Οι σχεδιασμοί ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στην περιοχή επιβάλλουν λαϊκή ετοιμότητα

Στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις, στα θέμα­τα που συν­δέ­ο­νται με ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους, η κυρί­αρ­χη προ­πα­γάν­δα δίνει σκλη­ρή μάχη για να κατα­γρα­φούν ως αλή­θεια οι θέσεις της εκά­στο­τε κυβέρ­νη­σης και του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, ακό­μα και στην περί­πτω­ση που αυτή η «αλή­θεια» είναι διά­τρη­τη και δεν έχει καμία σχέ­ση με τα πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα, με την αντι­κει­με­νι­κή κατά­στα­ση. Πρό­κει­ται για μεθο­δευ­μέ­νη εξα­πά­τη­ση του λαού κι αυτό κάνει σήμε­ρα η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, όπως έκα­ναν οι προη­γού­με­νες κυβερνήσεις.

Ομως, τα γεγο­νό­τα είναι «πει­σμα­τά­ρι­κα», δια­ψεύ­δουν την αστι­κή προ­πα­γάν­δα. Για παρά­δειγ­μα, μέσα από τις δια­δο­χι­κές κρί­σεις στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις και τη σχε­τι­κή — προ­σω­ρι­νή εκτό­νω­ση, γεν­νιού­νται νέες κρί­σεις, και ανα­πα­ρά­γε­ται ο «φαύ­λος κύκλος» για­τί οι αιτί­ες παρα­μέ­νουν και οι αιτί­ες αφο­ρούν τις στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις και τον αντα­γω­νι­σμό των αστι­κών τάξε­ων, τους σχε­δια­σμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, αλλά και τις αντι­θέ­σεις στο εσω­τε­ρι­κό του ευρω­α­τλα­ντι­κού στρατοπέδου.

Οι ανα­λύ­σεις που ξεπερ­νούν αυτά τα πραγ­μα­τι­κά στοι­χεία έχουν απο­δει­χθεί αβά­σι­μες, δεν υπο­λο­γί­ζουν τους νόμους κίνη­σης του ιμπε­ρια­λι­στι­κού συστή­μα­τος, την ιστο­ρία των κρί­σε­ων στο Αιγαίο, την πολύ­χρο­νη κατο­χή στην Κύπρο και την Παλαι­στί­νη και τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους στην περιοχή.

Στις συν­θή­κες αυτές είναι πολύ­τι­μη η παρέμ­βα­ση του ΚΚΕ, οι αρχές που τηρεί στην ανά­λυ­ση των εξε­λί­ξε­ων από τη σκο­πιά των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων και είναι ανά­γκη οι αρχές αυτές να γίνουν κτή­μα της εργα­τι­κής τάξης, των λαϊ­κών στρω­μά­των και της νεο­λαί­ας μας ώστε ο λαϊ­κός παρά­γο­ντας να δυνα­μώ­σει τη δρά­ση και να βάλει τη σφρα­γί­δα του στις εξελίξεις.

Τα γεγονότα στην περιοχή προειδοποιούν

Η κυβέρ­νη­ση Ερντο­γάν προ­χω­ρά σε κλι­μά­κω­ση της επι­θε­τι­κό­τη­τας. Δίπλα στην κατα­πά­τη­ση συρια­κών εδα­φών, δυνά­μω­σε την επέμ­βα­ση στη Λιβύη, έβα­λε βάσεις και έδω­σε πολι­τι­κο-στρα­τιω­τι­κή στή­ρι­ξη στην κυβέρ­νη­ση Σάρατζ για να προ­χω­ρή­σει ανα­το­λι­κά προς την κατά­κτη­ση του πετρε­λαϊ­κού κέντρου της Σύρ­της, να «καθα­ρί­σει» με τις δυνά­μεις του Χάφταρ, οι οποί­ες στη­ρί­ζο­νται από τη Ρωσία, τη Γαλ­λία και την Αίγυ­πτο, που ετοι­μά­ζε­ται ακό­μα και για συνο­λι­κή πολε­μι­κή σύγκρουση.

Παράλ­λη­λα, οι τουρ­κι­κές δυνά­μεις ξανα­χτύ­πη­σαν στο Βόρειο Ιράκ (Κουρ­δι­στάν) και δεσμεύ­τη­καν για στρα­τιω­τι­κή στή­ρι­ξη στο πλευ­ρό του Αζερ­μπαϊ­τζάν, που βρί­σκε­ται σε πολε­μι­κή ανα­μέ­τρη­ση με την Αρμε­νία. Στο Αιγαίο συνε­χί­στη­καν οι υπερ­πτή­σεις, η αμφι­σβή­τη­ση ελλη­νι­κών νησιών και της Συν­θή­κης της Λοζά­νης, μπή­κε στο στό­χα­στρο το πρω­τό­κολ­λο του 1926 που καθό­ρι­σε τα χερ­σαία σύνο­ρα στον Εβρο. Στο περι­βάλ­λον αυτό έλα­βε χώρα η μετα­τρο­πή της Αγιάς Σοφιάς — μνη­μεί­ου παγκό­σμιας πολι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς — σε τζα­μί και αναγ­γέλ­θη­καν σει­σμι­κές έρευ­νες του πλοί­ου «Oruc Reis» στο Καστελόριζο.

Τοπο­θε­τή­σεις που μιλούν για απο­μό­νω­ση της Τουρ­κί­ας και δεν υπο­λο­γί­ζουν τις γενι­κό­τε­ρες γεω­στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης των γει­τό­νων σε μια ευρύ­τε­ρη περιο­χή («Γαλά­ζια Πατρί­δα»), με όπλο την οικο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή τους δύνα­μη, τη στή­ρι­ξη ή, ανά­λο­γα, την ανο­χή που έχουν από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη συνερ­γα­σία με τη Ρωσία, είναι εντε­λώς αβάσιμες.

Οι σχέ­σεις της Τουρ­κί­ας με τις ΗΠΑ δεν οικο­δο­μή­θη­καν επί Προ­ε­δρί­ας Τραμπ αλλά μέσα από τις δια­δο­χι­κές κυβερ­νή­σεις Δημο­κρα­τι­κών και Ρεπου­μπλι­κα­νών, οι οποί­ες προ­κει­μέ­νου να υπη­ρε­τή­σουν τις στρα­τη­γι­κές τους επι­διώ­ξεις δια­τη­ρούν σε υψη­λό επί­πε­δο τις συμ­μα­χι­κές σχέ­σεις μαζί της παρά τις υπαρ­κτές αντι­θέ­σεις και τις κατά και­ρούς ανα­τα­ρά­ξεις στο γενι­κό­τε­ρο τοπίο του ιμπε­ρια­λι­στι­κού «παι­χνι­διού».

Οι ευκαι­ρια­κές «κρι­τι­κές» παρα­τη­ρή­σεις των ΗΠΑ σε ακρό­τη­τες της τουρ­κι­κής κυβέρ­νη­σης που προ­κα­λούν προ­βλή­μα­τα σε ισορ­ρο­πί­ες στην περιο­χή και στην ενιαία δολο­φο­νι­κή δρά­ση του ΝΑΤΟ δεν πρέ­πει να ξεγε­λά­νε το λαό. Πρό­κει­ται για επι­λεγ­μέ­νες κινή­σεις που συμ­βα­δί­ζουν με την προ­σπά­θεια δια­φύ­λα­ξης των αμε­ρι­κα­νι­κών σχέ­σε­ων με την Ελλά­δα, την αξιο­ποί­η­ση της βάσης της Σού­δας και των άλλων βάσε­ων του θανά­του, την έντα­ξη των Ναυ­πη­γεί­ων της Σύρου και της Ελευ­σί­νας, των λιμα­νιών της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης και της Καβά­λας στους αμε­ρι­κα­νι­κούς πολι­τι­κούς, οικο­νο­μι­κούς, στρα­τιω­τι­κούς σχε­δια­σμούς που παρα­κο­λου­θούν τις κινή­σεις της Κίνας (π.χ. στο λιμά­νι του Πει­ραιά) και την επέ­κτα­ση της δρα­στη­ριό­τη­τας της Ρωσίας.

Οι ΗΠΑ υπο­λο­γί­ζουν τη στρα­τη­γι­κή σημα­σία της Τουρ­κί­ας στην περιο­χή, εκτι­μούν το ρόλο της στη Μαύ­ρη Θάλασ­σα, την ισχυ­ρή παρου­σία του τουρ­κι­κού στρα­τού στο ΝΑΤΟ και δου­λεύ­ουν συστη­μα­τι­κά για την απο­δυ­νά­μω­ση των ρωσο-τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων. Η πρό­σφα­τη δήλω­ση του υπουρ­γεί­ου Εξω­τε­ρι­κών των ΗΠΑ περί «δια­φι­λο­νι­κού­με­νων θαλάσ­σιων ζωνών» στην Ανατ. Μεσό­γειο δεν είναι «γκά­φα» αλλά ευθεία βολή υπο­νό­μευ­σης της ελλη­νι­κής υφα­λο­κρη­πί­δας, ενώ η διορ­θω­τι­κή (δήθεν) δήλω­ση του Αμε­ρι­κα­νού πρέ­σβη Πάιατ συνι­στά επι­βε­βαί­ω­ση αυτής της πολι­τι­κής και η κυβέρ­νη­ση το δικαιο­λό­γη­σε με αστεί­ους ισχυρισμούς.

«Η Ελλά­δα και η Τουρ­κία είναι σύμ­μα­χοι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τα προ­βλή­μα­τα που υπάρ­χουν στις σχέ­σεις τους πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­ζο­νται με πνεύ­μα συνερ­γα­σί­ας». Αυτό επα­να­λαμ­βά­νουν διαρ­κώς οι Αμε­ρι­κα­νοί παρά­γο­ντες κι αυτό είναι το «ψητό» της υπό­θε­σης για­τί μέσα από αυτήν την προ­σέγ­γι­ση εξα­σφα­λί­ζο­νται τα συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ.

Επι­με­λώς επι­χει­ρεί­ται να απο­κρυ­φτεί η στά­ση του ΝΑΤΟ, το οποίο προ­κει­μέ­νου να εξα­σφα­λί­σει την τουρ­κι­κή συμ­με­το­χή στη λυκο­συμ­μα­χία ως εργα­λείο προ­ώ­θη­σης των επι­θε­τι­κών του σχε­δί­ων φαί­νε­ται ότι «κάνει την πάπια» αλλά πρα­κτι­κά ενθαρ­ρύ­νει, μεθο­δι­κά, τις τουρ­κι­κές κινή­σεις, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο.

Επί της ουσί­ας, όσο οξύ­νε­ται η αντι­πα­ρά­θε­ση των ΗΠΑ με την Κίνα και τη Ρωσία και ανα­κα­τεύ­ε­ται η «τρά­που­λα» στην περιο­χή, τόσο ο αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός θα δυνα­μώ­νει την πίε­ση για να εξα­σφα­λί­σει την ενό­τη­τα της νοτιο­α­να­το­λι­κής πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ και την υλο­ποί­η­ση των σχε­δί­ων των αμε­ρι­κα­νι­κών μονο­πω­λί­ων στην περιο­χή. Στην πορεία των εξε­λί­ξε­ων θα ενι­σχύ­ε­ται η παρέμ­βα­ση για επι­διαι­τη­σία πάνω και κάτω από το τρα­πέ­ζι για τη συνεκ­με­τάλ­λευ­ση του Αιγαί­ου και θαλάσ­σιων ζωνών της Ανατ. Μεσο­γεί­ου σ’ ένα «παζά­ρι» που οδη­γεί στην κατα­πά­τη­ση κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των και στρέ­φε­ται κατά του ελλη­νι­κού, του κυπρια­κού και του τουρ­κι­κού λαού, κατά των λαών της περιοχής.

Η αλήθεια για την παρέμβαση της ΕΕ

Εκτός από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η κυβέρ­νη­ση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ ενα­πο­θέ­τουν τις ελπί­δες τους στην ΕΕ εμπαί­ζο­ντας τους εργα­ζό­με­νους. Καλ­λιερ­γή­θη­καν προσ­δο­κί­ες από την επί­σκε­ψη του υπεύ­θυ­νου της εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής της ΕΕ, Ζ. Μπο­ρέλ, στην Τουρ­κία και τη συνά­ντη­ση με την ηγε­σία της γει­το­νι­κής χώρας (6 — 7/7/20). Ο Z. Μπο­ρέλ δήλω­σε: «Βρί­σκο­μαι εδώ για να βρε­θεί μια λύση στην αντι­πα­ρά­θε­ση μετα­ξύ Τουρ­κί­ας και Ελλά­δας στην Ανατ. Μεσό­γειο (…) Η ΕΕ σχε­διά­ζει να προ­χω­ρή­σει σε μια νέα συμ­φω­νία με την Τουρ­κία, να επι­και­ρο­ποι­ή­σει τους διμε­ρείς δεσμούς ανα­φο­ρι­κά με όλα τα προ­βλη­μα­τι­κά θέμα­τα, ανά­με­σα στα οποία η προ­σφυ­γι­κή κρί­ση, η κρί­ση στη Λιβύη και τη Συρία αλλά και η τελω­νεια­κή ένωση».

