Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι λαοί μπορούν και πρέπει να αναπνεύσουν!

Πρω­τό­γνω­ρες οι εικό­νες που μας έρχο­νται από τις ΗΠΑ:
Οι μαζι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις συνι­στούν ένα δικαιο­λο­γη­μέ­νο ξέσπα­σμα οργής, από έναν λαό που όλο και περισ­σό­τε­ρο βιώ­νει σε πρω­τό­γνω­ρο βαθ­μό τη σαπί­λα του βάρ­βα­ρου καπι­τα­λι­σμού, και μάλι­στα στη «μητρό­πο­λή» του.
Ο πεσμέ­νος στο έδα­φος Αφρο­α­με­ρι­κα­νός Τζ. Φλόιντ, με τον λευ­κό αστυ­νο­μι­κό να τον πατά στο λαι­μό μέχρι να ξεψυ­χή­σει, ήταν η στα­γό­να που ξεχεί­λι­σε το ποτήρι.

Οι χιλιά­δες Αμε­ρι­κα­νοί που είναι στους δρό­μους, δεχό­με­νοι την άγρια κατα­στο­λή, είναι οι ίδιοι που βιώ­νουν την τερά­στια ανερ­γία, με την κατα­γρα­φή να ξεπερ­νά­ει τα 40 εκα­τομ­μύ­ρια τους τελευ­ταί­ους μήνες.
Είναι οι ίδιοι που ζουν την έξαρ­ση της φτώ­χειας, με εκτι­μή­σεις ακα­δη­μαϊ­κών ερευ­νών να κάνουν λόγο ακό­μα και για «αύξη­ση της πεί­νας», για «54 εκα­τομ­μύ­ρια Αμε­ρι­κα­νούς που μετά την παν­δη­μία δεν θα έχουν ούτε τα βασι­κά».
Είναι οι ίδιοι που μέσα σε δύο μήνες έχουν θρη­νή­σει πάνω από 100.000 δικούς τους ανθρώ­πους, θύμα­τα της ακραί­ας ταξι­κό­τη­τας του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος Υγεί­ας, που αφή­νει κόσμο να πεθαί­νει αβο­ή­θη­τος από την παν­δη­μία του κορονοϊού.Τζ-Φλόιντ

Το «αμερικανικό όνειρο» σε όλο του το μεγαλείο

Ομα­δι­κοί τάφοι για τα θύμα­τα της παν­δη­μί­ας, άγρια κατα­στο­λή όσων αγω­νί­ζο­νται «να ανα­πνεύ­σουν», εν ψυχρώ δολο­φο­νί­ες από κρα­τι­κές και παρα­κρα­τι­κές ομά­δες, ρατσι­στι­κή βία, πεί­να και ανεργία.
Κι αν όλα αυτά συσ­σω­ρεύ­ο­νται στον ένα «πόλο» της αμε­ρι­κα­νι­κής κοι­νω­νί­ας, στον άλλο «πόλο» συσ­σω­ρεύ­ε­ται ο αμύ­θη­τος πλού­τος που απο­λαμ­βά­νουν οι δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χοι της αστι­κής τάξης.
Η τερά­στια ανά­πτυ­ξη της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας, οι επαν­δρω­μέ­νες απο­στο­λές στο Διά­στη­μα, όπως η προ­χτε­σι­νή από μεγι­στά­νες του πλού­του ένα­ντι δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δολα­ρί­ων, πάνε μαζί με την κατα­πί­ε­ση, τη φτώ­χεια και τη δυστυ­χία για εκα­τομ­μύ­ρια Αμε­ρι­κα­νούς ανε­ξαρ­τή­τως χρώματος.

Τι φταί­ει αλή­θεια για όλη αυτήν την κατάσταση;
Μήπως ο «αστα­θής» χαρα­κτή­ρας του Ντ. Τραμπ ή το γεγο­νός ότι είναι «απρό­βλε­πτος» και «ακραί­ος»;
Τέτοιες ανα­λύ­σεις δίνουν και παίρ­νουν τις τελευ­ταί­ες μέρες και το μόνο που κατα­φέρ­νουν είναι να θολώ­νουν τη «μεγά­λη εικό­να» των σφο­δρών αντι­θέ­σε­ων που εκφρά­ζο­νται στο εσω­τε­ρι­κό των ΗΠΑ, ως μία ακό­μα ένδει­ξη της σαπί­λας αυτού του συστήματος.
Αλή­θεια, πόσο δια­φο­ρε­τι­κή είναι σήμε­ρα η στα­τι­στι­κή των τριών θανά­των ανά μέρα από πυρά αστυ­νο­μι­κών στις ΗΠΑ σε σχέ­ση με την περί­ο­δο της δια­κυ­βέρ­νη­σης Ομπάμα;
Ο «δια­βο­λι­κά καλός» Τραμπ παρέ­λα­βε τη σκυ­τά­λη από τον Αφρο­α­με­ρι­κα­νό προ­κά­το­χό του, που και την περί­ο­δο της δικής του δια­κυ­βέρ­νη­σης μία από τις κύριες αιτί­ες θανά­του Αφρο­α­με­ρι­κα­νών ήταν η αστυ­νο­μι­κή βία.

Στην αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία έχουν δυνα­μώ­σει τάσεις αντι­δρα­στι­κο­ποί­η­σης του πολι­τι­κού συστή­μα­τος.
Η εκλο­γή Τραμπ άλλω­στε απο­τέ­λε­σε έκφρα­ση αυτής της αντι­δρα­στι­κο­ποί­η­σης και δεν είναι άσχε­τη από την απει­λή που νιώ­θει η αμε­ρι­κα­νι­κή αστι­κή τάξη από άλλους «παί­κτες», και πιο συγκε­κρι­μέ­να από την Κίνα και τη Ρωσία, που αμφι­σβη­τούν την πρω­το­κα­θε­δρία των ΗΠΑ στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστημα.
Επι­βε­βαιώ­νε­ται ότι σε τέτοιες περιό­δους, όξυν­σης των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων, τα πρώ­τα θύμα­τα είναι οι λαοί: Και στα πεδία των μαχών, όπως συμ­βαί­νει στην περιο­χή μας, με τις αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές επεμ­βά­σεις, αλλά και στο εσω­τε­ρι­κό των κρα­τών, αφού όρος για να περά­σει το σύστη­μα την κρί­ση του είναι η έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, η κατα­στο­λή και ο κρα­τι­κός αυταρχισμός.

Επομένως, όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ δεν είναι απλά μια «εξαίρεση» από την κανονικότητα.
Αντίθετα επιβεβαιώνουν ότι στον σύγχρονο καπιταλισμό γίνονται πια «κανονικότητα» οι (κάθε φορά) πρωτόγνωρες καταστάσεις.Τζ-Φλόιντ

Οι εικόνες από τις ΗΠΑ, από τις κινητοποιήσεις στη «Μέκκα» του καπιταλισμού, δείχνουν ότι οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη, ότι τελικά αυτό το σύστημα δεν είναι τόσο άτρωτο όπως το παρουσιάζουν. 
Οτι υπάρχει ελπίδα, κι αυτή βρίσκεται στην ανυποχώρητη ταξική πάλη. 
Οσο περισσότερο σαπίζει αυτό το σύστημα, τόσο περισσότερο πόνο, αδικία και δυστυχία προκαλεί στις λαϊκές μάζες, τόσο πιο πολλές είναι οι πληγές που ανοίγει.

Ο μόνος δρόμος για να «αναπνεύσουν» οι λαοί είναι η ανατροπή του.


Από τη στή­λη “η ΑΠΟΨΗ μας” του Ριζοσπάστη

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο