Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι άνθρωποι ζουν σήμερα περισσότερο… Για καλό τους;;;

Γρά­φει η Νανά Καλη­μέ­ρη //

Από τον θεω­ρη­τι­κό, φιλό­σο­φο και κοι­νω­νιο­λό­γο Ζαν Μπο­ντρι­γιάρ δανεί­ζο­μαι μια φρά­ση του, που δια­βά­ζο­ντάς την μπή­κα στη δια­δι­κα­σία σκέ­ψε­ων… «(.…) οι κατα­κτή­σεις της επι­στή­μης, σε βάρος του θανά­του έρχο­νται σε αντί­φα­ση με την ορθο­λο­γι­κό­τη­τα του συστή­μα­τος: η τρί­τη ηλι­κία απο­βαί­νει σημα­ντι­κό νεκρό, άχρη­στο βάρος στην κοι­νω­νι­κή δια­χεί­ρι­ση. Μεγά­λο μερί­διο του κοι­νω­νι­κού πλού­του (χρή­μα­τα και ηθι­κές αξί­ες) κατα­βρο­χθί­ζε­ται στην τρί­τη ηλι­κία, χωρίς να μπο­ρεί να της δώσει νόη­μα. Έτσι, το ένα τρί­το της κοι­νω­νί­ας, βρί­σκε­ται σε κατά­στα­ση οικο­νο­μι­κού παρα­σι­τι­σμού και δια­χω­ρι­σμού. (.…) Ο χαρα­κτη­ρι­σμός “Τρί­τη ηλι­κία”, τα λέει όλα: είναι κάτι σαν Τρί­τος Κόσμος».

Ας κάνου­με τώρα μια αυθαι­ρε­σία. Ας τοπο­θε­τή­σου­με την έναρ­ξη του γήρα­τος κάπου ανά­με­σα στα 65 με 70 χρό­νια ζωής. Όλοι μας θα μπο­ρού­σα­με ίσως να φέρου­με ένα παρά­δειγ­μα ανθρώ­που τρί­της ηλι­κί­ας που επι­λέ­γει να ζει το υπό­λοι­πο της ζωής του κοι­νω­νι­κά ενερ­γός και όχι στο περι­θώ­ριο. Έναν άνθρω­πο που λόγω ηλι­κί­ας, του απο­δί­δε­ται η εξου­σία, το γόη­τρο και το κύρος, που τα «χρό­νια» του απο­τε­λούν πλού­το. Τι γίνε­ται όμως στο σύνο­λο της κοι­νω­νί­ας; Είναι αριθ­μη­τι­κά ικα­νό το ποσο­στό αυτών των ανθρώ­πων ώστε να λέμε πως η τρί­τη ηλι­κία διά­γει το υπό­λοι­πο της ζωής της κοι­νω­νι­κά, πνευ­μα­τι­κά, πολι­τι­στι­κά ενερ­γή;;; Δυστυ­χώς όχι!! Σήμε­ρα, η πρό­ο­δος της ιατρι­κής και της φαρ­μα­κο­λο­γί­ας παρα­χώ­ρη­σε στους ανθρώ­πους έτη ζωής, τα οποία στο παρελ­θόν δεν ήταν εφι­κτά. Με τη βοή­θεια της τεχνο­λο­γί­ας αλλά και των έμπει­ρων επι­στη­μό­νων-ιατρών, των καλύ­τε­ρων συν­θη­κών δια­βί­ω­σης και υγιει­νής, το προσ­δό­κι­μο αυξή­θη­κε στα 78 έτη κατά μέσο όρο (μιλώ­ντας πάντα για τις χώρες του δυτι­κού κόσμου).

Ενώ όμως συνέ­βη­σαν όλα τα παρα­πά­νω, παρα­τη­ρού­με την αντί­δρα­ση της κοι­νω­νί­ας, η οποία περι­θω­ριο­ποιεί και απα­ξιώ­νει τα άτο­μα τρί­της ηλι­κί­ας ως μη χρή­σι­μα και απο­δε­κτά. Μια κοι­νω­νία που μέσα από την αγριό­τη­τα που τη χαρα­κτη­ρί­ζει, δεν έχει χρό­νο για συναι­σθη­μα­τι­σμούς και από­δο­ση αξιών στους ανθρώ­πους που πέρα­σαν το κατώ­φλι της τρί­της ηλι­κί­ας. Τους τοπο­θε­τεί κάπου στο περι­θώ­ριο και τους αφή­νει να περά­σουν το υπό­λοι­πο της ζωής τους, στε­νά­ζο­ντας από το κόστος που επω­μί­ζε­ται για την ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή τους περί­θαλ­ψη και την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση αυτών. Τους στο­χο­ποιεί και τους απα­ξιώ­νει, ως βάρη και παράσιτα.

Όλα αυτά συμ­βαί­νουν στις κοι­νω­νί­ες των ανθρώ­πων υπο­κι­νού­με­να, από την άρχου­σα ιδε­ο­λο­γία, που θέλει τον νέο εργά­τη, τον παρα­γω­γι­κό, αυτόν που μπο­ρεί να εκμε­ταλ­λευ­τεί, ώστε να παρά­ξει την απα­ραί­τη­τη υπε­ρα­ξία. Με λίγα λόγια, χρή­σι­μος άνθρω­πος για το σύστη­μα είναι μόνο εκεί­νος που είναι πρό­σφο­ρος στην εκμε­τάλ­λευ­ση. Οποιοσ­δή­πο­τε άλλος απο­τε­λεί βάρος από το οποίο πρέ­πει να απαλλαγεί.…

Και πώς το πετυ­χαί­νει αυτό; Αυξά­νο­ντας τα όρια συντα­ξιο­δό­τη­σης έως και τα 82 έτη (!!!!)… Έτσι, μετα­κυ­λί­ει το κόστος ζωής και παρο­χών των ατό­μων της τρί­της ηλι­κί­ας, στους ίδιους και στους κοντι­νούς τους συγ­γε­νείς, παι­διά κλπ…

Ποιο είναι το μήνυ­μα που αντη­χεί λοι­πόν; Οι άνθρω­ποι της τρί­της ηλι­κί­ας απο­τε­λούν βάρος κι αυτό δε μπο­ρεί να συνε­χι­στεί. Πρέ­πει να πεθαί­νουν χωρίς να επι­βα­ρύ­νουν τα δημό­σια ταμεία. Αφού τους απο­μυ­ζή­σουν φορο­λο­γι­κά και υπό μορ­φή εισφο­ρών σε ολό­κλη­ρο τον εργα­σια­κό τους βίο κι αν κι εφό­σον είναι ικα­νοί να ξεπε­ρά­σουν το ηλι­κια­κό όριο των 82 ετών, να λαμ­βά­νουν ένα προ­νοια­κό επί­δο­μα, που έρχε­ται να αντι­κα­τα­στή­σει τη σημε­ρι­νή σύνταξη.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο