Οι μάσκες έπεσαν ξανά στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που ολοκληρώθηκε την Παρασκευή, για την κυβέρνηση και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που εξακολουθούν να παρουσιάζουν την ΕΕ και τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές ενώσεις ως εγγυητές τάχα της ειρήνης και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Τα γνω­στά «ευχο­λό­για» της ΕΕ απέ­να­ντι στις αμφι­σβη­τή­σεις της τουρ­κι­κής κυβέρ­νη­σης, οι εξαγ­γε­λί­ες για υπο­τι­θέ­με­νες «κυρώ­σεις» — χάδι, με μετά­θε­ση των σχε­τι­κών απο­φά­σε­ων ξανά στο μέλ­λον, δεί­χνουν με τον πλέ­ον χαρα­κτη­ρι­στι­κό τρό­πο τις «σχέ­σεις αλλη­λε­ξάρ­τη­σης» για τις οποί­ες μίλη­σαν οι ηγέ­τες των κρα­τών — μελών μετά το πέρας της Συνό­δου ανά­με­σα στην Τουρ­κία και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ένω­ση, κυρί­ως των ισχυ­ρό­τε­ρων κρα­τών — μελών της.

Δείχνουν ότι το βασικό και το πρωτεύον είναι η διατήρηση των πολύπλευρων οικονομικών, πολιτικών, στρατιωτικών δεσμών με τη «στρατηγική εταίρο» Τουρκία, η προσπάθειά τους να την κρατήσουν στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο.

Πάνω σε αυτό το έδα­φος, και με τα ξεχω­ρι­στά συμ­φέ­ρο­ντα ηγε­τι­κών κρα­τών — μελών να παί­ζουν τον δικό τους ρόλο, εξε­λίσ­σε­ται το «μεγά­λο παζά­ρι» των ιμπε­ρια­λι­στών με την Τουρ­κία σε όλα τα επί­πε­δα: Από τα σχέ­δια συνεκ­με­τάλ­λευ­σης στην Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο έως το «πάτη­μα» της ΕΕ στη «Νότια Γει­το­νία», τη Βόρεια Αφρι­κή και τον Καύ­κα­σο, τα ζητή­μα­τα του Μετα­να­στευ­τι­κού με βάση την άθλια Συμ­φω­νία ΕΕ — Τουρ­κί­ας, των εμπο­ρι­κών σχέ­σε­ων κ.ά.

Τα Ελληνοτουρκικά είναι μέρος αυτού του σύνθετου ευρωτουρκικού παζαριού, όπου τα ανταλλάγματα που συζητιούνται εκθέτουν σε κίνδυνο τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Παράλ­λη­λα, οι ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις και η στά­ση της ΕΕ εμπλέ­κο­νται άμε­σα στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις μετα­ξύ των κρα­τών — μελών για τη δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας και της νέας οικο­νο­μι­κής κρί­σης, όπου εκφρά­ζο­νται μεγά­λες αντιθέσεις.

Η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ έχει τερά­στιες ευθύ­νες, αφού μοι­ρά­ζε­ται με όλους τους άλλους «εταί­ρους» της τον στό­χο της δια­τλα­ντι­κής συνο­χής και της οικο­δό­μη­σης σχέ­σε­ων «στρα­τη­γι­κού εταί­ρου» με την Τουρκία.
Υπη­ρε­τεί με συνέ­πεια τον ευρω­α­τλα­ντι­κό σχε­δια­σμό και επι­διώ­κει την ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου και των συμ­φε­ρό­ντων της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης στην περιο­χή, βαθαί­νο­ντας επι­κίν­δυ­να την ιμπε­ρια­λι­στι­κή εμπλοκή.

Πάνω σ’ αυτό το έδα­φος στρώ­νε­ται το τρα­πέ­ζι του δια­λό­γου ανά­με­σα στις κυβερ­νή­σεις Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας, με την ομπρέ­λα των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ, όπου «ζυμώ­νε­ται» η «λύση» της συνεκ­με­τάλ­λευ­σης. Αλλω­στε, ούτε η κυβέρ­νη­ση αρνεί­ται ότι επε­δί­ω­κε τις κυρώ­σεις για να φέρει την Τουρ­κία στον διά­λο­γο. Ενώ μετά τη σύνο­δο, για να συμ­μα­ζέ­ψει τα ασυμ­μά­ζευ­τα, δια­δί­δει ότι σημα­σία έχει η απει­λή των κυρώ­σε­ων και όχι αυτές καθεαυτές.

Από το κάδρο δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι ΗΠΑ, που για τους δικούς τους λόγους συζητούν την επιβολή κυρώσεων για τους «S‑400» στην Τουρκία και παρουσιάζονται από την ελληνική κυβέρνηση ως παράδειγμα «αποφασιστικότητας», απέναντι στη «διστακτικότητα» και την «αναβλητικότητα» της ΕΕ.

Πρόκειται για δόλωμα που δεν πρέπει να τσιμπήσει ο λαός.

ΗΠΑ και ΕΕ, παρά τις διαφορές και τους ανταγωνισμούς τους, υπηρετούν τους ίδιους επικίνδυνους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που περιλαμβάνουν τις «σύμμαχους» Τουρκία και Ελλάδα.

ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ δίνουν με τη στά­ση τους αέρα στα πανιά της τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας στο όνο­μα της «ΝΑΤΟι­κής συνο­χής», καλούν σε επι­κίν­δυ­νες διευ­θε­τή­σεις στα «δια­φι­λο­νι­κού­με­να ύδα­τα», «ανοί­γουν» παρα­πέ­ρα την ατζέ­ντα για «εφ’ όλης της ύλης» παζά­ρι στα Ελλη­νο­τουρ­κι­κά, όπως έδει­ξε και η πρό­σφα­τη από­φα­ση του Στέιτ Ντι­πάρ­τμεντ, που θέτει επί της ουσί­ας ζήτη­μα συνόρων.

Συμμάχους στο δηλητηριώδες παραμύθι, ότι ο «ευρωατλαντικός άξονας» αποτελεί πεδίο θωράκισης και υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, η κυβέρνηση έχει τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που έσπευσαν να καλύψουν τον ρόλο της ΕΕ, καλώντας μάλιστα την κυβέρνηση να αναδείξει την «αμοιβαιότητα των συμφερόντων», που δεν γίνεται τάχα κατανοητή!

Καμία «αμοι­βαιό­τη­τα συμ­φε­ρό­ντων» όμως δεν έχει ο λαός μας με την αστι­κή τάξη, τους συμ­μά­χους της ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ, τις κυβερ­νή­σεις και τα κόμ­μα­τά τους.

Εμπιστοσύνη ο λαός μας μπορεί να έχει όχι σε όσους τον σέρνουν στην άβυσσο των επικίνδυνων εξελίξεων, αλλά μόνο στη δική του δύναμη. Ο δικός του αγώνας, η αλληλεγγύη με τους γείτονες λαούς, η σύγκρουση με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, μπορεί να τον βγάλει από τα σημερινά μεγάλα αδιέξοδα.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Από την πλευ­ρά της η Μαρι­λέ­να Κοπ­πά (πρώ­ην ευρω­βου­λευ­τής του ΠΑΣΟΚ ‑ανα­πλ. καθη­γή­τρια Συγκρι­τι­κής Πολι­τι­κής, Πάντειο Πανε­πι­στή­μιο), ανα­φέ­ρει: Από το καλο­καί­ρι έως και σήμε­ρα, η πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης στα ελλη­νο­τουρ­κι­κά στη­ρί­ζε­ται κατά κύριο λόγο στην επι­δί­ω­ξη νέων ευρω­παϊ­κών κυρώ­σε­ων κατά της Τουρ­κί­ας, οι οποί­ες θα έστελ­ναν ένα σκλη­ρό μήνυ­μα ενω­σια­κής απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας στην Αγκυ­ρα. Σήμε­ρα, όμως, οι Ελλη­νες ξύπνη­σαν στη χώρα της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Καμιά σκλή­ρυν­ση, καμιά αυστη­ρο­ποί­η­ση. Απλώς, περισ­σό­τε­ρα ονό­μα­τα και εται­ρεί­ες θα μπουν στην υφι­στά­με­νη λίστα. Ο δε ύπα­τος εκπρό­σω­πος ανα­λαμ­βά­νει να παρα­κο­λου­θή­σει και να ενη­με­ρώ­σει το Ευρω­παϊ­κό Συμ­βού­λιο του Μαρ­τί­ου 2021 για τη συνο­λι­κή πορεία της Τουρκίας.

Και ώς τότε τι; Θα συνε­χί­σει η κυβέρ­νη­ση να «βομ­βαρ­δί­ζει» την κοι­νή γνώ­μη με μεγα­λο­στο­μί­ες και ανέ­φι­κτους στό­χους (αυστη­ρές κυρώ­σεις, απο­μό­νω­ση της Τουρ­κί­ας κ.λπ.), ενώ τα όρια του τι μπο­ρεί και δεν μπο­ρεί, τι θέλει και τι δεν θέλει η Ενω­ση είναι σαφώς προδιαγραμμένα;

Όσο για τον παλιό μας γνώ­ρι­μο Νίκο Κοτζιά, σε άρθρο του με τίτλο «Ελλά­δα-Τουρ­κία: Τα παρά­δο­ξα και η ουσία» (ο Κοτζιάς γρά­φει με ποια άμε­σα μέτρα μπο­ρεί να αντι­με­τω­πι­στεί το κύμα προ­κλή­σε­ων και παρα­νο­μιών από την Τουρ­κία) που φιλο­ξε­νεί­ται στην ειδι­κή έκδο­ση του Euro2day.gr, New York Times κά. ανα­φέ­ρει μετα­ξύ άλλων (οι υπο­γραμ­μί­σεις δικές μας):

Ονο­μά­ζω «νατοϊ­κό παρά­δο­ξο» το γεγο­νός ότι η σχέ­ση Τουρ­κί­ας και Ελλά­δας δεν εξε­λίσ­σε­ται ως μια σχέ­ση εταί­ρων και πολύ λιγό­τε­ρο ως σχέ­ση συμ­μά­χων. Η Τουρ­κία διε­ξά­γει στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις σε πολ­λά μέτω­πα. Σε ορι­σμέ­να από αυτά, όπως εκεί­νο στη Συρία, συνερ­γά­ζε­ται περισ­σό­τε­ρο με τους αντί­πα­λους του ΝΑΤΟ, όπως είναι η Ρωσία και το Ιράν, παρά με τους εταί­ρους της στο ΝΑΤΟ. Η δε Ελλά­δα αισθά­νε­ται να απει­λεί­ται από την Τουρ­κία πολ­λα­πλά περισ­σό­τε­ρο απ’ ό,τι από οποιον­δή­πο­τε άλλο. Το ΝΑΤΟ, ως «κοι­νό­τη­τα ασφά­λειας», δεν είναι σε θέση να δια­σφα­λί­σει τα ελλη­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα ένα­ντι του αντί­πα­λου της χώρας, καθό­τι αυτός είναι μέλος του… (εδώ γελά­νε: αφε­λής ο Νίκος; καθό­λου! υπη­ρε­τεί με τον τρό­πο του τη γνω­στή ευρω­λά­γνα άπο­ψη, που φαί­νε­ται και στην «Ανα­κοί­νω­ση “Πράτ­τω” για Ευρω­παϊ­κό Συμ­βού­λιο» — Να θέσου­με φραγ­μό στις υπο­χω­ρή­σεις και τις απο­τυ­χί­ες – χρειά­ζε­ται μια άλλη πολι­τι­κή (ΣΣ: και ποια είναι αυτή;).

Η από­φα­ση του Ευρω­παϊ­κού Συμ­βου­λί­ου για την Τουρ­κία απο­τε­λεί ένα ράπι­σμα στην ίδια την δια­δι­κα­σία ευρω­παϊ­κής ενοποίησης.

Συμ­φέ­ρο­ντα και σκο­πι­μό­τη­τες λίγων κρα­τών μελών, όπως της Γερ­μα­νί­ας, της Ισπα­νί­ας και της Βουλ­γα­ρί­ας τέθη­καν υπε­ρά­νω των αρχών και αξιών της ευρω­παϊ­κής ενοποίησης