ΟΓΕ: Η δολοφονία, η σεξουαλική κακοποίηση και ο βιασμός πηγή τους έχουν το «δίκαιο» που επιβάλλει η σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία

«Η δολο­φο­νία, η σεξουα­λι­κή κακο­ποί­η­ση και ο βια­σμός πηγή τους έχουν το “δίκαιο” που επι­βάλ­λει η σημε­ρι­νή εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοι­νω­νία, τις αξί­ες που εκπο­ρεύ­ο­νται από την ίδια τη φύση της: την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, τον ανε­λέ­η­το αντα­γω­νι­σμό, τον ατο­μι­σμό, τον εγω­ι­στι­κό τρό­πο ζωής και σκέψης.
Σε αυτό το έδα­φος γεν­νιού­νται η αλα­ζο­νεία, η υπο­τί­μη­ση της φίλης ή του φίλου, του συνα­δέλ­φου, του συντρό­φου, η απα­ξί­ω­ση της ανθρώ­πι­νης αξιο­πρέ­πειας, η υπο­τί­μη­ση της ίδιας της ανθρώ­πι­νης ζωής και από τα δύο φύλα.
Σε αυτό το έδα­φος ανα­πτύσ­σο­νται συμπε­ρι­φο­ρές επι­θε­τι­κές και εχθρι­κές ακό­μα και μετα­ξύ ανθρώ­πων που έχουν τις ίδιες έγνοιες, τα ίδια προ­βλή­μα­τα, τα ίδια συμ­φέ­ρο­ντα», ανα­φέ­ρει η Ομο­σπον­δία Γυναι­κών Ελλά­δας, σε ανα­κοί­νω­σή της, σχε­τι­κά με τις δολο­φο­νί­ες και τη σεξουα­λι­κή βία κατά γυναικών.

Ολό­κλη­ρη η ανα­κοί­νω­ση της έχει ως εξής:

Με αφορ­μή την έντα­ση της βίας, της κακο­ποί­η­σης, της σεξουα­λι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης, των δολο­φο­νιών γυναι­κών, όπως παρου­σιά­ζε­ται τους τελευ­ταί­ους μήνες, η ΟΓΕ εκφρά­ζει ακό­μα μία φορά την αλλη­λεγ­γύη της σε κάθε γυναί­κα του μόχθου, θύμα της βίας στο χώρο δου­λειάς, εκεί όπου ζει, σπου­δά­ζει, αθλεί­ται, περ­νά­ει τον ελεύ­θε­ρο χρό­νο της. Εκφρά­ζου­με τη συμπα­ρά­στα­σή μας σε κάθε οικο­γέ­νεια που βιώ­νει την απάν­θρω­πη απώ­λεια του δικού της ανθρώπου.

Τα περι­στα­τι­κά του τελευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος μονο­πω­λούν τα ρεπορ­τάζ στα ΜΜΕ, τρο­φο­δο­τώ­ντας τη συζή­τη­ση στα Μέσα Κοι­νω­νι­κής Δικτύ­ω­σης τόσο γύρω από τη νομο­θε­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση τέτοιων εγκλη­μα­τι­κών συμπε­ρι­φο­ρών, όσο και γύρω από τις ατο­μι­κές συμπε­ρι­φο­ρές και νοο­τρο­πί­ες των δραστών.

Η δολο­φο­νία, η σεξουα­λι­κή κακο­ποί­η­ση και ο βια­σμός πηγή τους έχουν το «δίκαιο» που επι­βάλ­λει η σημε­ρι­νή εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοι­νω­νία, τις αξί­ες που εκπο­ρεύ­ο­νται από την ίδια τη φύση της: την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, τον ανε­λέ­η­το αντα­γω­νι­σμό, τον ατο­μι­σμό, τον εγω­ι­στι­κό τρό­πο ζωής και σκέ­ψης. Σε αυτό το έδα­φος γεν­νιού­νται η αλα­ζο­νεία, η υπο­τί­μη­ση της φίλης ή του φίλου, του συνα­δέλ­φου, του συντρό­φου, η απα­ξί­ω­ση της ανθρώ­πι­νης αξιο­πρέ­πειας, η υπο­τί­μη­ση της ίδιας της ανθρώ­πι­νης ζωής και από τα δύο φύλα. Σε αυτό το έδα­φος ανα­πτύσ­σο­νται συμπε­ρι­φο­ρές επι­θε­τι­κές και εχθρι­κές ακό­μα και μετα­ξύ ανθρώ­πων που έχουν τις ίδιες έγνοιες, τα ίδια προ­βλή­μα­τα, τα ίδια συμφέροντα.

Δε μπο­ρού­με λοι­πόν να μιλά­με για μεμο­νω­μέ­να περι­στα­τι­κά που οφεί­λο­νται απλά στην προ­βλη­μα­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα του κάθε δρά­στη. Αντι­με­τω­πί­ζου­με ένα πρό­βλη­μα που η ρίζα του φτά­νει πιο βαθιά, στην ανι­σό­τι­μη θέση της γυναί­κας στη σημε­ρι­νή εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοι­νω­νία. Η ανι­σό­τι­μη αυτή θέση απο­κτά όλο και πιο σύγ­χρο­νες εκφάν­σεις, όπως για παρά­δειγ­μα η πρω­τιά στις ευέ­λι­κτες εργα­σια­κές σχέ­σεις. Στην ουσία της είναι μια ύπου­λα καμου­φλα­ρι­σμέ­νη, ψευ­δε­πί­γρα­φη «ισό­τη­τα» που εντεί­νει την εκμε­τάλ­λευ­ση των γυναι­κών, με στό­χο να εκτο­ξευ­τούν τα κέρ­δη των επι­χει­ρή­σε­ων. Οι γυναί­κες κατα­δι­κά­ζο­νται να ζουν με πολύ χει­ρό­τε­ρους όρους, γεγο­νός που εντεί­νει την ανι­σο­τι­μία τους. Οι δολο­φο­νί­ες, η σεξουα­λι­κή κακο­ποί­η­ση και οι βια­σμοί είναι συνε­πώς το απο­τέ­λε­σμα και όχι η αιτία της ανι­σό­τι­μης θέσης της γυναί­κας στην εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοι­νω­νία, η οποία συνε­χώς οξύ­νει τις κοι­νω­νι­κές ανισότητες.

Σήμε­ρα, στην κοι­νω­νία της εκμε­τάλ­λευ­σης και της κατα­πί­ε­σης προ­βάλ­λε­ται ως διέ­ξο­δος η κάλ­πι­κη ατο­μι­κή επι­τυ­χία, αλλά και τα στρε­βλά πρό­τυ­πα στις δια­προ­σω­πι­κές σχέ­σεις που στη­ρί­ζο­νται στην οικο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή εξάρ­τη­ση ενός ανθρώ­που από έναν άλλο στο πλαί­σιο του γάμου ή του συμ­φώ­νου συμβίωσης.

Όσο οι όροι της ζωής και της δου­λειάς μας θα επι­δει­νώ­νο­νται, τόσο περισ­σό­τε­ρο οι γυναί­κες θα δυσκο­λεύ­ο­νται να σηκώ­σουν κεφά­λι και να καταγ­γεί­λουν, να αντι­πα­λέ­ψουν κάθε μορ­φής βία, αλλά και να απε­γκλω­βι­στούν από παθο­γό­νες οικο­γε­νεια­κές και δια­προ­σω­πι­κές σχέ­σεις.  Για­τί η εξά­λει­ψη της βίας κατά των γυναι­κών συν­δέ­ε­ται με όλες τις οικο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις που θα τους εξα­σφα­λί­σουν τη δυνα­τό­τη­τα να ικα­νο­ποιούν τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες τους σε όλους τους τομείς της ζωής τους, να στέ­κο­νται στα πόδια τους, να είναι χει­ρα­φε­τη­μέ­νες οικο­νο­μι­κά, ψυχι­κά, συναισθηματικά.

Είτε οι δολο­φο­νί­ες των γυναι­κών χαρα­κτη­ρι­στούν ως γυναι­κο­κτο­νί­ες είτε όχι, η ουσία του προ­βλή­μα­τος δεν αλλά­ζει. Τα περι­στα­τι­κά δεν πρό­κει­ται να αντι­με­τω­πι­στούν ριζι­κά αν δεν υπάρ­ξει ολό­πλευ­ρη κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία και στή­ρι­ξη των γυναι­κών που, εκτός των άλλων, θα απο­τρέ­πει τους δρά­στες να δρουν ανενόχλητοι.

Το ριζο­σπα­στι­κό γυναι­κείο κίνη­μα απο­κα­λύ­πτει όλους τους οικο­νο­μι­κούς και κοι­νω­νι­κούς παρά­γο­ντες που γεν­νούν επι­κίν­δυ­νους δολο­φό­νους και βια­στές. Πρό­κει­ται για τους ίδιους παρά­γο­ντες που ευθύ­νο­νται και για την δρα­μα­τι­κή έλλει­ψη στοι­χειω­δών κρα­τι­κών υπη­ρε­σιών για την πρό­λη­ψη και αντι­με­τώ­πι­ση της βίας και της κακο­ποί­η­σης. Πρό­κει­ται για τους ίδιους παρά­γο­ντες που ευθύ­νο­νται για την αστυ­νο­μι­κή αυθαι­ρε­σία και τον κρα­τι­κό αυταρ­χι­σμό, για την υπο­στε­λέ­χω­ση των ιατρο­δι­κα­στι­κών υπη­ρε­σιών, τις μακρο­χρό­νιες νομι­κές διαδικασίες.

Την ίδια στιγ­μή το ριζο­σπα­στι­κό γυναι­κείο κίνη­μα καταγ­γέλ­λει κάθε προ­σπά­θεια νομι­μο­ποί­η­σης της πορ­νεί­ας στο όνο­μα της «αυτο­διά­θε­σης του σώμα­τος». Καταγ­γέλ­λει κάθε οργα­νω­μέ­νη κίνη­ση νομι­μο­ποί­η­σης στη συνεί­δη­ση των γυναι­κών, ιδιαί­τε­ρα των πιο νέων, της πιο απε­χθούς μορ­φής εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης και εκμε­τάλ­λευ­σης του γυναι­κεί­ου σώμα­τος και της σεξουα­λι­κό­τη­τας του ανθρώ­που. Δε συμ­βι­βα­ζό­μα­στε με τις πιο αντι­δρα­στι­κές θεω­ρί­ες που προ­βάλ­λο­νται σήμε­ρα ως προ­ο­δευ­τι­κές, ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κατα­βα­ρα­θρώ­νουν την ουσία της ανθρώ­πι­νης υπόστασης.

Δεν ανε­χό­μα­στε να ακού­με για τα θύμα­τα τις υπο­κρι­τι­κές κραυ­γές όλων αυτών που ευθύ­νο­νται για όσα βιώ­νουν χιλιά­δες γυναί­κες εκτε­θει­μέ­νες στην ανα­σφά­λεια και στην πολύ­μορ­φη βία. Δεν είναι μόνο υπο­κρι­τι­κές, αλλά και εξορ­γι­στι­κές οι κραυ­γές της κυβέρ­νη­σης και των κομ­μά­των που κινού­νται στις ράγες της ΕΕ, αφού με τη δική τους πολι­τι­κή δημιουρ­γούν τις οικο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες πάνω στις οποί­ες ανθί­ζουν αυτά τα απο­τρό­παια φαινόμενα.

Δεν απαιτούμε μόνο την τιμωρία των δραστών από τη δικαιοσύνη!
Δυναμώνουμε το συλλογικό αγώνα για να διεκδικήσουμε τη ζωή που έχουμε ανάγκη σήμερα, τον 21^ο αιώνα, και τις κοινωνικές προϋποθέσεις που θα μας εξασφαλίζουν όχι μόνο αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα αλλά και ισότιμες σχέσεις συντροφικότητας.

Αθή­να, 20.7.21
Το Γρα­φείο Τύπου της ΟΓΕ