Οι προτάσεις της «Έκθεσης Πισσαρίδη» για την Παιδεία και ο δίκαιος αγώνας των εκπαιδευτικών ενάντια στην «αξιολόγηση»

Γρά­φει ο  Κώστας Κατι­μερ­τζό­γλου //
Πρό­ε­δρος του Συλ­λό­γου Εκπαι­δευ­τι­κών ΠΕ «Γ. Σεφερη»
Επι­κε­φα­λής της Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης Νέας Ιωνίας

Όλο το διά­στη­μα της παν­δη­μί­ας η Κυβέρ­νη­ση της  Ν.Δ, αξιο­ποιώ­ντας ιδιαί­τε­ρα τις περιό­δους της  καρα­ντί­νας για να περιο­ρί­σει τις λαϊ­κές αντι­δρά­σεις, έχει  δυνα­μώ­σει την επί­θε­ση απέ­να­ντι στην εργα­τι­κή τάξη και τα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα, με απα­νω­τούς νόμους και πρά­ξεις νομο­θε­τι­κού περιε­χο­μέ­νου, για να περά­σει ανα­τρο­πές που αφο­ρούν το σύνο­λο των λαϊ­κών δικαιω­μά­των και κατα­κτή­σε­ων ώστε να εξα­σφα­λι­στεί καταρ­χάς η στα­θε­ρο­ποί­η­ση και στη συνέ­χεια  η ανά­καμ­ψη των κερ­δών των μεγά­λων επι­χει­ρή­σε­ων και των τραπεζών.

Όπως πολ­λές φορές στο παρελ­θόν, έτσι και σήμε­ρα, η «αντι­λαϊ­κή ρότα»  των ανα­τρο­πών χαράσ­σε­ται μέσα από τις προ­τά­σεις και εκθέ­σεις «ειδι­κών», «σοφών» και «εμπει­ρο­γνω­μό­νων»  των οποί­ων τα πορί­σμα­τα  δεν επι­δέ­χο­νται ουδε­μία κρι­τι­κή και αμφι­σβή­τη­ση, καθώς προ­πα­γαν­δί­ζο­νται από την κυρί­αρ­χη πολι­τι­κή (παρά τα κρο­κο­δεί­λια δάκρυα που ενί­ο­τε χύνο­νται από το αστι­κό πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό και τα παπα­γα­λά­κια των ΜΜΕ) ως μονό­δρο­μος για τη «σωτη­ρία» της…. κοι­νω­νί­ας ( της εκμετάλλευσης ).

Μια τέτοια νέα (;) «σοφή» απει­λή για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα απο­τε­λεί και η λεγό­με­νη «Εκθε­ση  Πισ­σα­ρί­δη», μία ακό­μη «ευγε­νι­κή» προ­σφο­ρά στην κυβέρ­νη­ση κατά παραγ­γε­λία του μεγά­λου κεφα­λαί­ου για την  ικα­νο­ποί­η­ση των απαι­τή­σε­ων του.

Από τη συγκε­κρι­μέ­νη «έκθε­ση» δε θα μπο­ρού­σε βεβαί­ως να  ξεφύ­γει και ο χώρος της Παι­δεί­ας, σε όλες τις βαθ­μί­δες του, αφού από τον  χώρο αυτό   θα προ­έλ­θει η αυρια­νή γενιά των εργα­ζο­μέ­νων, η νέα βάρ­δια της μισθω­τής σκλα­βιάς και της εργα­σια­κής ομη­ρί­ας, με όσο το δυνα­τόν λιγό­τε­ρες γνώ­σεις και όσο το δυνα­τόν  μικρό­τε­ρο κόστος για το αστι­κό κράτος.

Στο «σχέ­διο Πισ­σα­ρί­δη», ό,τι αφο­ρά τον τομέα της Παι­δεί­ας, επα­νέρ­χο­νται σχε­δόν αυτού­σιες όλες οι αντι­δρα­στι­κές, νεκρα­να­στη­μέ­νες προ­τά­σεις των νόμων της Δια­μα­ντο­πού­λου και του Αρβα­νι­τό­που­λου ( που απορ­ρί­φθη­καν μαζι­κά και αγω­νι­στι­κά από την εκπαι­δευ­τι­κή κοι­νό­τη­τα ), η νομο­θε­τι­κή προί­κα της  κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όλες οι συστά­σεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, που σερ­βί­ρο­νται με τη χρή­ση εύη­χων λέξε­ων όπως: «αυτο­νο­μία», «αξιο­λό­γη­ση», «λογο­δο­σία», «αγκυ­λώ­σεις»… κι άλλων τέτοιων «καρυ­κευ­μά­των» στο πιά­το της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της εκπαί­δευ­σης που δεν ακού­γο­νται για πρώ­τη φορά και δεν απο­τε­λούν και απο­κλει­στι­κά ελλη­νι­κή πρωτοτυπία.

Τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στα κρά­τη — μέλη της ΕΕ, αλλά και σε άλλα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, η αστι­κή στρα­τη­γι­κή για την Εκπαί­δευ­ση αξιο­ποιεί ταυ­τό­ση­μες ή συνώ­νυ­μες λέξεις, για να επι­τα­χύ­νει τις πιο βαθιές αντι­δρα­στι­κές αλλα­γές αλλά κυρί­ως για να πετύ­χει την πολυ­πό­θη­τη κοι­νω­νι­κή συναί­νε­ση στην πολι­τι­κή των κυβερνήσεων.

Γι΄ αυτό και στην «Εκθε­ση  Πισ­σα­ρί­δη», όσα προ­βλή­μα­τα ανα­κα­λύ­πτο­νται από τους «ειδι­κούς» ως οι βασι­κές αιτί­ες που κρα­τά­νε την Παι­δεία σε χαμη­λό επί­πε­δο, βαπτί­ζο­νται «αγκυ­λώ­σεις» που υπάρ­χουν στην εκπαι­δευ­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.  Ως  τέτοιες  αγκυ­λώ­σεις «δια­πι­στώ­νο­νται» : «το εξαι­ρε­τι­κά συγκε­ντρω­τι­κό εκπαι­δευ­τι­κό σύστη­μα», «η περιο­ρι­σμέ­νη αυτο­νο­μία των εκπαι­δευ­τι­κών μονά­δων όλων των βαθ­μί­δων» και «η παντε­λής απου­σία αξιο­λό­γη­σης» το γεγο­νός ότι «το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος των δαπα­νών είναι δημό­σιες»  (σελ. 75).

Καταρ­χάς εδώ και 20 χρό­νια, οι κυβερ­νή­σεις  χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την ίδια «καρα­μέ­λα», νομο­θε­τούν προς αυτή την κατεύ­θυν­ση. Ήδη όμως υπάρ­χει μεγά­λη πεί­ρα στην εκπαι­δευ­τι­κή κοι­νό­τη­τα για το τι σημαί­νει «αυτο­νο­μία των σχο­λι­κών μονά­δων» καθώς η συνε­χής υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση των Σχο­λι­κών Επι­τρο­πών, οι ελλεί­ψεις ακό­μα και ανα­λώ­σι­μων υλι­κών, έχει επι­φέ­ρει μετα­φο­ρά πολ­λών πλευ­ρών της λει­τουρ­γί­ας των σχο­λεί­ων στους ίδιους τους γονείς ( βαψί­μα­τα, αγο­ρά δια­δρα­στι­κών πινά­κων, Η/Υ, μηχα­νών προ­βο­λής, αθλη­τι­κού υλι­κού  κ. ά. )  ή την ανα­ζή­τη­ση χορηγιών.

Άλλω­στε και από μόνο του το γεγο­νός ότι  εν μέσω παν­δη­μί­ας η κυβέρ­νη­ση δεν ανέ­λα­βε καμία κρα­τι­κή ευθύ­νη  για χιλιά­δες μαθη­τές που έμει­ναν χωρίς πρό­σβα­ση στη λεγο­μέ­νη «τηλεκ­παί­δευ­ση» εξαι­τί­ας της έλλει­ψης μέσων, μετα­φέ­ρο­ντας το πρό­βλη­μα στα ίδια τα σχο­λεία, στους εκπαι­δευ­τι­κούς και τους γονείς, απο­τε­λεί τρα­ντα­χτό παρά­δειγ­μα ως απά­ντη­ση σε όσους  φλερ­τά­ρουν με την έννοια της «αυτο­νο­μί­ας», η οποία θεω­ρεί παρω­χη­μέ­νο για την κυρί­αρ­χη πολι­τι­κή, ότι η Παι­δεία πρέ­πει να χρη­μα­το­δο­τεί­ται απο­κλει­στι­κά και γεν­ναία από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, για τις πάγιες ανά­γκες λει­τουρ­γί­ας των σχο­λεί­ων. Γι΄ αυτό και η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ εκτός των άλλων έσπευ­σε να μειώ­σει από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό τα έξο­δα για την Παι­δεία κατά 1,17% για το 2021.

«Αγκύ­λω­ση» θεω­ρεί η Έκθε­ση και τον  τρό­πο πρό­σλη­ψης των εκπαι­δευ­τι­κών με βάση το πανε­πι­στη­μια­κό πτυ­χίο!  Η παρα­πά­νω άπο­ψη απο­τε­λεί τη φυσι­κή εξέ­λι­ξη του «νόμου Γαβρό­γλου» της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ, αφού πλέ­ον η πρό­σλη­ψη κάποιου ως εκπαι­δευ­τι­κού απαι­τεί ένα αέναο κυνή­γι προ­σό­ντων και  πιστο­ποι­ή­σε­ων ώστε ένας αδιό­ρι­στος να έχει την ελπί­δα ότι θα δου­λέ­ψει στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση ως ανα­πλη­ρω­τής, ακό­μη και για 3 μήνες το χρόνο.

Οι «ειδι­κοί», μέσω της «έκθε­σης», προ­τεί­νουν ανε­ρυ­θρί­α­στα και κυνι­κά την «ανά­γκη» ενός νέου γύρου συγ­χω­νεύ­σε­ων — καταρ­γή­σε­ων τμη­μά­των και σχο­λι­κών μονά­δων, αφού «παρά τις όποιες συνε­νώ­σεις εκπαι­δευ­τι­κών μονά­δων που έγι­ναν στα χρό­νια της κρί­σης, το μέσο μέγε­θος των εκπαι­δευ­τι­κών μονά­δων παρα­μέ­νει ιδιαί­τε­ρα μικρό» και επι­πλέ­ον υπάρ­χει «χαμη­λός αριθ­μός ωρών διδα­σκα­λί­ας των Ελλή­νων εκπαι­δευ­τι­κών σε σύγκρι­ση με τους Ευρω­παί­ους συνα­δέλ­φους τους» (σελ. 77). Γι΄ αυτό και προ­τεί­νουν  σε  ό,τι αφο­ρά τον «εξορ­θο­λο­γι­σμό των πόρων» τη «σύγκλι­ση του διδα­κτι­κού και εργα­σια­κού ωρα­ρί­ου των εκπαι­δευ­τι­κών, ανα­διάρ­θρω­ση του ημε­ρή­σιου ωρα­ρί­ου λει­τουρ­γί­ας και αύξη­ση του μεγέ­θους των τάξε­ων» (σελ. 84). Προ­τεί­νουν δηλα­δή ότι η υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση της Παι­δεί­ας να λυθεί με το να αυξη­θούν ακό­μη περισ­σό­τε­ρο οι μαθη­τές ανά τμή­μα, με το να γίνουν νέες συγ­χω­νεύ­σεις, να δου­λεύ­ουν λιγό­τε­ροι εκπαι­δευ­τι­κοί και με μεγα­λύ­τε­ρη εντατικοποίηση!

Απα­ραί­τη­τα «φάρ­μα­κα» για να «θερα­πευ­τούν» οι παρα­πά­νω  αγκυ­λώ­σεις, σύμ­φω­να με την Έκθε­ση, είναι η απο­κέ­ντρω­ση και η αξιο­λό­γη­ση των οποί­ων  οι στο­χεύ­σεις είναι  ξεκάθαρες.

Καταρ­χάς η απο­κέ­ντρω­ση, η οποία απο­τε­λεί δια­κη­ρυγ­μέ­νο στό­χο εδώ και του­λά­χι­στον 2 δεκα­ε­τί­ες, θα οδη­γεί τις εκπαι­δευ­τι­κές μονά­δες «να δια­μορ­φώ­σουν τη λει­τουρ­γία της κάθε μονά­δας ανά­λο­γα με τις τοπι­κές ανά­γκες και ευκαι­ρί­ες» (σελ. 79), κάτι το οποίο υπο­νο­μεύ­ει τη μορ­φω­τι­κή ανά­γκη όλα τα παι­διά να έχουν ενιαίο, σύγ­χρο­νο πρό­γραμ­μα σπου­δών, ενώ οι Δήμοι καλού­νται να ανα­λά­βουν αυξη­μέ­νες ευθύ­νες: «ιδί­ως τη δια­χεί­ρι­ση του κύριου και βοη­θη­τι­κού προ­σω­πι­κού των σχο­λι­κών μονά­δων» (σελ. 79)! Ομο­λο­γεί­ται ότι ο στό­χος είναι,  ακό­μη  και οι προ­σλή­ψεις των εκπαι­δευ­τι­κών να περά­σουν στην αρμο­διό­τη­τα της Τοπι­κής Διοίκησης!

Σε ό,τι αφο­ρά  την «αξιο­λό­γη­ση», εσω­τε­ρι­κή και εξω­τε­ρι­κή, αυτή θα συν­δέ­ε­ται μισθο­λο­γι­κά / βαθ­μο­λο­γι­κά (θετι­κά και αρνη­τι­κά κίνη­τρα, όπως ακρι­βώς και στο νόμο Βερ­ναρ­δά­κη του ΣΥΡΙΖΑ!), θα σχε­τί­ζε­ται με τις επι­δό­σεις των μαθη­τών και τους στό­χους κάθε σχο­λι­κής μονά­δας. «Τα απο­τε­λέ­σμα­τα θα δημο­σιο­ποιού­νται και θα παρου­σιά­ζο­νται συγκρι­τι­κά (σελ. 80)». Με απλά λόγια, η αξιο­λό­γη­ση με βάση τα «μαθη­σια­κά απο­τε­λέ­σμα­τα» ( τα οποία στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εκφρά­ζουν δια­φο­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κές και μορ­φω­τι­κές αφε­τη­ρί­ες των μαθη­τών ) θα δια­μορ­φώ­σει σχο­λεία πολ­λών ταχυ­τή­των, θα εντεί­νει παρα­πέ­ρα την ταξι­κή ανι­σό­τη­τα στην πρό­σβα­ση στη μόρ­φω­ση, θα ταξι­νο­μή­σει τα σχο­λεία σε «καλά» με μαθη­τές που έχουν θετι­κές επι­δό­σεις  και σε «κακά» με μαθη­τές που «δεν τα καταφέρνουν»…

Οι δε εκπαι­δευ­τι­κοί  θα αξιο­λο­γού­νται, σύμ­φω­να και με την τελευ­ταία υπουρ­γι­κή από­φα­ση, η οποία ακο­λου­θεί πιστά τις προ­τά­σεις Πισ­σα­ρί­δη, με βάση το κατά πόσο αντα­πο­κρί­νο­νται και εφαρ­μό­ζουν όλες τις παρα­πά­νω κατευ­θύν­σεις. Από το πώς θα δια­χει­ρι­στούν από μόνοι τους την οικο­νο­μι­κή δυσπρα­γία της σχο­λι­κής μονά­δας και την έλλει­ψη διδα­κτι­κού προ­σω­πι­κού, μέχρι τη συντή­ρη­ση και τον «εμπλου­τι­σμό» των υπαρ­χό­ντων σχο­λι­κών κτη­ρί­ων ως και τη σχο­λι­κή διαρροή…..

Λες και οι ίδιοι που βιώ­νουν καθη­με­ρι­νά τα άγχη και τις αγω­νί­ες των γονιών για το μέλ­λον και την πρό­ο­δο των παι­διών τους που τους ανη­συ­χεί η όξυν­ση των μαθη­σια­κών προ­βλη­μά­των και δια­τα­ρα­χών, που ανα­προ­σαρ­μό­ζουν την καθη­με­ρι­νή διδα­κτι­κή πρά­ξη, που εξε­τά­ζουν κρι­τι­κά και αυτο­κρι­τι­κά τη δου­λειά τους, τον τρό­πο που κάνουν το μάθη­μα δεν είναι εκεί­νοι που προ­σπα­θούν να δώσουν ό,τι καλύ­τε­ρο στους μαθη­τές τους,  με όσα  πενι­χρά μέσα δια­θέ­τουν και ενί­ο­τε χωρίς καμία επιμόρφωση.

Είναι ολο­φά­νε­ρο ότι οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία, τα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα δεν έχουν να κερ­δί­σουν τίπο­τα από τέτοιες Εκθέ­σεις «σοφών» και «ειδι­κών». Σοφούς και χρή­σι­μους  για τους ίδιους  πρέ­πει να θεω­ρούν  όσους θέτουν την επι­στη­μο­νι­κή τους μόρ­φω­ση στην υπη­ρε­σία των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών και όχι στις απαι­τή­σεις  των λίγων.

Οι εκπαι­δευ­τι­κοί άλλω­στε με τη συμπα­ρά­στα­ση του γονεϊ­κού και μαθη­τι­κού κινή­μα­τος δίνουν αυτό το διά­στη­μα μια πρώ­τη  μαζι­κή απά­ντη­ση  στους παρα­πά­νω σχε­δια­σμούς,  με καθο­λι­κή συμ­με­το­χή στην ΑΠΕΡΓΙΑ – ΑΠΟΧΗ, που έχουν  κηρύ­ξει  τα συν­δι­κα­λι­στι­κά τους όργα­να, από κάθε δια­δι­κα­σία αξιο­λό­γη­σης. Τα μηνύ­μα­τα από κάθε σχο­λείο, από κάθε εκπαι­δευ­τι­κή περι­φέ­ρεια  είναι ενθαρ­ρυ­ντι­κά. Για αυτό, και η «Εκθε­ση Πισ­σα­ρί­δη» και όσες νομο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις φέρ­νει μαζί της θα πάρουν  τη θέση που τους  ται­ριά­ζει: Στο καλά­θι των αχρήστων.

«Ο πικρός βίος του Μαξ Χάβε­λα­αρ, Μια ιστο­ρία εκμε­τάλ­λευ­σης στις αποι­κί­ες καφέ»