Πάσχα: «Μαγδαληνή» Νίκου Καζαντζάκη

Ω Κύριε, εγώ ‘μαι που έσπα­σα σα μυρογιάλι

στα ιερά σου πόδια την καρ­διά μου, και τα ολόξανθα

μακριά μαλ­λιά μου εγώ τ’ ανέ­μι­σα στις τρέμουλες,

σκυ­φτές των Απο­στό­λων κεφα­λές, σα φλάμπουρο!

Εγώ ‘μαι που όντας όλοι οι εδι­κοί μακριάθε

κοι­τώ­ντας το σταυ­ρό σε κλαί­γαν σκορπισμένοι,

στε­κό­μουν στο πλευ­ρό σου παρα­στά­της, κι όρθια

στα χέρια μου εδε­χό­μουν, στην ποδιά, στο πρόσωπο,

πηχτό, ζεστό, σαν όμπρο θερι­νό, το γαί­μα σου!

Κ’ έκρα­ζα: Ανοί­ξου γης, ποτί­σου γης, σκιρτήστε

σα σπό­ροι αθά­να­τοι στο χώμα, ώ πεθαμένοι!

Χρι­στέ, κι αν όλοι σ’ αρνη­θούν, δε θα πεθάνεις!

Για­τί στον κόρ­φο μου το αθά­να­το νερό

κρα­τώ και σε κερ­νώ, και κατε­βαί­νεις πάλι

στη γης, και περ­πα­τάς μαζί μου στα χωράφια,

βολές σωπαί­νο­ντας γλυ­κά, βολές ταΐζοντας

το Λόγο τον καλό στα πει­να­σμέ­να πλήθη.