Οι ταινίες της εβδομάδας: Η Λέιλα και τα αδέρφια της, ο John Wick και ένα βολιβιανό διαμάντι

Ακό­μη και για μια χώρα 50 εκα­τομ­μυ­ρί­ων θα ήταν υπερ­βο­λή η επι­λο­γή των γρα­φεί­ων δια­νο­μής να βγά­λουν έντε­κα νέες ται­νί­ες αυτή την εβδο­μά­δα, καθώς ήδη έχουν συσ­σω­ρευ­θεί πολ­λές ται­νί­ες αυτό τον μήνα και ταυ­τό­χρο­να έχει ξεκι­νή­σει και το Φεστι­βάλ Γαλ­λό­φω­νου Κινη­μα­το­γρά­φου. Παρά την καται­γί­δα από πρε­μιέ­ρες, δια­κρί­νε­ται ένα πραγ­μα­τι­κό κινη­μα­το­γρα­φι­κό δια­μά­ντι από τη Βολι­βία, το «Utama, Το Σπί­τι μας», ενώ ενδια­φέ­ρον έχουν και η ρομα­ντι­κή κομε­ντί «Ο Άντρας των Ονεί­ρων μου» και το ιρα­νι­κό δρά­μα «Η Λέι­λα και τα Αδέρ­φια της». Το νεα­νι­κό κοι­νό ανα­μέ­νε­ται να τρα­βή­ξει η τέταρ­τη συνέ­χεια της βίαι­ης περι­πέ­τειας «John Wick: Κεφά­λαιο 4» με τον Κιά­νου Ριβς, ενώ σε επα­νέκ­δο­ση προ­βάλ­λε­ται και η διά­ση­μη αιρε­τι­κή ται­νία του Πιέρ Πάο­λο Παζο­λί­νι «Salo, 120 Μέρες στα Σόδομα».

 Ο Άντρας των Ονεί­ρων μου

(“Ι’m Your Man”) Ρομα­ντι­κή κομε­ντί, γερ­μα­νι­κής παρα­γω­γής του 2021, σε σκη­νο­θε­σία Μαρία Σρέι­ντερ, με τους Μάρεν Έγκερτ, Νταν Στί­βενς, Σάντρα Χίλερ, Βόλφ­γκανγκ Χου­μπς κα.

Πρω­τό­τυ­πη φου­του­ρι­στι­κή ρομα­ντι­κή δρα­με­ντί, άξιο δείγ­μα ενός σκε­πτό­με­νου σινε­μά, χωρίς να βαραί­νει το θέμα της, να μπαί­νει σε τεχνο­λο­γι­κές ατρα­πούς ή να χρειά­ζε­σαι ψυχα­να­λυ­τή για να σου εξη­γή­σει το τι βλέπεις.

Η Μαρία Σρέι­ντερ, έχο­ντας μπρο­στά της ένα καλο­γραμ­μέ­νο σενά­ριο, που σε κάνει να γελά­σεις και να συγκι­νη­θείς και βεβαί­ως να σκε­φτείς, θα κάνει ένα δια­φο­ρε­τι­κό είδος επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας που, αντι­θέ­τως με τα συνη­θι­σμέ­να, θα εξε­ρευ­νή­σει τα μυστι­κά της καρ­διάς, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τα συναι­σθή­μα­τα, τις αγω­νί­ες και τα υπαρ­ξια­κά προ­βλή­μα­τα, με ανά­λα­φρο τρό­πο, χωρίς βαθυ­στό­χα­στες ανα­λύ­σεις, αλλά μιλώ­ντας απλά, για έναν κόσμο που έχει χαλάσει.

Μια επι­στή­μο­νας, με σκο­πό να χρη­μα­το­δο­τή­σει τις έρευ­νές της, θα πρέ­πει να ζήσει τρεις εβδο­μά­δες με ένα ανθρω­ποει­δές ρομπότ, το οποίο έχει φτια­χτεί για να ικα­νο­ποιεί κάθε της ανά­γκη, να είναι ο ιδα­νι­κός σύντρο­φος. Στο τέλος του πει­ρά­μα­τος η Άλμα θα πρέ­πει να κάνει μια ανα­φο­ρά για το πως κρί­νει το ρομπότ και αν η διά­θε­σή του στην αγο­ρά θα έχει θετι­κή επί­δρα­ση στο κοι­νω­νι­κό σύνολο.

Η Σρέι­ντερ, από την αρχή μας βάζει στο κλί­μα της ται­νί­ας της, καθώς στο πρώ­το ραντε­βού της Άλμα με το ρομπότ, η πρώ­τη τον δοκι­μά­ζει και αυτό (με τη μορ­φή ενός συμπα­θέ­στα­του άντρα) αντα­πο­κρί­νε­ται άψο­γα. Είναι ό,τι θέλει μία συνη­θι­σμέ­νη μονα­χι­κή γυναί­κα. Είναι έξυ­πνος, αστεί­ος, διο­ρα­τι­κός, γοη­τευ­τι­κός, εκτι­μά τα ενδια­φέ­ρο­ντά της και γνω­ρί­ζει μέχρι και το αγα­πη­μέ­νο της ποί­η­μα. Παρό­τι εκεί­νη παρα­μέ­νει ψυχρή και δύσπι­στη, το ρομπότ συνε­χί­ζει να προ­σπα­θεί για την ευτυ­χία της, να μαθαί­νει από την Άλμα, να βελτιώνεται.

Το κλι­σέ για την υπέ­ρο­χη γυναί­κα ρομπότ αντι­στρέ­φε­ται, όπως και η γενι­κευ­μέ­νη πεποί­θη­ση ότι η τεχνο­λο­γία και η επι­στή­μη μπο­ρούν να θερα­πεύ­σουν τα πάντα, ακό­μη και τα θέμα­τα καρ­διάς. Ή ότι το πάτη­μα ενός κου­μπιού μπο­ρεί να φέρει την ευτυχία.

Όπως υπο­στη­ρί­ζει και στην ανα­φο­ρά της η Άλμα, «η ανθρώ­πι­νη ιστο­ρία είναι γεμά­τη από υπο­τι­θέ­με­νες βελ­τιώ­σεις των οποί­ων οι τρο­με­ρές συνέ­πειες γίνο­νται σαφείς μόνο δεκα­ε­τί­ες ή και αιώ­νες αργό­τε­ρα… Είναι ανα­με­νό­με­νο ότι όποιος ζει με ανθρω­ποει­δή μακρο­πρό­θε­σμα θα γίνει ανί­κα­νος να δια­τη­ρή­σει την κανο­νι­κή ανθρώ­πι­νη επαφή»

Το σχέ­διο απορ­ρί­πτε­ται και η σκη­νο­θέ­τις λέει τα πράγ­μα­τα με το όνο­μά τους και ταυ­τό­χρο­να δια­τη­ρεί την ευδιά­θε­τη ατμό­σφαι­ρα στην ται­νία της, στην οποία συμ­βά­λει και η καλή χημεία του πρω­τα­γω­νι­στι­κού ζευ­γα­ριού, η Μάρεν Έγκερτ (Αργυ­ρή Άρκτος Ερμη­νεί­ας στην Μπερ­λι­νά­λε του 2021) και ο ανερ­χό­με­νος Άγγλος ηθο­ποιός Νταν Στίβενς.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Με σκο­πό να χρη­μα­το­δο­τή­σει τις έρευ­νες της, μια επι­στή­μο­νας δέχε­ται την πρό­τα­ση να πάρει μέρος σε ένα απί­στευ­το πεί­ρα­μα. Για τρεις εβδο­μά­δες θα πρέ­πει να συγκα­τοι­κή­σει με ένα ανθρω­ποει­δές ρομπότ, τον Τομ, ο οποί­ος είναι σχε­δια­σμέ­νος για να ικα­νο­ποιεί κάθε της ανάγκη.

Utama, Το Σπί­τι μας

(“Utama”) Δρα­μα­τι­κή ται­νία, βολι­βια­νής και διε­θνούς συμπα­ρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία του Αλε­χά­ντρο Λοάι­ζα Γκρί­σι, με τους Χόσε Καλ­κί­να, Λουί­σα Κουί­σπε, Καντε­λά­ρια Κουί­σπε κα.

Ένα χαμη­λό­φω­νο λιτό δρά­μα, μια ωδή στην απλό­τη­τα της ζωής, την ίδια την πραγ­μα­τι­κή ζωή. Κινη­μα­το­γρα­φι­κό δια­μά­ντι από την άγνω­στη παρα­γω­γή της Βολι­βί­ας και από τον σκη­νο­θέ­τη Αλε­χά­ντρο Λουάι­ζα Γκρί­σι, που κέρ­δι­σε με την «Utama» του το Βρα­βείο στο φεστι­βάλ του Σάντανς.

Όμως, μικρή σημα­σία έχουν τα βρα­βεία, μπρο­στά στο μεγα­λείο του κινη­μα­το­γρα­φι­κού έργου του Γκρί­σι, που αγγί­ζει την απλή καθη­με­ρι­νή ιστο­ρία του, με ένα μαγι­κό άγγιγ­μα, κινη­μα­το­γρα­φεί στα όρια του ντο­κι­μα­ντέρ, για να μιλή­σει για τη ζωή των ιθα­γε­νών στα βόρεια ορει­νά της Βολι­βί­ας. Για να μας αφυ­πνί­σει πως σε λίγο «θα κου­ρα­στεί και ο χρό­νος» με όσα κάνει η ανα­πτυγ­μέ­νη ή ανα­πτυσ­σό­με­νη ανθρω­πό­τη­τα, σε βάρος απλών φτω­χών ανθρώ­πων. Εν προ­κει­μέ­νω των ιθα­γε­νών αγρο­τών και κτη­νο­τρό­φων που ζουν κάτω από τα άγρια βου­νά της λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κης χώρας, δεν πει­ρά­ζουν κανέ­να, η ζωή τους είναι ταυ­τι­σμέ­νη με τη φύση.

Ο Γκρί­σι, εστιά­ζει σε ένα γηραιό ζευ­γά­ρι Κέτσουα κτη­νο­τρό­φων, που πλήτ­τε­ται μαζί με τους λίγους ενα­πο­μεί­να­ντες χωρι­κούς, από μία μακρά ξηρα­σία η οποία απει­λεί τον τρό­πο της ζωής τους. Ο ερχο­μός του αγα­πη­μέ­νου εγγο­νού τους από την πόλη θα ανα­στα­τώ­σει τη ζωή τους, αλλά στο τέλος, θα σημα­δέ­ψει τον ίδιο η κλη­ρο­νο­μιά που θα του αφή­σει ο ετοι­μο­θά­να­τος παπ­πούς του, ένα μικρό κου­τά­κι, με παλιές φωτο­γρα­φί­ες, κάτι παι­δι­κά δόντια, τρεις φακές χρυ­σού και κάτι κουρελάκια.…

Μια κλη­ρο­νο­μιά που κρύ­βει τόση ανθρω­πιά, τόση αγά­πη και ευγέ­νεια, αλλά και τη προ­σή­λω­ση σε έναν τρό­πο ζωής που μπο­ρεί να ξανα­ζω­ντα­νέ­ψει ακό­μη και την ετοι­μο­θά­να­τη γη, που πλήτ­τε­ται βάναυ­σα από την «περι­βό­η­τη» ανά­πτυ­ξη, από μεγα­λό­πνοα σχέ­δια πλουτισμού.

Συντα­ρα­κτι­κό φιλμ, που δεν κρύ­βει κάποιο μυστή­ριο ή εκπλή­ξεις, δρα­μα­τι­κές εξάρ­σεις ή σκη­νο­θε­τι­κά ευρή­μα­τα, ακο­λου­θώ­ντας ταπει­νά τη ζωή αυτών των ηρω­ι­κών και στω­ι­κών ανθρώ­πων. Και ταυ­τό­χρο­να με εικό­νες που μαγνη­τί­ζουν και έχου­με ανά­γκη για να θυμη­θού­με τις ρίζες και τον προ­ο­ρι­σμό μας, την υπέ­ρο­χη φωτο­γρα­φία να ανα­δει­κνύ­ει το φυσι­κό περι­βάλ­λον, το σπί­τι αυτών των ανθρώ­πων που δεν το εγκα­τα­λεί­πουν, για να μη χαθεί ο τόπος τους, οι μνή­μες τους, για να μη χάσουν την ανθρώ­πι­νη υπό­στα­σή τους.

Συγκι­νη­τι­κές και οι ερμη­νεί­ες των ερα­σι­τε­χνών ηθο­ποιών, που με ένα βλέμ­μα τους, μία κίνη­σή τους δεί­χνουν τη γνή­σια αγά­πη τους για τον συνάν­θρω­πό τους, τον τόπο τους.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Στα ορει­νά της Βολι­βί­ας, ένα ηλι­κιω­μέ­νο ζευ­γά­ρι Κέτσουα έχει για χρό­νια την ίδια καθη­με­ρι­νή ρου­τί­να. Όταν μια ασυ­νή­θι­στα μακρά ξηρα­σία απει­λεί συνο­λι­κά τον τρό­πο ζωής τους, ο Βιρ­γί­νιο και η Σίσα αντι­με­τω­πί­ζουν το δίλημ­μα να αντι­στα­θούν ή να ηττη­θούν από το πέρα­σμα του χρό­νου. Με την άφι­ξη του εγγο­νού τους, Κλέ­βερ, οι τρεις τους θα αντι­με­τω­πί­σουν — ο καθέ­νας με το δικό του τρό­πο — το περι­βάλ­λον και το ίδιο το νόη­μα της ζωής.

Η Λέι­λα και τα Αδέρ­φια της

(“Baradaran ‑e Leila”) Δρα­μα­τι­κή ται­νία, ιρα­νι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Σαΐντ Ρου­στά­γι, με τους Ταρα­νέ Αλι­ντου­στί, Σαΐντ Πουρ­σα­μί­μι, Ναβίντ Μοχα­μαν­τζά­ντεχ, Πεϊ­μάν Μοα­α­ντί κα.

Η ιρα­νι­κή σχο­λή δεν έχει μόνο ένα λαμπρό παρόν αλλά και ένα ακό­μη πιο υπο­σχό­με­νο μέλ­λον, δια­θέ­το­ντας ένα φυτώ­ριο σκη­νο­θε­τών, απ’ το οποίο ξεχω­ρί­ζει ο 38χρονος Σαΐντ Ρου­στά­γι («Life and a Day», «6.5 Εκτός Ελέγ­χου»). Ένας σκη­νο­θέ­της, που με την τρί­τη του, αυτή, ται­νία, απο­δει­κνύ­ει το ταλέ­ντο του και κυρί­ως την πίστη του στην ανθρω­πιά και τη δύνα­μη των γυναικών.

Ένα αξιο­λά­τρευ­το φιλμ, που κέρ­δι­σε το βρα­βείο FIPRESCI στο τελευ­ταίο φεστι­βάλ των Καν­νών, μία γεμά­τη ζωντά­νια οικο­γε­νεια­κή πινα­κο­θή­κη, που μπαι­νο­βγαί­νει από την τρα­γω­δία στο γκρο­τέ­σκο, που ζει μέσα στα πάθη και στη μικρο­πρέ­πεια, αδυ­να­τεί να κατα­νο­ή­σει τη μιζέ­ρια της.

Η Λεϊ­λά, μία σαρα­ντά­χρο­νη γυναί­κα που σε όλη τη ζωή της φρο­ντί­ζει τους γονείς και τα ανε­πρό­κο­πα αδέλ­φια της, κατα­στρώ­νει ένα σχέ­διο για να σώσει την οικο­γέ­νειά της από την οικο­νο­μι­κή ασφυ­ξία, μέχρι που θα ανα­κα­λύ­ψει ότι ο πατέ­ρας της κρύ­βει ένα θησαυ­ρό, κάτι που θα προ­κα­λέ­σει το χάος στην ήδη δυσαρ­μο­νι­κή οικογένεια.

Το φίλμ, μπο­ρεί να μιλά για μία μέση οικο­γέ­νεια του Ιράν και τη μεσαία τάξη, που ανα­πτύ­χθη­κε τα τελευ­ταία χρό­νια, αλλά σύντο­μα άρχι­σε η κατάρ­ρευ­σή της με τον πλού­το να συγκε­ντρώ­νε­ται στους λίγους, αλλά μάλ­λον απευ­θύ­νε­ται σε όλα τα μήκη και πλά­τη της γης.

Μια τρα­γω­δία, για τα βάσα­να των ηρώ­ων του, που προ­κύ­πτουν από πραγ­μα­τι­κές αιτί­ες, ανθρώ­πι­νες ιστο­ρί­ες και παι­χνί­δια της εξου­σί­ας. Τα τέσ­σε­ρα αδέλ­φια αντι­προ­σω­πεύ­ουν τις πτυ­χές μίας ανδρο­κρα­τού­με­νης κοι­νω­νί­ας, ένα κομ­μά­τι του συστή­μα­τος, μία αλυ­σί­δα που δεν οδη­γεί που­θε­νά, παρά μόνο στα δεσμά της κοι­νω­νί­ας. Υπάρ­χει, όμως και η γυναι­κεία σοφία, αυτή η δύνα­μη που μπο­ρεί να σπά­σει αυτή την αλυ­σί­δα, να δώσει πνοή, να ενώ­σει τις κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νες κοινωνίες.

Μία ται­νία, με εξαι­ρε­τι­κούς ρυθ­μούς — αν και ο νεα­νι­κός ενθου­σια­σμός του σκη­νο­θέ­τη ορι­σμέ­νες φορές τον κάνουν ανοι­κο­νό­μη­το, σκη­νο­θε­τη­μέ­νη με φινέ­τσα και δίνο­ντας τον απα­ραί­τη­το χώρο στους ηθο­ποιούς (με πρώ­τη αυτή την χαρι­σμα­τι­κή Ταρα­νέ Αλι­ντου­στί να κλέ­βει την καρ­διά μας) να ανα­πτύ­ξουν τους θαυ­μα­στούς χαρακτήρες.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Στα 40 της, η Λέι­λα έχει περά­σει όλη της τη ζωή φρο­ντί­ζο­ντας τους γονείς και τα τέσ­σε­ρα αδέλ­φια της. Ενώ έχουν απε­γνω­σμέ­νη ανά­γκη από οικο­νο­μι­κή υπο­στή­ρι­ξη, η Λέι­λα κατα­στρώ­νει ένα σχέ­διο για να σώσει την οικο­γέ­νεια από τη φτώ­χεια, για ν’ ανα­κα­λύ­ψει όμως ότι ο πατέ­ρας τους κρύ­βει έναν οικο­γε­νεια­κό θησαυ­ρό. Αυτή η απο­κά­λυ­ψη θα φέρει χάος στην ήδη εύθραυ­στη δυνα­μι­κή της οικο­γέ­νειας και οι πρά­ξεις κάθε μέλους θα τους οδη­γή­σουν πιο κοντά στην καταστροφή.

John Wick: Κεφά­λαιο 4

(“John Wick: Chapter 4”) Περι­πέ­τεια, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Τσαντ Στα­χέλ­σκι, με τους Κιά­νου Ριβς, Ίαν Μακ Σέιν, Ντό­νι Γιεν, Σκοτ Άτκινς, Μπιλ Σκάρ­σγκαρντ, Κλάν­σι Μπρά­ουν, Λόρενς Φίσμπερν, Μάρ­κο Ζαρόρ, Λανς Ρέντιγκ κα.

Να που φτά­σα­με στο τέταρ­το φιλμ του πετυ­χη­μέ­νου φραν­τσάιζ, που απέ­κτη­σε εδώ και μια δεκα­ε­τία περισ­σό­τε­ρους φανα­τι­κούς θαυ­μα­στές και απ’ όσους έχει ξεκά­νει ο Τζον Γουίκ ή καλύ­τε­ρα Κιά­νου Ριβς, ο οποί­ος, μαζί με την καριέ­ρα του, κατά­φε­ρε να ανα­νε­ώ­σει και τις παρε­ξη­γη­μέ­νες — ίσως και όχι αδι­καιο­λό­γη­τα — ται­νί­ες δρά­σης, πολε­μι­κών τεχνών, βίας και αίματος.

Στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες μπο­ρεί να παρα­μι­λούν από ενθου­σια­σμό, με το τελευ­ταίο κεφά­λαιο των περι­πε­τειών του Τζον Γουίκ, αλλά το πιθα­νό­τε­ρο αυτό γίνε­ται από την ένδεια που παρα­τη­ρεί­ται στο συγκε­κρι­μέ­νο είδος και γενι­κό­τε­ρα από την αμε­ρι­κά­νι­κη παρα­γω­γή, με χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα τα Όσκαρ που κέρ­δι­σε πριν λίγες ημέ­ρες η απλώς ενδια­φέ­ρου­σα ή σωστό­τε­ρα περί­ερ­γη ται­νία «Τα Πάντα Όλα».

Ωστό­σο, πρέ­πει να παρα­δε­χθού­με ότι το «John Wick: Κεφά­λαιο 4» παρα­μέ­νει πιστό και συνε­πές σε αυτό που ξεκί­νη­σε πριν έντε­κα χρό­νια, δηλα­δή μία αυθε­ντι­κή κινη­μα­το­γρα­φι­κή δια­σκέ­δα­ση, με δυνα­τές δόσεις ξέφρε­νης βίας, πελά­γη αίμα­τος, ελκυ­στι­κές, στυ­λι­ζα­ρι­σμέ­νες σκη­νές μαχών, έναν γοη­τευ­τι­κό ήρωα, σκο­τει­νό και συνά­μα ρομα­ντι­κό. Ένα φιλμ που ανά­με­σα στις χορο­γρα­φη­μέ­νες μπου­νο­κλω­τσιές, χαρί­ζει και στιγ­μές αυτο­σαρ­κα­σμού, ενός «βρό­μι­κου» χιού­μορ, που τις περισ­σό­τε­ρες φορές βρί­σκει στό­χο. Εντά­ξει, κάποιοι θα πουν και για τις σενα­ρια­κές ακρο­βα­σί­ες, ορι­σμέ­νους χάρ­τι­νους χαρα­κτή­ρες ίσως και για πολ­λά άλλα. Ποιος νοιά­ζε­ται όμως, όταν η δια­σκέ­δα­ση και η αδρε­να­λί­νη φτά­νει στα ύψη;

Το στό­ρι ξεκι­νά από τη Νέα Υόρ­κη, για να απλω­θεί στην Οσά­κα, το Παρί­σι και το Βερο­λί­νο, τρεις πόλεις που παί­ζουν σημα­ντι­κό ρόλο στην προ­σπά­θεια του Γουίκ να εκδι­κη­θεί την Υψη­λή Τρά­πε­ζα και ταυ­τό­χρο­να να εξα­σφα­λί­σει την ελευ­θε­ρία του. Όσο η ιστο­ρία προ­χω­ρά, τόσο περισ­σό­τε­ρα μαθαί­νου­με για το παρελ­θόν του Γουίκ, χωρίς όμως να κατα­λα­βαί­νου­με τα πάντα γι’ αυτόν. Άλλω­στε προ­έ­χει το ξεκα­θά­ρι­σμα με την Υψη­λή Τρά­πε­ζα και με έναν εγκλη­μα­τία με αγγε­λι­κό πρόσωπο.

Περι­πέ­τεια εκδί­κη­σης και απε­λευ­θέ­ρω­σης, που έχει για μια ακό­μη φορά τη χάρη της, τα ζητού­με­να να είναι πάντα εκεί και τα στά­νταρ μίας απε­νο­χο­ποι­η­μέ­νης δια­σκέ­δα­σης κοντά τριών ωρών (μάλ­λον υπερ­βο­λι­κής διάρ­κειας), αν και ορι­σμέ­νες φορές φαί­νε­ται να σκο­ντά­φτει σε κάποιες λακ­κού­βες σοβα­ρο­φά­νειας, χωρίς όμως ιδιαί­τε­ρα προ­βλή­μα­τα. Η δρά­ση, που ξεκι­νά σχε­δόν άμε­σα και φτά­νει μέχρι το εντυ­πω­σια­κό φινά­λε, η συμ­με­το­χή δεύ­τε­ρων χαρα­κτή­ρων, που εμπλου­τί­ζουν το βίαιο μοτί­βο και δίνουν ανά­σα στον Κιά­νου Ριβς, ο οποί­ος φαί­νε­ται ιδα­νι­κός για τις ται­νί­ες του είδους, καθώς μπο­ρεί να μην πολυ­ξέ­ρει να «παί­ζει», αλλά γνω­ρί­ζει να ποζά­ρει στον φακό και να καλύ­πτει τις απαι­τή­σεις του σκη­νο­θέ­τη Τσαντ Στα­χέλ­σκι, ενός πρώ­ην κασκα­ντέρ, που βρή­κε τον προ­ο­ρι­σμό του και μαζί το χρυ­σό δισκο­πό­τη­ρο της βίαι­ης περιπέτειας.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο John βρί­σκει τον τρό­πο να νική­σει την Υψη­λή Τρά­πε­ζα. Πριν όμως κερ­δί­σει την ελευ­θε­ρία του, ο Wick πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σει έναν εχθρό με πανί­σχυ­ρες συμ­μα­χί­ες σε όλη την υφή­λιο και δυνά­μεις που θα μετα­τρέ­ψουν παλιούς φίλους σε εχθρούς.

Μια Απροσ­δό­κη­τη Σχέση

(“A Good Person”) Δρα­μα­τι­κή ται­νία, αμε­ρι­κά­νι­κης και κανα­δι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Ζακ Μπραφ, με τους Μόρ­γκαν Φρί­μαν, Φλό­ρενς Πιου, Σελέστ Ο’Κό­νορ, Μόλι Σάνον κα.

Καλο­βαλ­μέ­νο κοι­νω­νι­κό δρά­μα, για την απώ­λεια, τη συγ­χώ­ρε­ση, τη φιλία και την ελπί­δα, γυρι­σμέ­νη με εγκαρ­διό­τη­τα από τον ηθο­ποιό και σκη­νο­θέ­τη των συμπα­θέ­στα­των ται­νιών «Garden State» και «Εκδί­κη­ση με Στιλ» Ζακ Μπραφ.

Ται­νία χαρα­κτή­ρων και συναι­σθη­μά­των, που θα βασι­στεί πάνω στην υπο­κρι­τι­κή δει­νό­τη­τα του Μόρ­γκαν Φρί­μαν και την ανερ­χό­με­νη Φλό­ρενς Πιου, στο καλο­γραμ­μέ­νο όσο και συμ­βα­τι­κό σενά­ριο, τη στρω­τή αφήγηση.

Το στό­ρι εστιά­ζει σε μία νεα­ρή κοπέ­λα, την Άλι­σον, η ζωή της οποί­ας πάει πρί­μα, με έναν υπέ­ρο­χο αρρα­βω­νια­στι­κό, μια στρω­μέ­νη καριέ­ρα, υπο­στη­ρι­κτι­κή οικο­γέ­νεια και πολ­λούς και καλούς φίλους. Μέχρι που η ζωή της θα καταρ­ρεύ­σει από ένα ασύλ­λη­πτο τρα­γι­κό δυστύ­χη­μα, απ’ την οποία θα βγει ζωντα­νή, αλλά με τη ζωή της να έχει καταρ­ρεύ­σει. Ωστό­σο, η απρό­σμε­νη φιλία με τον επί­δο­ξο πεθε­ρό της θα της δώσει την ευκαι­ρία να ξανα­στα­θεί στα πόδια της.

Καλο­ζυ­γι­σμέ­νη ται­νία, που συν­δυά­ζει την ανθρώ­πι­νη τρα­γω­δία με την ελπί­δα, την ανά­γκη της ανθρώ­πι­νης επα­φής, των καλών αισθη­μά­των, που επι­ζη­τά τη συγκί­νη­ση και την παίρ­νει, παρά τη συμ­βα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση του Μπραφ, ο οποί­ος δεν απο­φεύ­γει τα κλι­σέ των δρα­με­ντί, αλλά του­λά­χι­στον τα χρη­σι­μο­ποιεί με μέτρο.

Ο ρόλος του χαρο­κα­μέ­νου και καλό­καρ­δου πεθε­ρού ται­ριά­ζει γάντι στον Φρί­μαν, ενώ η Φλό­ρενς Πιου παρα­δί­δει τον καλύ­τε­ρο ίσως ρόλο της, ενώ δίπλα τους στέ­κο­νται εξαι­ρε­τι­κά οι δεύ­τε­ροι ρόλοι.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο πόνος της απώ­λειας φέρ­νει κοντά τον Ντά­νιελ και τη νεα­ρή Άλι­σον, επι­ζή­σα­σα μιας ασύλ­λη­πτης τρα­γω­δί­ας που στέ­ρη­σε τη ζωή της κόρης του Ντά­νιελ. Όσο ο Ντά­νιελ μεγα­λώ­νει την έφη­βη εγγο­νή του και η Άλι­σον ανα­ζη­τά την εξι­λέ­ω­ση, ανα­κα­λύ­πτουν πως η φιλία, η συγ­χώ­ρε­ση και η ελπί­δα μπο­ρούν να βρε­θούν στα πιο ανα­πά­ντε­χα μέρη.

Φαντά­σμα­τα της Επανάστασης

Ιστο­ρι­κή κωμι­κή σάτι­ρα, ελλη­νι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Θάνου Ανα­στό­που­λου, με τους Γιώρ­γο Χωρα­φά, Πηνε­λό­πη Τσι­λί­κα, Πάο­λο Ρόσι, Αινεία Τσα­μά­τη, Νίκο Γεωρ­γά­κη, Θεο­δώ­ρα Τζή­μου κα.

Η ιδέα μπο­ρεί να είναι αρκού­ντως ενδια­φέ­ρου­σα, για την ται­νία του Θάνου Ανα­στό­που­λου, αλλά η καλο­δε­χού­με­νη σαρ­κα­στι­κή οπτι­κή του, δεν βρί­σκει πάντα τον στό­χο, ενώ η σάτι­ρα και η κωμω­δία, σε συν­δυα­σμό με το δρά­μα της ιστο­ρί­ας και το ψευ­δο­ντο­κι­μα­ντέρ απο­δει­κνύ­ο­νται μία ιδιαι­τέ­ρως παρα­κιν­δυ­νευ­μέ­νη επι­λο­γή. Τόσο, που σχε­δόν χάνε­ται η ουσία πίσω από φιλο­σο­φι­κά τσι­τά­τα ή κάποια ιστο­ρι­κά παρά­δο­ξα, όπως είναι η επί­δρα­ση του ελλη­νι­κού δια­φω­τι­σμού στο ρωμαίικο.

Ένας Έλλη­νας σκη­νο­θέ­της, που βρί­σκε­ται στην Τερ­γέ­στη, για ένα ντο­κι­μα­ντέρ που αφο­ρά τον Ρήγα Φεραίο, στη διάρ­κεια μίας επί­σκε­ψής του στο ελλη­νορ­θό­δο­ξο νεκρο­τα­φείο, θα ξυπνή­σει τέσ­σε­ρα φαντά­σμα­τα του 18ου αιώ­να, που απο­φα­σί­ζουν να τον ακο­λου­θή­σουν στην πόλη.

Πρό­κει­ται για έναν μεθυ­σμέ­νο αχθο­φό­ρο που, όσες επα­να­στά­σεις και αν βίω­σε, παρα­μέ­νει ένας φτω­χός λιμε­νερ­γά­της και παρα­τη­ρη­τής των γεγο­νό­των, ένα νεα­ρό μού­τσο, μια δυνα­μι­κή ανε­ξάρ­τη­τη γυναί­κα, την Ελευ­θε­ρία, που έχα­σε τον αγα­πη­μέ­νο της στην πολιορ­κία του Μεσο­λογ­γί­ου και τον πλού­σιο έμπο­ρο Δημή­τριο Καρυ­τσιώ­τη, που όντως μεγα­λούρ­γη­σε τον 18ο αιώ­να στην Τεργέστη.

Ο Ανα­στό­που­λος, που ζει εδώ και 15 χρό­νια στην Τερ­γέ­στη, θέλο­ντας να διη­γη­θεί αντι­συμ­βα­τι­κά την ιστο­ρία, με ειρω­νι­κή διά­θε­ση, θα σαρ­κά­σει τα κακώς κεί­με­να της Ιστο­ρί­ας, για όλα αυτά που μας πλή­γω­σαν. Πέρα από τους ονει­ρο­πό­λους υπήρ­χαν και οι συμ­φε­ρο­ντο­λό­γοι, οι αφέ­ντες, οι προ­δό­τες, οι δια­ψεύ­σεις, οι διχό­νοιες. Και μπο­ρεί να «θέλει αρε­τήν και τόλ­μην η ελευ­θε­ρία», αλλά και ο κινη­μα­το­γρά­φος θέλει περισ­σό­τε­ρα από μια καλή ιδέα για να μην χαθεί η ουσία. Για να μην εξε­λι­χθούν οι χαρα­κτή­ρες σε καρι­κα­τού­ρες, τα γεγο­νό­τα σε παρά­ξε­να σκετς, ειδι­κά όταν η προ­βο­λή τους μας πάει στο σήμερα.

Κάποιες έξυ­πνες ιδέ­ες του σκη­νο­θέ­τη, η ανά­πλα­ση της Τερ­γέ­στης του 18ου αιώ­να, όπου άνθι­σε η μεγά­λη ελλη­νι­κή παροι­κία, από Ρωμιούς που διέ­φυ­γαν από την Ελλά­δα και στη συνέ­χεια στή­ρι­ξαν τις προ­σπά­θειες για ελευ­θε­ρία και το συμπα­θη­τι­κό παι­χνί­δι της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας με τη φαντα­σία του παρελ­θό­ντος με το παρόν, έχουν το ενδια­φέ­ρον τους. Όμως, κάπου εκεί, χάνε­ται και η ισορ­ρο­πία, το αντι­συμ­βα­τι­κό μοντέ­λο αφή­γη­σης ξεφεύ­γει προς το γκρο­τέ­σκο, με τους δια­λό­γους να είναι «μια ζέστη ‑μια κρύο» και οι ηθο­ποιοί να κάνουν ό,τι μπο­ρούν, αλλά να μένουν πολ­λές φορές ξεκρέμαστοι.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας Έλλη­νας σκη­νο­θέ­της βρί­σκε­ται στην Τερ­γέ­στη, κινη­μα­το­γρα­φώ­ντας ένα ντο­κι­μα­ντέρ που ακο­λου­θεί τα βήμα­τα του Ρήγα Φεραί­ου στην Ευρώ­πη του Δια­φω­τι­σμού. Στη διάρ­κεια μιας επί­σκε­ψης του στο ελλη­νορ­θό­δο­ξο νεκρο­τα­φείο, μια ομά­δα φαντα­σμά­των του 18ου αιώ­να απο­φα­σί­ζει να τον ακο­λου­θή­σει στην πόλη.

Στο Τέλος Ξυρί­ζουν τον Γαμπρό

Κωμω­δία, ελλη­νι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Στρά­του Μαρ­κί­δη, με τους Γιάν­νη Τσι­μι­τσέ­λη, Ελέ­νη Καστά­νη, Λευ­τέ­ρη Ελευ­θε­ρί­ου, Κατε­ρί­να Στι­κού­δη, Νατα­λία Δρα­γού­μη, Κατε­ρί­να Τσα­βά­λου, Τάσο Παλαν­τζί­δη, Θεο­φα­νία Παπα­θω­μά, Δημή­τρη Μαυ­ρό­που­λο κα.

Η λαϊ­κή κωμω­δία γνώ­ρι­σε δόξες σε Ευρώ­πη και Ελλά­δα, κατά το παρελ­θόν. Ακό­μη και η φάρ­σα, είχε τις καλές τις στιγ­μές, έδω­σε πολύ γέλιο, αξιο­ποιώ­ντας χαρι­σμα­τι­κούς κωμι­κούς. Τα τελευ­ταία σχε­δόν τριά­ντα χρό­νια, με την έλευ­ση και της ιδιω­τι­κής τηλε­ό­ρα­σης, κάποιοι επι­μέ­νουν να θεω­ρούν λαϊ­κή φαρ­σο­κω­μω­δία, τη μετα­φο­ρά τηλε­ο­πτι­κών σει­ρών στον κινη­μα­το­γρά­φο, ακο­λου­θώ­ντας φτη­νές συντα­γές, κακο­γραμ­μέ­να σενά­ρια, τη συμ­με­το­χή τηλε­ο­πτι­κών περα­στι­κών «αστέ­ρων». Ται­νί­ες, που κάνουν πολ­λές βιντε­ο­ται­νί­ες της δεκα­ε­τί­ας του ’80 να μοιά­ζουν αξιοπρεπείς.

Εδώ, ο Στρά­τος Μαρ­κί­δης («Λάρι­σα Εμπι­στευ­τι­κόν», «I Love Καρ­δί­τσα»), για μια ακό­μη φορά, επι­μέ­νει στις γνώ­ρι­μες συντα­γές — προ­σθέ­στε και το απα­ραί­τη­το ελλη­νι­κό καλο­και­ρά­κι σε ένα νησί, με τις παρα­λί­ες και τα απο­κα­λυ­πτι­κά μαγιό, διά­φο­ρες εκκε­ντρι­κές χαρι­τω­μέ­νες ατρα­ξιόν και μία εξω­φρε­νι­κή ιστο­ρία και έτοι­μο το πακε­τά­κι, να καλύ­πτει δεκά­δες κινη­μα­το­γρα­φι­κές αίθουσες.

Αν και μικρή σημα­σία έχει το στό­ρι της ται­νί­ας, οι σενα­ριο­γρά­φοι σκέ­φτη­καν ότι θα γελά­σει ο κόσμος με τον επι­κεί­με­νο γάμο μίας ώρι­μης γυναί­κας με έναν νεα­ρό από την Γεωρ­γία (ο Τσι­μι­τσέ­λης), σε ένα χωριό της Κω και την ταρα­χή που θα προ­κα­λέ­σει στους εκκε­ντρι­κούς συγχωριανούς.

Η τηλε­ο­πτι­κή αισθη­τι­κή, το ανα­μά­ση­μα όλων των κλι­σέ της κακής ελλη­νι­κής νοο­τρο­πί­ας, σε μορ­φή ανεκ­δο­το­λο­γί­ας και οι νάι­λον χαρα­κτή­ρες να κυριαρ­χούν, σε μία χοντρο­κομ­μέ­νη φάρ­σα με σεξι­στι­κή διάθεση.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η από­φα­ση της Πόπης να παντρευ­τεί έναν νεό­τε­ρο άντρα Γεωρ­για­νής κατα­γω­γής ανα­στα­τώ­νει την μικρή κοι­νω­νία ενός χωριού στην Κω. Τα παι­διά της, η αδερ­φή της και οι εκκε­ντρι­κοί συγ­χω­ρια­νοί δεν θα κάτσουν με σταυ­ρω­μέ­να τα χέρια, βάζο­ντας σκο­πό να απο­τρέ­ψουν τον γάμο, ακό­μα κι αν χρεια­στεί να φτά­σουν στα άκρα.

Ακό­μη προ­βάλ­λο­νται οι ταινίες:

Τα Αβγά και τα Πασχάλια

(“Die Häschenschule — Der große Eierklau”) Κου­νε­λο­πε­ρι­πέ­τειες, γερ­μα­νι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία της Ούτε φον Μούν­χα­ου — Πολ. Παι­δι­κό animation που απευ­θύ­νε­ται κυρί­ως σε νηπια­κό κοι­νό. Ένας πονη­ρός κού­νε­λος συνω­μο­τεί με τις αλε­πού­δες για να κατα­στρέ­ψει όλα τα πασχα­λι­νά αβγά και να εξα­λεί­ψει το Πάσχα διά παντός, ενώ δυο αγα­θά κου­νέ­λια θα προ­σπα­θή­σουν να σώσουν τα αβγά και τα Πασχά­λια. Όπως γίνε­ται ευκό­λως αντι­λη­πτό είναι το πρώ­το φιλμ που βάζει σε πασχα­λι­νή διά­θε­ση το παι­δι­κό κοι­νό. Η ται­νία προ­βάλ­λε­ται μετα­γλωτ­τι­σμέ­νο στα ελλη­νι­κά, με τις φωνές των Κων­στα­ντί­νου Ρεπά­νη, Βασι­λι­κής Σού­τη κα.

Οι Ξεχα­σμέ­νοι

(“Los Olvidados”) Ται­νία τρό­μου από την Αργε­ντι­νή (παρα­γω­γής… 2017) που μπο­ρεί να έχει την πλά­κα της, περισ­σό­τε­ρο ενδια­φέ­ρον από πολ­λές «αμε­ρι­κα­νιές» του είδους, αλλά και αρκε­τές ανα­τρι­χια­στι­κές εικό­νες σαδι­στι­κής φρί­κης. Το στό­ρι θέλει ένα γκρουπ νεα­ρών, που θέλει να κάνει ένα ντο­κι­μα­ντέρ για ένα του­ρι­στι­κό θέρε­τρο, που χάθη­κε κάτω από τερά­στιες ποσό­τη­τες νερού, όταν έσπα­σε ένα φράγ­μα, να συνα­ντά στα ερεί­πια τους χει­ρό­τε­ρους εφιάλ­τες του. B‑movie τρό­μου, που απευ­θύ­νε­ται στους φανα­τι­κούς και στους συλ­λέ­κτες του κινη­μα­το­γρα­φι­κού τρόμου.

Broken Circle

Ελλη­νι­κή δρα­μα­τι­κή ται­νία — αχα­λί­νω­της — επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας, που γύρι­σε το 2022 ο Δημή­τρης Κατής, ο οποί­ος είναι υπεύ­θυ­νος και για το σενά­ριο, το μοντάζ, τη μου­σι­κή και την παρα­γω­γή. Στην Αρχαία Ελλά­δα, την επο­χή του Αγα­μέ­μνο­να, Οδυσ­σέα και Αχιλ­λέα, λίγο πριν τον Τρω­ι­κό πόλε­μο, τα γεγο­νό­τα ανα­τρέ­πο­νται και η σει­ρά των πραγ­μά­των αλλά­ζει τρο­πή. Δύο νέοι σε ένα ερω­τι­κό παι­χνί­δι αγά­πης παγι­δευ­μέ­νοι στη ρωγ­μή του χρό­νου… Με τους Χρή­στο Γλυ­κό, Χρή­στο Αμβρά­ζη, Βάγια Κωφού, Νεκτά­ριο Παπα­λε­ξί­ου, Δημή­τρη Μαζιώ­τη κα.

Salo, 120 Μέρες στα Σόδομα

(“SALO, le 120 giornate di Sodoma”) Το πλέ­ον προ­κλη­τι­κό και αμφι­λε­γό­με­νο φιλμ του Πιέρ Πάο­λο Παζο­λί­νι, που γύρι­σε το 1975, λίγο πριν τον δολο­φο­νή­σουν, σε επα­νέκ­δο­ση με ψηφια­κά απο­κα­τε­στη­μέ­νη κόπια. Το αιρε­τι­κό φιλμ του Παζο­λί­νι, απο­τε­λεί ελεύ­θε­ρη δια­σκευή του ομώ­νυ­μου βιβλί­ου του μαρ­κή­σιου ντε Σαντ, η δρά­ση του οποί­ου μετα­φέρ­θη­κε στη δημο­κρα­τία του Σαλό, τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες της φασι­στι­κής Ιτα­λί­ας. Σκη­νές απί­στευ­της ωμό­τη­τας, για την επο­χή, που σοκά­ρουν ακό­μη και σήμε­ρα, συν­θέ­τουν την αντί­λη­ψη του Παζο­λί­νι για την Κόλα­ση, σε μια ται­νία που θα απο­τε­λού­σε μέρος μιας νέας τρι­λο­γί­ας. Η ται­νία γίνε­ται ακό­μη πιο επί­και­ρη σήμε­ρα, καθώς πριν από λίγο και­ρό η υπό­θε­ση της δολο­φο­νί­ας του σπου­δαί­ου σκη­νο­θέ­τη φαί­νε­ται να ανοί­γει και πάλι, με δεδο­μέ­νο ότι προ­έ­κυ­ψαν νέα στοι­χεία, που αμφι­σβη­τούν την έκβα­ση της πρώ­της δίκης.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