Νικολάι Οστρόφσκι, προσωποποιεί τα καλύτερα χαρακτηριστικά της γενιάς που πραγματοποίησε την Οκτωβριανή Επανάσταση

«Το πιο ακρι­βό στον άνθρω­πο είναι η ζωή. Αυτή του δίνε­ται μια φορά και πρέ­πει να τη ζήσει κανείς έτσι, που να μη τον βασα­νί­ζει ο πόνος για τα χρό­νια που τα ‘ζησε άσκο­πα, για να μην τον καί­ει η ντρο­πή για το πρό­στυ­χο και το τιπο­τέ­νιο παρελ­θόν και να μπο­ρέ­σει πεθαί­νο­ντας να πει: Ολη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνά­μεις τις έδω­σα στο πιο ωραίο ιδα­νι­κό του κόσμου – στον αγώ­να για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της ανθρωπότητας»…

Ετσι, όπως ο ίδιος γρά­φει, έζη­σε τη ζωή του ο Νικο­λάι Οστρόφ­σκι . Ο Οστρόφ­σκι έζη­σε από κοντά τη γέν­νη­ση του σοβιε­τι­κού κρά­τους, δού­λε­ψε με πάθος για το στέ­ριω­μά του, πολέ­μη­σε εθε­λο­ντι­κά στον εμφύ­λιο και τραυ­μα­τί­στη­κε βαριά. Η ταλαι­πω­ρη­μέ­νη υγεία του τον καθή­λω­σε από το 1927 στο κρε­βά­τι και το 1928 έχα­σε το φως του. Τυφλός και παρά­λυ­τος ρίχνε­ται στον αγώ­να της αυτο­μόρ­φω­σης. Από το 1932 έως το 1935 ολο­κλή­ρω­σε το «Πώς δενό­τα­νε το ατσά­λι» και μέχρι το θάνα­τό του δού­λευε το τρί­το­μο βιβλίο του «Γεν­νη­μέ­νοι στη θύελ­λα», στο οποίο περιέ­γρα­ψε τη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση στη Δυτι­κή Ουκρα­νία της περιό­δου 1919-’20.

Εγι­νε σύμ­βο­λο ηρω­ι­σμού και ακλό­νη­της πίστης στα ιδα­νι­κά της λευ­τε­ριάς και της δικαιο­σύ­νης, αγα­πή­θη­κε απ’ όλο τον κόσμο και πέρα­σε στην αθα­να­σία. Ο ήρω­άς του, Ο Πάβελ Κορ­τσά­γκιν, προ­σω­πο­ποιεί τα καλύ­τε­ρα χαρα­κτη­ρι­στι­κά γνω­ρί­σμα­τα της γενιάς που πραγ­μα­το­ποί­η­σε τη Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση στη Ρωσία. Η μοί­ρα του ήταν και μοί­ρα του συγ­γρα­φέα, που καρ­φω­μέ­νος στο κρε­βά­τι συνέ­χι­σε να υπη­ρε­τεί το κόμ­μα και το λαό.

Το βιβλίο του Νικο­λάι Οστρόφ­σκι «Πώς δενό­τα­νε τ’ ατσά­λι» (το ολο­κλή­ρω­σε από το 1932 έως το 1935) είναι το χρο­νι­κό μιας επο­χής, σελί­δες από την ιστο­ρία ενός λαού, αφιέ­ρω­μα στους απλούς ανθρώ­πους, εργά­τες και αγρό­τες, που άλλα­ξαν την όψη του κόσμου κι άνοι­ξαν το δρό­μο για το φωτει­νό μέλ­λον ολό­κλη­ρης της ανθρω­πό­τη­τας. Το «Πώς δενό­ταν το ατσά­λι» γυρί­στη­κε ται­νία δύο φορές (1942 και 1957). Το βιβλίο κυκλο­φο­ρεί από τις εκδό­σεις «Σύγ­χρο­νη Εποχή».

Το 1935 απο­νε­μή­θη­κε στον Οστρόφ­σκι ο τίτλος του επι­τρό­που ταξιαρ­χί­ας, ενώ το 1966 τιμή­θη­κε μετά θάνα­το με το παρά­ση­μο Λένιν και το βρα­βείο της λενι­νι­στι­κής Κομ­σο­μόλ. Τα έργα του μετα­φρά­στη­καν σε πολ­λές γλώσ­σες, ενώ ο ήρω­ας του πλέ­ον γνω­στού έργου του, ο Πάβελ Κορ­τσά­γκιν, απο­τέ­λε­σε κεντρι­κό σημείο ανα­φο­ράς στη δια­παι­δα­γώ­γη­ση της σοβιε­τι­κής νεο­λαί­ας της εποχής.