Οι εργαζόμενοι στη Βρετανία στους δρόμους: η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση της τελευταίας 10ετίας

Με παρό­μοιους πηχυαί­ους τίτλους “έκπλη­κτα” τα ΜΜΕ μιλούν για μια ήρε­μη χώρα που “χτυ­πή­θη­κε” από τις μαζι­κό­τε­ρες κινη­το­ποι­ή­σεις καθώς κλι­μα­κώ­νο­νται οι μισθο­λο­γι­κές διαφορές.

Πάνω από μισό εκα­τομ­μύ­ριο –κατά CNN εργα­ζό­με­νοι απερ­γούν σε όλη τη Βρε­τα­νία από Τετάρ­τη 1^η Φλε­βά­ρη, κλεί­νο­ντας σχο­λεία, ακυ­ρώ­νο­ντας τα πάντα στα πανε­πι­στή­μια και ακι­νη­το­ποιώ­ντας το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του σιδη­ρο­δρο­μι­κού δικτύου.

Δάσκα­λοι, πανε­πι­στη­μια­κό προ­σω­πι­κό, μηχα­νο­δη­γοί τραί­νων και δημό­σιοι υπάλ­λη­λοι ‑συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του προ­σω­πι­κού ελέγ­χου δια­βα­τη­ρί­ων στα αερο­δρό­μια- απερ­γούν σε μεγά­λους αριθ­μούς “λόγω των συν­θη­κών αμοι­βής και εργα­σί­ας καθώς το βιο­τι­κό επί­πε­δο συνε­χί­ζει να πέφτει μετά από χρό­νια αυξή­σε­ων κάτω του πληθωρισμού”.

Την ίδια στιγ­μή, το Trades Union Congress (σσ. κάτι σαν συνο­μο­σπον­δία), το οποίο εκπρο­σω­πεί 48 συν­δι­κά­τα, πραγ­μα­το­ποιεί πάνω από 75 συγκε­ντρώ­σεις σε όλο το Ηνω­μέ­νο Βασί­λειο για να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί για το κυβερ­νη­τι­κό νομο­σχέ­διο που απο­τε­λεί “επί­θε­ση στο δικαί­ω­μα απεργίας”.

Η κλι­μά­κω­ση της απερ­για­κής δρά­σης έρχε­ται λίγες εβδο­μά­δες αφό­του η κυβέρ­νη­ση έδω­σε κάποια ψίχου­λα για να βάλει τέλος στο μεγα­λύ­τε­ρο κύμα κινη­το­ποι­ή­σε­ων στη βιο­μη­χα­νία που έχει δει η χώρα εδώ και 25–30 χρό­νια. Σε κάποιους εργα­ζό­με­νους του δημό­σιου τομέα προ­σφέρ­θη­καν αυξή­σεις 4% ή 5% για το φέτος, με τον ετή­σιο ρυθ­μό πλη­θω­ρι­σμού να τρέ­χει στο 10,5% με τάση αύξησης.

300.000 δάσκα­λοι σημα­το­δο­τούν την πρώ­τη από τις επτά ημέ­ρες απερ­γί­ας που πραγ­μα­το­ποιεί –με συνέ­χεια τον Μάρ­τιο η National Education Union (Εθνι­κή Ένω­ση Παι­δεί­ας) το μεγα­λύ­τε­ρο σωμα­τείο στον κλά­δο. Οι απερ­γί­ες επη­ρε­ά­ζουν ~23.400 σχο­λεία, το 85–89%, στην Αγγλία και την Ουα­λία, με πολ­λά να έχουν κλεί­σει πλήρως.

Έναρ­ξη απερ­γιών επί­σης από 70.000 μέλη του University and College Union (UCU), οι οποί­ες θα επη­ρε­ά­σουν 150 πανε­πι­στή­μια της χώρας ‑2,5 εκα­τομ­μύ­ρια φοι­τη­τές, 18 ημέ­ρες Φεβρουάριο-Μάρτιο..

Περισ­σό­τε­ροι από 100.000 εργα­ζό­με­νοι μέλη του Συν­δι­κά­του Public and Commercial Services Union (Δημο­σί­ων και Εμπο­ρι­κών Υπη­ρε­σιών), που εκπρο­σω­πεί τους δημο­σί­ους υπαλ­λή­λους, απερ­γούν για μισθούς, τις συντά­ξεις και ασφά­λι­ση σε 123 κυβερ­νη­τι­κές υπη­ρε­σί­ες και φορείς.

Μόνο το 25–30% των σιδη­ρο­δρο­μι­κών υπη­ρε­σιών εκτε­λέ­σθη­κε την Τετάρ­τη, σύμ­φω­να με τη βρε­τα­νι­κή σιδη­ρο­δρο­μι­κή εται­ρεία Rail Delivery Group, η οποία προει­δο­ποί­η­σε στον ιστό­το­πό της ότι η μη εκτέ­λε­ση δρο­μο­λο­γί­ων μπο­ρεί να διαρ­κέ­σει μια ολό­κλη­ρη εβδομάδα.

Ολίσθηση προς παραπέρα καπιταλιστική ύφεση

Σύσ­σω­μα τα αστι­κά ΜΜΕ “προει­δο­ποιούν” (τίπο­τε και­νούρ­γιο…) πως “οι απερ­γί­ες θα επη­ρε­ά­σουν αρνη­τι­κά την ήδη επι­βρα­δυ­νό­με­νη οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη”. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η Αγγλία είναι πιθα­νό να έχει κάποια οικο­νο­μι­κή ύφε­ση φέτος, αφού πέρ­σι και τα προη­γού­με­να χρό­νια “κατέ­γρα­ψε έναν από τους ισχυ­ρό­τε­ρους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης μετα­ξύ των προηγ­μέ­νων οικο­νο­μιών”, σύμ­φω­να με το Διε­θνές Νομι­σμα­τι­κό Ταμείο (ΔΝΤ).

Ο διευ­θυ­ντής έρευ­νας Pierre-Olivier Gourinchas είπε ότι αυτό οφεί­λε­ται στις υψη­λό­τε­ρες τιμές ενέρ­γειας, στη χαμη­λό­τε­ρη παρα­γω­γι­κό­τη­τα (ο νοών νοεί­τω) και στον “αχα­λί­νω­τα” αυξη­μέ­νο πλη­θω­ρι­σμό “που οδη­γεί σε υψη­λό­τε­ρα επι­τό­κια και κόστος στε­γα­στι­κών δανείων”.

Το ΔΝΤ ανα­μέ­νει ότι ο πλη­θω­ρι­σμός θα παρα­μεί­νει πάνω από το 8% στην Αγγλία φέτος, σε σύγκρι­ση με ποσο­στό 4,6% στις “προηγ­μέ­νες οικο­νο­μί­ες” και 6,6% παγκοσμίως..

Το βιοτικό επίπεδο πέφτει

H «οικο­νο­μι­κή επι­βρά­δυν­ση» και ο πλη­θω­ρι­σμός θα επι­δει­νώ­σουν μια κρί­ση κόστους ζωής που χρό­νια πλήτ­τει χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους, καθώς οι μισθοί υπο­λεί­πο­νται όλο και πιο πολύ των τιμών που τρα­βά­νε την ανηφόρα.

Πχ. η μέση αύξη­ση των μισθών κατά 5% για τους εκπαι­δευ­τι­κούς φέτος είναι ανε­παρ­κής, ιδιαί­τε­ρα καθώς ακο­λου­θούν μια δεκα­ε­τία “μισθο­λο­γι­κής διά­βρω­σης” που οδη­γεί και σε “κρί­ση προ­σλή­ψε­ων”, δήλω­σε ο ανα­πλη­ρω­τής γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας Niamh Sweeny. Σύμ­φω­να με το σωμα­τείο, οι αμοι­βές για τους παλιούς εκπαι­δευ­τι­κούς έχουν μειω­θεί κατά 23% από το 2010, του προ­σω­πι­κού υπο­στή­ρι­ξης, όπως οι βοη­θοί διδα­σκα­λί­ας, κατά 27–35% σε πραγ­μα­τι­κούς όρους κατά τη διάρ­κεια αυτής της περιό­δου, φτά­νο­ντας μετά βίας “την αμοι­βή ενός υπάλ­λη­λου στο τοπι­κό σού­περ μάρκετ”.

Ο εκπρό­σω­πος του Υπουρ­γεί­ου Παι­δεί­ας απά­ντη­σε: “στα­μα­τή­στε επί τέλους !! Η απερ­γία είναι πολύ επι­ζή­μια για την εκπαί­δευ­ση των παι­διών, ιδιαί­τε­ρα μετά τη δια­τα­ρα­χή που αντι­με­τώ­πι­σαν τα τελευ­ταία δύο χρό­νια”.

Κατά την Trades Union Congress η λύση στο κύμα των απερ­γιών ήταν απλή: “Το μόνο που χρειά­ζε­ται για να επι­λυ­θούν οι τρέ­χου­σες δια­φο­ρές είναι να προ­σφέ­ρε­τε μια βελ­τιω­μέ­νη και δίκαιη συμ­φω­νία αμοιβών”.

Ωστό­σο, αντί να επι­λύ­ει τις μισθο­λο­γι­κές δια­φο­ρές, η κυβέρ­νη­ση έχει “εκτο­ξεύ­σει” ένα νομο­σχέ­διο κατά της απερ­γί­ας στο κοι­νο­βού­λιο χωρίς να σκέ­φτε­ται συνέπειες.

Σε ένδει­ξη ότι οι κινη­το­ποι­ή­σεις θα μπο­ρού­σαν να κλι­μα­κω­θούν περαι­τέ­ρω, οι πυρο­σβέ­στες του Ηνω­μέ­νου Βασι­λεί­ου ψήφι­σαν για απερ­γία για πρώ­τη φορά από το 2003. Η Fire Brigades Union (Πυρο­σβε­στι­κή Ένω­ση) έδω­σε στην κυβέρ­νη­ση προ­θε­σμία έως τις 9 Φεβρουα­ρί­ου για να κάνει μια πρό­τα­ση σωστής αμοι­βής. Στο μετα­ξύ νοση­λευ­τές και οδη­γοί ασθε­νο­φό­ρων θα ξεκι­νή­σουν ένα νέο κύμα απερ­γιών την επό­με­νη εβδομάδα.

Ο Μαρξ και η αισθη­τι­κή, του Μιχα­ήλ Λίφσιτς

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα

Στους δρό­μους, το αίσθη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης σε όλη τη χώρα ήταν αισθη­τό, καθώς πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν συγκε­ντρώ­σεις σε μεγά­λες πόλεις και οι εργα­ζό­με­νοι συγκε­ντρώ­θη­καν για να πουν όχι στη συνε­χι­ζό­με­νη απο­διάρ­θρω­ση των συν­θη­κών εργα­σί­ας που πλήτ­τει ένα όλο και περισ­σό­τε­ρο αυξα­νό­με­νο ποσο­στό εργα­ζο­μέ­νων στη Βρε­τα­νία, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων πολ­λών από τους εκεί­νους που μόλις πριν από δύο χρό­νια γιορ­τά­ζο­νταν ως ήρω­ες κατά τη διάρ­κεια της πανδημίας.

Εργα­ζό­με­νοι από όλο και ευρύ­τε­ρο φάσμα τομέ­ων, όπως το ευρύ­τε­ρο δημό­σιο, η εκπαί­δευ­ση και οι μετα­φο­ρές, κατέ­βη­καν σε δια­μαρ­τυ­ρία όχι μόνο για τις χαμη­λές αμοι­βές, τις άδι­κες συν­θή­κες εργα­σί­ας, αλλά και τις συντά­ξεις καθώς και την επι­σφά­λεια. Η απερ­γία δεν ήταν κεραυ­νός εν αιθρία, αλλά απο­τε­λεί απο­κο­ρύ­φω­μα πολ­λών μηνών απερ­για­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων πρω­το­φα­νών απερ­γιών από τους νοση­λευ­τές και τους εργα­ζό­με­νους στα ασθε­νο­φό­ρα. Αυτές οι κινη­το­ποι­ή­σεις απο­τε­λούν απά­ντη­ση τόσο στην τρέ­χου­σα κρί­ση του κόστους ζωής, η οποία ωθεί μεγά­λες μάζες εργα­ζό­με­νων στα όρια της φτώ­χειας, όσο και στη μακρο­χρό­νια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του κου­ρέ­μα­τος μισθών και συντάξεων.

Καθώς τα αυτο­κί­νη­τα χτυ­πού­σαν τις κόρ­νες τους σε ένδει­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης και οι δρό­μοι ακι­νη­το­ποι­ή­θη­καν, έγι­νε σαφές ότι δεν πρό­κει­ται πλέ­ον μόνο για μεμο­νω­μέ­νους αγώ­νες, αλλά για ένα κίνη­μα σε ολό­κλη­ρη τη χώρα. Δεν είναι πλέ­ον απλώς μια περί­πτω­ση εργα­ζο­μέ­νων στους σιδη­ρο­δρό­μους, καθη­γη­τών πανε­πι­στη­μί­ου ή επαγ­γελ­μα­τιών υγεί­ας που αγω­νί­ζο­νται για τα δικαιώ­μα­τά τους. Ο λαός σε ολό­κλη­ρη τη χώρα έχει βαρε­θεί τα σουξου_μουξου_του και τα συν­θή­μα­τα «εργά­τες ενω­μέ­νοι, ποτέ νικη­μέ­νοι» ακού­γο­νταν πάνω από το βου­η­τό της κυκλο­φο­ρί­ας, με τους απλούς ανθρώ­πους να στα­μα­τούν στο δρό­μο για να χει­ρο­κρο­τή­σουν όσους περ­νού­σαν με  πορεί­ες και συγκεντρώσεις.

Η απερ­γία απο­τε­λεί μια δυνα­τή υπεν­θύ­μι­ση προς τη βρε­τα­νι­κή κυβέρ­νη­ση ότι ο λαός έχει δύνα­μη. Ότι δεν θα γίνει ανε­κτή η προ­σφο­ρά μισθών σε πραγ­μα­τι­κό χρό­νο κάτω από τον πλη­θω­ρι­σμό και οι προσ­δο­κί­ες ότι θα συνε­χί­σουν να εργά­ζο­νται άπει­ρες ώρες με ελά­χι­στη ανα­γνώ­ρι­ση, μαζί με την διά­βρω­ση των μέτρων ασφα­λεί­ας κλπ.

Φυσι­κά προς το παρόν τα αιτή­μα­τα είναι στε­νά εργα­σια­κά, στα πλαί­σια του συστή­μα­τος αλλά ‑αν κάτι δεί­χνει αυτή η κινη­το­ποί­η­ση είναι ότι ο αγώ­νας είναι μακρύς, επίπονος.

Σάπιες ζωές, του Ανδρέα Ονουφρίου