Όταν οι Ουκρανοί πολεμούσαν στο Ιράκ…

Η εμπλο­κή στα επι­κίν­δυ­να ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια και τους αντα­γω­νι­σμούς μετα­τρέ­πει μια χώρα σε θύτη άλλων λαών και (αργά ή γρή­γο­ρα) τον λαό της σε θύμα. Ενα τέτοιο παρά­δειγ­μα είναι και η Ουκρα­νία, που στην πολυ­κύ­μα­ντη ιστο­ρία της μετά τις ανα­τρο­πές στην πρώ­ην ΕΣΣΔ, ξεχω­ρί­ζει η ωμή επέμ­βα­ση των Ευρω­α­τλα­ντι­κών, στον αντα­γω­νι­σμό τους με τη Ρωσία. Απο­κο­ρύ­φω­μα αυτής της επέμ­βα­σης ήταν το πρα­ξι­κό­πη­μα του 2014 και η στρα­τιω­τι­κή επί­θε­ση στους ρωσό­φω­νους πλη­θυ­σμούς της Ανα­το­λι­κής Ουκρα­νί­ας, που σε συν­δυα­σμό με το σχέ­διο περι­κύ­κλω­σης της Ρωσί­ας από το ΝΑΤΟ, έρι­ξε «λάδι στη φωτιά» και έφε­ρε πιο κοντά την πολε­μι­κή ανά­φλε­ξη, όπως έγι­νε τελι­κά με την απα­ρά­δε­κτη στρα­τιω­τι­κή εισβο­λή της Ρωσί­ας. Όπως απο­δει­κνύ­ε­ται, ο πόλε­μος που πλη­ρώ­νουν ακρι­βά οι λαοί σε Ουκρα­νία και Ρωσία, με ολέ­θριο κίν­δυ­νο να γενι­κευ­τεί, δεν ήταν κεραυ­νός εν αιθρία…

* * *

Οσο για εκεί­νους — μέσα κι έξω από τη χώρα — που παρι­στά­νουν σήμε­ρα τους «φίλους» και «προ­στά­τες» του ουκρα­νι­κού λαού, είναι οι ίδιοι που τον έμπλε­καν σε πολε­μι­κές περι­πέ­τειες σε βάρος άλλων λαών πριν από μερι­κά χρό­νια, στο όνο­μα της «ασφά­λειας» και της «δημο­κρα­τί­ας». Με τα ίδια δηλα­δή επι­χει­ρή­μα­τα που χρη­σι­μο­ποιούν σήμε­ρα οι δυο εμπό­λε­μες πλευ­ρές, για να κρυ­φτεί ότι οι λαοί σε Ουκρα­νία και Ρωσία χύνουν το αίμα τους στον βωμό ισχυ­ρών αντα­γω­νι­σμών, για οικο­νο­μι­κά και γεω­πο­λι­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και όχι βέβαια για τις …δημο­κρα­τι­κές «αξί­ες» και τα «ιδα­νι­κά» της αστι­κής τάξης και των κυβερ­νή­σε­ων στις δυο χώρες, ούτε των ΝΑΤΟι­κών συμ­μά­χων της κυβέρ­νη­σης Ζελέν­σκι. Ηρθε λοι­πόν ένα δημο­σί­ευ­μα στον Τύπο (in.gr) να μας θυμί­σει ότι η ουκρα­νι­κή κυβέρ­νη­ση, σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τη θέλη­ση του λαού, συμ­με­τεί­χε στο πλευ­ρό των Αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση στο Ιράκ! Συνο­λι­κά, πάνω από 5.000 Ουκρα­νοί στρα­τιώ­τες υπη­ρέ­τη­σαν στο Ιράκ ως μέλη της «συμ­μα­χί­ας των προ­θύ­μων», ενώ κάποιοι απ’ αυτούς δεν επέ­στρε­ψαν ποτέ στην πατρί­δα τους.

* * *

Το ιστο­ρι­κό της εμπλο­κής είναι απο­κα­λυ­πτι­κό: Στις 5 Ιού­νη 2003 το ουκρα­νι­κό κοι­νο­βού­λιο απο­φά­σι­σε με δια­φο­ρά 273 ψήφων την απο­στο­λή «ειρη­νευ­τι­κού» σώμα­τος 1.800 στρα­τιω­τών στο Ιράκ, στο όνο­μα της «απο­κα­τά­στα­σης» της χώρας μετά την στρα­τιω­τι­κή εισβο­λή, όπου πρω­το­στά­τη­σαν οι ΗΠΑ. Εκεί­νη την επο­χή, το 90% των Ουκρα­νών ήταν αντί­θε­το με μια «στρα­τιω­τι­κή λύση της κρί­σης» στο Ιράκ και μόνο το 4,6% ενέ­κρι­νε τον πόλε­μο, σύμ­φω­να με δημο­σκό­πη­ση που δημο­σιεύ­τη­κε στον Τύπο της Ουκρα­νί­ας. Επί­σης, κατά τη διάρ­κεια του πολέ­μου, το 38% των Ουκρα­νών συμ­φω­νού­σε ότι ο Σαντάμ Χου­σε­ΐν ήταν «επι­κίν­δυ­νος για την ειρή­νη στον κόσμο», αλλά το ίδιο έλε­γε το 57% και για τον Πρό­ε­δρο των ΗΠΑ Τζ. Μπους! «Δεν απο­τε­λεί έκπλη­ξη το γεγο­νός ότι οι περισ­σό­τε­ροι Ουκρα­νοί παρα­μέ­νουν απρό­θυ­μοι να στεί­λουν γιους, συζύ­γους, πατέ­ρες και αδέρ­φια στο Ιράκ, μια χώρα που παρα­μέ­νει εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη», έγρα­φε ο ουκρα­νι­κός Τύπος, αντα­να­κλώ­ντας την αντί­δρα­ση της μεγά­λης λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια και την εμπλο­κή της χώρας τους σ’ αυτά.

* * *

Οι Ουκρα­νοί στρα­τιώ­τες, υπό πολω­νι­κή διοί­κη­ση, ανέ­λα­βαν να …στα­θε­ρο­ποι­ή­σουν την περιο­χή μετα­ξύ Βασό­ρας και Βαγδά­της, ελέγ­χο­ντας δύο σημα­ντι­κούς αυτο­κι­νη­τό­δρο­μους στο νότιο Ιράκ. Ανέ­λα­βαν επί­σης να φρου­ρούν ένα τμή­μα 120 χλμ. στα σύνο­ρα με το Ιράν, αλλά και ΝΑΤΟι­κές απο­θή­κες πυρο­μα­χι­κών. Να σημειω­θεί ότι ήταν η 3η μεγα­λύ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή δύνα­μη της «συμ­μα­χί­ας των προ­θύ­μων» που στάλ­θη­κε στο Ιράκ. Με το πρό­σχη­μα μάλι­στα ότι ο Σαντάμ Χου­σε­ΐν διέ­θε­τε όπλα μαζι­κής κατα­στρο­φής, η τότε φιλο­δυ­τι­κή κυβέρ­νη­ση της Ουκρα­νί­ας είχε ζητή­σει από το κοι­νο­βού­λιο να στεί­λει μέχρι και τάγ­μα απο­λύ­μαν­σης (!) με 500 στρα­τιώ­τες, για να συν­δρά­μουν το Κου­βέιτ, στην περί­πτω­ση που ο Σαντάμ χρη­σι­μο­ποιού­σε αυτά τα όπλα, όπως ήταν το «αφή­γη­μα» των ΗΠΑ.

* * *

Για την «ανα­γκαιό­τη­τα» να συμ­με­τέ­χει η χώρα του στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση στο Ιράκ, ο τότε επι­κε­φα­λής του Συμ­βου­λί­ου Εθνι­κής Ασφά­λειας και Αμυ­νας της Ουκρα­νί­ας δήλω­νε κυνι­κά: «Ακό­μη και η προ­σω­ρι­νή παρου­σία στρα­τευ­μά­των στο Ιράκ θα επι­τρέ­ψει στις ουκρα­νι­κές εται­ρεί­ες να απο­φύ­γουν τον απο­κλει­σμό από τη δια­δι­κα­σία ανοι­κο­δό­μη­σης και να ανα­νε­ώ­σουν την προη­γού­με­νη οικο­νο­μι­κή μας συνερ­γα­σία με τη μελ­λο­ντι­κή ιρα­κι­νή κυβέρ­νη­ση». Με άλλα λόγια, η αστι­κή τάξη της Ουκρα­νί­ας έβλε­πε τη συμ­με­το­χή της στον πόλε­μο και στην κατο­χή του Ιράκ ως μια «ευκαι­ρία» για μπίζ­νες, στο πλευ­ρό των Δυτι­κών, που αιμα­το­κύ­λη­σαν την περιο­χή και έρι­ξαν τον σπό­ρο μελ­λο­ντι­κών εντά­σε­ων και αντα­γω­νι­σμών, που συνε­χί­ζο­νται μέχρι σήμε­ρα. Μια ματιά μόνο στη Βαγδά­τη, 20 χρό­νια μετά την αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή εισβο­λή, είναι αρκε­τή για να απο­τυ­πώ­σει τις συνέ­πειες από τη «νίκη της …δημο­κρα­τί­ας»! Το ίδιο ισχύ­ει άλλω­στε με το Αφγα­νι­στάν, τη Λιβύη και όποια άλλη χώρα έβα­λαν στο στό­χα­στρο οι ΗΠΑ με τους πρό­θυ­μους συμ­μά­χους τους, στους οποί­ους περι­λαμ­βά­νε­ται βέβαια και η Ελλά­δα, με όλες τις κυβερνήσεις.

* * *

Το συμπέ­ρα­σμα απ’ όλα αυτά είναι πως στην πλευ­ρά των λαών δεν υπάρ­χουν νικη­τές και ηττη­μέ­νοι από τους αντα­γω­νι­σμούς που οξύ­νο­νται. Οι λαοί είναι πάντα τα θύμα­τα, με όποιο ιμπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο κι αν συν­δέ­ει τα συμ­φέ­ρο­ντά της η αστι­κή τάξη, είτε εμφα­νί­ζε­ται ως επι­τι­θέ­με­νη, είτε ως αμυ­νό­με­νη στους πολέ­μους. Τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού δεν τέμνο­νται που­θε­νά με τα δικά της, είτε τον σέρ­νει σε απο­στο­λές χιλιά­δες χιλιό­με­τρα μακριά από τα σύνο­ρα της χώρας, για να σκο­τώ­νει άλλους λαούς, είτε τον κάνει κρέ­ας για τα κανό­νια αλλό­τριων συμ­φε­ρό­ντων και αντα­γω­νι­σμών μέσα στην ίδια του τη χώρα. Η στά­ση και η θέση του ΚΚΕ από την πρώ­τη κιό­λας μέρα του πολέ­μου στην Ουκρα­νία ότι «δεν δια­λέ­γου­με στρα­τό­πε­δο ληστών» και ότι μόνο η αυτο­τε­λής πάλη του λαού μπο­ρεί να δώσει πραγ­μα­τι­κή διέ­ξο­δο, παρα­μέ­νει αδιαμ­φι­σβή­τη­τη και φάρος για το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα στη χώρα μας και αλλού. Γι’ αυτό η πάλη ενά­ντια στον αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κό σχε­δια­σμό και την εμπλο­κή σ’ αυτόν, με τη σύμ­φω­νη γνώ­μη κυβέρ­νη­σης — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομ­μά­των, δεν μπο­ρεί παρά να απο­τε­λεί βασι­κό κρι­τή­ριο ενί­σχυ­σης του ΚΚΕ και στις επερ­χό­με­νες εκλογές.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τη στή­λη «Απο­κα­λυ­πτι­κά» του «Ριζο­σπά­στη»

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα