Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών: Μια «Rémora» από την Ουάσιγκτον

Γρά­φει ο Pablo Jofre Leal

Θυμά­μαι παρα­κο­λου­θώ­ντας προ­γράμ­μα­τα για τη θαλάσ­σια πανί­δα, την έκπλη­ξή μου όταν έβλε­πα εκεί­νο το ψάρι — είδος παρα­σί­του, που χρη­σι­μο­ποιεί καρ­χα­ρί­ες ως μέσο μετα­φο­ράς του, προ­σκα­λού­με­νο στο σώμα τους.
Έτσι ταξι­δεύ­ει ελεύ­θε­ρα, τρέ­φε­ται με απο­μει­νά­ρια, ενερ­γώ­ντας όμως σε ρυθ­μό ζωής καρχαρία.

Αυτή είναι η εικό­να του απο­κα­λού­με­νου «Οργα­νι­σμός Αμε­ρι­κα­νι­κών Κρα­τών» (OEA- ΟΑΚ), θεσμι­κό όργα­νο του 19ου αιώ­να, με ημε­ρο­μη­νία λήξης που πρέ­πει να εξαφανιστεί.
Ένας οργα­νι­σμός- εμπό­διο υπο­ταγ­μέ­νος στα σχέ­δια του Λευ­κού Οίκου, του οποί­ου τα θεσμι­κά κεντρι­κά γρα­φεία, όπου συνα­ντώ­νται ο γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας και λει­τουρ­γεί το μόνι­μο συμ­βού­λιο του ΟΗΕ, απέ­χουν μόλις μερι­κές εκα­το­ντά­δες μέτρα από την έδρα του εκτε­λε­στι­κού των ΗΠΑ, δια­σχί­ζο­ντας τους πίσω κήπους, συμ­βο­λί­ζο­ντας, αυτήν την αυτο­κρα­το­ρι­κή ιδέα να θεω­ρούν κάποιοι τις χώρες μας ως μέρος της περιου­σί­ας τους.
Ο επι­κε­φα­λής του ΟΑΚ, ο πιστός κηπου­ρός αυτής της αυλής, είναι ο πιο άνευ όρων ΓΓ του Οργα­νι­σμού Αμε­ρι­κα­νι­κών Κρα­τών: ο πολι­τι­κός χαμαι­λέ­ο­ντας και διπλω­μά­της της Ουρου­γουά­ης, που επα­νε­ξε­λέ­γη πρό­σφα­τα Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας, Luis [Leonardo] Almagro [Lemes].luis almagro lemes

Εκτός από κηπου­ρός, σε αυτήν την αυλή, ο Almagro εκτε­λεί το έργο του λακέ κατά της εθνι­κής κυριαρ­χί­ας πολ­λών από τις χώρες, της αμε­ρι­κα­νι­κής ηπεί­ρου, παρα­κο­λου­θώ­ντας στε­νά από τη λεω­φό­ρο Pennsylvania (όπου βρί­σκε­ται ο Λευ­κός Οίκος)  παί­ζο­ντας το ρόλο του νεκρο­θά­φτη, ο οποί­ος εκτε­λεί με ακρί­βεια τα καθή­κο­ντα που του ανέ­θε­σε ο κύριος του.

Ο Almagro δεν είναι παρά ο κατάλ­λη­λος άνθρω­πος στην κατάλ­λη­λη θέση ‑ένας κυνι­κός, χει­ρα­γω­γη­τι­κός, προ­δό­της άξιος για περιφρόνηση.
Απο­μα­κρύν­θη­κε ακό­μη και από το κίνη­μα για το οποίο αγω­νί­στη­κε, το Frente Amplio της Ουρου­γουά­ης, προ­κα­λώ­ντας περισ­σό­τε­ρες θανα­τη­φό­ρες μολύν­σεις από τον Covid 19 στο μαχη­τι­κό κίνη­μα Charrúa, που τον είχε πρε­σβευ­τή στην Κίνα υπό τον Tabaré Vásquez και παλιό­τε­ρα ως σύμ­βου­λος της κυβέρ­νη­σης José Mujica, όλ’ αυτά πριν ανα­λά­βει την ηγε­σία του ΟΑΚ το 2015.

Σε λιγό­τε­ρο «αξιέ­παι­νους» όρους από εκεί­νους που τον απει­κο­νί­ζουν ως έμπει­ρο πολι­τι­κό, ο Luis Almagro θεω­ρεί­ται ρίψα­σπις μισθο­φό­ρος, ένα είδος προ­σο­μοί­ω­σης εταί­ρας ναού στην αρχαία Φοι­νί­κη, στο ύφος του quedeshimquedeshoth (1) ποι­ή­μα­τος του βάρ­δου της Χιλής Gonzalo Rojas.

Ένας γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας που έχει αφιε­ρώ­σει τις προ­σπά­θειές του στην ανα­τρο­πή της κυβέρ­νη­σης της Βενε­ζου­έ­λας, στην οποία έχει κηρύ­ξει πόλε­μο, καθώς και τον λαό του.
Ένας άτσα­λος υπη­ρέ­της, χει­ρα­γω­γη­τι­κός, προ­δο­τι­κός πολι­τι­κός, συντο­νι­στής της λεγό­με­νης Ομά­δας Λίμα, ο οποί­ος έχει μετα­τρα­πεί σε αιχ­μή του δόρα­τος των πολι­τι­κών των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών κατά των λεγό­με­νων προ­ο­δευ­τι­κών κυβερ­νή­σε­ων στη Λατι­νι­κή Αμερική.

Σύμ­φω­να με ρητές εντο­λές του Almagro, ο ΟΑΚ άγγι­ξε το άκρο άωτο της δου­λι­κό­τη­τας στην οποία θα μπο­ρού­σε να φτά­σει ένα θεσμι­κό όργα­νο, το οποίο συγκε­ντρώ­νει 35 μέλη με εξαί­ρε­ση τη Βενε­ζου­έ­λα, η οποία απο­χώ­ρη­σε από την οργά­νω­ση τον Απρί­λη του 2019, λόγω της απρο­κά­λυ­πτης αμε­ρι­κα­νι­κής κηδε­μο­νί­ας.

Όσον αφο­ρά την Κού­βα, αυτή απε­λά­θη­κε, στη συνά­ντη­ση που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στην Πού­ντα ντελ Έστε (Punta del Este) της Ουρου­γουά­ης το 1962, με μια κίνη­ση που δόξα­σε το νησί της επα­νά­στα­σης και κατα­βα­ρά­θρω­σε τον ΟΑΚ, όπως περι­γρά­φε­ται από τον διοι­κη­τή Φιντέλ Κάστρο Ρουζ, στην περί­φη­μη ‑και διά­ση­μη ομι­λία του, στη 2η εθνο­συ­νέ­λευ­ση του λαού της Κού­βας (2) που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στην Plaza de la Revolución στην Αβά­να, στις 4 Φεβρουα­ρί­ου 1962, γνω­στή και ως «Το Υπουρ­γείο Αποι­κιών (El Ministerio de Colonias) της Ουά­σινγ­κτον».

ℹ️  Η Οργά­νω­ση Αμε­ρι­κα­νι­κών Κρα­τών ιδρύ­θη­κε με τον καθο­ρι­σμέ­νο στό­χο, στο άρθρο 1 του ιδρυ­τι­κού χάρ­τη, να δημιουρ­γή­σει «μια τάξη ειρή­νης και δικαιο­σύ­νης, να προ­ω­θή­σει την αλλη­λεγ­γύη τους, να ενι­σχύ­σει τη συνερ­γα­σία τους και να υπε­ρα­σπι­στεί την κυριαρ­χία, την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα και την ανε­ξαρ­τη­σία τους».

Αυτοί οι στό­χοι προ­δό­θη­καν ανοι­χτά, μετα­τρέ­πο­ντας τον οργα­νι­σμό σε τοπο­τη­ρη­τή και συνερ­γό των υπη­ρε­σιών πλη­ρο­φο­ριών και των δικτα­το­ρι­κών καθε­στώ­των, υπό την ηγε­σία των αμε­ρι­κα­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων και της CIA με καθο­δή­γη­ση δημιουρ­γία, υπο­στή­ρι­ξη, ή βοή­θεια σε ανοι­χτά πρα­ξι­κο­πή­μα­τα, ταρα­χές, δια­δι­κα­σί­ες απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης ενα­ντί­ον πολ­λών χωρών, όπως Νικα­ρά­γουα, Κού­βα, Πανα­μάς, Βρα­ζι­λία, Αϊτή, Δομι­νι­κα­νή Δημο­κρα­τία, Βενε­ζου­έ­λα, Χιλή, Βολι­βία κλπ.

Η Ximena Roncal μας υπεν­θυ­μί­ζει ότι «η αυτο­κρα­το­ρι­κή δύνα­μη με τη συγκα­τά­θε­ση της ΟΑΚ εξα­νά­γκα­σε σε νομο­θε­τι­κές απο­φά­σεις τα κοι­νο­βού­λια των λατι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κών εθνών, όπως το νομο­θε­τι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα ενα­ντί­ον του Προ­έ­δρου Φερ­νά­ντο Λού­γκο στην Παρα­γουάη, με απο­τέ­λε­σμα την απο­μά­κρυν­σή του και την παρα­πο­μπή του στη δικαιο­σύ­νη και το 2016 όταν το κοι­νο­βού­λιο στη Βρα­ζι­λία ενέ­κρι­νε το κατη­γο­ρη­τή­ριο ενα­ντί­ον στην Πρό­ε­δρο Dilma Rousseff (Ντίλ­μα Ρού­σεφ), πέραν του ότι δίω­ξαν και φυλά­κι­σαν τον Λού­λα (Lula Da Silva)» (3)

Τους τελευ­ταί­ους μήνες, η δια­δι­κα­σία απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης του έθνους της Βολι­βί­ας υπήρ­ξε το κλου της πολι­τι­κής και ηθι­κής κατάρ­ρευ­σης του Almagro και των απα­ντα­χού υπο­στη­ρι­κτών του, που μπή­καν επι­κε­φα­λής των δρά­σε­ων που είχε σχε­διά­σει η κυβέρ­νη­ση Trump, για την ανα­τρο­πή της κυβέρ­νη­σης του πρώ­ην προ­έ­δρου Evo Morales, ο οποί­ος ανα­γκά­στη­κε να παραι­τη­θεί μετά το πολι­τι­κό-στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα, περί φερό­με­νων παρα­τυ­πιών στον πρώ­το γύρο.
Όλα αυτά πλαι­σιώ­θη­καν σε έναν έλεγ­χο και σε μια απο­λύ­τως παρά­τυ­πη έκθε­ση, που εκπο­νή­θη­κε από μια επι­τρο­πή του ΟΑΚ, η οποία έχει απο­δει­χθεί ότι είναι μέρος του σχε­δί­ου πρα­ξι­κο­πή­μα­τος ενα­ντί­ον της κυβέρ­νη­σης MAS, εγεί­ρο­ντας ερω­τή­μα­τα σχε­τι­κά με τη νίκη στον πρώ­το γύρο και εμπο­δί­ζο­ντας έτσι την υπο­ψη­φιό­τη­τα του νικη­τή στις εκλογές.
Ο στό­χος των αμε­ρι­κα­νών ήταν σαφής: να απο­φευ­χθεί οποια­δή­πο­τε συνταγ­μα­τι­κή λύση, για την –με κάθε κόστος, ανα­τρο­πή του Evo Morales. Και, σε αυτό το έργο, ο ΟΑΚ και ο Almagro συμ­μορ­φώ­θη­καν δου­λι­κά, όπως επε­ση­μάν­θη­κε σε ένα άρθρο στο Segundopaso.es, για τη Βολιβία.

Ο ρόλος που έπαι­ξε ο Almagro, σύρο­ντας ολό­κλη­ρο το περι­φε­ρεια­κό σώμα, στην απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση της Βολι­βί­ας εκφρά­ζε­ται σε αυτό που ο Rolcan ορί­ζει ως «η υπο­κρι­σία του ΟΑΚ και ο κυνι­σμός του Almagro», σε ένα κοι­νο­βού­λιο μαϊ­μού μιας αυτο­α­πο­κα­λού­με­νης προ­έ­δρου στο όνο­μα της δήθεν δημο­κρα­τί­ας, φυσι­κά, με την άμε­ση ανα­γνώ­ρι­ση του Donald Trump…
(ΣΣ|> εννο­εί την Τζα­νίν Άνιες
[είδη­ση τώρα — Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ] Ο γενι­κός εισαγ­γε­λέ­ας της Βολι­βί­ας κατη­γό­ρη­σε χθες Δευ­τέ­ρα 6 Ιού­λη τον Έβο Μορά­λες, πολι­τι­κό πρό­σφυ­γα στην Αργε­ντι­νή, για «τρο­μο­κρα­τία» και «χρη­μα­το­δό­τη­ση της τρο­μο­κρα­τί­ας» δια­τά­ζο­ντας να συλ­λη­φθεί και να προφυλακιστεί.
Το κατη­γο­ρη­τή­ριο αφο­ρά τη «χρη­μα­το­δό­τη­ση της τρο­μο­κρα­τί­ας» αλλά και «τρο­μο­κρα­τι­κές» ενέρ­γειες που φέρε­ται να «συντό­νι­ζε» προ­σω­πι­κά, για να μη φθά­νουν τρό­φι­μα κατά τη διάρ­κεια των «συγκρού­σε­ων του 2019»)

Ο ΟΑΚ και η ομά­δα της Λίμα αντι­προ­σω­πεύ­ουν ό,τι πιο ακραίο και προ­κλη­τι­κό της υπο­τα­γής στην Ουά­σινγ­κτον από τη δεξιά πολι­τι­κή κάστα της Λατι­νι­κής Αμερικής.
Η πολι­τι­κή πορεία του Almagro και των κακο­ποιών του, των οποί­ων τα οικο­νο­μι­κά κον­δύ­λια δεν φαί­νε­ται να έχουν όρια, κινεί­ται σύμ­φω­να με τις επι­τα­γές της κυβέρ­νη­σης ΗΠΑ και των εμμο­νών της ενα­ντί­ον της Κού­βας, της Νικα­ρά­γουας, της Βολι­βί­ας και της από χρό­νια επί­θε­σης ενα­ντί­ον της Βενε­ζου­έ­λας, για ανα­τρο­πή της κυβέρ­νη­σης και σφε­τε­ρι­σμό του πλού­του της σε υδρογονάνθρακες.

Ένας πρό­θυ­μος, γελοί­ος ΟΑΚ, που σιω­πά στις ένο­πλες επι­θέ­σεις ενα­ντί­ον της Βενε­ζου­έ­λας, από μισθο­φό­ρους των ΗΠΑ μαζί με προ­δό­τες και λιπο­τά­κτες του στρα­τού, από το έδα­φος της Κολομ­βί­ας, με την άδεια της ναρ­κο­κυ­βέρ­νη­σης του Iván Duque.
Όλα αυτά επα­λη­θεύ­τη­καν και παρ όλα αυτά, ο Luis Almagro, συνή­θως λαλί­στα­τος και καταγ­γέλ­λων, σιωπά.
Η δύνα­μη του δολα­ρί­ου και αυτή η πολυ­θρό­να του γενι­κού γραμ­μα­τέα μιας περι­φε­ρεια­κής οργά­νω­σης –έστω και –ηθι­κά- ρημα­διό, που στη­ρί­ζε­ται στα γεν­ναιό­δω­ρα όπλα της Ουά­σινγ­κτον και τις πιστές και υπά­κου­ες μαριο­νέ­τες της, που προ­σπα­θούν να κάνουν περισσότερα.

Τασ­σό­μα­στε με τον υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών της Βενε­ζου­έ­λας, Jorge Arreaza, όταν επε­σή­μα­νε τις προ­άλ­λες ‑26 Ιου­νί­ου, σχε­τι­κά με αυτήν την οργά­νω­ση: «Δεν μπο­ρού­με καν να επι­βε­βαιώ­σου­με ότι η ΟΑΚ είναι δια­λυ­μέ­νη. Ένας σωρός ερεί­πια σε μια γωνιά της Ουά­σιγ­κτον, του οποί­ου ο ανα­πό­φευ­κτος τελι­κός προ­ο­ρι­σμός είναι ο κάδος απορ­ριμ­μά­των της ιστορίας. ”

ℹ️  Με βάση άρθρο που δημο­σιεύ­θη­κε στο Segundo paso


Jofre Leal |> Δημο­σιο­γρά­φος και συγ­γρα­φέ­ας από τη Χιλή.
Διε­θνής ανα­λυ­τής, με master (International Relations) στο Πανε­πι­στή­μιο Complutense της Μαδρίτης.
Ειδι­κός σε θέμα­τα κυρί­ως από τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, τη Μέση Ανα­το­λή και το Μαγκρέμπ.
Συμ­με­τέ­χει σε πολ­λά διε­θνή δίκτυα ειδή­σε­ων (μετα­ξύ άλλων) Hispantv, Rusia Today, Telesur, www.islamoriente.com, Annurtv de Argentina, Resumen Latinoamericano, La Haine, Rebelion, Radio y Diario Electrónico de la Universidad de Chile, El Ciudadano — www.elciudadno.cl.
Δημιουρ­γός της δια­δι­κτυα­κού http://www.politicaycultura.cl./
Συγ­γρα­φέ­ας των βιβλί­ων «Η αξιο­πρέ­πεια ζει στη Σαχά­ρα»  (la Dignidad Vive en el Sahara) για τον αγώ­να των λαών της Σαχά­ρας το «Παλαι­στί­νη — Χρο­νι­κό της σιω­νι­στι­κής κατο­χής» (Palestina — crónica de la ocupación sionista) για την ιστο­ρία και τον αγώ­να του παλαι­στι­νια­κού λαού ενά­ντια στην κατο­χή και τον εποι­κι­σμό του σιωνισμού.

1. Quedeshim-Quedeshot — Στη Φοι­νι­κι­κή: εταί­ρα του ναού.
[από­σπα­σμα] *

Κακο­τυ­χία να κοι­μά­σαι παρέα με φοίνικες,
εγώ πήγα για ύπνο
με μια πανέ­μορ­φη απ το Cádiz *
όταν δεν ήξε­ρα ακό­μη για το ωρο­σκό­πιο μου.
Πολύ αργό­τε­ρα όταν η Μεσό­γειος με υποχρέωσε
να απο­ζη­τάω όλο και περισ­σό­τε­ρα κύματα
κωπη­λα­τώ­ντας προς τα πίσω έφτα­σα σχε­δόν εξα­ντλη­μέ­νος στον
δωδέ­κα­το αιώνα:
όλα ήταν λευ­κά, τα που­λιά, ο ωκε­α­νός, η ανα­το­λή ήταν άσπρη.

|.. Ανή­κω στο Ναό, είπε: Είμαι ο Ναός.
|> Δεν υπάρ­χει πόρ­νη, σκέφτηκα, …
|.. 50 δολάρια !!
|> για να πάω στον άλλο κόσμο, απά­ντη­σα γελώντας.
|.. 50, ή τίπο­τα. Φώνα­ξε ‑και,
στο σπα­σμέ­νο καθρέ­φτη, ζωγράφισε
ένα ψάρι στην κορυ­φή με ρουζ και δάκρυα…
Μου μίλη­σε, λάμπο­ντας με τα μεγάλα
γαλα­ζο­πρά­σι­να μάτια της πάνω μου, και εκεί, εκεί άρχι­σε να χορεύει!
Όλη η ιερο­τε­λε­στία στο χαλί…
Όλα αυτά παρε­μπι­πτό­ντως με το πιο γυμνό γυμνό με
τα κοκ­κι­νω­πά μαλ­λιά της και εκεί­να τα ψηλά πρά­σι­να παπού­τσια που
γλυ­πτά το μάρ­μα­ρο και ιερό της, όπως
όταν την έβα­λαν στην Τύρο ανά­με­σα στους άλλους λύκους
του λιμα­νιού, ή στην Καρχηδόνα
όπου ήταν χορεύτρια
Αλλά τώρα, δυστυ­χώς, μιλώ­ντας πεζά να (σας) γίνει
κατα­νοη­τό ότι τόσο μεγάλο
αγγε­λι­κό θέα­μα μου έφε­ρε ξαφ­νι­κά μια ανα­τρι­χί­λα στη
σπον­δυ­λι­κή μου στή­λη, και γοητευτικά
τη βία­σα στην έκστα­σή της σαν
να μην ήταν ναός αλλά ένας οίκος ανο­χής, τη
φίλη­σα σκλη­ρά, πληγωμένη
και αυτή το ίδιο,
με φίλη­σε σε μια περίσ­σεια πετάλων,
βάψα­με τον εαυ­τό μας με χαρά,
κάψα­με με τις μεγά­λες φλό­γες του Cádiz
μέσα τη νύχτα με βρα­χνές φωνές σε ένα
μείγ­μα άνδρα και γυναί­κας που δεν είναι γραμμένο
σε κανέ­να φοι­νι­κι­κό αλφάβητο

*Cádiz‎, Κάντιθ πρω­τεύ­ου­σα της Ανδαλουσίας
** Στη Φοι­νι­κι­κή: εταί­ρα του ναού.
Το ποί­η­μα, με τίτλο «El alumbrado» (1986) είναι του –παγκό­σμιας εμβέ­λειας Χιλια­νού Gonzalo Rojas Pizarro (1916 – 2011) –τιμή­θη­κε με το βρα­βείο Θερ­βά­ντες (2003) το Εθνι­κό Βρα­βείο Χιλής για τη Λογο­τε­χνία το βασι­λι­κό Βρα­βείο της Ιβη­ρι­κής το Octavio Paz του Μεξι­κού, το βρα­βείο José Hernández της Αργεντινής

(2)  Σε αυτήν την ομι­λία, ο Φιντέλ Κάστρο επε­σή­μα­νε σε σχέ­ση με τη συνά­ντη­ση της Punta del Este τι θα ήταν, στο εξής, το έργο της απο­μά­κρυν­σης του ΟΑΚ από τις αρχές του, μια μαριο­νέ­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού «Οι άνθρω­ποι γνω­ρί­ζουν ότι στην Πού­ντα ντελ Έστε, οι υπουρ­γοί Εξω­τε­ρι­κών συνα­ντή­θη­καν στην Κού­βα για να παραι­τη­θούν από την εθνι­κή τους κυριαρ­χία · ότι εκεί η κυβέρ­νη­ση των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών πήγε να θέσει τα θεμέ­λια όχι μόνο για την επί­θε­ση ενα­ντί­ον της Κού­βας, αλλά και για να παρέμ­βει σε οποια­δή­πο­τε χώρα της Αμε­ρι­κής ενά­ντια στο απε­λευ­θε­ρω­τι­κό κίνη­μα των λαών · ότι οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες ετοι­μά­ζουν ένα αιμα­τη­ρό δρά­μα για τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή · ότι οι υπο­τα­κτι­κές ολι­γαρ­χί­ες, που τώρα απο­κη­ρύσ­σουν την αρχή της κυριαρ­χί­ας, δεν θα διστά­σουν να ζητή­σουν την παρέμ­βα­ση των στρα­τευ­μά­των Yankee ενα­ντί­ον των λαών τους και ότι προς το σκο­πό αυτό η αντι­προ­σω­πεία των ΗΠΑ πρό­τει­νε μια επι­τρο­πή επα­γρύ­πνη­σης κατά της Δια-αμε­ρι­κα­νι­κής ομά­δας για την άμυ­να (Junta Interamericana de Defensa), με εκτε­λε­στι­κές εξου­σί­ες και υιο­θέ­τη­ση συλ­λο­γι­κών μέτρων.
Η ανα­τρο­πή για τους ιμπε­ρια­λι­στές Yankee είναι ο αγώ­νας των πει­να­σμέ­νων λαών για ψωμί, ο αγώ­νας των λαών ενά­ντια στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση. Η επι­τρο­πή επα­γρύ­πνη­σης στο Δια­με­ρι­κα­νι­κό Συμ­βού­λιο Άμυ­νας με εκτε­λε­στι­κές εξου­σί­ες, σημαί­νει μια δύνα­μη ηπει­ρω­τι­κής κατα­στο­λής ενα­ντί­ον των λαών υπό τις δια­τα­γές του Πεντα­γώ­νου. Τα συλ­λο­γι­κά μέτρα σημαί­νουν παρου­σία Yankee Marines σε οποια­δή­πο­τε χώρα της Αμερικής…»

(3). Ο ΟΑΚ, ως πολι­τι­κό μέσο, ενί­σχυ­σε τη μονο­κρα­το­ρία των ΗΠΑ, επι­τρέ­πο­ντας στο Πεντά­γω­νο να παρέμ­βει, να επι­βά­λει, να ανα­τρέ­ψει, να εισβά­λει και να επι­βά­λει κυρώ­σεις σε χώρες που είναι ασυμ­βί­βα­στες με την «έννοια της αμε­ρι­κα­νι­κής ελευ­θε­ρί­ας», ομο­γε­νο­ποιώ­ντας το όρα­μα του κόσμου, των παγκόσμιων

|> : (La OEA: “El Ministerio de Colonias”)

|>πηγή<|


Ο ΟΑΚ παρου­σιά­ζε­ται από τα αστι­κά μέσα σαν αθώα περι­στε­ρά (πχ κατά Wiki) «απο­βλέ­πει στην εγκα­θί­δρυ­ση της ειρή­νης, δικαιο­σύ­νης, μετα­ξύ των μελών, την προ­ώ­θη­ση της αλλη­λεγ­γύ­ης και την ενί­σχυ­ση της συνερ­γα­σί­ας καθώς και την υπε­ρά­σπι­ση της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας και ανε­ξαρ­τη­σί­ας» και «ειδι­κό­τε­ρα» …

  1. Ενί­σχυ­ση και ασφά­λεια της Αμε­ρι­κα­νι­κής ηπείρου
  2. Προ­ώ­θη­ση και εδραί­ω­ση της αντι­προ­σω­πευ­τι­κής Δημο­κρα­τί­ας με σεβα­σμό στην «αρχή της μη εμπλοκής».
  3. Ειρη­νι­κή επί­λυ­ση δια­φο­ρών μετα­ξύ των κρα­τών μελών.
  4. Πρό­βλε­ψη κοι­νής δρά­σης των μελών σε περί­πτω­ση ξένης επίθεσης.
  5. Επι­δί­ω­ξη επί­λυ­σης προ­βλη­μά­των μετα­ξύ των μελών που μπο­ρεί ν΄ αφο­ρούν πολι­τι­κά, οικο­νο­μι­κά και δικα­στι­κά θέματα.
  6. Προ­ώ­θη­ση και δρά­ση συνερ­γα­σί­ας για οικο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­στι­κή ανάπτυξη.
  7. Εξά­λει­ψη της έσχα­της φτώ­χειας που απο­τε­λεί το κύριο εμπό­διο ανά­πτυ­ξης, και τέλος
  8. Επί­τευ­ξη σημα­ντι­κής μεί­ω­σης αμυ­ντι­κού εξο­πλι­σμού (συμ­βα­τι­κών όπλων) που θα επι­φέ­ρει την οικο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή ανά­πτυ­ξη των κρα­τών μελών.

Σημειώ­νε­ται ότι σύμ­φω­να με τα παρα­πά­νω και ειδι­κό­τε­ρα στον όρο «ξένης απει­λής» ως τέτοια είχε χαρα­κτη­ρι­σθεί ο κίν­δυ­νος της κομ­μου­νι­στι­κής διά­βρω­σης, εξ ου και τα πολ­λά εκδη­λω­θέ­ντα πρα­ξι­κο­πή­μα­τα (sic!)
Στη διάρ­κεια όμως της δεκα­ε­τί­ας του ‘90 όπου και επήλ­θε το τέλος του ψυχρού πολέ­μου και αντ΄ αυτού η εντα­τι­κή ώθη­ση για παγκο­σμιο­ποί­η­ση ο ΟΑΚ ανα­γκά­σθη­κε να μετα­βά­λει και να επα­να­προσ­διο­ρί­σει το νομι­κό πλαί­σιο των επι­διω­κό­με­νων στό­χων του, όπως συνέ­βη ακρι­βώς και με το ΝΑΤΟ.

Έτσι σήμε­ρα o ΟΑΚ δίνει προ­τε­ραιό­τη­τες σε θέμα­τα που αφο­ρούν κυρίως:

  1. Εδραί­ω­ση της Δημο­κρα­τί­ας στις χώρες μέλη
  2. Επί­λυ­ση των ενδο­συ­νο­ρια­κών διαφορών.
  3. Υπε­ρά­σπι­ση των ανθρω­πί­νων δικαιωμάτων.
  4. Προ­ώ­θη­ση ελεύ­θε­ρου εμπο­ρί­ου και δημιουρ­γία ελεύ­θε­ρων ζωνών (συναλ­λα­γών).
  5. Κατα­πο­λέ­μη­ση του εμπο­ρί­ου των ναρκωτικών.
  6. Κατα­πο­λέ­μη­ση της φτώχειας.

 


Remora (sucker, Shark sucker, Short suckerfish, Stout suckerfish)

Ψάρι που ζει στα θερ­μό­τε­ρα μέρη των περισ­σό­τε­ρων ωκε­α­νών, Ατλα­ντι­κός, Ινδι­κός, Ειρη­νι­κός, Δυτι­κή Μεσό­γειος και Ατλα­ντι­κός νότια της Βόρειας Θάλασ­σας, ψάρι που προ­σκολ­λά­ται σε μεγά­λους καρ­χα­ρί­ες, θαλάσ­σιες χελώ­νες, κητώ­δη με μεγά­λο κεφά­λι (35–40% του μήκους του που είναι περί­που 50εκ).

Οι αρχαί­οι Έλλη­νες και οι Ρωμαί­οι είχαν γρά­ψει ευρέ­ως γι αυτά και τους απέ­δω­σαν πολ­λές μαγι­κές δυνά­μεις, ενώ οι Σαμά­νοι στη Μαδα­γα­σκά­ρη μέχρι και σήμε­ρα κρε­μούν απο­λί­θω­μα Remora στους λαι­μούς των συζύ­γων για να βεβαιω­θούν για την πίστη κατά την απου­σία των συζύ­γων τους.

Οι αρχαί­οι Ρωμαί­οι απέ­δω­σαν σ’ αυτά τον θάνα­το του αυτο­κρά­το­ρα Καλι­γού­λα: Πιστεύ­ο­νταν ότι ήταν στε­ρε­ω­μέ­να στο πλοίο του, κρα­τώ­ντας το «κολ­λη­μέ­νο» και επι­τρέ­πο­ντας στα εχθρι­κά πλοία να το προσεγγίσουν.
Το λατι­νι­κό όνο­μα «Remora» σημαί­νει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα «συγκρά­τη­ση».

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο