Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Οι μέρες της κομμούνας» για 14 ημέρες στην Αλκυονίδα

Η NEW STAR και η Rbb media παρου­σιά­ζουν  για πρώ­τη φορά στην Ελλά­δα το αρι­στούρ­γη­μα του

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ»

όπως κινη­μα­το­γρα­φή­θη­κε τον Απρί­λιο του 1966, στο  BERLINER ENSEMBLE το ιστο­ρι­κό  θέα­τρο που ίδρυ­σε ο ίδιος.

Ένα επι­κό λαϊ­κό έργο, ένα θεα­τρι­κό δοκί­μιο προ­λε­τα­ρια­κής επα­νά­στα­σης. Με την μου­σι­κή του HANNS EISLER και πρω­τα­γω­νί­στρια την σπου­δαία ηθο­ποιό και τρα­γου­δί­στρια Γκί­ζε­λα Μάι (που έφυ­γε από την ζωή στις 4 Δεκεμβρίου).

Οι προ­βο­λές θα γίνουν απο­κλει­στι­κά στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema και για 14 μόνο ημέ­ρες από 17 Δεκεμβρίου.

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

Ο Μπρεχτ έγρα­ψε το  ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ   το 1948–1949, είχε πρό­σφα­τα φύγει από τις Η.Π.Α. για την Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας. Η κυβέρ­νη­ση όμως της Ανα­το­λι­κής Γερ­μα­νί­ας απα­γό­ρευ­σε το έργο.

Η πρώ­τη παρά­γω­γη του έργου έγι­νε από την θεα­τρι­κή εται­ρία του Μπρεχτ  The Berliner Ensemble  στο Chemnitz (Karl-Marx-Stadt)  το 1956 και η μου­σι­κή γρά­φτη­κε από τον σπου­δαίο ριζο­σπα­στι­κό συν­θέ­τη Hanns Eisler.

Το έργο παρου­σιά­ζει ένα πανό­ρα­μα της ζωής στην Κομ­μού­να. Είναι ένας κόσμος με τον οποίο μπο­ρού­με  να ταυ­τι­στού­με  και να ανα­γνω­ρί­σου­με, ένας κόσμος  εργα­τι­κών συνοι­κιών στην οδό Pigalle, ο  Papa και ο Coco, η Babette και η Geneviève, η Madame Cabet και ο γιός της Jean. Μαζί παλεύ­ουν και προ­σπα­θούν να μάθουν πώς να ξανα­σκε­φτούν την ζωή σε μια αλη­θι­νά δημο­κρα­τι­κή κοι­νω­νία. Είναι αυτοί οι άνθρω­ποι που στο τέλος θα κατα­λή­ξουν να αγω­νί­ζο­νται και να πεθαί­νουν στους δρό­μους του Παρι­σιού. Ο Μπρεχτ  θέλει να κατα­λά­βει ο θεα­τής τις πολι­τι­κές και τις οικο­νο­μι­κές δυνά­μεις στον χώρο της εργα­σί­ας  που δια­μορ­φώ­νουν τις ζωές των ανθρώ­πων. Προ­βά­λει σκη­νές με τους πολι­τι­κούς αρχη­γούς  της Γαλ­λί­ας και της Γερ­μα­νί­ας, του Διοι­κη­τή της Τρά­πε­ζας της Γαλ­λί­ας, δυνά­μεις που στις μέρες μας  απο­κα­λού­με παγκό­σμιο Καπι­τα­λι­σμό και που ραδιουρ­γούν για να κατα­στρέ­ψουν τους  κατοί­κους του Παρι­σιού. Ο Μπρεχτ προ­τρέ­πει τον θεα­τή να ανα­ρω­τη­θεί και να βρει  τρό­πους για να αλλά­ξει  τον κόσμο  αντι­μέ­τω­πος με αυτά που θεω­ρεί ως αδύ­να­τες πιθανότητες.

Υπόθεση

Το πρώ­το μέρος του έργου του Μπρεχτ ανα­φέ­ρε­ται στην εθνο­φρου­ρά του Παρι­σιού και στην υπε­ρά­σπι­ση των κανο­νιών της Εθνο­φρου­ράς από το στρα­τό, υπε­ρά­σπι­ση που γίνε­ται από τις γυναί­κες. Το δεύ­τε­ρο μέρος είναι γραμ­μέ­νο μετά την εξέ­γερ­ση και ανα­φέ­ρε­ται στις δύο πρώ­τες μέρες, 18 και 19 Μάρ­τη 1871.

Για­τί ηττή­θη­κε η Παρι­σι­νή Κομ­μού­να; Ίσως ο Μπρεχτ δεν δίνει την απά­ντη­ση. Δίνει όμως την πολυ­φω­νία της επα­νά­στα­σης. Φταί­ει η ανα­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα για επί­θε­ση; Υπο­στή­ρι­ξε την τακτι­κή υπο­χω­ρή­σε­ων, στη μπουρ­ζουα­ζία. Για­τί δεν εφαρ­μό­στη­κε η τακτι­κή: τρο­μο­κρα­τία στην τρο­μο­κρα­τία; Για­τί επε­κρά­τη­σε η «γεν­ναιο­φρο­σύ­νη»; Πώς γρά­φε­ται η ελευ­θε­ρία; Με αίμα ή με μελά­νι; Ποιος φοβό­ταν τον εμφύ­λιο, η ηγε­σία ή οι μάζες; Αντεκ­δί­κη­ση ή συγνώ­μη; Υπάρ­χει κι άλλη ελευ­θε­ρία από την ελευ­θε­ρία να πολε­μάς όσους σε κατα­πιέ­ζουν; Μήπως ένας επα­να­στα­τι­κός μηχα­νι­σμός που κατα­πιέ­ζει τους άλλους, θα κατα­πιέ­σει κάποια μέρα και τους δικούς του; Μήπως το γέρας της Κομ­μού­νας θα είναι: «Να πουν κάπο­τε για την Κομ­μού­να: αυτή έκα­ψε τη γκι­λο­τί­να»; Μήπως στη γραμ­μή της Κομ­μού­νας μπή­καν τυχο­διώ­κτες; Μπο­ρεί να κόψου­με μια μηλιά για να φτιά­σου­με οδό­φραγ­μα; Τι θα κάνει η Κομ­μού­να μ’ αυτούς που στρα­το­λό­γη­σε βίαια ο Θιέρ­σος; Μήπως καθυ­στέ­ρη­σε η επί­θε­ση στις 18 Μαρτίου;

Μ’ αυτήν την πολυ­φω­νία ο Μπρεχτ κάνει ένα επι­κό λαϊ­κό έργο, ένα θεα­τρι­κό δοκί­μιο προ­λε­τα­ρια­κής επανάστασης…

«ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ»

«Die Tage der Commune»

Ασπρό­μαυ­ρη, Γαλ­λία, 17/4/1966, Διάρ­κεια 107΄

ΣΕΝΑΡΙΟ:            Bertolt Brecht  (θεα­τρι­κό)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:    Manfred Wekwerth,  Joachim Tenschert

ΜΟΥΣΙΚΗ:           Hanns Eisler

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:  Werner Schramm, Fritz Angermann, Habbo Lolling, Lothar Möckel

ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΣ-ΣΚΗΝΙΚΑ:           Karl von Appen

ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ:         Kurt Veth, Hubert Kreuz

ΗΧΟΣ     Eberhard Leschin, Helmut Schlafke

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:              Erich Biedermann

ΜΟΝΤΑΖ             Bettina Beissert

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ:  Margret Wolfshohl, Alexander Stillmark

 

Ρόλοι/Ηθοποιοί:

Madame Cabet: Gisela May

Jean Cabet: Hilmar Thate

“Papa”: Wolf Kaiser

Coeo: Peter Kalisch

Babette Cherron: Angelica Domröse

Francois Faure: Manfred Karge

Pierre Langevin: Raimund Schelcher

Rigault: Ekkehard Schall

Valrin: Günter Naumann

Thiers/Bismarck: Martin Flörchinger

Jules Fabre: Willi Schwabe

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο