Ομοβροντία

Ομο­βρο­ντία προ­τά­σε­ων για τη δια­χεί­ρι­ση των «κόκ­κι­νων» δανεί­ων ακού­με προ­ε­κλο­γι­κά από ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ. Την αφε­τη­ρία τους, βέβαια, δεν την κρύ­βει κανέ­νας απ’ αυτούς: Στό­χος είναι να συγκρα­τή­σουν το ιδιω­τι­κό χρέ­ος, που έφτα­σε τα 256 δισ. ευρώ και το 63% δεν εξυ­πη­ρε­τεί­ται, προ­κα­λώ­ντας μεγά­λη ανη­συ­χία για την πορεία της οικονομίας.

Αλλά και να προ­στα­τευ­τούν οι τρά­πε­ζες από νέα «ανοίγ­μα­τα», συνε­χί­ζο­ντας να εισπράτ­τουν έστω και τα ελά­χι­στα από τα χρω­στού­με­να. Αυτό προ­βλέ­πουν άλλω­στε και οι «κατευ­θυ­ντή­ριες γραμ­μές» του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης, που είναι το «κοι­νό πρό­γραμ­μα» ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ.

Από κει και πέρα, μπο­ρεί οι προ­τά­σεις τους να δια­φο­ρο­ποιού­νται στο «συν — πλην», μπο­ρεί ο καθέ­νας να προ­τεί­νει κι ένα δια­φο­ρε­τι­κό συν­δυα­σμό μέτρων για το πώς θα πλη­ρώ­σει ξανά ο λαός, όλοι τους όμως δια­βε­βαιώ­νουν ότι οι προ­τά­σεις τους δεν ξεστρα­τί­ζουν ούτε πόντο από τα κρι­τή­ρια που θέτουν η ΕΕ και η ίδια η καπι­τα­λι­στι­κή αγο­ρά για τις τρά­πε­ζες και την κερ­δο­φο­ρία των ομίλων.

Είναι απο­κα­λυ­πτι­κά τα όσα εξη­γεί η χτε­σι­νή «Αυγή» για την πρό­τα­ση του ΣΥΡΙΖΑ: «Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, κάθε κυβέρ­νη­ση είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να βρει πλαί­σιο συνεν­νό­η­σης με τις τρά­πε­ζες. Είναι άλλο, όμως, να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­σαι μαζί τους (…) και άλλο να τους παρα­χω­ρείς εν λευ­κώ δικαί­ω­μα να λεη­λα­τούν την κοινωνία».

Με άλλα λόγια, η «προ­ο­δευ­τι­κή» πρό­τα­ση που λέει ότι θα εφαρ­μό­σει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα προ­κύ­ψει ως απο­τέ­λε­σμα συμ­φω­νί­ας με τις τρά­πε­ζες, άρα και με τους ευρω­παϊ­κούς οργα­νι­σμούς που θέτουν τους κανό­νες στη δια­χεί­ρι­ση των «κόκ­κι­νων» δανεί­ων. Ακό­μα κι αυτά δηλα­δή που υπό­σχε­ται προ­ε­κλο­γι­κά ως παρη­γο­ριά στον άρρω­στο, θα γίνουν ακό­μα χει­ρό­τε­ρα αν έρθει η ώρα να τα εφαρ­μό­σει. Γι’ αυτό άλλω­στε η πρό­τα­σή του χαι­ρε­τί­ζε­ται από «κύκλους» της αγο­ράς ως «προ­σγειω­μέ­νη στην πραγματικότητα».

Ακό­μα κι εκεί που προ­βλέ­πε­ται «κού­ρε­μα», ή επι­δό­τη­ση μέρους των δόσε­ων, αυτό γίνε­ται για να εξα­σφα­λι­στεί η εισπρα­ξι­μό­τη­τα των τρα­πε­ζών και να μην υπάρ­ξει νέα φουρ­νιά καθυ­στε­ρή­σε­ων. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όλοι μιλά­νε για ενί­σχυ­ση των τρα­πε­ζών με λεφτά από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, δηλα­δή του λαού, που την παρου­σιά­ζουν ως δήθεν «ανα­κού­φι­σή» του!

Δεν είναι τυχαίο επί­σης ότι δίπλα στα δήθεν μέτρα στή­ρι­ξης των υπερ­χρε­ω­μέ­νων νοι­κο­κυ­ριών, παρα­μέ­νει …αγέ­ρω­χο και ενι­σχύ­ε­ται όλο το πλέγ­μα των πλει­στη­ρια­σμών, με τους νόμους ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ. Λει­τουρ­γεί έτσι και ως εκβια­σμός για να συρ­θεί κάποιος στον επα­χθή τρα­πε­ζι­κό συμ­βι­βα­σμό. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ προ­τεί­νει την προ­σω­ρι­νή μόνο ανα­στο­λή των πλει­στη­ρια­σμών, μέχρι να εφαρ­μο­στεί το νέο πλαίσιο.

Αμε­τα­κί­νη­τα παρα­μέ­νουν και τα funds, ενώ κοι­νό στοι­χείο όλων είναι πως όποια ρύθ­μι­ση επι­λε­γεί, θα αφο­ρά μόνο όσους δεν μπο­ρούν «απο­δε­δειγ­μέ­να» να πλη­ρώ­σουν, με κρι­τή­ρια που χαρα­κτη­ρί­ζουν σχε­δόν …προ­νο­μιού­χο έναν μερο­κα­μα­τιά­ρη με μισθό λίγο πάνω από τον κατώ­τα­το. Για να κατο­χυ­ρώ­σει μάλι­στα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι κανέ­νας τέτοιος δεν πρό­κει­ται να περά­σει από την κρη­σά­ρα του «νέου» πλαι­σί­ου, δια­τη­ρεί την άρση του τρα­πε­ζι­κού και φορο­λο­γι­κού απορ­ρή­του στη δια­πραγ­μά­τευ­ση τρά­πε­ζας — δανειο­λή­πτη, όπως και το κρι­τή­ριο των «εύλο­γων δαπα­νών διαβίωσης».

Απέ­να­ντι σε όλους αυτούς, το ΚΚΕ παλεύ­ει για την πραγ­μα­τι­κή ανα­κού­φι­ση των υπερ­χρε­ω­μέ­νων νοι­κο­κυ­ριών και γι’ αυτό έχει κατα­θέ­σει επα­νει­λημ­μέ­να προ­τά­σεις για άμε­σα μέτρα, που απορ­ρί­φθη­καν όμως εν χορώ απ’ όλα τα άλλα κόμ­μα­τα στη Βου­λή. Ο λόγος είναι ότι μόνο το ΚΚΕ λέει να πλη­ρώ­σουν για τα «κόκ­κι­να» δάνεια οι τρά­πε­ζες και όχι ο λαός. Και ότι μέσα στο αντι­λαϊ­κό πλαί­σιο που καθο­ρί­ζε­ται από τις «αντο­χές της οικο­νο­μί­ας», τη «δημο­σιο­νο­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα», το κυνή­γι της «επεν­δυ­τι­κής βαθ­μί­δας» και τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας της ΕΕ, δεν υπάρ­χει «λύση» που να τους βγά­ζει όλους κερ­δι­σμέ­νους. ‘Η τα μονο­πώ­λια θα χάσουν, ή ο λαός.

Εδώ βρί­σκε­ται η πραγ­μα­τι­κή δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή και το δίλημ­μα μπρο­στά στις εκλο­γές. Ο λαός έχει πλη­ρώ­σει τα σπί­τια του δυο και τρεις φορές. Γι’ αυτό χρειά­ζε­ται ένα πιο ισχυ­ρό ΚΚΕ και εκλο­γι­κά, στην ανα­μέ­τρη­ση με το κεφά­λαιο, την ΕΕ και τα κόμ­μα­τά τους, που με όποια κυβέρ­νη­ση, δεν διστά­ζουν να εκβιά­ζουν και να πετούν τη λαϊ­κή οικο­γέ­νεια έξω από το σπί­τι της, για να εξα­σφα­λί­ζο­νται τα κέρ­δη τρα­πε­ζών και ομίλων

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τη στή­λη «Η Άπο­ψή μας» του «Ριζο­σπά­στη»

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα