Οι κουβανοί κομμουνιστές συμμετέχουν σε μια ζωντανή καθημερινή διαπάλη για την καρδιά της σοσιαλιστικής επανάστασης

“Θα προ­σπα­θή­σουν να μας δια­φθεί­ρουν και να μας εξα­γο­ρά­σουν. Αυτό σημαί­νει ότι έχου­με πολύ δου­λειά να κάνουμε!”
Ρενέ Γκον­ζά­λες

Γρά­φει η Νατά­σα Τερ­λε­ξή //

Η κυβέρ­νη­ση της επα­να­στα­τι­κής Κού­βας έχει πολ­λά­κις ξεκα­θα­ρί­σει τη στά­ση της. Με το πιο πρό­σφα­το παρά­δειγ­μα την ομι­λία του Ραούλ Κάστρο στη Σύνο­δο Κορυ­φής του Πανα­μά. Οι Κου­βα­νοί έχουν δεί­ξει σε κάθε βήμα τη σημαί­νει αυτή η φρά­ση που τόσο συχνά επα­να­λαμ­βά­νουν: «Δεν απε­μπο­λού­με τις αρχές μας». Στις εντει­νό­με­νες προ­κλή­σεις κατά της εθνι­κής κυριαρ­χί­ας της Βενε­ζου­έ­λας, απα­ντούν δημιουρ­γώ­ντας ενιαίο μέτω­πο με τον λαό και την κυβέρ­νη­ση της χώρας αυτής. Δεν συζη­τούν την έκδο­ση των πολι­τών ΗΠΑ που είναι πολι­τι­κοί πρό­σφυ­γες στην Κούβα.

Ο πρό­ε­δρος Ομπά­μα το έχει τονί­σει, και οι Κου­βα­νοί ξέρουν πολύ καλά τι σημαί­νει: Ο στό­χος των ΗΠΑ παρα­μέ­νει η ανα­τρο­πή της σοσια­λι­στι­κής Κού­βας, και τον πρώ­το λόγο θα έχουν τα «φυσιο­λο­γι­κά» οικο­νο­μι­κά μέσα που έχει ο καπι­τα­λι­σμός να εισά­γει τον νόμο της αξί­ας, δηλα­δή την αγο­ρα­πω­λη­σία της ανθρώ­πι­νης εργα­σί­ας με τη μορ­φή «εργα­τι­κής δύνα­μης». Απέ­να­ντι σε αυτή τη διείσ­δυ­ση του εμπο­ρεύ­μα­τος ορθώ­νε­ται η συνεί­δη­ση των εργα­ζο­μέ­νων και ο πολι­τι­σμός που έχουν δια­μορ­φώ­σει με τη σοσια­λι­στι­κή οικονομία.

Σε αυτό τον ‘πόλε­μο ιδε­ών’ παρεμ­βαί­νουν με το δικό τους κύρος οι πρό­σφα­τα απε­λευ­θε­ρω­μέ­νοι Πέντε Κου­βα­νοί αγω­νι­στές. Χαρα­κτη­ρι­στι­κά παρα­δείγ­μα­τα από πρό­σφα­τες παρεμ­βά­σεις τους μας δίνουν μια εικό­να της ιδε­ο­λο­γι­κής δια­πά­λης που διεξάγεται.

Ας ακού­σου­με τον Ρενέ Γκον­ζά­λες σε συζή­τη­ση με 300 φοι­τη­τές και καθη­γη­τές στο Πολυ­τε­χνείο της Αβά­νας (CUJAE), όπου παρου­σιά­στη­κε πρό­σφα­τα το βιβλίο Absueltos por la solidaridad [Απαλ­λαγ­μέ­νοι μέσω της αλληλεγγύης].

«Στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες θα ανα­δει­χθούν κίν­δυ­νοι και θα πρέ­πει να επα­γρυ­πνού­με. Θα προ­σπα­θή­σουν να εκμε­ταλ­λευ­τούν τα προ­βλή­μα­τα που έχου­με. Θα μπουν από τις χαρα­μά­δες που μπο­ρούν να ανοί­ξουν μετα­ξύ μας. Θα προ­σπα­θή­σουν να δημιουρ­γή­σουν μια κοι­νω­νι­κή τάξη στην Κού­βα – την τάξη που εμείς κατα­φέ­ρα­με ευτυ­χώς να διώ­ξου­με το 1959. Θα προ­σπα­θή­σουν να τη δημιουρ­γή­σουν ξανά εδώ. Ήδη κάνουν λόγο για το πώς πρό­κει­ται να αρχί­σουν να ενθαρ­ρύ­νουν ορι­σμέ­νους τομείς της κου­βα­νι­κής οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας, έχο­ντας υπό­ψη τους αυτόν τον στό­χο. Αυτό σημαί­νει ότι έχου­με δου­λειά μπρο­στά μας, και θα πρέ­πει να βάλου­με ένα χέρι όλοι μας. Η νίκη θα δια­μορ­φω­θεί περισ­σό­τε­ρο από εσάς. Εσείς ξεκι­νά­τε τη ζωή σας εργα­ζό­με­νοι μέσα σε αυτές τις συνθήκες.» 

Και ο Αντό­νιο, μιλώ­ντας στην ίδια εκδή­λω­ση, λέει:

«Μιλού­σα με έναν συνα­γω­νι­στή ερχό­με­νος εδώ, και ρωτού­σα για την κατά­στα­ση των κτη­ρια­κών εγκα­τα­στά­σε­ων της σχο­λής. Οι διά­δρο­μοι είναι όμορ­φοι, καθα­ροί, με φυτά. Αλλά ξέρω ότι υπάρ­χουν προ­βλή­μα­τα εδώ, όπως και σε ολό­κλη­ρη τη χώρα, κυρί­ως λόγω της οικο­νο­μι­κής μάχης που διε­ξά­γου­με από το 1990. Έχου­με περά­σει δύσκο­λες μέρες. Και του είπα, κοί­τα­ξε, οι καπι­τα­λι­στές έχουν έναν τρό­πο να λύσουν τα προ­βλή­μα­τα αυτά. Στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες σου λένε: ‘Σε χρε­ώ­νω δίδα­κτρα 30,000 δολ. για να φοι­τή­σεις εδώ πέρα. Και μια που δεν έχεις τα λεφτά, θα πρέ­πει να δανει­στείς από την τρά­πε­ζα’. Βάζουν τα λεφτά στην τσέ­πη τους και τότε, μάλι­στα, έχεις καλά ερκο­ντί­σιον και ό,τι άλλο θέλεις στα πανε­πι­στή­μια αυτά. Αυτό είναι το σύστη­μά τους.

Ποιος μας έδω­σε ό,τι έχου­με εδώ στην Κού­βα; Η επα­νά­στα­ση – οι εργά­τες, αυτοί που κόβουν ζαχα­ρο­κά­λα­μο, όλοι όσοι δου­λεύ­ουν. Έχου­με κάτι δια­φο­ρε­τι­κό εδώ, και πρέ­πει να το κατα­νο­ή­σε­τε αυτό πριν αρχί­σε­τε να παρα­πο­νιέ­στε ή να κάνε­τε κρι­τι­κά σχό­λια για το θέμα αυτό. Προ­σπα­θή­στε να εμβα­θύ­νε­τε, μη μένε­τε στην επι­φά­νεια. Φτά­στε στη ρίζα των πραγ­μά­των. Όταν μίλη­σα στο Λύκειο Λένιν εδώ, είπα στους μαθη­τές ότι η πρω­ταρ­χι­κή τους ευθύ­νη είναι να φρο­ντί­ζουν το σχο­λείο και να το κάνουν πιο όμορ­φο, όχι να κάνουν διαρ­κώς κρι­τι­κή στα πάντα. Να σκε­φτούν από πού έχουν αυτό το σχο­λείο, από πού ήρθε.

Επα­νέρ­χο­μαι στην ερώ­τη­ση που μου κάνα­τε σχε­τι­κά με τι μας έδι­νε τη δύνα­μη να δημιουρ­γού­με τέχνη ενώ ήμα­σταν στη φυλα­κή. Έχει τη ρίζα του στον πολι­τι­σμό που μας έδω­σε ο λαός μας, την εκπαί­δευ­ση που λάβα­με, δωρε­άν, από την παι­δι­κή μας ηλικία».

Παράλ­λη­λα, οι διε­θνι­στι­κές απο­στο­λές Κου­βα­νών υγειο­νο­μι­κών, δασκά­λων και άλλων εργα­ζο­μέ­νων εξα­κο­λου­θούν να απο­τε­λούν σχο­λείο αντι-ιμπε­ρια­λι­σμού. Είναι γνω­στός ο συνε­χι­ζό­με­νος ρόλος των Κου­βα­νών για­τρών στις χώρες που μαστί­ζο­νται από τον ιό έμπο­λα. Ύστε­ρα από 6 μήνες στη Σιέ­ρα Λεό­νε, την Γουι­νέα Κονά­κρι ή τη Λιβε­ρία επι­στρέ­φουν στην Κού­βα. Έντυ­πα και δικτυα­κοί τόποι όπως Juventud Rebelde, Granma, Cubadebate γεμί­ζουν με τις ιστο­ρί­ες και τις εντυ­πώ­σεις τους. Τι συν­θή­κες συνά­ντη­σαν πηγαί­νο­ντας εκεί, πώς κατά­φε­ραν αν κερ­δί­σουν την εμπι­στο­σύ­νη του πλη­θυ­σμού και να ανα­πτύ­ξουν την αλλη­λεγ­γύη, πώς κατά­φε­ραν να μειώ­σουν τα ποσο­στά μόλυν­σης και να αντι­στρέ­ψουν την εξά­πλω­ση του ιού…

Ο Dr. Ρόλαντ Ερνά­ντες, της μπρι­γά­δας της Λιβε­ρί­ας, λέει στο Cubadebate: «Οι λαοί της Αφρι­κής αξί­ζουν μια καλύ­τε­ρη μοί­ρα. Έχω συνα­ντή­σει κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα σε προη­γού­με­νες απο­στο­λές, αλλά στην Αφρι­κή όλα είναι πιο σύν­θε­τα. Χρειά­ζο­νται μερι­κούς Φιντέλ εκεί πέρα».