Πρό­κει­ται επί­σης για δια­με­σο­λά­βη­ση που προ­ω­θεί μελε­τη­μέ­να το σενά­ριο του δια­λό­γου για τη συνεκ­με­τάλ­λευ­ση, με τη συμ­με­το­χή της Ελλά­δας, της Τουρ­κί­ας και της Κύπρου όπου αυτό το διά­στη­μα έχει ανα­δει­χθεί «η μοι­ρα­σιά των εσό­δων» από την εκμε­τάλ­λευ­ση των υδρο­γο­ναν­θρά­κων μετα­ξύ των δύο κοι­νο­τή­των (ελλη­νο­κυ­πρια­κής και τουρ­κο­κυ­πρια­κής), κατα­πα­τώ­ντας την κυριαρ­χία της Κυπρια­κής Δημο­κρα­τί­ας, ξεπερ­νώ­ντας ότι στο νησί παρα­μέ­νει η τουρ­κι­κή κατο­χή για 46 χρό­νια και ετοι­μά­ζε­ται διχο­το­μι­κή λύση δύο κρατών.

Η κυβέρ­νη­ση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμ­μα­τα επα­να­λαμ­βά­νουν προ­κλη­τι­κά ότι τα προ­βλή­μα­τα π.χ. στο Αιγαίο δεν είναι ελλη­νο­τουρ­κι­κά αλλά ευρω-τουρ­κι­κά, ότι η Ελλά­δα είναι «φρου­ρός» των ευρω­παϊ­κών συνό­ρων. Ομως, ο καθέ­νας που γνω­ρί­ζει γεω­γρα­φία μπο­ρεί να κατα­νο­ή­σει ότι αυτή η προ­σέγ­γι­ση είναι εξω­πραγ­μα­τι­κή και την παίρ­νει ο άνε­μος. Οι θέσεις αυτές χρη­σι­μο­ποιού­νται για τη νομι­μο­ποί­η­ση των παρεμ­βά­σε­ων της ευρω­παϊ­κής λυκο­συμ­μα­χί­ας, δίπλα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, με στό­χο την έντα­ξη των προ­βλη­μά­των που εκδη­λώ­νο­νται στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις στο γενι­κό­τε­ρο ιμπε­ρια­λι­στι­κό παζά­ρι και το στή­σι­μο δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων που κατα­πα­τούν εδα­φι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας.

Την προη­γού­με­νη περί­ο­δο, ο κρα­τι­κός προ­πα­γαν­δι­στι­κός μηχα­νι­σμός επι­δό­θη­κε σε μεγά­λη προ­βο­λή της «σημα­σί­ας» του Συμ­βου­λί­ου των Υπουρ­γών Εξω­τε­ρι­κών της ΕΕ (15/7) και καλ­λιερ­γή­θη­καν προσ­δο­κί­ες για μέτρα κατά της τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας, αλλά «άνθρα­κες ο θησαυ­ρός». Το Συμ­βού­λιο τελεί­ω­σε χωρίς τίπο­τα ιδιαί­τε­ρο και το παρα­μύ­θι παρα­τά­θη­κε για τη Σύνο­δο Κορυ­φής της ΕΕ (17 — 21/7), αλλά κι εδώ συνει­δη­τή εξα­πά­τη­ση. Για­τί το βασι­κό ζήτη­μα ήταν η συμ­φω­νία — συμ­βι­βα­σμός για το αντι­λαϊ­κό «Ταμείο Ανά­καμ­ψης» και δεν απα­σχό­λη­σαν καν τους Ευρω­παί­ους ηγέ­τες οι επι­κίν­δυ­νες απο­φά­σεις της Τουρ­κί­ας στην περιο­χή. Λίγο μετά τη Σύνο­δο Κορυ­φής εκδό­θη­κε η NAVTEX για έρευ­νες του «Oruc Reis» στο Καστε­λό­ρι­ζο. Τώρα ως εργα­λείο απο­προ­σα­να­το­λι­σμού του λαού έρι­ξαν το νέο προ­πα­γαν­δι­στι­κό «τρικ», για ειδι­κή συνά­ντη­ση κορυ­φής της ΕΕ το Σεπτέμ­βρη και σύνο­δο των κρα­τών του Νότου με πρω­το­βου­λία του Μακρόν. Αυτό όμως που μετρά­ει είναι οι ισχυ­ρές σχέ­σεις ΕΕ — Τουρ­κί­ας, οι οικο­νο­μι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες που ξεπερ­νούν τα 250 δισ. ευρώ.

Η κυβέρ­νη­ση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα χαι­ρέ­τι­σαν τις πρω­το­βου­λί­ες της Γερ­μα­νί­ας που έχει την ευθύ­νη της προ­ε­δρί­ας της ΕΕ και έχει πάρει πάνω της την υπό­θε­ση του συμ­βι­βα­σμού ανά­με­σα στην Ελλά­δα και την Τουρ­κία. Περισ­σεύ­ουν οι στη­μέ­νες ανα­λύ­σεις που τρο­φο­δο­τή­θη­καν από τη μεσο­λά­βη­ση της Γερ­μα­νί­ας για την τηλε­φω­νι­κή συνο­μι­λία Μητσο­τά­κη — Ερντο­γάν (26/6) και τη μυστι­κή τρι­με­ρή συνά­ντη­ση στο Βερο­λί­νο (14/7) που δεν είναι καθό­λου τυπι­κή, όπως παρου­σιά­στη­κε. Οι δηλώ­σεις του Ι. Καλίν, εκπρο­σώ­που του Ερντο­γάν, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κές. Ο Ι. Καλίν ανα­φέρ­θη­κε στα ζητή­μα­τα του Αιγαί­ου, της υφα­λο­κρη­πί­δας, των θαλάσ­σιων αρμο­διο­τή­των, της απο­στρα­τι­κο­ποί­η­σης των νησιών, στο θέμα των ερευ­νών και γεω­τρή­σε­ων στις «αμφι­λε­γό­με­νες περιο­χές της Ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου», όπως είπε, και άλλα.

Η Γερ­μα­νία έχει (μεγά­λα) κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα με την Τουρ­κία. Περί­που 3,5 εκατ. άνθρω­ποι τουρ­κι­κής κατα­γω­γής δια­μέ­νουν στη χώρα αυτή. Το Προ­σφυ­γι­κό είναι κρί­σι­μο στοι­χείο συναλ­λα­γής ανά­με­σα στην ΕΕ, ιδί­ως τη Γερ­μα­νία, και την Τουρ­κία. 4.500 γερ­μα­νι­κές επι­χει­ρή­σεις δρα­στη­ριο­ποιού­νται στη γει­το­νι­κή χώρα.

Με βάση στοι­χεία της Eurostat, την περί­ο­δο 2009 — 2019 η Γερ­μα­νία ήταν ο μεγα­λύ­τε­ρος εισα­γω­γέ­ας αλλά και ο μεγα­λύ­τε­ρος εξα­γω­γέ­ας εμπο­ρευ­μά­των στην Τουρ­κία ανά­με­σα στις χώρες της ΕΕ. Τους πρώ­τους 8 μήνες του 2019 η Τουρ­κία αγό­ρα­σε από τη Γερ­μα­νία οπλι­σμό αξί­ας 250,4 εκατ. ευρώ.

Οι δυνά­μεις της ευρω-λαγνεί­ας έχουν δώσει τα «ρέστα» τους στην προ­βο­λή της «συνει­σφο­ράς» της Γαλ­λί­ας και του Μακρόν «στο πλευ­ρό της Ελλά­δας». Ομως, το βασι­κό ζήτη­μα είναι πως η Γαλ­λία κοι­τά­ζει τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα, που σ’ αυτήν τη φάση των εξε­λί­ξε­ων συνα­ντιού­νται με τα συμ­φέ­ρο­ντα της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης, για­τί η γαλ­λι­κή αστι­κή τάξη είναι σε αντα­γω­νι­σμό με την τουρ­κι­κή στην Ανατ. Μεσό­γειο και ιδιαί­τε­ρα στη Λιβύη για τον έλεγ­χο της πολύ­πα­θης αυτής χώρας και του ενερ­γεια­κού της πλού­του. Δεν πρέ­πει να ξεχνά­με ότι η Γαλ­λία πρω­το­στά­τη­σε στη στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση στη Λιβύη το 2011 και έχει μεγά­λες ευθύ­νες για την κατά­στα­ση που έχει δια­μορ­φω­θεί στη χώρα. Η Γαλ­λία ανη­συ­χεί για την επέ­κτα­ση των τουρ­κι­κών συμ­φε­ρό­ντων στην Αλγε­ρία και την Τυνη­σία, γενι­κό­τε­ρα στη Β. Αφρι­κή. Βεβαί­ως, οι σχε­δια­σμοί αλλά­ζουν και οι συμ­μα­χί­ες δια­τα­ράσ­σο­νται, όπως δεί­χνει και η συζή­τη­ση για την ακύ­ρω­ση της αγο­ράς των γαλ­λι­κών φρε­γα­τών «Belh@rra» από την ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση, που προ­σβλέ­πει σε παρό­μοια συνερ­γα­σία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Τα συμπεράσματα από αυτά τα γεγονότα είναι πολύτιμα

Οι επι­λο­γές της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης, της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστι­κών κομ­μά­των είναι η βαθύ­τε­ρη ενσω­μά­τω­ση της χώρας στους ευρω­α­τλα­ντι­κούς μηχα­νι­σμούς και η καλ­λιέρ­γεια απα­τη­λών προσ­δο­κιών ότι η παρέμ­βα­σή τους στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις μπο­ρεί να δώσει διέ­ξο­δο, να εξα­σφα­λί­σει την ειρή­νη, την ασφά­λεια και τη στα­θε­ρό­τη­τα στην περιο­χή. Πρό­κει­ται για μύθο που είναι ανά­γκη να απορ­ρι­φθεί από το λαό, να καταρ­ρι­φθεί για­τί περιέ­χει πολύ επι­κίν­δυ­να στοιχεία.

Το βασι­κό ζήτη­μα είναι ότι τα προ­βλή­μα­τα στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις γεν­νιού­νται και οξύ­νο­νται ενώ τα δύο αυτά καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη είναι βου­τηγ­μέ­να μέχρι το λαι­μό μέσα στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ανταγωνισμούς.

Οι εξε­λί­ξεις δεν αφή­νουν περι­θώ­ρια για ανα­μο­νή και αυτα­πά­τες. Μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με ετοι­μο­πό­λε­μες αμε­ρι­κα­νι­κές βάσεις και τη μετα­τρο­πή της χώρας σε ιμπε­ρια­λι­στι­κό ορμη­τή­ριο, δυνα­μώ­νει η τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, και η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση — όπως και οι προη­γού­με­νες — εμπλέ­κει συνε­χώς τη χώρα πιο βαθιά στους πολε­μι­κούς σχε­δια­σμούς στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή και παίρ­νει μέρος σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λές στο εξωτερικό.

Μέσα σ’ αυτές τις συν­θή­κες εκδό­θη­κε και η πρό­σφα­τη τουρ­κι­κή NAVTEX που άνοι­ξε το δρό­μο για έρευ­νες του πλοί­ου «Oruc Reis» στην περιο­χή του Καστε­λό­ρι­ζου και η κατά­στα­ση που δια­μορ­φώ­θη­κε με τη διά­τα­ξη μεγά­λου αριθ­μού πολε­μι­κών πλοί­ων (και από τις δύο πλευ­ρές) και τη γενι­κό­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή ετοι­μό­τη­τα, περιεί­χε στοι­χεία θερ­μού επει­σο­δί­ου ή δεν απεί­χε πολύ από αυτό. Ετσι, η κατά­χρη­ση της έννοιας της απο­κλι­μά­κω­σης συσκο­τί­ζει την ουσία αυτών των γεγο­νό­των. Η τουρ­κι­κή ηγε­σία μετρά­ει τα δεδο­μέ­να, χρη­σι­μο­ποιεί ελιγ­μούς αφού έχει πάρει πρώ­τα εγγυ­ή­σεις κι αυτό είναι ιδιαί­τε­ρα ανη­συ­χη­τι­κό. Οποιος ερμη­νεύ­ει την ανα­στο­λή των ερευ­νών του «Oruc Reis» ως απο­τέ­λε­σμα ανα­δί­πλω­σης και φόβου από τις παρεμ­βά­σεις των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι «βαθιά νυχτωμένος».

Τα προ­βλή­μα­τα παρα­μέ­νουν για­τί είναι ενερ­γές οι αιτί­ες τους. Οι υπερ­πτή­σεις συνε­χί­ζο­νται, στην κυπρια­κή ΑΟΖ προ­σεγ­γί­ζει το ερευ­νη­τι­κό «Barbaros», όλα τα σενά­ρια είναι ανοι­χτά και για το λόγο αυτό τοπο­θε­τή­σεις κυβερ­νη­τι­κών στε­λε­χών που κατα­με­τρούν «δύο ήττες στον Ερντο­γάν», υπο­νο­ώ­ντας τον Εβρο και τα πρό­σφα­τα γεγο­νό­τα στην Ανατ. Μεσό­γειο υπη­ρε­τούν σκο­πι­μό­τη­τες και τρο­φο­δο­τούν ύπου­λο εφη­συ­χα­σμό για το ρόλο των «μεγά­λων δυνά­με­ων» και την παρέμ­βα­σή τους. Επι­πλέ­ον, υπο­τι­μούν τη στρα­τη­γι­κή της Τουρ­κί­ας για τη δημιουρ­γία τετε­λε­σμέ­νων και την αξιο­ποί­η­σή τους στη συνέχεια.

Οι εξε­λί­ξεις μαρ­τυ­ρούν ότι με εφό­διο το τουρ­κο-λιβυ­κό μνη­μό­νιο η τουρ­κι­κή ηγε­σία θα συνε­χί­σει τις προ­κλη­τι­κές ενέρ­γειες και η αμφι­σβή­τη­ση του πρω­το­κόλ­λου του 1926 στον Εβρο και της Συν­θή­κης της Λοζά­νης θα επα­νέλ­θει με μεγα­λύ­τε­ρη έντα­ση, μέχρι να υλο­ποι­η­θεί ο στό­χος της εφ’ όλης της ύλης δια­πραγ­μά­τευ­σης για τη συνεκ­με­τάλ­λευ­ση μέσω ή χωρίς το Δικα­στή­ριο της Χάγης, με την «επο­πτεία» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η κυβερ­νη­τι­κή πρα­κτι­κή παγι­δεύ­ει τη χώρα σε επι­λο­γές που χαρα­κτη­ρί­ζο­νται από απα­ρά­δε­κτους συμ­βι­βα­σμούς, οι οποί­οι αξιο­ποιού­νται από την τουρ­κι­κή ηγε­σία. Αυτό έγι­νε με την ελλη­νο-ιτα­λι­κή συμ­φω­νία, που ο πρω­θυ­πουρ­γός απο­κά­λε­σε «ιστο­ρι­κή». Η συμ­φω­νία αυτή αφο­μοιώ­θη­κε μέσα στη δίνη των εξε­λί­ξε­ων στην περιο­χή και το πιο σημα­ντι­κό της στοι­χείο είναι η μειω­μέ­νη επή­ρεια των Στρο­φά­δων και των Δια­πό­ντιων νησιών (που κατέ­χουν στρα­τη­γι­κή θέση στο Ιόνιο Πέλα­γος, στο «τριε­θνές», Ελλά­δα — Ιτα­λία — Αλβα­νία) και η παρα­χώ­ρη­ση κυριαρ­χί­ας στην Ιτα­λία (για 6 μίλια) — του­λά­χι­στον για την αλιεία — στην περί­πτω­ση της επέ­κτα­σης της ελλη­νι­κής αιγια­λί­τι­δας ζώνης στα 12 μίλια, με τοπο­τη­ρη­τή την ΕΕ, και την Κοι­νή Αλιευ­τι­κή Πολι­τι­κή της.

Στην ίδια κατεύ­θυν­ση κινού­νται και οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με την Αίγυ­πτο, στις οποί­ες συζη­τεί­ται μερι­κή οριο­θέ­τη­ση της ΑΟΖ, που πετά­ει έξω το Καστε­λό­ρι­ζο και ακυ­ρώ­νει τα θαλάσ­σια σύνο­ρα Ελλά­δας — Κύπρου, ενώ έχει τεθεί στο τρα­πέ­ζι το θέμα της μειω­μέ­νης επή­ρειας της Κρή­της, της Κάσου, της Καρ­πά­θου και της Ρόδου.

Στο πλαί­σιο των παζα­ριών η κυβέρ­νη­ση υπο­θάλ­πει τη βρώ­μι­κη θεω­ρία του «μαξι­μα­λι­σμού», που ανα­μα­σούν διά­φο­ρα παπα­γα­λά­κια στα Μέσα Ενη­μέ­ρω­σης, τα οποία υπο­βαθ­μί­ζουν προ­κλη­τι­κά το Καστε­λό­ρι­ζο ως τμή­μα της ενιαί­ας ελλη­νι­κής επι­κρά­τειας που έχει τα ίδια δικαιώ­μα­τα με την ηπει­ρω­τι­κή χώρα.

Συνο­λι­κά, τα γεγο­νό­τα υπο­γραμ­μί­ζουν τη στρα­τη­γι­κή σύμπλευ­ση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ. Οι επι­μέ­ρους δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις δεν αλλά­ζουν αυτήν τη δια­πί­στω­ση. Η θέση π.χ. που προ­βάλ­λει ο ΣΥΡΙΖΑ περί κυρώ­σε­ων της ΕΕ σε βάρος της Τουρ­κί­ας έχει δοκι­μα­στεί και είναι εφεύ­ρη­μα που καλ­λιερ­γεί αυτα­πά­τες για το ρόλο της ευρω­παϊ­κής λυκο­συμ­μα­χί­ας. Το ίδιο ισχύ­ει για τη θέση του περί σύγκλη­σης του Συμ­βου­λί­ου πολι­τι­κών αρχη­γών στο έδα­φος της υπο­στή­ρι­ξης της «γεω­στρα­τη­γι­κής ανα­βάθ­μι­σης» των ελλη­νι­κών μονο­πω­λί­ων, της πολι­τι­κής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, της ανα­πα­ρα­γω­γής του αστι­κού δόγ­μα­τος της λεγό­με­νης «εθνι­κής ομο­ψυ­χί­ας», που απο­τε­λεί το όχη­μα χει­ρα­γώ­γη­σης και εγκλω­βι­σμού του λαού στην κυρί­αρ­χη πολι­τι­κή. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί μερι­κής επέ­κτα­σης της αιγια­λί­τι­δας ζώνης στα 12 μίλια, στο Ιόνιο Πέλα­γος και την Κρή­τη, εκτός του ότι αξιο­ποιεί­ται από την Τουρ­κία για να δικαιο­λο­γή­σει τις «γκρί­ζες ζώνες» στο Αιγαίο, ανα­δει­κνύ­ει ένα γενι­κό­τε­ρης σημα­σί­ας ζήτη­μα. Το δικαί­ω­μα της Ελλά­δας, όπως και κάθε κρά­τους, για την επέ­κτα­ση της αιγια­λί­τι­δας ζώνης στα 12 μίλια σύμ­φω­να με τη Σύμ­βα­ση για το Δίκαιο της Θάλασ­σας, μπαί­νει στις μυλό­πε­τρες των ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δί­ων και αντα­γω­νι­σμών, γίνε­ται μοχλός συναλ­λα­γών και δεν μπο­ρεί να υπη­ρε­τή­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού μας και των άλλων λαών.

Κοινή πάλη ΚΚΕ — ΚΚ Τουρκίας

Το ΚΚΕ τεκ­μη­ριώ­νει τις θέσεις του μέσα από τα πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα, που τονί­ζουν ότι ο λαός δεν πρέ­πει να δεί­ξει καμιά εμπι­στο­σύ­νη στην κυβέρ­νη­ση και σε κάθε αστι­κή κυβέρ­νη­ση ή κόμ­μα που εμπλέ­κει τη χώρα στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και ανα­κη­ρύσ­σει σωτή­ρες τις δυνά­μεις που ευθύ­νο­νται για τους πολέ­μους στην περιοχή.

Η Κοι­νή Ανα­κοί­νω­ση του ΚΚΕ και του ΚΚ Τουρ­κί­ας θέτει πολύ σοβα­ρά ζητή­μα­τα και δεί­χνει την κατεύ­θυν­ση της πάλης των λαών της γει­το­νιάς μας.

Τα δύο ΚΚ τάσ­σο­νται ενά­ντια σε θερ­μό επει­σό­διο και πολε­μι­κή εμπλο­κή, ενά­ντια στις παρα­βιά­σεις των συνό­ρων και στην αμφι­σβή­τη­ση των διε­θνών Συν­θη­κών που τα καθο­ρί­ζουν. Παλεύ­ουν για την απο­δέ­σμευ­ση των δύο χωρών από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για την εκδί­ω­ξη των αμε­ρι­κα­νι­κών και ΝΑΤΟι­κών βάσεων.

Το ΚΚΕ και το ΚΚΤ δηλώ­νουν ότι οι λαοί της Τουρ­κί­ας και της Ελλά­δας δεν έχουν τίπο­τα να χωρί­σουν μετα­ξύ τους. Εχουν συμ­φέ­ρον να διεκ­δι­κή­σουν να ζού­νε ειρη­νι­κά και να παλεύ­ουν για το δικό τους μέλ­λον, κόντρα στην καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, στα καπι­τα­λι­στι­κά κέρ­δη, που οδη­γούν σε εντά­σεις, ακό­μα και σε πολε­μι­κή σύγκρου­ση. Για την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο και την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών, το «ξερί­ζω­μα» των αιτιών που οδη­γούν τους λαούς στην «κρε­α­το­μη­χα­νή» του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέμου.

Του Γιώρ­γου ΜΑΡΙΝΟΥ*

*μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Ριζο­σπά­στης 1–2 Αυγού­στου 2020