Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Μέρα πληρωμών σήμερα για τα προνοιακά και άλλα επιδόματα που χορηγεί ο ΟΠΕΚΑ. Όμως μια δυσάρεστη έκπληξη περίμενε τους δικαιούχους των αναπηρικών επιδομάτων καθώς δεν καταβλήθηκε ολόκληρο το ποσό που τους αντιστοιχεί. Τα άτομα με αναπηρία είδαν να κόβονται τα χρήματα τους από 50 έως 190€. «Λόγω σοβαρού τεχνικού προβλήματος της πλατφόρμα της ΗΔΙΚΑ που εξυπηρετεί τα αναπηρικά προνοιακά επιδόματα» όπως αναφέρει σχετική ανακοίνωση. Για παράδειγμα, στο διατροφικό επίδομα νεφροπαθών (υπό αιμοκάθαρση, μεταμόσχευση, περιτοναϊκή κάθαρση) αντί του ποσού των 362€ καταβλήθηκαν 300€, στο επίδομα βαριάς αναπηρίας αντί του ποσού των 313€ καταβλήθηκαν 260€ και αντίστοιχα στο επίδομα κίνησης αντί του ποσού των 165€ καταβλήθηκαν 130€.
Στην ίδια ανακοίνωση τονίζεται ότι «Ο ΟΠΕΚΑ σε συνεργασία με την ΗΔΙΚΑ καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για την επίλυση του τεχνικού προβλήματος το συντομότερο δυνατό. Η απόδοση των ορθών ποσών στις παραπάνω περιπτώσεις δικαιούχων θα λάβει χώρα με έκτακτη καταβολή». Όλα αυτά συμβαίνουν λίγες ώρες πριν από την έναρξη του τριημέρου των Αποκριών και της Καθαρής Δευτέρας. Σύμφωνα με επικοινωνίες πολιτών με τον ΟΠΕΚΑ στο τηλεφωνικό κέντρο του 1555 τα χρήματα θα καταβληθούν είτε με έκτακτη εισφορά, είτε στην πληρωμή του Μαρτίου(!).
Το πώς θα περάσουν τον μήνα και με ποιον τρόπο θα καλύψουν τις ανάγκες τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειες τους βρίσκει αδιάφορους την κυβέρνηση Μητσοτάκη, την Δόμνα Μιχαηλίδου, υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και τον νέο διευθυντή του ΟΠΕΚΑ, δικηγόρο Κωνσταντίνο Γλούμη-Ατσαλάκη. Αξίζει να σημειωθεί ότι η τελευταία και λειψή αύξηση στα αναπηρικά επιδόματα συνέβη πριν από δώδεκα χρόνια.
Αιτήματα
Είναι καθολική απαίτηση των ατόμων με αναπηρία να πληρωθούν τώρα τα ποσά που κόπηκαν. Όμως η συγκεκριμένη κίνηση αποτελεί μόνο ένα από τα πολλαπλά προβλήματα που βιώνουν καθημερινά οι ανάπηροι συμπολίτες μας. Την ίδια ώρα κόβονται ή/και δεν δίνονται αναπηρικά επιδόματα, αυξάνεται η συμμετοχή στα φάρμακα έχοντας καταργηθεί στην ουσία η δημόσια, δωρεάν παροχή τους, κλείνουν ειδικά σχολεία και δομές, οι πιστοποιήσεις αναπηρίας περνάνε από κόσκινο, δίνονται πιστοποιήσεις που σε αρκετές περιπτώσεις είναι αναντίστοιχες της λειτουργικής βλάβης, οι πόλεις μας έχουν μετατραπεί σε αφιλόξενους τόπους για τα άτομα με αναπηρία και οι ευθύνες του κοινωνικού κράτους έχουν φορτωθεί πάνω τους και στις οικογένειες τους.
Από την άλλη πλευρά, οι διαρκείς εκκλήσεις των ιθυνόντων στην ευαισθησία των πολιτών — που θα κορυφωθούν προεκλογικά — εξυπηρετεί μεν μια υπαρκτή ανάγκη, το να είναι οι συμπολίτες μας ευαίσθητοι απέναντι στις ανάγκες των αναπήρων, όμως ταυτόχρονα αποκρύπτει την απουσία των απαραίτητων δημόσιων, δημοτικών, κοινωνικών, πολιτιστικών δομών που θα εξασφαλίζουν την ισότιμη συμμετοχή τους στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα χωρίς εμπόδια και αποκλεισμούς, όπως γίνεται μέχρι σήμερα. Έτσι και αλλιώς, όσο «ευαισθητοποιημένοι» κι αν δηλώνουν, πάντα θέτουν σε προτεραιότητα τα ιδιωτικά και εργολαβικά συμφέροντα που οικειοποιούνται τον δημόσιο χώρο και τις δημόσιες υπηρεσίες και τις έχουν μετατρέψει σε αποκλειστικό πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Από αυτή την άποψη τα αιτήματα των αναπήρων καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα αναγκών. Με λίγα λόγια είναι μονόδρομος: Η αύξηση των επιδομάτων αναπηρίας και παράλληλα η δωρεάν, δημόσια και δημοτική υγειονομική περίθαλψη και φαρμακευτική κάλυψη καθώς και δημόσιες, κοινωνικές δομές και μονάδες εντατικής θεραπείας. Να μην γίνεται η διακίνηση των φαρμάκων υψηλού κόστους από τους ιδιώτες ιδιώτες. Οι μαζικές και μόνιμες προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και να μπει τέλος στην εξαντλητική γραφειοκρατία χορήγησης επιδομάτων και ποσοστών αναπηρίας. Εργασιακά δικαιώματα, πλήρη κοινωνική ασφάλιση και συνταξιοδότηση. Αύξηση των θέσεων εργασίας για τους ανάπηρους. Σημεία προσβασιμότητας σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους και προγράμματα κοινωνικού τουρισμού. Και τα αιτήματα δεν τελειώνουν εδώ. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των αναπήρων και ενάντια στον κοινωνικό απομονωτισμό που έχουν επιβάλλει οι κυρίαρχες πολιτικές, σε κοινή δράση με την εργατική τάξη, είναι κάτι που πρέπει να γίνεται καθημερινά.