Οι κυβερνήσεις στην «εποχή των τεράτων»

Του Γιάν­νη Γκιόκα*

«Ο παλιός κόσμος πεθαί­νει και ο νέος παλεύ­ει για να γεν­νη­θεί, ζού­με την επο­χή των τεράτων».

Φυσι­κά ο κ. Μητσο­τά­κης δεν είχε στο μυα­λό του την ιστο­ρι­κή αυτή φρά­ση του Αντό­νιο Γκράμ­σι για τον καπι­τα­λι­σμό που πεθαί­νει, όταν κατά τη διάρ­κεια της συνέ­ντευ­ξης Τύπου στη ΔΕΘ μίλη­σε για «πολι­τι­κές τερα­το­γε­νέ­σεις», ανα­φε­ρό­με­νος σε ανυ­πό­στα­τα σενά­ρια κυβερ­νή­σε­ων συνερ­γα­σί­ας του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, του ΜέΡΑ25, με τη συμ­με­το­χή ή ανο­χή του ΚΚΕ. Δια­φο­ρε­τι­κά θα έπρε­πε να συμπε­ρι­λά­βει και τη δική του κυβέρ­νη­ση σε αυτή την κατη­γο­ρία. Για παρά­δειγ­μα, τι άλλο παρά «πολι­τι­κή τερα­το­γέ­νε­ση» ήταν ο κυνι­σμός και ο «κοι­νω­νι­κός δαρ­βι­νι­σμός» που εξέ­πεμ­ψε η δήλω­ση του ανα­πλη­ρω­τή υπουρ­γού Εσω­τε­ρι­κών με αφορ­μή την ενερ­γεια­κή φτώ­χεια, ότι «όποιος δεν προ­σαρ­μό­ζε­ται, πεθαίνει»;

Αυτό που βασι­κά είχε στο μυα­λό του ο κ. Μητσο­τά­κης ήταν να εμφα­νί­σει μια φαντα­στι­κή κυβέρ­νη­ση «σκιά­χτρο», που θα του επι­τρέ­πει να θέτει στον λαό τα δικά του εκβια­στι­κά διλήμ­μα­τα και τις δικές του κάλ­πι­κες δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές. Άλλω­στε, γνω­ρί­ζει πολύ καλά ότι οι στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές αυτών των κομ­μά­των, ιδιαί­τε­ρα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, οι δεσμεύ­σεις τους απέ­να­ντι στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στο μεγά­λο κεφά­λαιο δημιουρ­γούν αντι­κει­με­νι­κά τη δυνα­τό­τη­τα (ανε­ξάρ­τη­τα αν αυτό υλο­ποι­η­θεί άμε­σα) για άλλου είδους πολι­τι­κές εξε­λί­ξεις, όπως μια συγκυ­βέρ­νη­ση αυτών των κομ­μά­των με τη ΝΔ — με ή χωρίς τον κ. Μητσο­τά­κη — ιδιαί­τε­ρα αν αυτό απαι­τη­θεί από την ανά­γκη στα­θε­ρό­τη­τας του συστήματος.

- Είναι ακρι­βώς αυτές οι κοι­νές στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές που έχουν οδη­γή­σει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ να έχουν ψηφί­σει ένα πολύ μεγά­λο μέρος των νομο­σχε­δί­ων της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, παρά τους οξυ­μέ­νους τόνους και τους μεγά­λους καβγά­δες. Αυτή την εβδο­μά­δα, για παρά­δειγ­μα, θα ψηφί­σουν από κοι­νού την επι­κύ­ρω­ση της έντα­ξης της Σου­η­δί­ας και της Φιν­λαν­δί­ας στο ΝΑΤΟ, στο πλαί­σιο της επι­κίν­δυ­νης διεύ­ρυν­σης αυτού του δολο­φο­νι­κού οργανισμού.

- Είναι αυτές οι στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές που οδή­γη­σαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 2015 να ψηφί­σουν το 3ο μνη­μό­νιο της τότε κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ, την οποία επί­σης χαρα­κτή­ρι­ζαν ως «πολι­τι­κή τερατογένεση».

- Είναι αυτές οι κοι­νές στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές και η ανά­γκη «πολι­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας» σε βάρος του λαού, που οδή­γη­σαν παλιό­τε­ρα στη συγκυ­βέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ με τον «μπα­μπού­λα της Δεξιάς», τη ΝΔ, που θεω­ρού­νταν μέχρι τότε αδια­νό­η­τη. Σήμε­ρα τον ίδιο «μπα­μπού­λα» δεί­χνει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να σερ­βί­ρει την ξανα­ζε­στα­μέ­νη σού­πα των δήθεν «προ­ο­δευ­τι­κών» ή «δημο­κρα­τι­κών» κυβερνήσεων.

- Είναι κυρί­ως αυτές οι επι­λο­γές που έχουν οδη­γή­σει τον λαό να ανα­με­τριέ­ται με το «τέρας» της ακρί­βειας, με τον κίν­δυ­νο της πολε­μι­κής εμπλο­κής, με την απει­λή της ενερ­γεια­κής φτώ­χειας, ακό­μη και μιας παγκό­σμιας επι­σι­τι­στι­κής κρίσης.

Τελι­κά είναι οι «τερα­τώ­δεις» — για τον λαό — πολι­τι­κές εκεί­νες, που προσ­δί­δουν και στις εκά­στο­τε κυβερ­νή­σεις «τερα­τό­μορ­φα» χαρακτηριστικά.

Γι’ αυτό και το ΚΚΕ αρνεί­ται με συνέ­πεια τη στή­ρι­ξή του σε κυβερ­νή­σεις της «επο­χής των τερά­των», δηλα­δή της επο­χής του καπι­τα­λι­σμού που σαπί­ζει και πεθαί­νει, προ­σπα­θώ­ντας μάταια να τον εμφα­νί­σουν με «ανθρώ­πι­να» χαρα­κτη­ρι­στι­κά. Γι’ αυτό και καλεί τον λαό να μη δεί­ξει καμία εμπι­στο­σύ­νη και καμία ανο­χή σε τέτοιες κυβερ­νή­σεις που τον οδη­γούν διαρ­κώς σε νέες απώ­λειες και απο­γοη­τεύ­σεις. Αν η στά­ση αυτή του ΚΚΕ δεν ήταν κατα­νοη­τή σε ένα μεγά­λο μέρος του λαού, ακό­μη και δικών του ψηφο­φό­ρων το 2012 ή το 2015, σήμε­ρα υπάρ­χουν πολ­λές απο­δεί­ξεις που επι­βε­βαιώ­νουν την ορθό­τη­τά της.

Πάνω από όλα, όμως, το ΚΚΕ παλεύ­ει για να γεν­νη­θεί ο «νέος κόσμος» μια ώρα αρχύ­τε­ρα και για να μπει στο «χρο­νο­ντού­λα­πο» της Ιστο­ρί­ας ορι­στι­κά κι αμε­τά­κλη­τα η επο­χή που γεν­νά «τέρα­τα».

*Ο Γιάν­νης Γκιό­κας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, βου­λευ­τής και υπεύ­θυ­νος του Γρα­φεί­ου Τύπου (το άρθρο ανα­δη­μο­σιεύ­ε­ται από την εφη­με­ρία «Τα Νέα»). 

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα