Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι τελευταίες μέρες του Βιάτσεσλαβ Μολότοφ

Σαν σήμε­ρα, στις 8 Νοέμ­βρη 1986, έφυ­γε από τη ζωή σε ηλι­κία 96 ετών ο θρυ­λι­κός Σοβιε­τι­κός πολι­τι­κός και διπλω­μά­της Βιά­τσε­σλαβ Μολό­τοφ. Μετα­ξύ άλλων διε­τέ­λε­σε μέλος του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου της ΚΕ του ΚΚΣΕ από το 1926 έως το 1952, καθώς και υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών της ΕΣΣΔ τα δια­στή­μα­τα 1941–1949 και 1953–1957. Ήταν ο τελευ­ταί­ος επι­ζών των Μπολ­σε­βί­κων επα­να­στα­τών που πρω­τα­γω­νί­στη­σαν στα γεγο­νό­τα της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης του 1917.

Κατά την διάρ­κεια των τελευ­ταί­ων εβδο­μά­δων της ζωής του η επι­δεί­νω­ση της υγεί­ας του ήταν πλέ­ον εμφα­νής. Παρό­λα αυτά, ακό­μη και σε πολύ προ­χω­ρη­μέ­νη ηλι­κία, ο Μολό­τοφ δεν έχα­σε ποτέ την αίσθη­ση του καθή­κο­ντος. Αυτό επι­βε­βαιώ­νε­ται από μια ιστο­ρία που έχει κατα­γρα­φεί και στην οποία περι­γρά­φε­ται η αντί­δρα­ση του υπε­ρή­λι­κα Μολό­τοφ σε μια από­φα­ση του τότε υπουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών της ΕΣΣΔ Έντουαρντ Σεβαρντνάτζε.

Στο βιβλίο του «Molotov Remembers: Inside Kremlin Politics», ο βιο­γρά­φος του Μπολ­σε­βί­κου επα­να­στά­τη Φέλιξ Τσου­εβ αναφέρει:

«Λίγο πριν τον θάνα­το του, την ώρα που διά­βα­ζε την τελευ­ταία σελί­δα της Πράβ­ντα άφη­σε κάτω κάτω την εφη­με­ρί­δα και είπε: «Πεί­τε στον Σεβαρ­ντ­νά­τζε να με δει στις 5 μ.μ”. Προ­φα­νώς ο Μολό­τοφ είχε εκνευ­ρι­στεί για κάποιο διε­θνές ζήτη­μα και θυμή­θη­κε τον παλιό του ρόλο ως μέλος του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου και υπουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών. Τα μέλη της οικο­γέ­νειάς του θεώ­ρη­σαν ότι μέχρι τις 5 το από­γευ­μα θα το έχει ξεχά­σει, όμως μέχρι τότε ο ίδιος είχε φορέ­σει το κοστού­μι και τη γρα­βά­τα του. Τον ενη­μέ­ρω­σαν ότι ο Σύντρο­φος Σεβαρ­ντ­νά­τζε ήταν απα­σχο­λη­μέ­νος και δεν μπο­ρού­σε να απο­δε­χτεί την πρόταση…».

Υπάρ­χει και μια δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νη εκδο­χή του παρα­πά­νω γεγονός:

«Πριν τον θάνα­τό του, καθώς η υγεία του επι­δει­νώ­νο­νταν, ο Μολό­τοφ παρα­κο­λου­θού­σε τηλε­ό­ρα­ση όταν στο δελ­τίο ειδή­σε­ων εμφα­νί­στη­κε ο Έντουαρντ Σεβαρτ­νά­τζε κάνο­ντας δηλώ­σεις. Ο Μολό­τοφ σηκώ­θη­κε από την καρέ­κλα του έξαλ­λος και άρχι­σε να φωνά­ζει: «Τι στο διά­ο­λο λέει! Αυτά είναι ρεβι­ζιο­νι­σμός! Χει­ρό­τε­ρα και απο ρεβι­ζιο­νι­σμό! Έχει τρε­λα­θεί τελεί­ως; Ελπί­ζω ο Στά­λιν να μην το έχει πάρει χαμπά­ρι ακό­μη, ειδάλ­λως δεν ξέρει τι τον περι­μέ­νει. Πεί­τε στον Σερ­βαρ­ντά­τζε ότι θέλω να τον δω στο γρα­φείο μου ΣΗΜΕΡΑ στις 4 το από­γευ­μα. Και αλί­μο­νό του αν δεν έχει μια καλή εξή­γη­ση γι’ αυτό το αίσχος!»

Όταν τα εγγό­νια του άκου­σαν τις φωνές προ­σπά­θη­σαν να τον ηρε­μή­σουν: «Παπ­πού ηρέ­μη­σε. Δεν είσαι υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών πια. Έχου­με 1986, ο Στά­λιν έχει πεθά­νει εδώ και 30 χρό­νια». Ο Μολό­τοφ ηρέ­μη­σε και είπε ψιθυ­ρι­στά: «Συγνώ­μη. Η μνή­μη μου δεν λει­τουρ­γεί πλέ­ον». Παρό­λα αυτά, λίγες ώρες αργό­τε­ρα, ο 96χρονος Βιά­τσε­σλαβ είχε βάλει το καλό του κοστού­μι και έφτια­χνε την γρα­βά­τα του. Βλέ­πο­ντας τον τα εγγό­νια του ξέσπα­σαν σε γέλια: «Παπ­πού, που ετοι­μά­ζε­σαι να πας;» με τον Μολό­τοφ να απα­ντά: «Που να πάω; Μακά­ρι να μπο­ρού­σα να πάω κάπου. Ετοι­μά­ζο­μαι για τον Σεβαρτ­νά­τζε. Θα τηλε­φω­νή­σω στον Στά­λιν να τον ενη­με­ρώ­σω ότι θα το χει­ρι­στώ εγώ».

Δεν έχει καμία σημα­σία ποια απ’ τις δύο εκδο­χές της παρα­πά­νω ιστο­ρί­ας είναι πιο κοντά στην αλή­θεια. Η ουσία βρί­σκε­ται στο γεγο­νός ότι ο Βιά­τσε­σλαβ Μολό­τοφ, με τα όποια ανθρώ­πι­να λάθη και δια­κυ­μάν­σεις της πολι­τι­κής του δια­δρο­μής, παρέ­μει­νε μέχρι το τέλος της ζωής του πιστός «στρα­τιώ­της» της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης και υπη­ρέ­της του Σοβιε­τι­κού λαού.

Με πλη­ρο­φο­ρί­ες από idcommunism.com

Η ιστο­ρι­κή αλή­θεια για το Σύμ­φω­νο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ

che guevara 008

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο