Ονομασία ΠΓΔΜ: Η Μακεδονία είναι… ευρωνατοϊκή

Η δημό­σια συζή­τη­ση που έχει ανοί­ξει τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες γύρω απ’ το ζήτη­μα της ονο­μα­σί­ας των Σκο­πί­ων απο­προ­σα­να­το­λί­ζει το λαό από το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα. Η «ονο­μα­το­λο­γία», στην οποία επι­δί­δο­νται η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημο­κρα­τία, τα λοι­πά αστι­κά κόμ­μα­τα καθώς και διά­φο­ροι φορείς και προ­σω­πι­κό­τη­τες, είναι στεί­ρα και επι­κίν­δυ­νη. Το θέμα της πΓΔΜ δεν αρχί­ζει, ούτε τελειώ­νει με το όνομα. 

Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί σχε­δια­σμοί στα Βαλ­κά­νια, η πολι­τι­κή του «διαί­ρει και βασί­λευε» η οποία υπο­δαυ­λί­ζει αλυ­τρω­τι­σμούς, εθνι­κι­στι­κές εξάρ­σεις και ορέ­ξεις για αλλα­γές συνό­ρων, απο­τε­λούν το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα για τους λαούς. Ακό­μη κι’ αν υπο­θέ­σου­με, λοι­πόν, ότι στο όνο­μα της πΓΔΜ δεν θα υπάρ­χει ο όρος «Μακε­δο­νία», ή παρά­γω­γα του, αυτό δεν δια­σφα­λί­ζει το τέλος των αλυ­τρω­τι­σμών. Η επι­κεί­με­νη έντα­ξη των Σκο­πί­ων στο ΝΑΤΟ (που έχει κινή­σει την όλη διπλω­μα­τι­κή διερ­γα­σία για έρευ­ση λύσης στο θέμα του ονό­μα­τος) απο­τε­λεί κρί­κο στην αλυ­σί­δα της πλή­ρους έντα­ξης των Βαλ­κα­νί­ων στον ευρω­α­τλα­ντι­κό άξο­να κάτι που «κυο­φο­ρεί» επι­κίν­δυ­νες εξελίξεις. 

Η αντι­πα­ρά­θε­ση για το «όνο­μα» και οι εθνι­κι­στι­κές εξάρ­σεις περί «μιάς και μονα­δι­κής Ελλη­νι­κής Μακε­δο­νί­ας» ρίχνουν νερό στο μύλο των αλυ­τρω­τι­κών φαντα­σιώ­σε­ων, απο­τε­λώ­ντας ταυ­τό­χρο­να «βού­τυ­ρο στο ψωμί» των ευρω­α­τλα­ντι­κών ιμπε­ρια­λι­στών. Διό­τι, πρέ­πει να θυμί­σου­με ότι πέραν του ανι­στό­ρη­του αλυ­τρω­τι­σμού κομ­μά­των και οργα­νώ­σε­ων στην πΓΔΜ, αντί­στοι­χες αλυ­τρω­τι­κές δια­θέ­σεις έχουν εκφρα­στεί και στην Ελλά­δα. Πέραν της ναζι­στι­κής-εγκλη­μα­τι­κής Χρυ­σής Αυγής και άλλων περι­θω­ρια­κών ακρο­δε­ξιών μορ­φω­μά­των (βλ. ΛΑΟΣ-Καρα­τζα­φέ­ρης, Νέα Δεξιά-Κρα­νι­διώ­της, κλπ), επι­κίν­δυ­νες αλυ­τρω­τι­κές από­ψεις έχουν εκφρά­σει δημο­σί­ως κατά το παρελ­θόν υψη­λό­βαθ­μα στε­λέ­χη της Εκκλη­σί­ας, όπως ο μητρο­πο­λί­της Άνθιμος. 

Η περί­φη­μη «εθνι­κή γραμ­μή» του συμ­βου­λί­ου των πολι­τι­κών αρχη­γών το 1992 – με τη συμ­με­το­χή ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Συνα­σπι­σμού – απο­δεί­χθη­κε ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή και αδιέ­ξο­δη. Την ίδια ώρα που στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας τα αστι­κά κόμ­μα­τα πλειο­δο­τού­σαν σε «πατριω­τι­σμό» για το μακε­δο­νι­κό, η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη έκα­νε μπίζ­νες στην πΓΔΜ, απο­δει­κνύ­ο­ντας την μέγι­στη υπο­κρι­σία του κεφα­λαί­ου και των πολι­τι­κών του εκπρο­σώ­πων. Στο ίδιο πλαί­σιο, πασχί­ζουν σήμε­ρα για την ανά­δει­ξη της χώρας σε «ενερ­γεια­κό και δια­κο­με­τα­κο­μι­στι­κό κόμ­βο», προ­κει­μέ­νου να ανα­βαθ­μι­στεί η θέση της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης στους ευρύ­τε­ρους περι­φε­ρεια­κούς ιμπε­ρα­λι­στι­κούς ανταγωνισμούς. 

Το ΚΚΕ, που από την πρώ­τη στιγ­μή είχε απο­κα­λύ­ψει στο λαό τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια για το δια­με­λι­σμό της πρώ­ην Γιου­γκο­σλα­βί­ας και είχε αντι­τα­χθεί σθε­να­ρά στην «ονο­μα­το­λο­γία» και το εθνι­κι­στι­κό ντε­λί­ριο των αρχών του ’90, παρα­μέ­νει στα­θε­ρό στη θέση του: από τη στιγ­μή που διε­ξά­γε­ται δια­πραγ­μά­τευ­ση για «κοι­νώς απο­δε­κτή λύση», κάθε λύση στην οποία περι­λαμ­βά­νε­ται το όνο­μα «Μακε­δο­νία» ή όποια παρά­γω­γά του, θα πρέ­πει ρητά να ορί­ζε­ται μόνο ως γεω­γρα­φι­κός προσ­διο­ρι­σμός. Επί­σης, να μπει τέλος στην αλυ­τρω­τι­κή προ­πα­γάν­δα, να υπάρ­ξει αμοι­βαία ανα­γνώ­ρι­ση του απα­ρα­βί­α­στου των συνό­ρων, της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας και κυριαρ­χί­ας των δύο χωρών.

Ατέ­χνως.

Μακε­δο­νι­κό: Η ουσία του ζητή­μα­τος πέρα απ’ την «ονο­μα­το­λο­γία»