Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά

Τρο­πά­ρια για φονιά­δες… Όπως το έγρα­ψε ο Μάνος Ελευ­θε­ρί­ου, μελο­ποί­η­σε ο Θάνος Μικρού­τσι­κος και ερμή­νευ­σε η Μαρία Δημη­τριά­δη. Για άλλες επο­χές και άλλους ανθρώ­πους. Για τους ίδιους φονιά­δες, όμως. Αυτούς που δεν σέβο­νται τη ζωή και τους ανθρώ­πους, αυτούς που σπέρ­νουν την κατα­στρο­φή και το θανατικό.

Οι φονιά­δες του Πλου­μπί­δη, όπως τους περι­γρά­φει ο Μάνος Ελευ­θε­ρί­ου στο ομώ­νυ­μο ποί­η­μα της συλ­λο­γής «Τρο­πά­ρια για φονιά­δες», δεν είναι δια­φο­ρε­τι­κοί από τους φονιά­δες της Συρί­ας, του Ιράκ, του Αφγα­νι­στάν, της Γιου­γκο­σλα­βί­ας… Οι ίδιοι μακε­λά­ρη­δες είναι…

Οι λύκοι αγκα­λιά με τα σκυ­λιά μοι­ρά­ζουν τον κόσμο. Δια­με­λί­ζουν πατρί­δες, ορφα­νεύ­ουν παι­διά, γεμί­ζουν με αίμα τα ποτά­μια… Σκά­βουν τάφους σε βου­νά και πεδιά­δες, ανοί­γουν τάφους σε θάλασ­σες και νομί­ζουν πως έτσι κρύ­βουν τα κρί­μα­τά τους…

Οι λύκοι αγκα­λιά με τα σκυ­λιά. Σατα­νά­δες που βάζουν φτε­ρά για να ξεγε­λούν πως είναι άγγελοι…

Η Συρία δοκι­μά­ζε­ται από έναν πολύ­χρο­νο πόλε­μο, από τον οποίο όλοι οι τρί­τοι θέλουν να βγουν κερ­δι­σμέ­νοι, αδια­φο­ρώ­ντας για τις συνέ­πειες στον ίδιο το λαό. Η Συρία κατα­στρέ­φε­ται και τα συμ­φέ­ρο­ντα πλη­θαί­νουν. Κι εκεί που λες, δεν μπο­ρεί, η διε­θνής κοι­νό­τη­τα θα ανα­λά­βει δρά­ση, θα προ­στα­τεύ­σει, αν μη τι άλλο τα αθώα παι­διά που δεν προ­λα­βαί­νουν να μεγα­λώ­σουν, να παί­ξουν στις αλά­νες και να πάνε στο σχο­λείο, ετσι­θε­λι­κά και επι­δει­κτι­κά, τρεις χώρες μέλη του ΟΗΕ επεμ­βαί­νουν και με τους πυραύ­λους τους επι­χει­ρούν να απο­κα­τα­στή­σουν, δήθεν, την τάξη. ΗΠΑ, Βρε­τα­νία και Γαλ­λία, με την ανο­χή και το χει­ρο­κρό­τη­μα, ενδε­χο­μέ­νως, πολ­λών άλλων, ανα­λαμ­βά­νουν να “σώσουν” τη Συρία ισο­πε­δώ­νο­ντάς την. Και δημιουρ­γούν νέα ατα­ξία και νέα ακα­τα­στα­σία, κατα­στρέ­φο­ντας και φτιά­χνο­ντας έναν κόσμο της δυστυ­χί­ας, της μιζέ­ριας. Ομο­βρο­ντία πυραύ­λων Κρουζ κατά στό­χων, ως αντί­δρα­ση για επι­θέ­σεις από χημι­κά από τον Άσαντ, που δεν εξα­κρι­βώ­θη­καν όμως ποτέ. Ούτε και περί­με­ναν την εξα­κρί­βω­ση, για να κτυπήσουν…

Ο ουρα­νός της Συρί­ας δεν μοιά­ζει με κανέ­ναν άλλο ουρα­νό αυτές τις μέρες. Τις νύχτες είναι ολό­φω­τος από τις εκρή­ξεις και τις μέρες κατά­μαυ­ρος από τον καπνό και όλα όσα αφή­νουν στο πέρα­σμά τους οι πύραυ­λοι. Οι μέρες στη Συρία δεν έχουν όνο­μα. Είναι όλες ίδιες και οι νύχτες είναι η καθε­μία φοβε­ρό­τε­ρη από την άλλη.

Στη Δαμα­σκό, στη Χομς, στην Ντού­μα και αλλού οι μέρες και οι νύχτες είναι το ίδιο εφιαλ­τι­κές και φαρ­μα­κε­ρές. Και δηλη­τη­ριά­ζουν το ίδιο το φιλί της μάνας στο παι­δί, του συζύ­γου στη σύζυ­γο, του ερω­τευ­μέ­νου νέου και της νέας. Στη Δαμα­σκό, στη Χομς, στην Ντού­μα και αλλού, οι μάνες δεν λένε παρα­μύ­θια στα παι­διά για να κοι­μη­θούν, παρά μόνο τα κρα­τούν σφι­κτά στην αγκα­λιά τους, στα­μα­τώ­ντας, νομί­ζουν, τον ήχο των βομ­βαρ­δι­στι­κών να φθά­σει στα αυτιά τους.

Και πάλι ο Μάνος Ελευ­θε­ρί­ου, τρα­γι­κά επί­και­ρος: «Ποιος είναι ο φονιάς και ποιος δικά­ζει, ποιος λιγο­στεύ­ει τ’ άνθος απ’ τη γη; Ποιος ρήμα­ξε στου κόσμου το μαρά­ζι και στα βαθιά τον πήρε η ζωή να μάθει καθα­ρά να λογαριάζει;»

Μαρία Φρά­γκου / «Χαραυ­γή».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο