Ν. Μπελογιάννης, Δ. Μπάτσης, μίλησαν επικίνδυνα στο λαό και τα αφεντικά δεν τους το συγχώρησαν.

Επι­μέ­λεια Δον Τομα­σί­νο //

Τους εκτέ­λε­σαν για­τί ήταν Κομ­μου­νι­στές. Για­τί αγά­πη­σαν πάρα πολύ τον Λαό και την Πατρί­δα τους.

Πριν 63 χρό­νια, σαν σήμε­ρα, το ελλη­νι­κό αστι­κό κρά­τος εκτε­λεί τους συγ­γρα­φείς των έργων, «Το ξένο κεφά­λαιο στην Ελλα­δα» και «Η βαριά βιο­μη­χα­νία στην Ελλά­δα». Μίλη­σαν επι­κίν­δυ­να στο λαό και τα αφε­ντι­κά δεν τους το συγχώρησαν.

Δύο απο­σπά­σμα­τα από τα βιβλία «Το ξένο κεφά­λαιο στην Ελλά­δα» και «Η βαριά βιο­μη­χα­νία στην Ελλά­δα», των Ν. Μπε­λο­γιάν­νη και του Δ. Μπάτση

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης: Ο ρόλος του ΔΟΕ

Ο ΔΟΕ είναι ένα από τα δώρα που χάρι­σε στην Ελλά­δα η πολι­τι­κή των αστο­κο­τζα­μπά­ση­δων και το ξένο κεφά­λαιο. Είναι το σήμα κατα­τε­θέν της ιεράς συμ­μα­χί­ας των ντό­πιων με τους ξένους κεφα­λαιού­χους. Όλος ο κόσμος βουί­ζει πως η επι­βου­λή του απο­τέ­λε­σε και απο­τε­λεί σοβα­ρή μεί­ω­ση των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας μας. Και όμως εμείς, η «επί­ση­μη» Ελλά­δα, καμα­ρώ­νου­με για­τί τάχα ο ΔΟΕ έσω­σε την Ελλάδα!

Δεν είναι λίγοι οι αστοί πολι­τι­κοί και οικο­νο­μο­λό­γοι που τον υμνή­σα­νε και τον δοξο­λο­γή­σα­νε επει­δή, καθώς λένε, έσω­σε τον τόπο μας από την οικο­νο­μι­κή καταστροφή.

Ανά­φε­ρα αρκε­τά στο κεφά­λαιο που περι­γρά­φω τον τρό­πο της επι­βο­λής του. Ακό­μα κι ο Άγγε­λος Αγγε­λό­που­λος το 1937 έγρα­φε ότι «η εγκα­θί­δρυ­σις του ελέγ­χου είχεν αναμ­φι­σβη­τή­τως αγα­θά απο­τε­λέ­σμα­τα επί της ελλη­νι­κής οικο­νο­μί­ας»

Το πιο αξιο­θρή­νη­το για την κυρί­αρ­χη τάξη είναι που προ­σπα­θεί να ξεμο­να­χιά­σει την οικο­νο­μι­κή πλευ­ρά του ζητή­μα­τος, χωρίς να δίνει καμιά σημα­σία στην πολι­τι­κή, χωρίς να δίνει καμιά σημα­σία στην πολι­τι­κή, προ­σπα­θεί να ξεχω­ρί­σει το ΔΟΕ από τους ξένους τοκο­γλύ­φους, λες κι απο­τε­λεί κανέ­να ανε­ξάρ­τη­το οικο­νο­μι­κό οργα­νι­σμό που δου­λεύ­ει για τα συμ­φέ­ρο­ντα της χώρας.

Εκεί είναι πιο εύκο­λο να θολώ­σεις τα νερά με χίλιους δυο ταχυ­δα­κτυ­λουρ­γι­κούς λογα­ρια­σμούς και με γελοία σοφί­σμα­τα. Η αλή­θεια όμως είναι πολύ διαφορετική.

Ο ΔΟΕ επι­βλή­θη­κε με τη βία από το ξένο κεφά­λαιο και τους ντό­πιους αστο­κο­τζα­μπά­ση­δες, με μονα­δι­κό σκο­πό να εξα­σφα­λί­σει μια για πάντα τα συμ­φέ­ρο­ντα των ξένων και ντό­πιων τοκο­γλύ­φων. Όταν πάρου­με σαν βάση αυτή την ολο­φά­νε­ρη δια­πί­στω­ση, τότε αμέ­σως βγαί­νει το συμπέ­ρα­σμα ότι όποιος παι­νεύ­ει το ΔΟΕ ή είναι άθλιος πρά­κτο­ρας αυτών που μας τον επι­βά­λα­νε ή δεν ξέρει τι του γίνε­ται και λέει κουραφέξαλα.

Για­τί είναι αφά­ντα­στο ένας ληστρι­κός οργα­νι­σμός, που μονα­δι­κός του σκο­πός είναι να ξεζου­μί­ζει το λαϊ­κό εισό­δη­μα μιας χώρας, να συντε­λεί ταυ­τό­χρο­να και στην πρό­ο­δο αυτής της χώρας!

Όλο τον 20ό αιώ­να, ο λαός μας γίνε­ται όλο φτω­χό­τε­ρος και μια από τις κυριό­τε­ρες αιτί­ες είναι ότι το ότι ένας μεγά­λο μέρος από το εθνι­κό εισό­δη­μα πήγαι­νε στο εξω­τε­ρι­κό ή συγκε­ντρώ­θη­κε στα χέρια των ντό­πιων πλου­το­κρα­τών. Και το έργο αυτό ανά­λα­βε να το εκτε­λεί ο ΔΟΕ. Έτσι, σιγά σιγά, το αγα­πη­μέ­νο τού­το παι­δί τους γινό­ταν ο εισπρά­κτο­ρας και ταμί­ας του λαϊ­κού ιδρώ­τα, που τον μάζευε με τη μορ­φή φόρων και δασμών, για να τον στεί­λει στους ξένους, μα και στους δικούς μας τοκογλύφους.

Οι θεω­ρη­τι­κοί απο­λο­γη­τές του όμως δεν περιο­ρί­ζο­νται σε γενι­κές γνώ­μες, μα φέρ­νουν και συγκε­κρι­μέ­να επι­χει­ρή­μα­τα. Εκεί­νο που κανο­ναρ­χά­νε πιο συχνά είναι ότι ο ΔΟΕ πέτυ­χε τη νομι­σμα­τι­κή και συναλ­λαγ­μα­τι­κή μας εξυ­γί­αν­ση. Απ’ αυτή όμως την εξυ­γί­αν­ση μόνο ο ΔΟΕ βγή­κε περισ­σό­τε­ρος κερ­δι­σμέ­νος, για­τί έτσι, καθώς είδα­με, μας άρμε­γε καλύ­τε­ρα και συστη­μα­τι­κό­τε­ρα. Δεν την προ­κά­λε­σε όμως αυτός, ίσα ίσα, το άγριο ξεζού­μι­σμα του αναι­μι­κού μας προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού θα ’φερ­νε με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια και­νούρ­γιο πλη­θω­ρι­σμό μόλις θα ’λει­παν και­νούρ­για δάνεια. Τη στα­θε­ρο­ποί­η­ση της δραχ­μής την προ­κά­λε­σε την περί­ο­δο εκεί­νη πρώ­τα πρώ­τα η αύξη­ση του εθνι­κού εισο­δή­μα­τος και των εξα­γω­γών μας και κοντά σ’ αυτό τα κέρ­δη της ναυ­τι­λί­ας και τα εμβά­σμα­τα των ομο­γε­νών, που άρχι­σαν τότε να μπαί­νουν στην Ελλάδα.

Ο ΔΟΕ μόνο ζόρι­σε αρκε­τά τα πράγ­μα­τα, ώστε η δραχ­μή να ξεπε­ρά­σει το φρά­γκο και έτσι με τις γνω­στές του παπα­τζί­δι­κες ταχυ­δα­κτυ­λουρ­γί­ες ν’ αυξή­σει τα ποσο­στά των τοκο­γλύ­φων. Και το γεγο­νός αυτό είχε για την παρ­τρί­δα μας απο­τε­λέ­σμα­τα, όχι ευχάριστα.

Ο Ζολώ­τας στο βιβλίο του «Συναλ­λαγ­μα­τι­κά και νομι­σμα­τι­κά φαι­νό­με­να» γρά­φει ότι «η υπο­λαν­θά­νου­σα παρα­τε­τα­μέ­νη οικο­νο­μι­κή κρί­σις, ήτις υπήρ­ξε απο­τέ­λε­σμα της πολι­τι­κής του αντι­πλη­θω­ρι­σμού⁾, εξη­κο­λού­θη­σε υφι­στα­μέ­νη» ίσα­με και πέρα από το 1909⁾» Και ακό­μα προ­σθέ­τει ότι «η στα­θε­ρο­ποί­η­σης της τιμής του εθνι­κού νομί­σμα­τος παρά την επι­τευ­χθεί­σα ισο­τι­μία καθί­στα­το προ­βλη­μα­τι­κή». Και δεν είναι μόνο η δραχ­μή που έγι­νε κηδε­μό­νας της ο ΔΟΕ. Απο­τέ­λε­σε πραγ­μα­τι­κό κρά­τος εν κρά­τει και χαντά­κω­σε τις παρα­γω­γι­κές και πλου­το­φό­ρες πηγές της χώρας.

Αρκε­τά καθα­ρά μιλά­ει το παρά­δειγ­μα της ναξιώ­τι­κης σμύ­ρι­δας. Ολό­κλη­ρη η ακα­θά­ρι­στη από­δο­ση από την πώλη­ση της έχει δια­τε­θεί για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του ελλη­νι­κού δημο­σί­ου χρέ­ους και μάλι­στα είναι από την κατη­γο­ρία εκεί­νη των εσό­δων, που τα πλε­ο­νά­σμα­τα τους χρη­σι­μεύ­ουν για την αύξη­ση των τόκων. Σύμ­φω­να με τη σύμ­βα­ση (νόμος ΒΨΙΑ του 1898), οι όροι της εκμε­τάλ­λευ­σης υξς σμύ­ρι­δας και η τιμή της καθο­ρί­ζο­νται από το Υπουρ­γείο της Εθνι­κής Οικο­νο­μί­ας, ύστε­ρα από συνεν­νό­η­ση με τον ΔΟΕ. Φαί­νε­ται όμως ότι το βέτο το έχει πάντα ο Διε­θνής Οικο­νο­μι­κός Έλεγ­χος και έτσι επι­κρα­τεί πάντο­τε η γνώ­μη του πάνω στο ν τρό­πο της εκμε­τάλ­λευ­σης, που είναι αφά­ντα­στα πρω­τό­γο­νος — και στο ζήτη­μα του καθο­ρι­σμού της τιμής.

Ο ΔΟΕ έχει συμ­φέ­ρον να που­λιέ­ται ακρι­βά η σμύ­ρι­δα η σμύ­ρι­δα. Σε περί­ο­δο όμως συνα­γω­νι­σμού, οι τιμές πρέ­πει να πέσουν. Το υπουρ­γείο πολ­λές φορές ζήτη­σε να ρίξει τις τιμές κι άλλες τόσες ο έλεγ­χος με την απλη­στία του αρνή­θη­κε. Έτσι αρχί­σα­με τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις γι’ αυτό το ζήτη­μα που κρά­τη­σαν από το 1929 ίσα­με το 1931.

Το απο­τέ­λε­σμα ήταν να χαντα­κω­θεί η εξα­γω­γή της δικιάς μας σμύ­ρι­δας και να πάρει τη θέση της η τούρ­κι­κη.. Από το 34 έχου­με στα­θε­ρό πέσι­μο της πώλη­σης. Ενώ στην τούρ­κι­κη εξα­γω­γή έχου­με αύξηση.

Κατά­ντη­σε, λοι­πόν σε κάθε βήμα μας να συνα­ντά­με τον ΔΟΕ που φρο­ντί­ζει με κάθε τρό­πο να μας υπεν­θυ­μί­ζει την παρου­σία του. Κάνεις να ανά­ψεις ένα σπίρ­το και βλέ­πεις στο κου­τί κολ­λη­μέ­νο το σήμα του. Το ίδιο και όταν καπνί­ζεις ένα τσι­γά­ρο που όταν τον καλό και­ρό το αγο­ρά­ζα­με 50 λεπτά, σχε­δόν τρία λεπτά μονά­χα από αυτά έπαιρ­νε ο καπνο­πα­ρα­γω­γός και πάνω από τριά­ντα ο ΔΟΕ. Στα ένση­μα, στις κάσες του πετρε­λαί­ου, στα τρα­που­λό­χαρ­τα, παντού ΔΟΕ, ΔΟΕ, ΔΟΕ!

Και ο Σ. Κορώ­νης ομο­λο­γεί, καθώς είδα­με, ότι το συστη­μα­τι­κό ξεζού­μι­σμα της χώρας από το ΔΟΕ εμπό­δι­ζε να γίνουν σιδη­ρο­δρο­μι­κές γραμ­μές στην Ελλάδα.

Ώστε, με δυο λόγια, ο διε­θνής οικο­νο­μι­κός έλεγ­χος στά­θη­κε το μαντρό­σκυ­λο του ξενι­κού κεφα­λαί­ου και δεν μπο­ρού­σε παρά να χαντα­κώ­σει την οικο­νο­μία μας και τη γενι­κό­τε­ρη εξέ­λι­ξη μας. Για­τί λοι­πόν η κυρί­αρ­χη τάξη του τόπου μας κόβε­ται να υπε­ρα­σπί­σει αυτή τη λάμια που μας ρου­φά­ει το αίμα; Αυτό θα το εξη­γή­σου­με εύκο­λα αν θυμη­θού­με από ποιους οργα­νώ­θη­κε η συνω­μο­σία για την επι­βο­λή του.

Πιο εύκο­λά μας το εξη­γεί ο παρα­κά­τω πίνα­κας που δεί­χνει το πώς είναι μοι­ρα­σμέ­νοι σε διά­φο­ρες χώρες οι τίτλοι του εξω­τε­ρι­κού μας χρέ­ους που εξυ­πη­ρε­τεί ο ΔΟΕ.

Δηλα­δή το 39% των ομο­λο­γιών του εξω­τε­ρι­κού μας χρέ­ους που έχει ανα­λά­βει να εισπρά­ξει ο ΔΟΕ, τις κατέ­χουν άνθρω­ποι που μένουν στην Ελλά­δα, δηλα­δή Έλληνες.

Στο ποσο­στό αυτό πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με και το 0,06% της Αιγύ­πτου, για­τί και αυτών οι κάτο­χοι είναι ομο­γε­νείς. Αν τώρα βάλεις και τα εσω­τε­ρι­κά δάνεια που εξυ­πη­ρε­τεί ο Διε­θνής Έλεγ­χος, τότε το ποσο­στό γίνε­ται πολύ μεγα­λύ­τε­ρο. Και έτσι κατα­ντά­ει ο ΔΟΕ να είναι μισός των ξένων τοκο­γλύ­φων και μισός δικός μας! Φτά­νει μόνο αυτός ο άνο­μος συνε­ται­ρι­σμός σε βάρος του λαού μας για να κατα­δι­κά­σει κανείς, ορι­στι­κά και τελε­σί­δι­κα την κυρί­αρ­χη τάξη της χώρας μας.

Σ’ αυτό βρί­σκε­ται άλλω­στε και το μυστι­κό για­τί δεν βρέ­θη­κε ούτε ένας πολι­τι­κός απ’ αυτούς που ανα­κα­τώ­θη­καν στην πολι­τι­κή ζωή της χώρας μας, που να βγει ανοι­χτά και να καταγ­γεί­λει τον πραγ­μα­τι­κό ρόλο του ΔΟΕ.

Μια κι έπαιρ­νε κι η τάξη τους το μερ­τι­κό της από το ξεζού­μι­σμα του λαού και της χώρας, συνή­θι­σαν και αυτοί, όπως το σκυ­λί συνη­θί­ζει το μαστί­γιο, στον έλεγ­χο του αφέ­ντη του. Πόσο βολι­κή έρχε­ται στους Έλλη­νες αστο­τσι­φλι­κά­δες η εται­ρεία δια­χεί­ρι­σης των υπεγ­γύ­ων προ­σό­δων του Χάμπρο, που τη χρη­σι­μο­ποιεί ο ΔΟΕ σαν βάση του, απο­δεί­χνε­ται πως από το ότι το 1925, όταν έλη­ξε γη εικο­σι­πε­ντά­χρο­νη διάρ­κεια της, όπως όρι­ζε η σύμ­βα­ση του 1898, ο Πάγκα­λος με τον Κοφι­νά ανα­νέ­ω­σαν τη σύμ­βα­ση για άλλα δέκα χρό­νια και το ίδιο έγι­νε και το 1935. Η και­νούρ­για όμως Ελλά­δα, δεν είναι η Ελλά­δα του 1935 και πολύ περισ­σό­τε­ρο του 1898. Ο ελλη­νι­κός λαός που πάλε­ψε στο βου­νό, δεν έχει καμία διά­θε­ση να ανε­χτεί μπρο­στά στα μάτια του να προ­σβάλ­λο­νται τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας από τους κάθε λογής ελέγ­χους κλπ.

Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης Το Ξένο Κεφά­λαιο στην Ελλά­δα Κεφά­λαιο 4

Δημή­τρης Μπά­τσης: Συμπε­ρά­σμα­τα

Η πολιτική,κοινωνική και πνευ­μα­τι­κή αντί­δρα­ση στον τόπο μας ‚προ­σπα­θώ­ντας να απο­δεί­ξει τη ΄΄μη βιω­σι­μό­τη­τα της Χώρας΄΄,προσπαθώντας δηλα­δή να κλονίσει,άμεσα και έμμεσα,την πίστη στη δυνα­τό­τη­τα να ανα­πτυ­χθούν οι πιο παρα­γω­γι­κοι και απο­δο­τι­κοί κλά­δοι της οικο­νο­μί­ας και υπο­τι­μώ­ντας τη σημασία,που έχει η εκβιο­μη­χά­νι­ση της Χώρας,υποστήριξε με τις δια­φο­ρες θεω­ρί­ες της ανά­με­σα σε άλλα:

Α) Πως υπάρ­χουν περιο­ρι­σμέ­να ΄΄τελι­κά΄΄ περι­θώ­ρια στην παρα­γω­γι­κή ανά­πτυ­ξη των κλά­δων της βαρειάς βιομηχανίας.

Β)Πώς η πρό­σο­δος της βιο­μη­χα­νι­κής παρα­γω­γής είναι χαμη­λή σε σύγκρι­ση με την υψη­λή γεωρ­γι­κή πρόσοδο(των ΄΄εδα­φι­κών προ­σκτή­σε­ων΄΄ και πώς η δεύ­τε­ρη λύση έχει ακό­μα το ΄΄πλε­ο­νέ­κτη­μα΄΄ να ΄΄απα­σχο­λεί΄΄ μεγά­λο τμή­μα του πληθυσμού.Οι θέσεις αυτές αποδείξαμε,ότι είναι ολό­τε­λα αστή­ρι­χτες στη θεω­ρία και στην πρά­ξη μέσα στην ελλη­νι­κή πραγματικότητα.Αποδείξαμε ακόμα,πως είναι αντιε­πι­στη­μο­νι­κές και βαθιά αντισοσιαλιστικές.

Είδα­με ‚πώς ΔΕΝ υπάρ­χουν ΄΄τελι­κά΄΄ όρια στην εκβιο­μη­χά­νι­ση της Χώρας.

Υπάρ­χει αναμ­φι­σβή­τη­τα χρο­νι­κή κλι­μά­κω­ση στην πραγ­μα­το­ποί­η­ση των έργων της βιο­μη­χα­νι­κής ανοικοδόμησης.

Αυτό όμως δεν θα πει,ότι τα τεχνι­κο­οι­κο­νο­μι­κά εμπό­δια στη θεμε­λί­ω­ση της βαρειάς βιο­μη­χα­νί­ας μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν φραγ­μούς ανυπέρβλητους,που θα ματαιώ­σουν σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση το όλο έργο ή θα το περιο­ρί­σουν μέσα σε στα­τι­κά όρια.

Είδα­με ακόμα,ότι οι και­νούρ­γιοι βιο­μη­χα­νι­κοί κλάδοι,θα εφο­διά­σουν την οικο­νο­μία μας με προιόντα,που έχουν βασι­κή σημα­σία για την πιο πέρα ανά­πτυ­ξη της.

Θα αλλά­ξουν ριζι­κά την οικο­νο­μι­κή διάρ­θρω­ση της Χώρας.Θα βοη­θή­σουν βασι­κά την πρό­ο­δο της αγρο­τι­κής οικονομίας.

Άμα συγκρί­νου­με την οργα­νι­κή σύνθεση,το ύψος του ποσο­στού της καθα­ρής προ­σό­δου και την παραγωγικότητα,ανάμεσα στη βιο­μη­χα­νι­κή παρα­γω­γή και στην αγρο­τι­κή οικο­νο­μία-όπως παρου­σιά­ζε­ται η αγρο­τι­κή οικο­νο­μία μέσα στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες της καθυστέρησης‑,βλέπουμε καθα­ρά την ανω­τε­ρό­τη­τα των νέων βιο­μη­χα­νι­κών κλά­δων πάνω στις οπι­σθο­δρο­μι­κές οικο­νο­μι­κές μορφές,που εμπο­δί­ζουν σήμε­ρα στη χώρα μας την ανά­πτυ­ξη στη γεωργία.Βλέπουμε,πόσο απο­δο­τι­κοί είναι οι κλά­δοι αυτοί.Και πόσο ουσια­στι­κή είναι η συμ­βο­λή τους στην πραγ­μα­το­ποί­η­ση πλα­τειάς εσω­τε­ρι­κής συσσώρευσης.

Το οικο­νο­μι­κό πρό­βληαμ δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να έχει εξωτερική,επεκτατική και εκτα­τι­κή λύση.Μπορεί να λυθεί σε σωστή επι­στη­μο­νι­κή βάση,μόνο αν ξεδι­πλώ­σου­με ανε­μπό­δι­στα τις εσωτερικές,εσωελληνικές δυνα­τό­τη­τες της χώρας.

Μπο­ρεί να λυθεί με βάση τη Δημο­κρα­τι­κή μετα­τρο­πή της Οικονομίας.

Με την εκβιο­μη­χά­νι­ση δηλα­δή της χώρας μέσα στα πλαί­σια των βασι­κών μέτρων,που θα πάρει η Λαι­κή Δημοκρατία,για την ανέ­λι­ξη στο Σοσιαλισμό,με την τεχνι­κο­οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη του χωριού και της πεδιάδας,με την εντα­τι­κο­ποί­η­ση της καλλιέργειας,με τη συνε­ται­ρι­στι­κή μορ­φή της παραγωγής,με την εισα­γω­γή της μηχα­νής και του ηλεκτρισμού.

Είδα­με ακόμα,πώς η παρα­γω­γι­κή και απο­δο­τι­κή απα­σχό­λη­ση του πλη­θυ­σμού της χώρας,μπορεί να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί οικο­νο­μι­κά σε επι­στη­μο­νι­κή-σοσια­λι­στι­κή βάση,μόνο μέσα στην πορεία για την εκβιο­μη­χά­νι­ση και την τεχνι­κή και οικο­νο­μι­κή ανύ­ψω­ση του πρω­το­γε­νούς τομέα,αν δηλα­δή μετα­τρέ­ψου­με την αγρο­τι­κή οικο­νο­μία από παθη­τι­κό κλά­δο που είναι σήμερα,σε ενερ­γη­τι­κό κλά­δο για την εσω­τε­ρι­κή συσσώρευση.

Δεν υπάρ­χει ζήτη­μα ΄΄από­λυ­το΄΄ απασχόλησης,που θα λυθεί έξω από την οργα­νι­κή ανά­πτυ­ξη της οικο­νο­μί­ας μας.

Το ζήτη­μα είναι,πώς θα αυξή­σου­με την ατο­μι­κή από­δο­ση της εργα­σί­ας και αυτό θα λυθεί μέσα στο δρό­μο της ανά­πτυ­ξης και της προ­ό­δου της οικο­νο­μι­κής μας ζωής.

Η πεί­ρα από τη σοσια­λι­στι­κή οικο­νο­μία στην Ε.Σ.Σ.Δ μας έδειξε,ότι η σοσια­λι­στι­κή συσ­σώ­ρευ­ση πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε με την ολο­έ­να διευ­ρυ­νό­με­νη ανα­πα­ρα­γω­γή των κλάδων,που θεμε­λιώ­θη­καν σε ανώ­τε­ρη τεχνι­κή βάση και με την παράλ­λη­λη ανύ­ψω­ση του επι­πέ­δου ζωής και πολι­τι­σμού του Λαού.Για την εξα­σφά­λι­ση των προυποθέσεων,για την ανά­πτυ­ξη σε μία τέτοια βάση προ­χω­ρεί η οικο­νο­μία στις Λαι­κές Δημοκρατίες.

Αυτές είναι οι προυποθέσεις,που πρέ­πει να σφυ­ρα­λα­τη­θούν και θα σφυ­ρη­λα­τη­θούν στην οικο­νο­μία της Λαι­κής Δημοκρατίας.

Δημή­τρης Μπά­τσης, «Η Βαριά Βιο­μη­χα­νία στην Ελλά­δα», σελ. 4449–451.