Ορέστης Κολοζώφ — Ένας γνήσιος κομμουνιστής, πρότυπο συνέπειας και αξιοπρέπειας

Ήταν πριν πέντε χρό­νια, στις 7 Φλε­βά­ρη 2014, όταν έφυ­γε απ’ τη ζωή ο Ορέ­στης Κολο­ζώφ, το ιστο­ρι­κό στέ­λε­χος του ΚΚΕ που αφιέ­ρω­σε όλη τη ζωή του στην πάλη για το δίκιο του λαού, για το σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό. 

Απο­τέ­λε­σε πρό­τυ­πο αξιο­πρέ­πειας, αλλά και συνέ­πειας λόγων και έργων. Πορεύ­τη­κε ακρι­βώς όπως το Κόμ­μα τον γαλού­χη­σε, με τις αρχές του ΚΚΕ και των αγώ­νων του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ και της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης του λαού. 

Με την πολύ­χρο­νη και πολύ­μορ­φη δρά­ση του, με το παρά­δειγ­μά του, τη συνέ­πεια λόγων και έργων, συνέ­βα­λε να ανοί­ξουν δρό­μοι και έδει­ξε ότι το ΚΚΕ δεν είναι ένα οποιο­δή­πο­τε Κόμ­μα, αλλά σάρ­κα από τη σάρ­κα του λαού, ασυμ­βί­βα­στος αντί­πα­λος με τους εκμε­ταλ­λευ­τές, μπρο­στά­ρης του αγώ­να για έναν άλλο κόσμο, ανθρώ­πι­νο και δίκαιο.

Ασκού­σε πάντο­τε στην καθη­με­ρι­νή ζωή του το περιε­χό­με­νο της ιδιό­τη­τας του κομ­μου­νι­στή και εκπλή­ρω­νε με απα­ρά­μιλ­λη υπευ­θυ­νό­τη­τα τα μεγά­λα και σοβα­ρά κομ­μα­τι­κά του καθή­κο­ντα, παλεύ­ο­ντας μαχη­τι­κά, ανα­δει­κνύ­ο­ντας κάθε φορά την ευθύ­νη του αγω­νι­στή. Τον διέ­κρι­νε η στα­θε­ρή, συνε­πής στά­ση, που θα παρα­μεί­νει το κύριο στην πολι­τι­κή πάλη ως την ορι­στι­κή εξά­λει­ψη της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρωπο.

Τον διέ­κρι­νε η κομ­μου­νι­στι­κή σεμνό­τη­τα και η επι­μο­νή για την πραγ­μα­το­ποί­η­ση των στό­χων του λαϊ­κού κινή­μα­τος και του Κόμ­μα­τος. Τον διέ­κρι­νε πάντα η νηφα­λιό­τη­τα στη σκέ­ψη και στο σχε­δια­σμό της πάλης.

Υπήρ­ξε επι­στή­μο­νας, δια­νο­ού­με­νος της δρά­σης που είχε συνει­δη­το­ποι­ή­σει ότι η επι­στη­μο­νι­κή γνώ­ση τότε μόνο είναι αλη­θι­νή δύνα­μη, όταν χρη­σι­μο­ποιεί­ται και μπο­ρεί να αλλά­ξει τον κόσμο.

Ενί­σχυ­σε με τις γνώ­σεις του το συλ­λο­γι­κό αγώ­να και απέ­δει­ξε ότι η προ­σω­πι­κό­τη­τα συμ­βα­δί­ζει και ανα­πτύσ­σε­ται μέσα στην ανα­ντι­κα­τά­στα­τη συλ­λο­γι­κή δρά­ση. Απέ­δει­ξε ότι η προ­σω­πι­κό­τη­τα πλα­ταί­νει και βαθαί­νει όταν σμί­γει με το λαό, τα βάσα­να και τον πόνο του.

Η συμ­βο­λή του ήταν σημα­ντι­κή για το Κόμ­μα μας και το λαϊ­κό κίνη­μα. Από τη θέση ευθύ­νης στο Τμή­μα Διε­θνών Σχέ­σε­ων του Κόμ­μα­τος κατέ­βα­λε μεγά­λη προ­σπά­θεια για να δυνα­μώ­σει η πάλη των λαών ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό, για το σοσια­λι­σμό. Συνέ­βα­λε σημα­ντι­κά για το δυνά­μω­μα του διε­θνι­σμού, της αλλη­λεγ­γύ­ης στους λαούς ενά­ντια στους πολέ­μους και την εκμε­τάλ­λευ­ση. Με επι­μο­νή και πίστη στα ιδα­νι­κά και την κοσμο­θε­ω­ρία μας, πάλε­ψε για το δυνά­μω­μα της κοι­νής δρά­σης των κομ­μου­νι­στι­κών και εργα­τι­κών κομ­μά­των σε παγκό­σμιο επί­πε­δο, την ενί­σχυ­ση της κομ­μου­νι­στι­κής επι­λο­γής και της πάλης για το σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

Ο Ορέ­στης Κολο­ζώφ γεν­νή­θη­κε στις 6 Ιού­νη του 1940 στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη του Έβρου, από οικο­γέ­νεια κομ­μου­νι­στών. Από τα παι­δι­κά του χρό­νια γαλου­χή­θη­κε με τα ιδα­νι­κά του σοσια­λι­σμού και τους αγώ­νες του ΚΚΕ στη χώρα μας. Τελεί­ω­σε το δημο­τι­κό σχο­λείο το 1952 στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη. Από το 1955 ήρθε με την οικο­γέ­νειά του στην Αθή­να, όπου τελεί­ω­σε το γυμνά­σιο το 1959 και έφυ­γε το 1960 για την Ιτα­λία. Τέλειω­σε τις σπου­δές του ως φυσι­κός στο Πανε­πι­στή­μιο της Πίζας.

Από το 1963 υπήρ­ξε μέλος της ΕΔΑ και το 1967 έγι­νε μέλος του ΚΚΕ. Στην Ιτα­λία, μέχρι τη δικτα­το­ρία του ’67, διε­τέ­λε­σε συν­δι­κα­λι­στι­κό στέ­λε­χος του φοι­τη­τι­κού κινή­μα­τος, Γραμ­μα­τέ­ας του Συλ­λό­γου Φοι­τη­τών Ρώμης, καθώς και Γραμ­μα­τέ­ας της Ομο­σπον­δί­ας Φοι­τη­τι­κών Συλ­λό­γων Ιτα­λί­ας. Η δικτα­το­ρία τον βρή­κε στην Ιτα­λία, όπου ήταν μέλος του Γρα­φεί­ου της ΕΔΑ Ιταλίας. 

Κατά τη διάρ­κεια της δικτα­το­ρί­ας, πρω­το­στά­τη­σε στην ανά­πτυ­ξη της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης και είχε την ευθύ­νη από το Κόμ­μα της δου­λειάς για τους φοι­τη­τές της Ιτα­λί­ας και αργό­τε­ρα της Δυτι­κής Ευρώ­πης. Διε­τέ­λε­σε, επί­σης, μέλος του Γρα­φεί­ου των Οργα­νώ­σε­ων στο Εξω­τε­ρι­κό του Κεντρι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΚΝΕ, με ευθύ­νη για το φοι­τη­τι­κό κίνη­μα των Ελλή­νων στο εξωτερικό.

Ο σ. Ορέ­στης Κολο­ζώφ στο 9^ο Συνέ­δριο του ΚΚΕ εκλέ­χτη­κε ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής και στο 10ο και 11ο Συνέ­δριο τακτι­κό της μέλος. Από το 10ο έως το 11ο Συνέ­δριο διε­τέ­λε­σε μέλος της Γραμ­μα­τεί­ας της ΚΕ και ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου από το 11ο μέχρι το 12ο Συνέ­δριο. Από το 12ο το 1987 μέχρι και το 17ο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος το 2005 διε­τέ­λε­σε μέλος του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου. Από το 1975 δού­λε­ψε κομ­μα­τι­κά στο Τμή­μα Διε­θνών Σχέ­σε­ων και από το 1978 έως το 17ο Συνέ­δριο υπήρ­ξε υπεύ­θυ­νός του. Εκλέ­χτη­κε βου­λευ­τής του Κόμ­μα­τος το 1993 και διε­τέ­λε­σε υπεύ­θυ­νος της Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Ομάδας.

Στις δύσκο­λες στιγ­μές για το επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα, τόσο την περί­ο­δο του 1968 όσο και στην περί­ο­δο 1989 — 1991, όταν λυσ­σο­μα­νού­σε ο άγριος άνε­μος της αντε­πα­νά­στα­σης, στά­θη­κε ακλό­νη­τος, υπε­ρα­σπί­στη­κε το σοσια­λι­σμό και τον επα­να­στα­τι­κό χαρα­κτή­ρα του Κόμ­μα­τος, ενά­ντια στις επι­θέ­σεις και τις προ­σπά­θειες διά­λυ­σής του από αστούς και οπορ­του­νι­στές. Ήταν αδιάλ­λα­κτος τόσο απέ­να­ντι στο δεξιό όσο και στον “αρι­στε­ρό” οπορτουνισμό.

Στην πολύ­χρο­νη κομ­μα­τι­κή του δια­δρο­μή, ο Κολο­ζώφ στά­θη­κε περή­φα­νος κομ­μου­νι­στής, με στέ­ρεη και βαθιά την πεποί­θη­ση ότι ο κόσμος θα αλλά­ξει, πως το δίκιο του λαού, ο σοσια­λι­σμός θα νική­σει. Το παρά­δειγ­μα της αγω­νι­στι­κής δια­δρο­μής του απο­τε­λεί παρα­κα­τα­θή­κη στους δύσκο­λες αγώ­νες του σήμε­ρα και του αύριο, για το σοσια­λι­στι­κό μέλ­λον της Ελλά­δας, της ανθρω­πό­τη­τας, για το όρα­μα της κομ­μου­νι­στι­κής κοινωνίας.

Το τελευ­ταίο «αντίο» εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, απέ­τι­σε ο Δημή­τρης Αρβανιτάκης

Πηγή Ριζο­σπά­στης _902.gr

Περισσότερα