Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ντέμης Κωνσταντινίδης: «Ακροατήριο»

Pablo Picasso, «Nude, Green Leaves and Bust»

Pablo Picasso, «Nude, Green Leaves and Bust»

Παρου­σιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Επι­στρέ­φου­με αυτή την εβδο­μά­δα στον χώρο της μαχό­με­νης ποί­η­σης, της συγκρουό­με­νης με τις κυρί­αρ­χες ιδέ­ες και από­ψεις, αλλά επι­στρέ­φου­με και στη Θεσ­σα­λο­νί­κη με ένα νέο, αδη­μο­σί­ευ­το μέχρι σήμε­ρα, ποί­η­μα του Ντέ­μη Κων­στα­ντι­νί­δη, το «Ακρο­α­τή­ριο».

Προη­γού­με­νη εμφά­νι­ση του ποι­η­τή στη στή­λη των Νέων Δημιουρ­γών, με σχε­τι­κά αφιέ­ρω­μα (Η εναλ­λα­γή των επο­χών / πάντα σε βάρος των φτω­χών) και λίγα λόγια από την πλευ­ρά μας για την λογο­τε­χνι­κή του παρου­σία μπο­ρεί­τε να δια­βά­σε­τε εδώ.

Το ποί­η­μα που σήμε­ρα δημο­σιεύ­ου­με για πρώ­τη φορά, και ευχα­ρι­στού­με πολύ τον ποι­η­τή για την απο­στο­λή του, δεν χρειά­ζε­ται περισ­σό­τε­ρο σχο­λια­σμό – ότι έχει να πει, τολ­μά και το λέει μόνο του. Οι υπό­λοι­ποι καλά θα κάνου­με να λάβου­με στα σοβα­ρά τις αιχ­μη­ρές παρα­τη­ρή­σεις του.

Ακρο­α­τή­ριο

Το αρι­στε­ρό παρελθόν
Δεν φεύ­γει ποτέ απ’ τη μόδα
Αρκεί το παρόν να είναι
Συγκα­λυμ­μέ­να δεξιό
Ανα­θε­ω­ρη­τι­κό νεοφιλελεύθερο
Να εμφα­νί­ζε­ται χαριεντιζόμενο
Σε δια­λέ­ξεις και χοροεσπερίδες
“Ουδέ­τε­ρο” αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κό απολιτίκ
Κατα­πλήσ­σο­ντας με μία δόση αυτοκριτικής
Και άφθο­νο χιού­μορ ανταρκτικής
Απευ­θυ­νό­με­νο από τον πάτο του βαρελιού
Στα πιο ποτα­πά ένστικτα
Του έχω άρα είμαι.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο