Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ολοκαυτώματα…

Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

Δεν ξεχνιού­νται με τίπο­τε. Δεν σβή­νουν από την ιστο­ρι­κή μνή­μη τα φασι­στι­κά ολο­καυ­τώ­μα­τα. Όσο κι αν προ­σπα­θή­σουν… όσο κι αν «τη μνή­μη όπου και να την αγγί­ξεις πονεί» Γιώρ­γος Σεφέρης

Κι ας το γνω­ρί­ζου­με καλά πως η μνή­μη είναι μια χαο­τι­κή δύνα­μη που εγκλω­βί­ζει όσα θέλει και τα απε­λευ­θε­ρώ­νει, όταν και εάν θέλει. Και αλί­μο­νο σε εκεί­νον που συναι­σθη­μα­τι­κά λει­τουρ­γεί ή τέλος πάντων λαμ­βά­νει υπό­ψη το παρελ­θόν. Μνή­μη… Γεγο­νό­τα, κατα­στά­σεις, πρά­ξεις, συμπε­ρι­φο­ρές . Κάπο­τε θεω­ρού­σα­με μνή­μη τα βιβλία. Σωστά είχε ειπω­θεί πως τα βιβλία είναι η μνή­μη της ανθρω­πό­τη­τας. Μαθαί­νεις, διδά­σκε­σαι, παρα­δειγ­μα­τί­ζε­σαι και υπο­δει­κνύ­εις. Περισ­σό­τε­ρο απο­δει­κνύ­εις. Πρά­ξεις, συμπε­ρι­φο­ρά, κατα­στά­σεις, αγώ­νες, ιδα­νι­κά και προ­ο­πτι­κή. Στη μνή­μη στη­ρί­ζο­νται, οφεί­λουν να στη­ρί­ζο­νται άτο­μα και λαοί και να προ­γραμ­μα­τί­ζουν το μέλ­λον τους. Να προ­γραμ­μα­τί­ζουν… Εάν τους αφή­νουν… Διαρ­κώς οι ισχυ­ροί ανά­βουν τα φλό­γι­στρα του πετρε­λαί­ου. Κι αυτά τα φλό­γι­στρα «καθα­ρί­ζουν» ζωές και σβή­νουν πολιτισμούς.

Πάντο­τε. Κάθε άναμ­μα παρά­γει αμέ­τρη­τα πτώ­μα­τα, γκρε­μι­σμέ­νες πολι­τεί­ες, δια­λυ­μέ­νες σχέ­σεις, πνιγ­μούς, λιμούς και ναυά­για… Ανθρώ­πι­να ναυά­για. Και τις περισ­σό­τε­ρες φορές στο όνο­μα της ειρή­νης και της δημο­κρα­τί­ας. Ποιας ειρή­νης και ποιας δημο­κρα­τί­ας. Το μετα­βα­πτι­σμέ­νο συμ­φέ­ρον. Το ημέ­τε­ρον! Το οποίο το ονο­μα­τί­ζου­με «για την προ­στα­σία των ανθρώ­πι­νων δικαιω­μά­των» ή και «για την κατο­χύ­ρω­ση της δημο­κρα­τί­ας». Κι όσες περισ­σό­τε­ρες βόμ­βες ρίξου­με, τόσο καλύ­τε­ρα προ­στα­τεύ­ου­με! Σπί­τια, πλα­τεί­ες, δρό­μοι, σχο­λεία, πανε­πι­στή­μια όλα ισο­πε­δώ­νο­νται στο όνο­μα της «Ειρή­νης» και «των παναν­θρώ­πι­νων αξιών». Δεν το ήξε­ρα πως η ζωή είναι πρώ­το αγα­θό και μέγα. Η μνή­μη μας το μαθαί­νει… «Το γένος βου­λιαγ­μέ­νο μες στον αιώνα/να λυτρω­θεί μονά­χο του μπορεί/μα να ξυπνή­σει πρέ­πει η πλέ­ρια Μνήμη/βαθειά του, αδά­μα­στη και τρο­με­ρή». Άγγε­λος Σικελιανός

Αυτό το ξύπνη­μα το ονο­μά­σα­με εθνι­κή συνεί­δη­ση. Ο σύν­δε­σμος του πολί­τη με την πατρί­δα του. Και τον σύν­δε­σμο αυτό τον στη­ρί­ζουν και τον ενώ­νουν γεγο­νό­τα, κατα­στά­σεις, αγώ­νες και θυσί­ες. «Τα θεμέ­λιά μου στα βουνά/και τα βου­νά σηκώ­νουν οι λαοί στον ώμο τους/και πάνω τους η μνή­μη καίει/άκαυτη βάτος…» Οδυσ­σέ­ας Ελύ­της. Για­τί στον Έλλη­να προ­τού «ματώ­σει» το πρό­σω­πό του από τις σφαί­ρες «είχαν ματώ­σει» τα χεί­λη του από τις φωνές. Φωνές υπε­ρά­σπι­σης παναν­θρώ­πι­νων αξιών. Και μετά χάρα­ξε με τον ιδρώ­τα και το αίμα του τα σημά­δια που συν­θέ­τουν την ελλη­νι­κή μνή­μη. «Μνή­μη του λαού μου σε λένε Πίν­δο και σε λένε Άθω». Κομ­μέ­νο, Καλά­βρυ­τα… και τόσα άλλα μαρ­τυ­ρι­κά χωριά της Ελλά­δας συν­θέ­τουν την μνή­μη μας. Ιερή και αγία εκεί όπου «ο θάνα­τος περ­πα­τού­σε μέσα στη λάσπη». Έχει το κεφά­λαιο μνή­μη; Μόνο για αριθ­μούς που ανα­φέ­ρο­νται σε ευρώ, δολά­ρια και τόνους χρυσού.

Τη μνή­μη «άκαυ­τη βάτος» που τη συν­δαυ­λί­ζει η ελλη­νι­κή πολι­τι­στι­κή δημιουρ­γία, ανά τους αιώ­νες και την ατσα­λώ­νει η ζωντά­νια της ελλη­νι­κής παρά­δο­σης, που ούτε λησμο­νιέ­ται κι ούτε εξα­φα­νί­ζε­ται από τη συνεί­δη­σή μας. Η λήθη δεν χωρά­ει εδώ. Δεν απι­θώ­νο­νται στη λήθη τα εθνι­κά μας ιδα­νι­κά. Και περισ­σό­τε­ρο δεν χωρά­ει η εκμε­τάλ­λευ­ση. Δεν είναι η εθνι­κή ύπαρ­ξη, η ιστο­ρι­κή και κατά συνέ­πεια η ελλη­νι­κή μνή­μη είδος προς μετα­πώ­λη­ση, ώστε να λει­τουρ­γούν οι μεσά­ζο­ντες, οι δια­με­σο­λα­βη­τές και οι μετα­πρά­τες. Δεν αγο­ρά­ζε­ται και δεν πωλεί­ται. Αυτή τη μνή­μη την θεμε­λί­ω­σαν οι έλλη­νες με αγώ­νες και με δημιουρ­γία και είναι ποτι­σμέ­νη με αίμα ελλη­νι­κό και νοτι­σμέ­νη από τον ελλη­νι­κό πάλι ιδρώτα.

Θυμό­μα­στε όσους «Γυρεύ­ουν το ψωμί που δεν φάγανε/ Γυρεύ­ουν τον ήλιο που τους κλέ­ψα­νε /Γυρεύουν τη ζωή που τους κόψα­νε». Στέ­κουν παι­δα­γω­γοί και σημα­τω­ροί στη μνή­μη μας και γεμί­ζουν την εθνι­κή μας συνεί­δη­ση και όχι τις τσέ­πες επιτηδείων…

Η λήθη προ­ά­γει και τρέ­φει τον φασι­σμό. Στο χέρι μας είναι…

_______________________________________________________________________

toumpourosΟ Χρήστος Α.Τούμπουρος γεννήθηκε στην Άγναντα Άρτας (Τζουμέρκα). Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και ακολούθως σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έγραψε τέσσερα βιβλία: «Αγναντίτικα Λιχνίσματα», «Το Γυμνάσιο Αγνάντων ο Πνευματικός Φάρος των Τζουμέρκων», «Με την Ηπειρώτικη λαλιά» και «Τραγουδώντας την ξενιτιά», καθώς και εννέα θεατρικά έργα με περιεχόμενο που αφορά τη ζωή στην Ήπειρο.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο