Οι “τέλειες” ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο

Περί ορέ­ξε­ως κολυ­μπη­θρό­ξυ­λο … Ο σκη­νο­θέ­της βρέ­θη­κε πριν από μερι­κές μέρες καλε­σμέ­νος στην εκπο­μπή του Τζί­μι Κίμελ «Jimmy Kimmel Live» (σσ. ένα βρα­δι­νό talk-show — αμε­ρι­κα­νιά, που προ­βάλ­λε­ται στο ABC, από το 2003…) για να προ­ω­θή­σει το νέο βιβλίο του «Cinema Speculation» και εκεί μίλη­σε και για ταινίες.

Quentin Tarantino on Kanye West claiming that he came up with the idea for Django Unchained… pic.twitter.com/5gA4z523zW

— Jimmy Kimmel Live (@JimmyKimmelLive) October 28, 2022

Κώστας Καρυω­τά­κης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση

Ποιες είναι οι ται­νί­ες που ο Ταρα­ντί­νο χαρα­κτη­ρί­ζει ως «τέλειες»; Θα περί­με­νε κανείς να μιλή­σει για του κλασ­σι­κούς του κινη­μα­το­γρά­φου, άσε τη μεγά­λη σοβιε­τι­κή σχο­λή από τον Βερ­τόφ στον Αϊζεν­στάιν κλπ. αλλά του­λά­χι­στον για τους αμε­ρι­κα­νούς πρω­το­πό­ρους του σινε­μά έστω το Χόλυ­γουντ σαν κινη­μα­το­γρα­φι­κή βιο­μη­χα­νία, με αξιό­λο­γες κωμω­δί­ες, δρά­μα­τα, γου­έ­στερν, μιού­ζι­καλ, ρομάν­τζα, τρό­μος και επι­στη­μο­νι­κή φαντα­σία, πολε­μι­κά έπη καλ. Από Ίντ­γουιρντ Μάι­μπριτζ και Γκρί­φιθ, Πολί­της Κέιν του Όρσον Γου­έλς, Φράν­σις Φορντ Κόπο­λα, Στί­βεν Σπίλ­μπεργκ, Τζορτζ Λού­κας, Μπράιαν Ντε Πάλ­μα, Στάν­λεϊ Κού­μπρικ, Μάρ­τιν Σκορ­σέ­ζε, ίσως-ίσως και Ρόμαν Πολάν­σκι ή Γουί­λιαμ Φρίντκιν…

ΟΧΙ τίπο­τε από αυτά! Στο βιβλίο –αχταρ­μά εν μέρει απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα, με ολί­γη ιστο­ρία του Χόλι­γουντ και θεω­ρία του κινη­μα­το­γρά­φου (;;) – ο Ταρα­ντί­νο γρά­φει ότι υπάρ­χουν «πολύ λίγες “τέλειες” ται­νί­ες» και –στην κορυ­φή το «Texas Chainsaw Massacre» είναι μια από αυτές (σσ. ται­νία τρό­μου σε σκη­νο­θε­σία Τόμπι Χού­περ μια “καλτ” από τότε που κυκλο­φό­ρη­σε το 1974).

Σε ερώ­τη­ση του Κίμελ για το ποιες άλλες ται­νί­ες θεω­ρεί «τέλειες», …είπε ότι «δεν είναι πολ­λές». Και συμπλή­ρω­σε: «Επί­σης, όταν λέμε για “τέλειες” ται­νί­ες, μιλά­με για την αισθη­τι­κή !! …».

Ο Ταρα­ντί­νο κατο­νό­μα­σε ται­νί­ες τις οποί­ες πιστεύ­ει ότι θα μπο­ρού­σαν να εντα­χθούν στην κατη­γο­ρία του «τέλειου»:

Jaws – Τα Σαγό­νια του Καρ­χα­ρία (1975),

The Exorcist – Ο εξορ­κι­στής (1973),

Άνι Χολ – Annie Hall (1977),

Young Frankenstein (1974),

Επι­στρο­φή στο Μέλ­λον – Back to the Future (1985),

The Wild Bunch (1969) –και συμπλή­ρω­σε, χωρίς να μας κάνει σοφό­τε­ρους για το τι μυα­λά πρεσβεύει:

«Θα έλε­γα ότι το The Wild Bunch ται­ριά­ζει στην κατη­γο­ρία – και δεν είναι μια τέλεια ται­νία. Οι ατέ­λειές της απο­τε­λούν μέρος της δόξας που γνώ­ρι­σε οπό­τε ας την αφαι­ρέ­σω από τη λίστα. Αυτός είναι όμως και ο σκο­πός. Κάτι το οποίο είναι τόσο ανθε­κτι­κό», είπε κλείνοντας…

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα