«Οι προσωπογραφίες της καραντίνας» του «Ορέστη»

Παρου­σιά­ζει ο Θανά­σης Ν. Καρα­γιάν­νης //

Ένας φίλος μου, με το ψευ­δώ­νυ­μο «Ορέ­στης», δεν είναι ζωγρά­φος και δεν έχει πάρει κανέ­να μάθη­μα ζωγρα­φι­κής, πόσο μάλ­λον προ­σω­πο­γρα­φί­ας, που είναι αρκε­τά απαι­τη­τι­κό είδος, όπως αντι­λαμ­βά­νε­ται ο καθέ­νας μας. Όπως μου είπε, στην καρα­ντί­να, που ανα­γκά­στη­κε να παρα­μεί­νει λόγω κορο­νοϊ­ού, όπως όλοι μας, θέλη­σε να δοκι­μά­σει τις δυνά­μεις του, άλλο­τε με μολύ­βι και άλλο­τε με μολύ­βι και κάρ­βου­νο. Μου έστει­λε ορι­σμέ­νες από τις 12 προ­σω­πο­γρα­φί­ες, που επι­χεί­ρη­σε και κατόρ­θω­σε μετά από μεγά­λη προ­σπά­θεια να φτιά­ξει, για τις οποί­ες ο ίδιος δεν είναι ευχα­ρι­στη­μέ­νος, μια και δεν τα κατά­φε­ρε όσο θα επιθυμούσε.

Προ­σπά­θη­σα να τον ενθαρ­ρύ­νω, αλλά μου τόνι­σε ότι έχει πλή­ρη επί­γνω­ση των μέτριων ικα­νο­τή­των του, των ελλεί­ψε­ων και λαθών του, και χαρι­το­λο­γώ­ντας μου είπε: «Άλλο είναι να είσαι ζωγρά­φος και άλλο να κάνεις τον ζωγρά­φο. Υπάρ­χει μεγά­λη δια­φο­ρά. Γι’ αυτό κι εγώ χάλα­σα πολ­λά χαρ­τιά, έσω­σα δε πολ­λές γόμες και μολύ­βια, Η ξύστρα μου δού­λευε αστα­μά­τη­τα. Αν και χάρη­κα αυτές τις ώρες που πέρα­σα παρέα με μεγά­λες προ­σω­πι­κό­τη­τες, εντού­τοις φοβά­μαι μήπως τους έχω κάνει μεγά­λη ζημιά…».

Πήρα την πρω­το­βου­λία να τις δημο­σιο­ποι­ή­σω, όχι για κανέ­να άλλο λόγο, παρά να τις δουν, να τις κρί­νουν και να τις σχο­λιά­σουν, όχι τόσο καλ­λι­τέ­χνες του είδους (χρή­σι­μες για το φίλο μου θα είναι οι κρί­σεις και συμ­βου­λές τους), αλλά κυρί­ως οι «κοι­νοί θνη­τοί», εμείς οι υπό­λοι­ποι, που δεν κατέ­χου­με τα μυστι­κά της τέχνης και της καλ­λι­τε­χνί­ας, φυσικά.

Αυτές οι ερα­σι­τε­χνι­κό­τα­τες προ­σω­πο­γρα­φί­ες, έχουν να μας προ­σφέ­ρουν, άρα­γε, κάτι; Αισθη­τι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κά, συναι­σθη­μα­τι­κά; Ίσως…

Τον ευχα­ρι­στώ, που μου τις εμπι­στεύ­τη­κε, αν και ο ίδιος θέλη­σε να κρα­τή­σει την ανω­νυ­μία του, όπως με παρα­κά­λε­σε, όταν του πρό­τει­να τη δημο­σιο­ποί­η­σή τους.