«Να τους δώσουμε την ευτυχία που έχουμε στην καρδιά μας» (Μάθημα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης)

Ας ακού­σου­με πρώ­τα τα παι­διά του 6ου Νηπια­γω­γεί­ου Καμα­τε­ρού να μιλούν για τους πρόσφυγες:

― …Φύγα­νε κι άνθρω­ποι από τον πόλε­μο (Κυριά­κος Σ.)

― Για­τί; (Κυριά­κος Ντ.)

― Φοβό­ντου­σαν μη σκο­τω­θού­νε (Κων/νος)

― Φοβό­ντου­σαν τον πόλε­μο (Σωκρά­της)

― Μια πέτρα να έσπα­γε όλη την πόλη (Γιάν­νης — Μάριος)

― Φοβό­ντου­σαν μην πεθά­νουν τα παι­διά τους. (Λευ­τέ­ρης)

― …και τα μωρά τους (Χρι­στό­φο­ρος)

― Φύγα­νε (Κων/νος)

― …και ήρθαν εδώ (Σωκρά­της)

― Τα πήραν μαζί τους τα παι­διά τους (Φοί­βος)

― Πώς όμως φύγα­νε αφού τα τανκς είχαν πατή­σει τα αμά­ξια; (Κων/νος)

― Με τα πόδια έφυ­γαν (Κυριά­κος Σ.)

― Υπήρ­χαν γέφυ­ρες (Φοί­βος)

― Ενα μωρό κοι­μή­θη­κε στο δρό­μο (Κυριά­κος Σ.)

― …και πέθα­νε (Χρι­στό­φο­ρος)

― Πολύ περ­πά­τη­μα (Εύα)

― Δεν είχαν να φάνε (Στέλ­λα)

― Ηρθε ένας κεραυ­νός και τα διέ­λυ­σε όλα (Χρι­στό­φο­ρος)

― Μερι­κοί άνθρω­ποι πέσα­νε κάτω (Κων/νος)

― Μερι­κά παι­διά καθό­ντου­σαν στο δρό­μο μέχρι να βρουν τη μαμά τους (Λευ­τέ­ρης)

― Ενα μωρό έφα­γε απ’ τα σκου­πί­δια (Κυριά­κος Σ.)

― Και μπή­καν σε βάρ­κες (Λευ­τέ­ρης)

― Στρι­μώ­χτη­καν (Κυριά­κος Σ.)

― Μπο­ρεί να τρύ­πα­γαν οι βάρ­κες (Γιάν­νης Β.)

― Μπο­ρεί να βού­λια­ξαν και να βού­λια­ξαν κι οι ίδιοι (Λευ­τέ­ρης)

― Μπο­ρεί να ήρθε ένα τερά­στιο κύμα (Ειρή­νη)

― Μπο­ρεί κάποιος να τρύ­πη­σε τη βάρ­κα (Κυριά­κος Ντ.)

― Ξύπνη­σε το μωρό. Κυρία τέλος; (Γιάν­νης Β.)

― Εσείς τι λέτε, τέλος; (νηπια­γω­γός)

― Οχι, κοι­μό­ντου­σαν στους δρό­μους (Κων/νος)

― Μπο­ρεί να μπή­καν στη δικιά μας πόλη (Σωκρά­της)

― Αν έφτα­ναν στη δική μας πόλη, τι θα τους λέγα­τε; (νηπια­γω­γός)

― Αν έγι­νε κάτι στη δική σας χώρα, αν ήσα­στε χιλιά­δες, να μη μεί­νε­τε εδώ (Κυριά­κος Σ.)

― Για­τί; (Σωκρά­της)

― Εγώ θα τους έλε­γα ελά­τε (Αγγε­λος)

― Επει­δή είστε χιλιά­δες και δεν έχε­τε σπί­τια, ελά­τε στα δικά μας (Φοί­βος)

― Εγώ θα τους έλε­γα: Καλη­μέ­ρα, ελά­τε να παί­ξου­με (Ειρή­νη)

― Θέλε­τε να φάμε όλοι παρέα; (Γιάν­νης — Μάριος)

― Να έρθουν σε όλα τα σπί­τια (Σωκρά­της)

― Ελά­τε να σας πάρω μια αγκα­λιά (Λευ­τέ­ρης)

― Να παί­ξου­με όλοι μαζί (Χρι­στό­φο­ρος)

― Να σηκω­θεί­τε να παί­ξε­τε (Εύα)

― Να φτιά­χνα­νε οι μάστο­ρες σπί­τια γι’ αυτούς (Κων/νος)

― Σηκω­θεί­τε να πιεί­τε γάλα, να βάλε­τε παπού­τσια και να πάτε σχο­λείο (Γιάν­νης — Μάριος)

― Θα τους έδι­να αγά­πη (Φωτει­νή)

― Αν έρθουν εδώ να πάμε να παί­ξου­με μαζί στη λίμνη (Χρή­στος)

― Να τους δώσου­με την ευτυ­χία που έχου­με στην καρ­διά μας για να είναι χαρού­με­νοι κι αυτοί (Κων/νος)

― Εντά­ξει, να μοι­ρα­στού­με το γέλιο και τη χαρά μ’ αυτούς που έχουν έρθει (Κυριά­κος Σ.)

― Οπως μοι­ρά­ζε­ται το αρκου­δά­κι με τους φίλους του (Γιάν­νης — Μάριος)

― Να τους πηγαί­νου­με φαγη­τά (Φοί­βος)

― Να τους πηγαί­νου­με κου­βέρ­τες (Στέλ­λα)

― Να μαγει­ρεύ­ου­με και να τους πηγαί­νου­με (Κυριά­κος Σ.)

― Να τους δώσου­με κρε­βά­τια (Σωκρά­της)

― …και σεντό­νια λέω εγώ. (Φοί­βος)

― Να τους δώσου­με σαμπουάν, να κάνουν μπά­νιο (Κων/νος)

― Και φαγη­τό (Ειρή­νη)

― Τρό­φι­μα (Γιάν­νης Β.)

― Και να στα­μα­τή­σει ο πόλε­μος (Λευ­τέ­ρης)

― Ναι, για να μη φοβού­νται πια (Κων/νος)

Με την αθω­ό­τη­τα και τον πηγαίο αυθορ­μη­τι­σμό τους τα παι­διά εκφρά­ζουν την αγά­πη και την αλλη­λεγ­γύη τους στους συναν­θρώ­πους που δοκι­μά­ζο­νται. Τα παρα­πά­νω λόγια (από τον Ριζο­σπά­στη)  απο­τε­λούν μέρος της συζή­τη­σης για τους πρό­σφυ­γες που «προ­κά­λε­σε» η νηπια­γω­γός των παι­διών μέσα στην τάξη.

Πρό­κει­ται για μια αξιέ­παι­νη πρω­το­βου­λία των εκπαι­δευ­τι­κών του 6ου Νηπια­γω­γεί­ου Καμα­τε­ρού, που εκφρά­ζε­ται και υλι­κά με συγκέ­ντρω­ση ειδών πρώ­της ανά­γκης (γάλα ‑βρε­φι­κό και εβαπορέ‑, σαπού­νια ή σαμπουάν και μπι­σκό­τα) για τους πρό­σφυ­γες. Στέλ­νο­ντας παράλ­λη­λα μηνύ­μα­τα ανθρω­πιάς και αλλη­λεγ­γύ­ης στους κατα­τρεγ­μέ­νους που φτά­νουν στη χώρα μας, κυνη­γη­μέ­νοι από βόμ­βες και δυστυχία.

Αξί­ζουν πολ­λά μπρά­βο στους εκπαι­δευ­τι­κούς του 6ου Νηπια­γω­γεί­ου Καμα­τε­ρού για το παρά­δειγ­μα που δίνουν στα παι­διά (και όχι μόνο…). Ευχό­μα­στε η ενέρ­γειά τους αυτή να βρει πολ­λούς μιμητές.