Οι τζιχαντιστές των γηπέδων

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Στην ποδο­σφαι­ρι­κή Ευρώ­πη το Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο κύλη­σε υπό το φόβο ενός νέου χτυ­πή­μα­τος των Τζι­χα­ντι­στών, ενώ στις Βρυ­ξέ­λες ανα­βλή­θη­κε προ­λη­πτι­κά, για λόγους ασφα­λεί­ας, ένα παι­χνί­δι του Βελ­γι­κού πρω­τα­θλή­μα­τος. Στην Ελλά­δα ο εχθρός βρι­σκό­ταν εντός των τει­χών, στις κερ­κί­δες της Λεω­φό­ρου, αφή­νο­ντας πίσω του ένα γήπε­δο Γης Μαδιάμ, και το ελλη­νι­κό ποδό­σφαι­ρο σε κώμα ή μάλ­λον στο αντί­θε­το της νεκρο­φά­νειας: από μέσα πεθα­μέ­νο και από­ξω ζωντανό.

Στο ισπα­νι­κό κλά­σι­κο, Ρεάλ-Μπαρ­τσε­λό­να, οι οπα­δοί της γηπε­δού­χου έβλε­παν την ομά­δα τους να ταπει­νώ­νε­ται με 0–4 απ’ τη μεγά­λη της αντί­πα­λο, αλλά δεν είχαν κανέ­να κόμπλεξ να χει­ρο­κρο­τή­σουν τον καλύ­τε­ρο παί­κτη των Κατα­λα­νών, τον Αντρές Ινιέ­στα, καθώς γινό­ταν αλλα­γή και απο­χω­ρού­σε από τον αγω­νι­στι­κό χώρο. Στην Ελλά­δα, το ντέρ­μπι των αιω­νί­ων δεν έφτα­σε καν στο ζέστα­μα των παι­κτών και αρκε­τά πρω­το­σέ­λι­δα το βάφτι­σαν πολύ εύστο­χα «ελ κάφρικο».

Τα παρα­πά­νω πυρο­δό­τη­σαν ένα νέο κύκλο αφό­ρη­των κλι­σέ: ανε­γκέ­φα­λοι, αυτά μόνο στην Ελλά­δα γίνο­νται, Ουγκά­ντα, η Θάτσερ στην Αγγλία, και δε συμμαζεύεται.
Η αλή­θεια είναι πως στην Ουγκά­ντα και σε άλλες χώρες του τρί­του κόσμου δεν υπάρ­χουν οργα­νω­μέ­νοι κανί­βα­λοι-χού­λι­γκαν, για­τί δεν είναι τόσο ανε­πτυγ­μέ­νες οικο­νο­μι­κά και δε χρειά­ζε­ται, κατά κανό­να, να αφιο­νί­ζουν με τέτοιο τρό­πο τη νεο­λαία και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, για να διο­χε­τεύ­ουν την ενέρ­γειά τους σε ακίν­δυ­να (για την εξου­σία) ρυάκια.
Ότι η Θάτσερ το μόνο που κατά­φε­ρε ήταν να φτιά­ξει μια ωραία βιτρί­να εντός γηπέ­δων, μετα­το­πί­ζο­ντας αυτού­σιο το πρό­βλη­μα έξω από αυτά. Ενώ οι Άγγλοι φίλα­θλοι παρα­μέ­νουν ακό­μα και σήμε­ρα δημό­σιος κίν­δυ­νος στις μαζι­κές μετα­κι­νή­σεις τους εκτός νησιού.
Κι ότι αυτό το περι­βό­η­το «μόνο στην Ελλά­δα γίνο­νται» είναι ένας αστι­κός μύθος, όπως απο­δει­κνύ­ουν πχ τα σοβα­ρά επει­σό­δια στο Σάλ­κε-Μπά­γερν, την ίδια ακρι­βώς μέρα, με τη διοί­κη­ση των Βαυα­ρών να εκδί­δει ανα­κοί­νω­ση, για να ζητή­σει συγνώμη.

Αλλά το πιο βασι­κό είναι άλλο. Όποιος μιλά­ει για τζι­χα­ντι­στές χού­λι­γκαν, αφή­νο­ντας έξω από το κάδρο της ευθύ­νης τις ΠΑΕ, την Ομο­σπον­δία και την Πολι­τεία, «ξεχνά­ει» επι­με­λώς να ανα­φέ­ρει ποιος δημιούρ­γη­σε κι εξό­πλι­σε αυτούς τους τζι­χα­ντι­στές. Κι όποιος κατα­σκευά­ζει πλα­στά δίπο­λα, χού­λι­γκαν vs αξιό­τι­μοι παρά­γο­ντες του ποδο­σφαί­ρου, θυμί­ζει πολύ τα εύκο­λα σχή­μα­τα περί «σύγκρου­σης των πολι­τι­σμών», μετα­ξύ Ισλάμ και πολι­τι­σμέ­νης Ευρώ­πης. Λες και ο κάφρος με τον πρό­ε­δρο δε μοι­ρά­ζο­νται τις ίδιες «ευρω­παϊ­κές αξί­ες» της νίκης με κάθε μέσο, θεμι­τό ή αθέ­μι­το, δεν αλλη­λο­τρο­φο­δο­τού­νται και δεν προ­ϋ­πο­θέ­τουν ο ένας την ύπαρ­ξη του άλλου, ο «προ­ε­δρά­ρας» τον «υπέ­ρο­χο λαό».

Στο ποδό­σφαι­ρο, όπως και στην πραγ­μα­τι­κή ζωή, που καθρε­φτί­ζε­ται στα γήπε­δα, ο εχθρός είναι εντός των τει­χών και δεν είναι άλλος από τα μεγά­λα συμ­φέ­ρο­ντα που το λυμαί­νο­νται και φανα­τί­ζουν τον κόσμο.

Να σκο­τώ­νο­νται οι οπα­δοί για τ’ αφέ­ντη το φαΐ…