Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φράχτες ‑αυτή η ντροπή του ανθρώπινου πολιτισμού και δείκτης βαρβαρότητας ενός απάνθρωπο εκμεταλλευτικό συστήματος — μας θύμισαν κάποια έργα της εικαστικού Εύας Μελά, που τα εξέθεσε πριν δυόμισι χρόνια υπό τον τίτλο «ξεΡιζωμένοι». Ο ξεριζωμός των λαών από τη χώρα τους, από τη δουλειά τους, από τη ζωή τους την ίδια. «Ξεριζωμό που ασελγεί πάνω στις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες. Ξεριζωμό που προκαλεί η ανεργία, η φτώχεια, το κλείσιμο των παραγωγικών μονάδων και το ξεπούλημά τους, το ξήλωμα της παραγωγικής βάσης του τόπου, ξεριζωμό που προκαλούν οι στρατιωτικές επεμβάσεις, που προκαλούν οι ανταγωνισμοί στο πλαίσιο της καπιταλιστικής “ανάπτυξης”…».
Σφίγγω παλάμες να τον διαβώ,
τον δρόμο απ’ τη θάλασσα
τον Γολγοθά αυτόν
θα τον νικήσω…
Οδηγητής
μικρός εσταυρωμένος
στο συρματόπλεγμα εμπρός
θα τον διαβώ,
θα τον νικήσω…
(στίχοι του Θανάση Σάλτα)
Επιμέλεια: Ηρακλής Κακαβάνης