γρα­φία του Λοβέρ­δου στο Φεστι­βάλ! Μα καλά θα τιμή­σουν τον Ξαρ­χά­κο; Πόσα χρή­μα­τα έχει η Λιά­να; Για­τί ψηφί­σα­τε «ναι» σ’ αυτό το νομο­σχέ­διο; Για­τί «παρών» στο άλλο; Για­τί «όχι» στο τρί­το; Όλη αυτή η ενα­σχό­λη­ση ανο­ή­των και αφά­σιων πολι­τι­κο­κοι­νω­νι­κά που κατα­πί­νουν τα πάντα από το σύστη­μα αδια­μαρ­τύ­ρη­τα, είναι σχε­δόν καθημερινή.

Στις περισ­σό­τε­ρες απ’ αυτές τις περι­πτώ­σεις δεν έχει παρά να γελά­σει κανείς ή να λυπη­θεί. Διό­τι το φαι­νό­με­νο θλι­βε­ρό και γελοίο συγ­χρό­νως, προ­σφέ­ρει και τις δύο δυνα­τό­τη­τες. Κάποιοι και κάποιες και από δια­φο­ρε­τι­κές αφε­τη­ρί­ες και λόγους διά­φο­ρους, γκρου­που­σκου­λι­κοί, ανό­η­τοι αντί-ΚΚΕ, αλλά και αφε­λείς που στην καθη­με­ρι­νή τους ζωή κατα­πί­νουν την κάμη­λο του συστή­μα­τος ή είναι απλώς από­ντες, σκαρ­φά­λω­σαν στα κερα­μί­δια αλλό­φρο­νες. Μ’ ένα κοι­νό χαρα­κτη­ρι­στι­κό όλοι τους: «Πολι­τι­κή σκέ­ψη επι­πέ­δου βρέ­φους και πολι­τι­κή βλα­κεία άνευ ορί­ων» όπως τους κατα­λό­γι­σε ιδιαί­τε­ρα επι­τυ­χώς ο Γιώρ­γος Μαργαρίτης.

Τηρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών, ένα μόνο απ’ όσα υπο­μέ­νουν από την αστι­κή δικτα­το­ρία θα ήταν ικα­νό να τους κάνει επα­να­στά­τες, αλλά εκεί σιω­πή και υπο­τα­γή. Το πρό­βλη­μά τους, αυτή τη φορά, το γαμη­μέ­νο το εξα­κο­σά­ρι στους μπά­τσους και στους λιμε­νι­κούς. Κάποιοι προ­χώ­ρη­σαν και στην αήθη και προ­βο­κα­τό­ρι­κη παρα­χά­ρα­ξη και δια­κί­νη­ση φωτο­γρα­φί­ας κομ­μου­νι­στή που του την πέφτουν οι μπά­τσοι. Μετα­ξύ αυτών και φιλό­σο­φος στρα­τη­γός με δανει­κά… αστέ­ρια που «από πόλε­μο δεν κάτε­χε», ο πρώ­τος απ’ τους τέσ­σε­ρις του γνω­στού ποι­ή­μα­τος του Μπρεχτ «Τέσ­σε­ρις στρα­τη­γοί». Αυτός ο «στρα­τη­γός» με κάποιους θλι­βε­ρούς και δυστυ­χείς ακό­λου­θους, ακό­μη και του… νοσο­κο­μεί­ου, υβρι­στές, εθνι­κο­φα­σί­ζο­ντες και… εθνι­κο­κομ­μου­νι­στές και έτε­ρους… λεβε­ντο­κο­ρέ­ους, με κοι­νό τόπο το άκρα­το αντί-ΚΚΕ μένος τους, επι­τί­θε­νται στο ΚΚΕ χυδαία, και με κατα­γέ­λα­στες αφορ­μές, όπου δια­βά­ζεις και για «προ­βο­κα­τό­ρι­κο ΚΚΕ» κι απο­κά­μο­ντας μετρά­νε σφυ­ρο­δρέ­πα­να στο… Ντον­μπάς και εκστα­σιά­ζο­νται. Του οποί­ου «στρα­τη­γού» θα του πάρει και­ρό να μαζέ­ψει τα ανε­ρυ­θρί­α­στα συντρίμ­μια της αξιο­πρέ­πειάς του από χαμαί, εάν και εφό­σον αντι­λη­φθεί την κατά­ντια του.

Θεω­ρώ την κρι­τι­κή ακό­μη και τη σκλη­ρή, ανα­γκαία και επι­βε­βλη­μέ­νη. Σ’ αυτό είμαι από­λυ­τος. Και στα παι­διά μου που είναι στρα­τευ­μέ­να. Η κρι­τι­κή μπο­ρεί να διορ­θώ­σει ή και να προ­λά­βει λάθη. Ειδι­κά σε και­ρούς που συντε­λού­νται κατα­κλυ­σμιαί­ες αλλα­γές και μετα­το­πί­σεις. Ουδείς αλά­θη­τος και ειδι­κά εκεί­νος που δρα, που το παλεύ­ει. Μερι­κοί όμως, θύμα­τα κατ’ αρχήν της δυσβά­στα­χτης κι ενδε­χο­μέ­νως επώ­δυ­νης δια­νοη­τι­κής απορ­ρύθ­μι­σης που βιώ­νουν ή (και) των συμπλεγ­μά­των και εμμο­νών που ταλαι­πω­ρούν την ανω­φε­λή (στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση) ζωή τους, ξεπέ­ρα­σαν εαυ­τόν. Η πολι­τι­κή χυδαιό­τη­τα και το μένος, συνε­πι­κου­ρού­με­να από την εγγε­νή αδυ­να­μία αντί­λη­ψης και αξιο­λό­γη­σης, κυρί­ες και κύριοι, δεν είναι κρι­τι­κή. Είναι αλη­τεία. Κι όσα τσι­τά­τα κι αν κατε­βά­σε­τε πάνε στρά­φι διό­τι απλού­στα­τα αδυ­να­τεί­τε χαρα­κτη­ρι­στι­κά και θλι­βε­ρά να τα αντι­λη­φθεί­τε. Σ’ ένα μόνο θα στα­θώ προς ώρας: Άλλο ένας οργα­νι­σμός και ο συγκε­κρι­μέ­νος ρόλος του στα πλαί­σια της κρα­τι­κής μηχα­νής της αστι­κής δικτα­το­ρί­ας και άλλο – εντε­λώς ανό­μοιο και δια­φο­ρε­τι­κό το ανθρώ­πι­νο δυνα­μι­κό που τον απαρ­τί­ζει. Ο οργα­νι­σμός παρα­μέ­νει ακλό­νη­τος στους λόγους ύπαρ­ξής του, όσο το υπάρ­χον σύστη­μα τον τρέ­φει και στη­ρί­ζει τη λει­τουρ­γία του. Ο αστυ­νο­μι­κός είναι άνθρω­πος, επι­δε­κτι­κός στις επι­δρά­σεις ένθεν κακεί­θεν, δια­μορ­φώ­νε­ται, πλά­θε­ται, μπο­ρεί να απο­κτή­σει ή να διευ­ρύ­νει τη συνεί­δη­σή του, να μάθει, να αφυ­πνι­στεί, πάσχει όπως όλοι οι άλλοι, πει­νά­ει, κρυώ­νει, χαί­ρε­ται ή λυπά­ται… Φαί­νε­ται πως εκτός από τους βλά­κες και τους αφε­λείς αυτό αδυ­να­τούν να το κατα­νο­ή­σουν και άλλοι. Ο οργα­νι­σμός υπάρ­χει και λει­τουρ­γεί για να εκπλη­ρώ­νει τους σκο­πούς ύπαρ­ξής του. Οι άνθρω­ποι που τον απαρ­τί­ζουν γεν­νιού­νται πασχί­ζο­ντας να πάρουν ανά­σα και το ίδιο κάνουν σε όλη τους τη ζωή ως προ­λε­τά­ριοι. Βεβαί­ως και ο οργα­νι­σμός έχει τη δύνα­μη και τα μέσα να δια­μορ­φώ­νει πολ­λούς από αυτούς κατά το δοκούν, αλλά υπάρ­χουν και άλλοι που κατα­φέρ­νουν να κρα­τη­θούν, να αντι­στα­θούν. Στην αστυ­νο­μία, στο στρα­τό, στους ένστο­λους γενι­κά (έχω γνω­ρί­σει αρκε­τούς στις συνα­να­στρο­φές μου, ακό­μη και στις συλ­λή­ψεις μου), στη δικαιο­σύ­νη, στην παι­δεία… Να καταρ­γη­θούν τα σώμα­τα κατα­στο­λής όχι όμως οι άνθρω­ποι που τα απαρ­τί­ζουν. Κι αυτά είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κά. Όπως, πολ­λές φορές, δια­φο­ρε­τι­κό είναι το καλ­λι­τε­χνι­κό έργο και η αξία του από την πολι­τι­κή τοπο­θέ­τη­ση – πρό­σκαι­ρη, συνει­δη­το­ποι­η­μέ­νη ή όχι του καλ­λι­τέ­χνη. Αλλά αυτό δεν είναι του παρό­ντος, χώρια που είναι ακό­μη ψιλό­τε­ρα γράμ­μα­τα για πολ­λούς. Ή μήπως έχε­τε άλλη άπο­ψη; Πώς σας φαί­νε­ται να υπο­χρε­ώ­σου­με όσους από τους συνα­δέλ­φους τους τα παίρ­νουν απ’ τα ναρ­κω­τι­κά να ταΐ­ζουν και τους υπό­λοι­πους ή να μπού­νε κι αυτοί στο κόλ­πο; Δεν γνω­ρί­ζε­τε πως αστυ­νο­μι­κοί δεν είναι μόνο τα κωλό­παι­δα των ΜΑΤ;

Αγνο­εί­τε και τους χιλιά­δες γονείς, στην ανα­σφά­λεια για το μέλ­λον των παι­διών τους ή στην αδυ­να­μία τους να πλη­ρώ­σουν για τις σπου­δές τους, που τα προ­τρέ­πουν να εισα­χθούν στις σχο­λές αστυ­νο­μί­ας και στις στρα­τιω­τι­κές; Και τα παι­διά, όσα εισά­γο­νται στις συγκε­κρι­μέ­νες σχο­λές, είναι από την ίδια κοι­νω­νι­κή δεξα­με­νή με τους υπό­λοι­πους των άλλων σχο­λών. Να κόψου­με και σ’ αυτούς τη δυνα­τό­τη­τα αυξή­σε­ων ίσως και ζωής; Καμώ­νε­στε πως δεν ξέρε­τε πόσες χιλιά­δες παι­διά επι­λέ­γουν αυτές τις σχο­λές για να εξα­σφα­λί­σουν, κατ’ ελά­χι­στον έστω, το μέλ­λον τους; Δεν έπε­σε στην αντί­λη­ψή σας (όση δια­θέ­τε­τε) ότι οι σχο­λές αυτές είναι πρώ­τες σε βαθ­μο­λο­γία, απλώς και μόνο λόγω της προ­τί­μη­σης; Είστε ικα­νοί σε επό­με­νη δια­νοη­τι­κή κρί­ση να ζητή­σε­τε το κλεί­σι­μο των εν λόγω σχο­λών και τον εξο­στρα­κι­σμό των παι­διών. Αλλά ούτε οι δικα­στι­κοί να δικαιού­νται αύξη­σης. Να τους πλη­ρώ­νουν οι καπι­τα­λι­στές απ’ την τσέ­πη τους αφού το δικό τους σύστη­μα εξυ­πη­ρε­τούν ως σώμα ή και πολ­λοί από αυτούς αφ’ εαυ­τού τους. Και σ’ όλους τους υπό­λοι­πους εργα­ζό­με­νους να επι­λέ­γου­με με κρι­τή­ρια που ελπί­ζω οι πολι­τι­κά ενδε­είς να κατα­θέ­σε­τε. Και οι απερ­γο­σπά­στες να μη δικαιού­νται των όσων κερ­δί­ζουν με τους αγώ­νες τους οι απερ­γοί. Τι; Σωπαί­νε­τε εδώ; Είστε πολ­λοί (ξέρω και λέω για πλά­κα να αρχί­σω να παρα­θέ­τω ονό­μα­τα) που ούτε καν απερ­γεί­τε και καρ­πώ­νε­στε τα όποια κέρ­δη. Προ­τεί­νε­τε, λοι­πόν, κρι­τή­ρια κι ας αρχί­σου­με τις προγραφές.

Και όσο για το… timing (το μάθα­τε κι αυτό) της θετι­κής ψήφου ή ας ψηφί­ζα­νε «παρών» αφού έτσι κι αλλιώς θα περ­νού­σε, τι να πει κανείς πέραν του να εκστα­σια­στεί από την απύθ­με­νη βλα­κεία σας ή και την ηθι­κή σας. Αυτό πράτ­τε­τε και έτσι ξοδεύ­ε­τε όλη σας τη ζωή. ΟΦΑ! Όπου φυσά­ει ο άνε­μος! Κι όπου ζέχνει καιροσκοπισμό!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο