Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ξελασπώστε το μέλλον

Το μέλ­λον δε θα ‘ρθει
από μονά­χο του, έτσι νέτο σκέτο,
αν δεν πάρου­με μέτρα
κι εμείς.
Από τα βράγ­χια, κομ­σο­μό­λε, άρπα­ξε το!
Απ’ την ουρά του, πιο­νιέ­ροι, εσείς.
Η κομμούνα
δεν είναι μια βασι­λο­πού­λα του παρα­μυ­θιού, που λές,
για να την ονειρεύεσαι
τις νυχτιές.
Μέτρησε,
καλοσκέψου,
σημάδεψε –
και τρά­βα, βήμα­τα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα.
Δεν είναι μόνον
ο κομμουνισμός
στη γη,
στα κάθι­δρα εργο­στά­σια εκείνα.
Είναι και μέσ’ στο σπίτι,
στο τρα­πε­ζά­κι μπρος,
στις σχέσεις,
στη φαμίλια,
στην καθη­με­ρι­νή ρουτίνα.
Εκεί­νος κει,
που ολημερίς
τρι­ζο­βο­λά­ει βλαστήμιες
σαν κάρο κακογρασωμένο
εκεί­νος που,
σαν ολο­λύ­ζει η μπαλαλάικα,
χλω­μιά­ζει ευθύς,
αυτός
το μπόι του μέλλοντος
δεν το ‘χει φτασμένο.
Πόλεμος
δεν είναι μόνο, όπως θαρ­ρείς εσύ,
να λες ναι, ναι,
στα μέτωπα
με βολές πολυβόλου.
Της φαμίλιας,
του σπιτικού,
η επίθεση,
για μας μικρό­τε­ρη απειλή
δεν είναι διόλου.
Εκεί­νος που υποτάχτηκε
στην πίε­ση της φαμίλιας,
κοιμάται
μέσ’ στη μακαριότητα
ρόδων φτιαγ­μέ­νων με χαρτί, -
αυτός δεν έφτα­σε το μπόι
της προσήλιας,
της δυνα­τής ζωής εκείνης
που θα ‘ρτει.
Σαν τη φλοκάτα
και το χρό­νο επίσης,
ο σκό­ρος της καθημερινότητας
τον κατα­τρώ­ει στιγ­μή στιγμή.
Το μει­νε­σμέ­νο ρούχο
των ημε­ρών μας για ν’ αερίσεις,
ε, κομ­σο­μό­λε, τίνα­ξε το εσύ.

Βλα­ντι­μίρ Μαγιακόφσκι
μτφρ. Γιάν­νης Ρίτσος

κομ­σο­μό­λος: μέλος της κομ­σο­μόλ, δηλα­δή της κομ­μου­νι­στι­κής νεολαίας,
πιο­νέ­ρος-ισσα: αυτός που ανοί­γει νέους δρό­μους, ο πρωτοπόρος,
κομ­μού­να: εδώ: η κομ­μου­νι­στι­κή κοινότητα,
μπα­λα­λάι­κα: έγχορ­δο μου­σι­κό όργα­νο των Ρώσων,
μει­νε­σμέ­νος: αυτός που έχει μεί­νει πολύ και­ρό αχρησιμοποίητος.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο