Οι «σταθμάρχες»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Θρή­νος. Ανεί­πω­τη θλί­ψη και αμέ­τρη­τα «για­τί». Μα, πάνω απ’ όλα, οργή που ξεχειλίζει.

Οργή και θυμός για όλη την θλι­βε­ρή κομπα­νία των κυβερ­νώ­ντων, με επι­κε­φα­λής τον ίδιο τον πρω­θυ­πουρ­γό, που χύνουν κρο­κο­δεί­λια δάκρυα υπο­σχό­με­νοι με περισ­σό θρά­σος και υπο­κρι­σία «έρευ­νες σε βάθος» για τα βρε­θούν – δήθεν – τα αίτια της τρα­γω­δί­ας, μαζί με προ­κλη­τι­κά «πορί­σμα­τα» περί… «ανθρώ­πι­νου λάθους».

Λες και δεν είναι η εκά­στο­τε κυβέρ­νη­ση που φέρει τη βασι­κή, την κύρια ευθύ­νη για την κατά­στα­ση των σιδη­ρό­δρο­μων, για την έλλει­ψη συστη­μά­των ασφα­λεί­ας, τις υπο­δο­μές, την συντή­ρη­ση του τεχνι­κού εξο­πλι­σμού, την στε­λέ­χω­ση των δομών και όλα αυτά για τα οποία προει­δο­ποιού­σαν διαρ­κώς, επί χρό­νια, οι εργα­ζό­με­νοι στους σιδηρόδρομους.

Σαν έτοι­μοι από και­ρό, συντο­νι­σμέ­νοι, πολι­τι­κή ηγε­σία και «κορά­κια» τηλε­ο­πτι­κών μέσων ενη­μέ­ρω­σης προ­σπα­θούν, με απύθ­με­νο θρά­σος, να ρίξουν το βάρος της τρα­γω­δί­ας στο «ανθρώ­πι­νο λάθος» του σταθ­μάρ­χη. Βρή­καν απο­δο­διο­πο­μπαίο τρά­γο για να κου­κου­λώ­σουν τις εγκλη­μα­τι­κές ευθύ­νες κυβερ­νώ­ντων, διοι­κού­ντων και όλων όσων είχαν θεσμι­κή υπο­χρέ­ω­ση να δια­σφα­λί­σουν την από­λυ­τα ασφα­λή λει­τουρ­γία των σιδηρόδρομων.

Το έργο το έχου­με δυστυ­χώς ξανα­δεί, σε όλες τις εκδο­χές του: Σάμι­να 2000, Τέμπη 2003, Πυρ­κα­γιές 2007, Πλημ­μύ­ρες στη Δ. Αττι­κή 2017, Πυρ­κα­γιά Μάτι 2018, κ.α. Εγκλή­μα­τα κυβερ­νη­τι­κά, που διε­πρά­χθη­σαν στο βωμό του κέρ­δους και για τα οποία οι πραγ­μα­τι­κοί αυτουρ­γοί ουδέ­πο­τε τιμωρήθηκαν.

Οι «σταθ­μάρ­χες», που ευθύ­νο­νται για το έγκλη­μα στα Τέμπη, πέρα­σαν από το Μέγα­ρο Μαξί­μου. Είναι όλοι εκεί­νοι που υπη­ρέ­τη­σαν και υπη­ρε­τούν την πολι­τι­κή που βάζει το επι­χει­ρη­μα­τι­κό κέρ­δος πάνω από την ανθρώ­πι­νη ζωή. Είναι όλοι εκεί­νοι, οι «σταθ­μάρ­χες» των κυβερ­νή­σε­ων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και παλαιό­τε­ρα του ΠΑΣΟΚ, που αφού υπο­βάθ­μι­σαν και διέ­λυ­σαν τον ΟΣΕ, τον ξεπού­λη­σαν στο ιδιω­τι­κό κεφά­λαιο με το αιτιο­λο­γι­κό ότι δεν ήταν «κερ­δο­φό­ρα επιχείρηση».

Γρά­φτη­καν ήδη πολ­λά και θα γρα­φτούν πολ­λά περισ­σό­τε­ρα για τα πως και για για­τί του εγκλή­μα­τος στα Τέμπη. Το βασι­κό συμπέ­ρα­σμα που πρέ­πει να βγά­λει ο ελλη­νι­κός λαός είναι ένα και το εξής:

Όσο συνε­χί­ζει να υπάρ­χει το σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, αυτό που υπη­ρε­τούν οι διά­φο­ροι «σταθ­μάρ­χες» ανε­ξαρ­τή­τως κόμ­μα­τος, τόσο θα θρη­νού­με αθώα θύμα­τα, παί­ζο­ντας τις ζώες μας κορώνα-γράμματα.

Τρα­γω­δία στα Τέμπη, έγκλη­μα ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα