Τροπάρια για φονιάδες… Όπως το έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου, μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και ερμήνευσε η Μαρία Δημητριάδη. Για άλλες εποχές και άλλους ανθρώπους. Για τους ίδιους φονιάδες, όμως. Αυτούς που δεν σέβονται τη ζωή και τους ανθρώπους, αυτούς που σπέρνουν την καταστροφή και το θανατικό.
Οι φονιάδες του Πλουμπίδη, όπως τους περιγράφει ο Μάνος Ελευθερίου στο ομώνυμο ποίημα της συλλογής «Τροπάρια για φονιάδες», δεν είναι διαφορετικοί από τους φονιάδες της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Γιουγκοσλαβίας… Οι ίδιοι μακελάρηδες είναι…
Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά μοιράζουν τον κόσμο. Διαμελίζουν πατρίδες, ορφανεύουν παιδιά, γεμίζουν με αίμα τα ποτάμια… Σκάβουν τάφους σε βουνά και πεδιάδες, ανοίγουν τάφους σε θάλασσες και νομίζουν πως έτσι κρύβουν τα κρίματά τους…
Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά. Σατανάδες που βάζουν φτερά για να ξεγελούν πως είναι άγγελοι…
Η Συρία δοκιμάζεται από έναν πολύχρονο πόλεμο, από τον οποίο όλοι οι τρίτοι θέλουν να βγουν κερδισμένοι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στον ίδιο το λαό. Η Συρία καταστρέφεται και τα συμφέροντα πληθαίνουν. Κι εκεί που λες, δεν μπορεί, η διεθνής κοινότητα θα αναλάβει δράση, θα προστατεύσει, αν μη τι άλλο τα αθώα παιδιά που δεν προλαβαίνουν να μεγαλώσουν, να παίξουν στις αλάνες και να πάνε στο σχολείο, ετσιθελικά και επιδεικτικά, τρεις χώρες μέλη του ΟΗΕ επεμβαίνουν και με τους πυραύλους τους επιχειρούν να αποκαταστήσουν, δήθεν, την τάξη. ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία, με την ανοχή και το χειροκρότημα, ενδεχομένως, πολλών άλλων, αναλαμβάνουν να “σώσουν” τη Συρία ισοπεδώνοντάς την. Και δημιουργούν νέα αταξία και νέα ακαταστασία, καταστρέφοντας και φτιάχνοντας έναν κόσμο της δυστυχίας, της μιζέριας. Ομοβροντία πυραύλων Κρουζ κατά στόχων, ως αντίδραση για επιθέσεις από χημικά από τον Άσαντ, που δεν εξακριβώθηκαν όμως ποτέ. Ούτε και περίμεναν την εξακρίβωση, για να κτυπήσουν…
Ο ουρανός της Συρίας δεν μοιάζει με κανέναν άλλο ουρανό αυτές τις μέρες. Τις νύχτες είναι ολόφωτος από τις εκρήξεις και τις μέρες κατάμαυρος από τον καπνό και όλα όσα αφήνουν στο πέρασμά τους οι πύραυλοι. Οι μέρες στη Συρία δεν έχουν όνομα. Είναι όλες ίδιες και οι νύχτες είναι η καθεμία φοβερότερη από την άλλη.
Στη Δαμασκό, στη Χομς, στην Ντούμα και αλλού οι μέρες και οι νύχτες είναι το ίδιο εφιαλτικές και φαρμακερές. Και δηλητηριάζουν το ίδιο το φιλί της μάνας στο παιδί, του συζύγου στη σύζυγο, του ερωτευμένου νέου και της νέας. Στη Δαμασκό, στη Χομς, στην Ντούμα και αλλού, οι μάνες δεν λένε παραμύθια στα παιδιά για να κοιμηθούν, παρά μόνο τα κρατούν σφικτά στην αγκαλιά τους, σταματώντας, νομίζουν, τον ήχο των βομβαρδιστικών να φθάσει στα αυτιά τους.
Και πάλι ο Μάνος Ελευθερίου, τραγικά επίκαιρος: «Ποιος είναι ο φονιάς και ποιος δικάζει, ποιος λιγοστεύει τ’ άνθος απ’ τη γη; Ποιος ρήμαξε στου κόσμου το μαράζι και στα βαθιά τον πήρε η ζωή να μάθει καθαρά να λογαριάζει;»
Μαρία Φράγκου / «Χαραυγή».