Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οπορτουνιστικό ρεύμα: Στυλοβάτης της γραμμής του ΝΑΤΟ

Του Λου­κά Αναστασόπουλου *

Καθώς αυξά­νο­νται η λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια και η ανα­σφά­λεια για την κατά­στα­ση που δια­μορ­φώ­νε­ται, τα αστι­κά επι­τε­λεία παίρ­νουν όλα τα μέτρα, ώστε είτε με την ενσω­μά­τω­ση είτε με την έντα­ση της κατα­στο­λής να δια­σφα­λί­ζε­ται η στοί­χι­ση του λαού στους σχε­δια­σμούς τους.

Σε αυτή την παρέμ­βα­ση της αστι­κής τάξης, που γίνε­ται μέσα από πολ­λά και δια­φο­ρε­τι­κά κανά­λια, ιδιαί­τε­ρο ρόλο δια­δρα­μα­τί­ζει η γραμ­μή του οπορ­του­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος. Για­τί αντι­κει­με­νι­κά συμ­βάλ­λει, αξιο­ποιώ­ντας και την ψευ­το-αγω­νι­στι­κή του ρητο­ρι­κή, στον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό από τον δρό­μο που χρειά­ζε­ται να βαδί­σει το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα για να γίνει ο πρω­τα­γω­νι­στής των εξελίξεων.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα για αυτό είναι η πολι­τι­κή γραμ­μή του ΝΑΡ, ιδιαί­τε­ρα σε δύο κρί­σι­μα ζητή­μα­τα σήμε­ρα: Την προ­ώ­θη­ση των ΝΑΤΟι­κών σχε­δί­ων στην περιο­χή και την ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή και ενδο­α­στι­κή δια­πά­λη για το μείγ­μα της κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης μπρο­στά στην οικο­νο­μι­κή κρί­ση και τον ενερ­γεια­κό πόλε­μο. Με αφορ­μή άρθρο στην εφη­με­ρί­δα «ΠΡΙΝ» για το 48ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή», που ασκού­σε μέσω δια­στρε­βλώ­σε­ων και λαθρο­χει­ριών κρι­τι­κή στις θέσεις του ΚΚΕ, το ΝΑΡ επα­νέ­φε­ρε τη γνω­στή του χρε­ο­κο­πη­μέ­νη πολι­τι­κή γραμ­μή, της οποί­ας τα αδιέ­ξο­δα έχου­με πολ­λές φορές απο­κα­λύ­ψει από τις σελί­δες του «Ριζο­σπά­στη» και της ΚΟΜΕΠ.

Με τη γνωστή μέθοδο των διαστρεβλώσεων…

Πριν προ­χω­ρή­σου­με στην ουσία της οπορ­του­νι­στι­κής γραμ­μής, χρειά­ζε­ται να μεί­νου­με σύντο­μα σε ορι­σμέ­νες πλευ­ρές ανοι­χτής δια­στρέ­βλω­σης των θέσε­ων του ΚΚΕ στην οποία κατα­φεύ­γει συνε­χώς το ΝΑΡ, μπρο­στά στην αδυ­να­μία του να ασκή­σει πραγ­μα­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση εξαι­τί­ας της χρε­ο­κο­πί­ας της πολι­τι­κής του γραμ­μής. Επα­να­λαμ­βά­νει σαν χαλα­σμέ­νο ραδιό­φω­νο τις γελοιό­τη­τες ότι δήθεν το ΚΚΕ δεν ανα­δει­κνύ­ει την επι­θε­τι­κό­τη­τα της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης, ότι βλέ­πει μονά­χα την «τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα» και ότι έτσι οδη­γεί­ται στον εθνικισμό.

Οι αρθρο­γρά­φοι του «ΠΡΙΝ» προ­κα­λούν δια­στρε­βλώ­νο­ντας τις θέσεις του ΚΚΕ, που αντι­πα­ρα­τί­θε­ται και ανα­δει­κνύ­ει συνε­χώς την επι­θε­τι­κό­τη­τα της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης, η οποία με σει­ρά ενερ­γειών επι­διώ­κει την ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου της στην περιο­χή. Οι δυνά­μεις του ΚΚΕ ενα­ντιώ­νο­νται ενερ­γά στους σχε­δια­σμούς της αστι­κής τάξης της Ελλά­δας, οργα­νώ­νο­ντας την πάλη ενά­ντια, κατα­ψη­φί­ζο­ντας και φωτί­ζο­ντας την επι­κιν­δυ­νό­τη­τα της συμ­με­το­χής της χώρας σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, της αύξη­σης των δαπα­νών για ΝΑΤΟι­κούς εξο­πλι­σμούς, της απο­στο­λής πολε­μι­κού υλι­κού και στρα­τευ­μά­των στο εξω­τε­ρι­κό, της νέας Ελλη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κής Συμ­φω­νί­ας για τις βάσεις, των διμε­ρών και τρι­με­ρών ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­φω­νιών κ.τ.λ.

Παράλ­λη­λα, είναι εντυ­πω­σια­κή η κατά το δοκούν επι­λο­γή απο­σπα­σμά­των από την ομι­λία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο 48ο Φεστι­βάλ, για να σκα­ρώ­σουν πλα­στά στοι­χεία σύμπλευ­σης με την αστι­κή τάξη της Ελλά­δας, παρα­λεί­πο­ντας σκο­πί­μως τις βασι­κές ανα­φο­ρές της, για παρά­δειγ­μα ότι «ο λαός να μη δεί­ξει καμιά εμπι­στο­σύ­νη στην όποια αστι­κή κυβέρ­νη­ση» και ότι χρειά­ζε­ται «να ανα­τρέ­ψει αυτούς που τον σέρ­νουν στη σφα­γή για να έρθει αυτός στην εξουσία».

Τέλος, προ­κα­λεί απο­ρία η «αλλερ­γία» του ΝΑΡ όταν το ΚΚΕ ανα­δει­κνύ­ει τον ενερ­γό προ­σα­να­το­λι­σμό και την πρόσ­δε­ση της αστι­κής τάξης της Ελλά­δας στους ΝΑΤΟι­κούς σχε­δια­σμούς και στην προ­ώ­θη­ση των κατευ­θύν­σε­ων της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο εξάλ­λου ότι τη στιγ­μή που το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ανα­πτύσ­σουν μια πολύ­μορ­φη δρά­ση ενά­ντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σε εργα­σια­κούς χώρους, στα λιμά­νια, στα πανε­πι­στή­μια και τα σχο­λεία, τσα­λα­κώ­νο­ντας στην πρά­ξη την εθνι­κή ενό­τη­τα με τις στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές της αστι­κής τάξης, το ΝΑΡ δια­μορ­φώ­νει γραμ­μή που συμπλέ­ει με τις στο­χεύ­σεις του ευρω­α­τλα­νι­σμού, παρά τις γενι­κό­λο­γες καταγ­γε­λί­ες ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Η γραμμή του ΝΑΤΟ με κάλπικη «αντικαπιταλιστική» ρητορική

Βασι­κό ζήτη­μα απο­τε­λεί το θέμα των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των. Αρχι­κά το ΝΑΡ απο­σιω­πά στα­θε­ρά το γεγο­νός ότι η αστι­κή τάξη της Ελλά­δας επι­διώ­κει την ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου της στην περιο­χή και όταν συμ­με­τέ­χει σε πολε­μι­κά σχέ­δια και μέσω της δια­πραγ­μά­τευ­σης κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των στο πλαί­σιο της ιμπε­ρια­λι­στι­κής συμ­μα­χί­ας του ΝΑΤΟ. Απο­σιω­πά ότι με αυτόν τον τρό­πο το κεφά­λαιο στην Ελλά­δα προ­σβλέ­πει σε οικο­νο­μι­κά, γεω­πο­λι­τι­κά και γεω­στρα­τη­γι­κά οφέ­λη για παρά­δειγ­μα από τη μετα­τρο­πή της χώρας σε ενερ­γεια­κό κόμ­βο (π.χ. με τα σχέ­δια μετα­φο­ράς LNG προς την Ευρώ­πη) ή την ανα­βάθ­μι­ση του στρα­τιω­τι­κού και οικο­νο­μι­κού ρόλου της χώρας για τα σχέ­δια του ΝΑΤΟ (π.χ. με το σχέ­διο «Εγνα­τία των λιμέ­νων: Ηγου­με­νί­τσα — Θεσ­σα­λο­νί­κη — Καβά­λα — Αλε­ξαν­δρού­πο­λη»). Απο­σιω­πά τη στά­ση όλων των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων απ’ τη Συμ­φω­νία του Ελσίν­κι μέχρι σήμερα.

Απο­σιω­πά κυρί­ως το αντι­δρα­στι­κό πλαί­σιο μέσα στο οποίο δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται η αστι­κή τάξη της Ελλά­δας: Της προ­βο­λής του Αιγαί­ου ως «ΝΑΤΟι­κού εδά­φους», της δια­σφά­λι­σης της συνο­χής της νοτιο­α­να­το­λι­κής πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ, της ανα­ζή­τη­σης λύσης συνεκ­με­τάλ­λευ­σης των κοι­τα­σμά­των υδρο­γο­ναν­θρά­κων με τις ΗΠΑ και την Τουρ­κία. Απο­σιω­πά ότι αυτή η δια­πραγ­μά­τευ­ση στρώ­νει το έδα­φος τόσο για πολε­μι­κές ανα­με­τρή­σεις όσο και επώ­δυ­νους συμ­βι­βα­σμούς σε βάρος των λαών.

Τέτοιου είδους σχέ­δια για να προ­χω­ρή­σουν προ­ϋ­πο­θέ­τουν σε μικρό ή μεγα­λύ­τε­ρο βαθ­μό την προ­σω­ρι­νή διευ­θέ­τη­ση της όξυν­σης του αντα­γω­νι­σμού με την Τουρ­κία μέσω της υπο­γρα­φής μιας ιμπε­ρια­λι­στι­κής συμ­φω­νί­ας και την παρα­χώ­ρη­ση κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των, πιθα­νά και με προ­σφυ­γή στο Διε­θνές Δικα­στή­ριο της Χάγης.

Την ώρα που η αστι­κή τάξη της Τουρ­κί­ας αμφι­σβη­τεί ακό­μα και την κυριαρ­χία των ελλη­νι­κών νησιών του Αιγαί­ου, η πολι­τι­κή γραμ­μή που υιο­θε­τεί το ΝΑΡ και καλεί σε μια «έντι­μη συμ­φω­νία Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας» για τη διευ­θέ­τη­σή τους, συμπλέ­ει στην ουσία, παρά την όποια «αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή» φρα­σε­ο­λο­γία, με τους αστι­κούς και ΝΑΤΟι­κούς σχε­δια­σμούς. Μια γραμ­μή που παράλ­λη­λα σπέρ­νει αυτα­πά­τες ότι μια συμ­φω­νία ιμπε­ρια­λι­στι­κής ειρή­νης στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟ θα απο­μα­κρύ­νει τάχα τον κίν­δυ­νο του πολέμου.

Την ίδια στιγ­μή απο­κα­λύ­πτε­ται πόσο ψευ­δε­πί­γρα­φη είναι η υιο­θέ­τη­ση εκ μέρους του ΝΑΡ συν­θη­μά­των για καμία αλλα­γή συνό­ρων, όταν η ανά­λυ­σή τους απο­δέ­χε­ται τις «γκρί­ζες ζώνες» στα σύνο­ρα της περιο­χής και καλεί σε έντι­μη διευ­θέ­τη­σή τους, στοι­χείο που απο­τε­λεί και την εύφλε­κτη ύλη μιας πολε­μι­κής αναμέτρησης.

Το ΚΚΕ έχει κρυ­στάλ­λι­νη θέση υπε­ρά­σπι­σης των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας από τη σκο­πιά της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών δυνά­με­ων, ως ανα­πό­σπα­στο στοι­χείο της πάλης για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου. Εχει προει­δο­ποι­ή­σει τους εργα­ζό­με­νους πως στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες αυτά δεν μπο­ρούν να τα εγγυ­η­θούν οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις, το ΝΑΤΟ και γενι­κό­τε­ρα οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες. Τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ δίνουν καθη­με­ρι­νά όλες τους τις δυνά­μεις για να οργα­νω­θεί πραγ­μα­τι­κά ο αγώ­νας για την απε­μπλο­κή της χώρας από τους πολε­μι­κούς σχε­δια­σμούς, για την απο­δέ­σμευ­ση από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για να δυνα­μώ­σει η πάλη ενά­ντια στην ίδια την αιτία που γεν­νά αντι­θέ­σεις, συγκρού­σεις, πολε­μι­κές συρ­ρά­ξεις, η πάλη για την ανα­τρο­πή του καπιταλισμού.

«Οχι στην αστική τάξη… αλλά ζήτω στο κράτος της!»

Το «ΠΡΙΝ» εγκα­λεί το ΚΚΕ ότι δεν κάνει καμία διά­κρι­ση ανά­με­σα στη «δημό­σια και την ιδιω­τι­κή ιδιο­κτη­σία» και μένει μόνο σε ανα­φο­ρές για το «κρά­τος του κεφα­λαί­ου». Με λίγα λόγια, το ΝΑΡ που «διαρ­ρη­γνύ­ει τα ιμά­τιά» του ενά­ντια στην αστι­κή τάξη ανα­πα­ρά­γει το απα­τη­λό σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό αφή­γη­μα που εμφα­νί­ζει το αστι­κό κρά­τος ως αντί­βα­ρο των ιδιω­τι­κών ομί­λων και της «κερ­δο­σκο­πί­ας».

Σε αυτό το σημείο χρειά­ζε­ται να ανα­λο­γι­στού­με ότι στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες υπάρ­χει οξυ­μέ­νη δια­πά­λη στα αστι­κά επι­τε­λεία για το είδος και την έκτα­ση της κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης στην καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία. Αυτό φαί­νε­ται και στην Ελλά­δα, όπου ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ «δια­γκω­νί­ζο­νται» για το «ποια κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση θα σώσει τον λαό», κρύ­βο­ντας πίσω από αυτό την κόντρα τους για να βρε­θεί το καταλ­λη­λό­τε­ρο σχέ­διο κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης που θα στη­ρί­ξει την αστι­κή εξου­σία. Σε αυτές τις συν­θή­κες οι εξαγ­γε­λί­ες του ΝΑΡ για εθνι­κο­ποι­ή­σεις σε συν­δυα­σμό με την απο­θέ­ω­ση του «δημό­σιου ένα­ντι του ιδιω­τι­κού», δεν απο­τε­λούν τίπο­τε λιγό­τε­ρο από έναν καθα­για­σμό του αστι­κού κρά­τους. Η λογι­κή που ουσια­στι­κά προ­βάλ­λε­ται από το ΝΑΡ είναι ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει μια κρα­τι­κή πολι­τι­κή στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού, την οποία θα μπο­ρέ­σουν να αξιο­ποι­ή­σουν οι εργα­ζό­με­νοι προς δικό τους όφελος.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι στον καπι­τα­λι­σμό δεν υπάρ­χει κάποια «δημό­σια ιδιο­κτη­σία» και κάποια κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση «κοι­νής ωφε­λεί­ας» ταξι­κά ουδέ­τε­ρη. Οσα ανή­κουν στο αστι­κό κρά­τος σήμε­ρα (από εκτά­σεις γης, κτί­ρια, επι­χει­ρή­σεις όπως η ΔΕΗ έως και για παρά­δειγ­μα το κρα­τι­κό σύστη­μα Υγεί­ας και Παι­δεί­ας) και σε όποιο ποσο­στό και αν είναι αυτή η συμ­με­το­χή του κρά­τους, δεν παύ­ουν να υπο­τάσ­σο­νται σε έναν και μόνο σκο­πό: Στο πώς θα διαιω­νί­ζε­ται η εξου­σία της αστι­κής τάξης, στο πώς θα προ­ω­θού­νται οι στρα­τη­γι­κοί της στό­χοι, στο πώς θα αυξά­νε­ται η κερ­δο­φο­ρία των ομί­λων και θα διευ­κο­λύ­νε­ται το διαρ­κές ξεζού­μι­σμα των εργαζομένων.

Ομως το ΝΑΡ επι­χει­ρεί παράλ­λη­λα και μια λαθρο­χει­ρία. Προ­βάλ­λει ότι δήθεν το ΚΚΕ, με την παρα­πά­νω ανά­λυ­ση που κάνει, αδια­φο­ρεί για τον αγώ­να ενά­ντια στις ιδιωτικοποιήσεις.

Το ΚΚΕ δεν δίνει τη μάχη ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και στην επι­δεί­νω­ση των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων με τη σημαία του παρελ­θό­ντος, της επι­στρο­φής στο κρα­τι­κό μονο­πώ­λιο, ούτε καλ­λιερ­γεί αυτα­πά­τες ότι μπο­ρεί να υπάρ­χει φιλο­λαϊ­κή «δημό­σια ρύθ­μι­ση» της απε­λευ­θε­ρω­μέ­νης αγοράς.

Πρω­το­στα­τεί στον αγώ­να ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις σε κάθε τομέα της ζωής των εργα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών οικο­γε­νειών, από τον τόπο κατοι­κί­ας, την Υγεία, την Παι­δεία έως τον πολι­τι­σμό και τον αθλη­τι­σμό. Απο­κα­λύ­πτει τον αντι­λαϊ­κό χαρα­κτή­ρα των κατευ­θύν­σε­ων της ΕΕ, που προ­ω­θού­νται από όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα και κυβερ­νή­σεις στην Ελλά­δα, στη­ρί­ζει αιτή­μα­τα του κινή­μα­τος για ανά­σχε­ση της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής και μέτρα ανα­κού­φι­σης. Σε αυτό το έδα­φος οργα­νώ­νει την πάλη όχι από τη σκο­πιά υπε­ρά­σπι­σης του αστι­κού κρά­τους, αλλά ανα­δει­κνύ­ο­ντας την ανά­γκη σύγκρου­σης με το αστι­κό κρά­τος και την ανω­τε­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού, της κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νης ιδιο­κτη­σί­ας και της εργα­τι­κής εξουσίας.

Με το ΚΚΕ στον δρόμο της ανατροπής!

Υπάρ­χει ελπί­δα και διέ­ξο­δος μπρο­στά στις εξε­λί­ξεις που θα αντι­με­τω­πί­σουν οι εργα­ζό­με­νοι. Είναι η οργά­νω­ση της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πάλης για να αυξη­θούν οι εστί­ες αντί­στα­σης σε κάθε κλά­δο, σε κάθε χώρο δου­λειάς και σπου­δών, σε κάθε πόλη, γει­το­νιά και χωριό. Η πάλη για τη διεκ­δί­κη­ση των σύγ­χρο­νων ανα­γκών σε σύγκρου­ση με τους στρα­τη­γι­κούς στό­χους της αστι­κής τάξης, που θα βάζει στό­χο την ίδια την εξου­σία της εργα­τι­κής τάξης.

Μακριά από κάθε λογι­κή ανα­μο­νής εκλο­γών και λύσης από την εναλ­λα­γή των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων. Μακριά και από τη χρε­ο­κο­πη­μέ­νη πολι­τι­κή γραμ­μή του οπορ­του­νι­σμού και τη δια­βρω­τι­κή του παρέμ­βα­ση στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα. Υπάρ­χει πεί­ρα πλέ­ον στους εργα­ζό­με­νους, που μπο­ρεί να αξιο­ποι­η­θεί, για το πώς η οπορ­του­νι­στι­κή γραμ­μή οδή­γη­σε στην ενσω­μά­τω­ση μεγά­λου μέρους του κινή­μα­τος στη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, συνέ­βα­λε στην κυβερ­νη­τι­κή άνο­δο του ΣΥΡΙΖΑ και στην υπο­γρα­φή νέων μνη­μο­νί­ων και αντι­λαϊ­κών νόμων.

Η πραγ­μα­τι­κή λύση βρί­σκε­ται στην ίδια τη δύνα­μη του λαού. Στη συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ, που είναι στην πρώ­τη γραμ­μή και μεγά­λο στή­ριγ­μα των αγώ­νων του λαού και της νεο­λαί­ας. Το σύν­θη­μα του Καλέ­σμα­τος της ΚΕ του ΚΚΕ «Καμία ανα­μο­νή! Αγω­νι­στι­κή συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ παντού για να γίνει ο λαός πρω­τα­γω­νι­στής» δεί­χνει τον δρό­μο αλλά και τα σημα­ντι­κά καθή­κο­ντα του επό­με­νου δια­στή­μα­τος, με πρώ­το μεγά­λο σταθ­μό την πανελ­λα­δι­κή απερ­γία στις 9 Νοέμβρη.

* Ο Λ. Ανα­στα­σό­που­λος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύ­θυ­νος της Ιδε­ο­λο­γι­κής Επι­τρο­πής της ΚΕ

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο