Οι «Ρωσίδες χορεύτριες» που έγιναν… «Ουκρανές»

Η Εθνι­κή Πινα­κο­θή­κη του Ηνω­μέ­νου Βασι­λεί­ου απο­φά­σι­σε να «διορ­θώ­σει» τον τίτλο του διά­ση­μου πίνα­κα του Γάλ­λου ιμπρε­σιο­νι­στή ζωγρά­φου Εντ­γκαρ Ντε­γκά (1834 — 1917), που βρί­σκε­ται στη συλ­λο­γή της, από «Ρωσί­δες Χορεύ­τριες» σε «Ουκρα­νές Χορεύ­τριες», καλώ­ντας παράλ­λη­λα και άλλους πολι­τι­στι­κούς οργα­νι­σμούς να «επα­νε­ξε­τά­σουν» την εσφαλ­μέ­νη σήμαν­ση της ουκρα­νι­κής τέχνης και κλη­ρο­νο­μιάς. Αιτία για αυτή την αλλα­γή οι μπλε και κίτρι­νες κορ­δέ­λες που… παρα­πέ­μπουν στα εθνι­κά χρώ­μα­τα της Ουκρα­νί­ας και φορούν στα μαλ­λιά τους οι χορεύ­τριες. «Θεω­ρή­σα­με ότι ήταν η κατάλ­λη­λη στιγ­μή να ενη­με­ρώ­σου­με τον τίτλο του πίνα­κα για να αντι­κα­το­πτρί­ζει καλύ­τε­ρα το θέμα του πίνα­κα…», σημειώ­νε­ται από την Πινακοθήκη.

Ο πολι­τι­στι­κός απο­κλει­σμός της Ρωσί­ας ή αλλιώς «cancel culture» στις πιο τρα­γε­λα­φι­κές στιγ­μές του… Τι κι αν όταν δημιουρ­γή­θη­κε το έργο υπήρ­χε ρώσι­κη αυτο­κρα­το­ρία και όχι ξεχω­ρι­στά έθνη — κρά­τη; Τι κι αν η εθνι­κή αυτο­συ­νεί­δη­ση της Ουκρα­νί­ας πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο πλαί­σιο της Ουκρα­νι­κής Σοβιε­τι­κής Σοσια­λι­στι­κής Δημο­κρα­τί­ας, ως ιδρυ­τι­κού κρά­τους και συστα­τι­κού τμή­μα­τος της ΕΣΣΔ; Είναι μάλ­λον «ψιλά γράμ­μα­τα» για τους ιθύ­νο­ντες της Πινακοθήκης.

Και απ’ ό,τι φαί­νε­ται, η όλη αυτή προ­σπά­θεια δεν θα στα­μα­τή­σει εδώ. Οπως είχε ανα­φέ­ρει η Olesya Khromeychuk, διευ­θύ­ντρια του Ουκρα­νι­κού Ινστι­τού­του στο Λον­δί­νο, σε κεί­με­νό της που δημο­σιεύ­τη­κε στα τέλη Μάρ­τη στο γερ­μα­νι­κό περιο­δι­κό «Der Spiegel». «Κάθε ταξί­δι σε μια γκα­λε­ρί ή μου­σείο στο Λον­δί­νο με εκθέ­μα­τα τέχνης ή κινη­μα­το­γρά­φου από την ΕΣΣΔ απο­κα­λύ­πτει εσκεμ­μέ­νη ή απλώς νωχε­λι­κή παρερ­μη­νεία της περιο­χής ως μια ατε­λεί­ω­τη Ρωσία (…). Σε μια σπά­νια περί­πτω­ση που ένας Ουκρα­νός δεν παρου­σιά­ζε­ται ως Ρώσος, μπο­ρεί να παρου­σια­στεί ως “Ουκρα­νι­κής κατα­γω­γής”, όπως συνέ­βη με τον σκη­νο­θέ­τη Αλε­ξά­ντερ Ντοβζένκο».

Παρα­βλέ­πο­ντας, βέβαια, ότι ο Ντοβ­ζέν­κο είναι ένας από τους πιο σπου­δαί­ους σκη­νο­θέ­τες της νεα­ρής Σοβιε­τι­κής Ενω­σης, ο οποί­ος έθε­σε το έργο του στο σιγού­ρε­μα της νέας εξου­σί­ας, στη μάχη του νέου ένα­ντι του παλιού, ειδι­κό­τε­ρα στο κινη­μα­το­γρα­φι­κό του αρι­στούρ­γη­μα, «Η Γη», που εικο­νο­ποιεί την περί­ο­δο της κολε­κτι­βο­ποί­η­σης, μια περί­ο­δος που βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο συγκε­ντρώ­νο­ντας όλα τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά πυρά…

Πηγή: 902.gr

Ναπο­λέ­ων Σου­κα­τζί­δης Το μεγα­λείο ενός αγω­νι­στή της Αντί­στα­σης, του Θέμου Κορνάρου