Οι ΤζημεροΚασιδιάρηδες και η θεωρία των δύο άκρων

Η πρό­σφα­τη τρα­μπού­κι­κη επί­θε­ση του γνω­στού φασί­στα Τζή­με­ρου ενά­ντια στην Αλε­ξάν­δρα Μπα­λού δεν ήρθε ως κεραυ­νός εν αιθρία. Είναι γνω­στός ο “αντρι­σμός” και η “παλη­κα­ριά” των κάθε λογής “Τζή­με­ρων” και “Κασι­διά­ρη­δων” που σηκώ­νουν χέρι σε γυναί­κες, όπως επί­σης είναι γνω­στό και ότι τα φασι­στοει­δή- τύπου Τζή­με­ρου- αφη­νιά­ζουν κάθε φορά που ακούν για εργα­τι­κούς-λαϊ­κούς αγώνες.

Ωστό­σο, το ζήτη­μα που προ­κύ­πτει είναι πολύ βαθύ­τε­ρο από το τι κάνει και πως συμπε­ρι­φέ­ρε­ται ο κάθε θρα­σύ­δει­λος φασί­στας: Η ουσία βρί­σκε­ται στο πως το σύστη­μα χρη­σι­μο­ποιεί τέτοιου είδους ενέρ­γειες ώστε να καλ­λιερ­γή­σει αντι­δρα­στι­κά σύν­δρο­μα, χτί­ζο­ντας πάνω στη γνω­στή θεω­ρία των δύο άκρων. Πρό­κει­ται για ένα έργο που το έχου­με ξανα­δεί, όπου από την αστι­κή ιδε­ο­λο­γία και πολι­τι­κή συνει­δη­τά χρη­σι­μο­ποιού­νται απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κοί δια­χω­ρι­σμοί περί “δύο πολι­τι­κών άκρων”, “ακραί­ων εξτρε­μι­σμών”, “μαύ­ρου και κόκ­κι­νου ολο­κλη­ρω­τι­σμού” κλπ. Κοι­νός παρο­νο­μα­στής αυτής της τακτι­κής του συστή­μα­τος είναι η σκό­πι­μα ατα­ξι­κή προ­σέγ­γι­ση της πολι­τι­κής βίας. Έτσι, τη θέση των πραγ­μα­τι­κών δύο άκρων που υπάρ­χουν στην ταξι­κή κοι­νω­νία (Κεφά­λαιο- εργα­τι­κή τάξη) παίρ­νει η ψευ­δε­πί­γρα­φη παρου­σί­α­ση της πολι­τι­κής βίας ως- δήθεν- ακραία συμπε­ρι­φο­ρά προ­ερ­χό­με­νη από μέλη η οπα­δούς του ενός ή του άλλου κόμματος.

Όπως στην περί­πτω­ση του Ναζί τρα­μπού­κου Κασι­διά­ρη το 2012, έτσι και με τον Τζή­με­ρο το αστι­κό σύστη­μα επι­χει­ρεί να κρύ­ψει την ταξι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα της πολι­τι­κής του (την πραγ­μα­τι­κή και διαρ­κή, δηλα­δή, βία απέ­να­ντι στους εργα­ζό­με­νους και το λαό) επα­να­φέ­ρο­ντας στο προ­σκή­νιο της δημό­σιας συζή­τη­σης τη θεω­ρία των δύο άκρων. Και αυτό γίνε­ται λίγες μόλις ημέ­ρες πριν την πανερ­γα­τι­κή απερ­γία της 17ης Μάη, με την συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ετοι­μά­ζε­ται να ψηφί­σει στη Βου­λή νέα δυσβά­στα­χτα για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα μέτρα.

Με αυτόν τον τρό­πο- χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τη φασι­στι­κή λύσ­σα των “Τζή­με­ρων”- το αστι­κό σύστη­μα κατα­φέρ­νει όχι μόνο να επα­να­φέ­ρει την άθλια θεω­ρία των δύο άκρων, αλλά και να κατευ­θύ­νει- απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κά- την υπο­βό­σκου­σα οργή πλα­τιών λαϊ­κών μαζών μακριά από την ουσία του προ­βλή­μα­τος. Αυτός άλλω­στε είναι και ένας άλλος χρή­σι­μος ρόλος των “Τζή­με­ρων” στο σύστη­μα που υπη­ρε­τούν: εκτός από πραι­τω­ρια­νοί και παπα­γά­λοι του κεφα­λαί­ου να λει­τουρ­γούν ως απορ­ρο­φη­τές εκτό­νω­σης του θυμού και της λαϊ­κής οργής, στή­νο­ντας τρα­μπού­κι­κες επι­θέ­σεις και επι­χει­ρώ­ντας μέσω των τηλε­ο­πτι­κών πάνελ να συκο­φα­ντή­σουν με χυδαιό­τη­τες το ΚΚΕ και τους λαϊ­κούς αγωνιστές.

Στα φασι­στοει­δή τύπου Τζή­με­ρου όσο και στο σύστη­μα που τους γεν­νά και τους ανα­πα­ρά­γει αρμό­ζει μια και μονα­δι­κή απά­ντη­ση: Αυτήν που φοβού­νται όπως ο διά­ο­λος το θυμί­α­μα. Αυτήν  που στη θέα της και μόνο βγά­ζουν υστε­ρι­κές κραυ­γές. Είναι η απά­ντη­ση του οργα­νω­μέ­νου εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος που την ερχό­με­νη Τετάρ­τη, στις 17 Μάη, πρέ­πει να γεμί­σει τους δρό­μους όλης της χώρας βρο­ντο­φω­νά­ζο­ντας ενά­ντια στα νέα μέτρα, τη νέα λεη­λα­σία που η συγκυ­βέρ­νη­ση ετοιμάζει.

Η μάχη- η πραγ­μα­τι­κή νικη­φό­ρα μάχη- απέ­να­ντι στο βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και τα θρα­σύ­δει­λα “τζη­με­ροει­δή” τσι­ρά­κια του δεν θα δοθεί ούτε σε δικα­στή­ρια, ούτε σε τηλε­ο­πτι­κά πάνελ. Θα δοθεί εκεί που πάλε­ται η καρ­διά του εργα­ζό­με­νου λαού, στην οργά­νω­ση της απερ­γί­ας και στους δρό­μους του ταξι­κού αγώνα.

Ατέ­χνως