Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Νικηφ. Βρεττάκος: Λόγος σε συνέδριο για τη μόλυνση του περιβάλλοντος

Με αφορ­μή την Παγκό­σμια Ημέ­ρα του Περι­βάλ­λο­ντος ένα ποί­η­μα του Νικη­φό­ρου Βρεττάκου

Λόγος σε συνέδριο
για τη μόλυν­ση του περιβάλλοντος
Πριν μολυν­θεί η ατμό­σφαι­ρα, κύριοι, θα πρέ­πει να είχε
κάτι άλλο μολυν­θεί. Πως και από ποια σαπρόφυτα
ή μικρό­ζωα να ξεκί­νη­σε η σήψη της γης, κανείς
δε μπο­ρεί ίσως να το ειπεί με ακρί­βεια. Είναι πολύ
δύσκο­λο πράγ­μα η ιστο­ρία. Να άρχι­σε τον καιρό
που πολε­μού­σαν οι Ευρω­παί­οι στην Κίνα υπέρ του οπίου
και του Χρι­στού; Ή τον και­ρό που αμπά­ρια­ζαν τους Μαύρους
σαν τα ξερά δαμά­σκη­να, τους ξεμπαρκάραν
στις παρα­λί­ες σωρούς και τους πουλούσαν
προς δέκα σέν­τζια τον καθέ­να; Πριν; Έπει­τα; Χθες,
όταν εκεί­νος ο φρι­χτός επιχειρηματίας
του Άδη, με τα υψι­κά­μι­να κρε­μα­τό­ρια, ισχυρίζοταν
ότι τον έπλα­σε ο Θεός κι ότι αυτός προγραμμάτισε
το πεπρω­μέ­νο του στη γη, ενώ είναι αναμφισβήτητο
πως ο Θεός δεν έπια­σε ποτέ σκα­τά στα χέρια του;

Τι υπό­σχε­ση να δώσου­με τώρα, κύριοι, στα ψάρια;
Θα το μπο­ρού­σα­με ασφα­λώς σήμε­ρα, αν εγκαίρως
απο­μο­νώ­νο­νταν οι μολυ­σμέ­νοι οργανισμοί,
αν κόβο­νταν τ’ ακά­θαρ­τα χέρια, αν αδειαζόταν
το Άγαλ­μα της Ελευ­θε­ρί­ας εγκαί­ρως απ’ τα σάπια
αίμα­τα που έχει μέσα του. Πάντως κ’ επειδή
δεν πρέ­πει να μην έχου­με ελπί­δες, κάτι πρέπει
να κάνου­με. Κάπου να καταφύγουμε.
Να ενερ­γού­με πάντως. Πάμε στους Δελφούς!

(Για τη μετα­φο­ρά Ηρα­κλής Κακαβάνης)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο