Ενώ Βρετανία και Πολωνία ενισχύουν τα «πατήματά» τους σε Βαλτική και Μαύρη Θάλασσα, Πούτιν και Σι υπερασπίζονται τη «δημοκρατία» τους από τους “δημοκράτες”

Με όλο και μεγα­λύ­τε­ρη συγκέ­ντρω­ση στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων και εξο­πλι­σμών γύρω και μέσα στην Ουκρα­νία, επί­δει­ξη δύνα­μης, απει­λές για εκτε­τα­μέ­νες κυρώ­σεις και αντι­φα­τι­κές δηλώ­σεις συνε­χί­ζο­νται η αντι­πα­ρά­θε­ση και το παζά­ρι μετα­ξύ ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ και Ρωσί­ας για τις λεγό­με­νες «εγγυ­ή­σεις ασφα­λεί­ας» στην Ανα­το­λι­κή Ευρώπη.

Σε κάθε περί­πτω­ση, στο έδα­φος των οξυ­μέ­νων γεω­πο­λι­τι­κών αντα­γω­νι­σμών και της αυξα­νό­με­νης έντα­σης, δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει καμία «εγγύ­η­ση» για τους λαούς.

Συνεχής ενίσχυση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη

Είναι ενδει­κτι­κό ότι οι ΗΠΑ ανα­κοί­νω­σαν ότι στέλ­νουν άμε­σα σχε­δόν 3.000 επι­πλέ­ον στρα­τιώ­τες σε Πολω­νία και Ρου­μα­νία. Οι 1.700 στρα­τιώ­τες μετα­φέ­ρο­νται στην Πολω­νία από την αμε­ρι­κα­νι­κή βάση «Φορτ Μπραγκ» στη Βόρεια Καρο­λί­να. Από την ίδια βάση άλλοι 300 στρα­τιώ­τες μετα­φέ­ρο­νται στη Γερ­μα­νία, ενώ 1.000 Αμε­ρι­κα­νοί στρα­τιώ­τες που σταθ­μεύ­ουν στη Γερ­μα­νία θα μετα­κι­νη­θούν στη Ρουμανία.

Αερο­σκά­φη «C‑17» μετα­φέ­ρουν Αμε­ρι­κα­νούς στρα­τιώ­τες από τη βάση «Φορτ Μπραγκ» στις ΗΠΑ προς την Ανα­το­λι­κή Ευρώπη

H Γαλ­λία ετοι­μά­ζε­ται επί­σης να στεί­λει στρα­τεύ­μα­τα στη Ρου­μα­νία, στο πλαί­σιο ευρύ­τε­ρων σχε­δί­ων ενί­σχυ­σης της ανα­το­λι­κής πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ. Το Παρί­σι προ­σφέρ­θη­κε να ανα­λά­βει την ηγε­σία της πολυ­ε­θνι­κής απο­στο­λής στη Ρου­μα­νία, περί­που 1.000 στρα­τιω­τών, με τον Γάλ­λο ΥΠΕΞ Ζαν — Ιβ Λε Ντριάν να ισχυ­ρί­ζε­ται πως «δεν έχει σκο­πό να προ­κα­λέ­σει τη Ρωσία». Ο ίδιος είχε την Πέμ­πτη στο Βου­κου­ρέ­στι συνο­μι­λί­ες με εννέα ΥΠΕΞ κρα­τών της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης και της Βαλτικής.

«Αν συγκρι­θεί η συμ­μα­χι­κή παρου­σία στην ανα­το­λι­κή πλευ­ρά με τα στρα­τεύ­μα­τα που έχει συγκε­ντρώ­σει η Ρωσία (σ.σ. στα δυτι­κά σύνο­ρά της), είναι αρκε­τές φορές μικρό­τε­ρη, επο­μέ­νως δεν τίθε­ται θέμα προ­σπά­θειας κλι­μά­κω­σης της έντα­σης», ισχυ­ρί­στη­κε και ο Ρου­μά­νος ΥΠΕΞ Μπ. Αου­ρέ­σκου.

Το ΝΑΤΟ έχει ήδη μια πολυ­ε­θνι­κή χερ­σαία δύνα­μη έως 4.000 στρα­τιω­τών στη Ρου­μα­νία, ενώ οι ΗΠΑ έχουν ξεχω­ρι­στές βάσεις σε Ρου­μα­νία και Βουλγαρία.

Να σημειω­θεί ότι Ουγ­γα­ρία και Βουλ­γα­ρία έχουν αρνη­θεί επι­πλέ­ον ανά­πτυ­ξη ΝΑΤΟι­κών στρα­τευ­μά­των στο έδα­φός τους προς «απο­τρο­πή της Ρωσί­ας», λέγο­ντας πως οι εθνι­κές Ενο­πλες Δυνά­μεις αρκούν, ενώ η Κρο­α­τία δήλω­σε ότι δεν θα στεί­λει στρα­τεύ­μα­τα στα ανα­το­λι­κά σε περί­πτω­ση κλι­μά­κω­σης της σύγκρου­σης μετα­ξύ Ουκρα­νί­ας και Ρωσίας.

Μέσα σ’ αυτό ρευ­στό κλί­μα ‑που μυρί­ζει μπα­ρού­τι, η «Κοι­νή Δήλω­ση της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας και της Λαϊ­κής Δημο­κρα­τί­ας της Κίνας για τις διε­θνείς σχέ­σεις που εισέρ­χο­νται σε μια νέα επο­χή και την παγκό­σμια βιώ­σι­μη ανά­πτυ­ξη» ‑βλ παρα­κά­τω, όπως υπο­γρά­φη­κε από τον Βλα­ντι­μίρ Πού­τιν και τον Σι Τζιν­πίνγκ στο Πεκί­νο στις 4 Φεβρουα­ρί­ου θυμί­ζει άλλους και­ρούς, άλλες επο­χές υπο­στη­ρί­ζει το Νοβό­στι (© РИА Новости).

Χιλιάδες στρατιώτες και βαρύς εξοπλισμός στη Λευκορωσία

Από την πλευ­ρά της η Ρωσία προ­χω­ρά σε κοι­νές στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις με τη Λευ­κο­ρω­σία (9 — 20 Φλε­βά­ρη), όπου έχουν συγκε­ντρω­θεί χιλιά­δες στρα­τιώ­τες, μαχη­τι­κά αερο­σκά­φη «Su-35», πύραυ­λοι «Iskander» και ρωσι­κά πυραυ­λι­κά συστή­μα­τα «S‑400».

Maxim Guchek/BelTA | Handout via REUTERS

Ο Λευ­κο­ρώ­σος Πρό­ε­δρος Αλ. Λου­κα­σέν­κο (βλ & reuters) δήλω­σε πως η χώρα του σχε­διά­ζει να αγο­ρά­σει σχε­δόν όλο τον εξο­πλι­σμό που θα ανα­πτυ­χθεί για τις ασκή­σεις και να δημιουρ­γή­σει «περισ­σό­τε­ρα κέντρα εκπαί­δευ­σης» για να εξα­σκη­θούν οι λευ­κο­ρω­σι­κές Ενο­πλες Δυνά­μεις «με τα συστή­μα­τα αερά­μυ­νας και τα νεό­τε­ρα όπλα που ανα­πτύσ­σο­νται στη Ρωσία».

Τόνι­σε ακό­μα ότι η συμ­μα­χία Ρωσί­ας — Λευ­κο­ρω­σί­ας στο πλαί­σιο του «Ενω­σια­κού Κρά­τους» απο­κτά ιδιαί­τε­ρη σημα­σία απέ­να­ντι στο ΝΑΤΟ και την Ουκρανία.

Από την πλευ­ρά του, εκπρό­σω­πος του αμε­ρι­κα­νι­κού Πεντα­γώ­νου κατη­γό­ρη­σε τη Ρωσία ότι «συνε­χί­ζει να προ­σθέ­τει δυνά­μεις, συν­δυα­σμέ­να όπλα, επι­θε­τι­κές δυνα­τό­τη­τες» στη δυτι­κή Ρωσία και στη Λευ­κο­ρω­σία, καθώς και σε Μεσό­γειο και Βόρειο Ατλα­ντι­κό. Ο δε γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλ­τεν­μπεργκ, ανέ­φε­ρε ότι η Ρωσία έχει μετα­φέ­ρει 30.000 στρα­τιώ­τες και σύγ­χρο­να όπλα στη Λευ­κο­ρω­σία τις τελευ­ταί­ες μέρες.

Στο μετα­ξύ οι ΗΠΑ συντη­ρούν το σενά­ριο μιας πιθα­νής «εισβο­λής της Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία». Αμε­ρι­κα­νοί αξιω­μα­τού­χοι δήλω­σαν ότι η Ρωσία ενδέ­χε­ται να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ένα κατα­σκευα­σμέ­νο βίντεο με μια ψεύ­τι­κη ουκρα­νι­κή επί­θε­ση ενα­ντί­ον της ρωσι­κής επι­κρά­τειας ή ενα­ντί­ον ρωσό­φω­νων της Ανα­το­λι­κής Ουκρα­νί­ας, προ­κει­μέ­νου να δικαιο­λο­γή­σει μια εισβο­λή. Η Μόσχα, όπως ανα­με­νό­ταν, διέ­ψευ­σε το εν λόγω σενάριο.

Συνεργασία «ασφαλείας» ετοιμάζουν Βρετανία — Πολωνία — Ουκρανία

Την Πέμ­πτη ο Ουκρα­νός υπουρ­γός Αμυ­νας Ολ. Ρεζ­νί­κοφ χαρα­κτή­ρι­σε «μικρό» τον κίν­δυ­νο «σημα­ντι­κής κλι­μά­κω­σης» της σύγκρου­σης. Συνέ­χι­σε έτσι «καθη­συ­χα­στι­κές» παρεμ­βά­σεις της ουκρα­νι­κής κυβέρ­νη­σης, που μετα­ξύ άλλων εντο­πί­ζει κιν­δύ­νους για την οικο­νο­μία από την παρα­τε­τα­μέ­νη πολε­μι­κή ατμό­σφαι­ρα, την ίδια ώρα που απαι­τεί ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή ενί­σχυ­ση από τη Δύση.

Την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα, Ουκρα­νοί βου­λευ­τές κρά­τη­σαν μέσα στο κοι­νο­βού­λιο σημαί­ες του ΝΑΤΟ και κρα­τών — συμ­μά­χων τους, ως «ένδει­ξη ευγνω­μο­σύ­νης» για την ξένη στρα­τιω­τι­κή και οικο­νο­μι­κή υπο­στή­ρι­ξη της Ουκρα­νί­ας απέ­να­ντι στη Ρωσία. Ξεχώ­ρι­ζαν οι σημαί­ες των ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Τουρ­κί­ας, Κανα­δά, Πολω­νί­ας κ.ά., καθώς και δύο σημαί­ες της Βρε­τα­νί­ας, η οποία ανα­λαμ­βά­νει όλο και πιο ανα­βαθ­μι­σμέ­νο ρόλο στην περιοχή.

Μια νέα «συνερ­γα­σία ασφα­λεί­ας» στή­νουν στην περιο­χή Βρε­τα­νία — Πολω­νία — Ουκρα­νία, απο­τυ­πώ­νο­ντας τη στρα­τη­γι­κή της «παγκό­σμιας Βρε­τα­νί­ας» μετά το Brexit, αλλά και τις εντει­νό­με­νες φιλο­δο­ξί­ες της Πολω­νί­ας, καθώς συνε­χί­ζο­νται και οι κόντρες με την ΕΕ σε διά­φο­ρα μέτωπα.

Κύριος στό­χος της συμ­μα­χί­ας, είπε ο Ουκρα­νός ΥΠΕΞ Ντμ. Κού­λε­μπα, είναι να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει μια «ζώνη ασφα­λεί­ας» στην περιο­χή και να ενι­σχύ­σει τον άξο­να Βαλ­τι­κής — Μαύ­ρης Θάλασ­σας, με παρου­σία του πολω­νι­κού Ναυ­τι­κού στη Βαλ­τι­κή Θάλασ­σα και των βρε­τα­νι­κών Ενό­πλων Δυνά­με­ων στη Μαύ­ρη Θάλασ­σα, η οποία είναι ήδη σημαντική.

Με δεδο­μέ­νες αντι­θέ­σεις και εντός ΕΕ — ΝΑΤΟ, και καθώς σύμ­φω­να με δημό­σιες δηλώ­σεις η έντα­ξη της Ουκρα­νί­ας στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές αυτές συμ­μα­χί­ες δεν ανα­μέ­νε­ται στο άμε­σο μέλ­λον, ο Κού­λε­μπα υπο­γράμ­μι­σε: «Δεν μπο­ρού­με να περι­μέ­νου­με την ασφά­λεια και την ευη­με­ρία κάποια στιγ­μή στο μέλ­λον, όταν γίνου­με μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Τις χρεια­ζό­μα­στε τώρα».

Ο δε πρό­ε­δρος της Επι­τρο­πής Εξω­τε­ρι­κών Υπο­θέ­σε­ων του ουκρα­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου βλέ­πει την Πολω­νία και τη Βρε­τα­νία ως τους πλέ­ον αξιό­πι­στους στρα­τη­γι­κούς εταί­ρους της Ουκρα­νί­ας και ανα­φέ­ρει ότι «ίσως αξί­ζει να σκε­φτού­με τη δημιουρ­γία ενός είδους “μίνι ΝΑΤΟ”», αν και δεν υπάρ­χουν ενδεί­ξεις ότι τα άλλα δύο κρά­τη στο­χεύ­ουν σε κάτι τέτοιο.

Ο Βρε­τα­νός πρω­θυ­πουρ­γός Μπ. Τζόν­σον βρέ­θη­κε στο Κίε­βο την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα, όπως και σει­ρά ηγε­τών, δεί­χνο­ντας τη στή­ρι­ξή τους.

Πολλοί “πρόθυμοι” μεσολαβητές

Ο Τούρ­κος Πρό­ε­δρος Ρ. Τ. Ερντο­γάν συνα­ντή­θη­κε επί­σης στο Κίε­βο με τον ομό­λο­γό του, Β. Ζελέν­σκι, επα­να­λαμ­βά­νο­ντας την προ­θυ­μία του να μεσο­λα­βή­σει για την ουκρα­νι­κή κρί­ση, ώστε να οργα­νω­θεί συνά­ντη­ση των Προ­έ­δρων Ρωσί­ας και Ουκρα­νί­ας στην Τουρ­κία ή δια­πραγ­μα­τεύ­σεις σε άλλο επί­πε­δο. Την κίνη­ση χαι­ρέ­τι­σε το Κίεβο.

Ο Ερντο­γάν δήλω­σε ότι ο Αμε­ρι­κα­νός Πρό­ε­δρος και χώρες της Δύσης δεν βοή­θη­σαν να επι­λυ­θεί η κρί­ση μετα­ξύ Ρωσί­ας και Ουκρα­νί­ας, όπως και ότι δεν υπάρ­χουν Ευρω­παί­οι ηγέ­τες κατάλ­λη­λοι να την επι­λύ­σουν, μετέ­δω­σαν τουρ­κι­κά ΜΜΕ.

Ο Ρώσος Πρό­ε­δρος «είναι έτοι­μος να συνα­ντη­θεί με οποιον­δή­πο­τε, αν χρεια­στεί, αλλά αυτό απαι­τεί κατα­νό­η­ση ποιο θα μπο­ρού­σε να είναι το απο­τέ­λε­σμα και ποιο το θέμα της συζή­τη­σης» και «δεν υπάρ­χει ακό­μα τέτοια συνεν­νό­η­ση», δήλω­σε το Κρεμ­λί­νο, χωρίς να απο­κλεί­ει τέτοια πιθα­νό­τη­τα στο μέλλον.

Στο μετα­ξύ συνε­χί­ζο­νται οι επα­φές των συμ­με­τε­χό­ντων στο «Σχή­μα της Νορ­μαν­δί­ας» (Γερ­μα­νία, Γαλ­λία, Ρωσία, Ουκρα­νία) για τη σύγκρου­ση στην Ανα­το­λι­κή Ουκρα­νία. Αυτήν τη βδο­μά­δα ο Γάλ­λος Πρό­ε­δρος Εμ. Μακρόν είχε τρεις τηλε­φω­νι­κές επι­κοι­νω­νί­ες με τον Βλ. Πού­τιν, προ­τού μετα­βεί σε Μόσχα και Κίε­βο Δευ­τέ­ρα και Τρίτη.

Τη Δευ­τέ­ρα ο Γερ­μα­νός καγκε­λά­ριος Ολ. Σολτς θα έχει συνά­ντη­ση με τον Πρό­ε­δρο των ΗΠΑ στην Ουά­σιγ­κτον, εν μέσω κατη­γο­ριών για «χλια­ρή» υπο­στή­ρι­ξη της Γερ­μα­νί­ας στην Ουκρα­νία, εξαι­τί­ας της άρνη­σης να της παρα­δώ­σει όπλα και του αγω­γού φυσι­κού αερί­ου «Nord Stream 2», που ενι­σχύ­ει τη γεω­πο­λι­τι­κή επιρ­ροή της Ρωσί­ας στην Ευρώ­πη. Στις 15/2 ο Σολτς θα επι­σκε­φτεί επί­σης τη Μόσχα για συνο­μι­λί­ες με τον Ρώσο Πρό­ε­δρο, ενώ θα προη­γη­θεί επί­σκε­ψή του στην Ουκρανία.

Στο πλαί­σιο της προ­σπά­θειας της ΕΕ να μειώ­σει την εξάρ­τη­σή της από το ρωσι­κό φυσι­κό αέριο, αντι­προ­σω­πεία της Κομι­σιόν επι­σκέ­φτη­κε το Αζερ­μπαϊ­τζάν, το οποίο θα αντα­πο­κρι­θεί και θα αυξή­σει τις παρα­δό­σεις στην ΕΕ μέσω του «Southern Gas Corridor» (Νότιος Διά­δρο­μος Φυσι­κού Αερί­ου). Ακό­μα, συζη­τή­θη­κε συνερ­γα­σία για τις ΑΠΕ και την «ενερ­γεια­κή μετάβαση».

Ο εν λόγω αγω­γός, που υπο­στη­ρί­χθη­κε έντο­να από ΕΕ, ΗΠΑ και Γερ­μα­νία — με την καγκε­λά­ριο Μέρ­κελ να επι­σκέ­πτε­ται η ίδια το Μπα­κού — ολο­κλη­ρώ­θη­κε το 2020 και ξεκί­νη­σε να εξά­γει αέριο προς την Ευρώ­πη στα τέλη του 2021.

“Διαρροές” για τις προτάσεις ΗΠΑ — ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία

Πλευ­ρές των εξε­λισ­σό­με­νων δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων απο­κά­λυ­ψε η ισπα­νι­κή εφη­με­ρί­δα «El Pais», επι­κα­λού­με­νη τις γρα­πτές απα­ντή­σεις ΗΠΑ — ΝΑΤΟ προς τις ρωσι­κές προ­τά­σεις για τις «εγγυ­ή­σεις ασφα­λεί­ας», κάτι που αργό­τε­ρα επι­βε­βαιώ­θη­κε από τις ΗΠΑ.

Σύμ­φω­να με το δημο­σί­ευ­μα, η Ουά­σιγ­κτον προ­τεί­νει συμ­φω­νία Ρωσί­ας και ΗΠΑ «να από­σχουν από την ανά­πτυ­ξη επι­θε­τι­κών πυραυ­λι­κών συστη­μά­των και μόνι­μων δυνά­με­ων με μαχη­τι­κή απο­στο­λή στο έδα­φος της Ουκρα­νί­ας».

Επί­σης, οι ΗΠΑ φέρο­νται να προ­τεί­νουν έναν «μηχα­νι­σμό δια­φά­νειας» που «θα επι­βε­βαιώ­νει την απου­σία πυραύ­λων Κρουζ “Tomahawk”» στις βάσεις αντι­πυ­ραυ­λι­κής ασπί­δας του ΝΑΤΟ «Aegis Ashore» σε Ρου­μα­νία και Πολω­νία, με αντάλ­λαγ­μα η Ρωσία να προ­σφέ­ρει αμοι­βαία μέτρα δια­φά­νειας «σε δύο βάσεις πυραύ­λων εδά­φους της επι­λο­γής μας». Η απου­σία τέτοιων επι­θε­τι­κών πυραύ­λων σε Ρου­μα­νία και Πολω­νία απο­τε­λεί πάγιο αίτη­μα της Μόσχας.

Οι ΗΠΑ προ­τεί­νουν επι­πλέ­ον δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για τον έλεγ­χο πυρη­νι­κών πυραύ­λων μικρού και μεσαί­ου βελη­νε­κούς και των εκτο­ξευ­τών τους, όπως προ­έ­βλε­πε η Συν­θή­κη INF, επέ­κτα­ση της Συν­θή­κης «New START» μετα­ξύ ΗΠΑ — Ρωσί­ας για τους διη­πει­ρω­τι­κούς πυραύ­λους, ώστε να συμπε­ρι­λά­βει όλα τα πυρη­νι­κά όπλα.

ΗΠΑ και ΝΑΤΟ τονί­ζουν ωστό­σο ότι παρα­μέ­νει ανοι­χτή η πόρ­τα για παρα­πέ­ρα διεύ­ρυν­ση της «λυκο­συμ­μα­χί­ας», και έτσι δεν απο­κλεί­ε­ται μελ­λο­ντι­κή έντα­ξη της Ουκρα­νί­ας και της Γεωρ­γί­ας. Ανα­φέ­ρο­νται στο «δικαί­ω­μα» κάθε κρά­τους του ΟΑΣΕ «να επι­λέ­γει ή να αλλά­ζει τις ρυθ­μί­σεις ασφα­λεί­ας του και τις συμ­μα­χί­ες του», ενώ παράλ­λη­λα εμφα­νί­ζο­νται «πρό­θυ­μοι» να συζη­τή­σουν την πρό­τα­ση της Ρωσί­ας περί «αδιαι­ρέ­του της ασφά­λειας», δηλα­δή την πρό­βλε­ψη διε­θνών Συν­θη­κών ότι η ασφά­λεια ενός κρά­τους δεν πρέ­πει να ενι­σχύ­ε­ται σε βάρος άλλου κράτους.

Περ­νώ­ντας στην «αντε­πί­θε­ση», η υφυ­πουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών των ΗΠΑ Β. Νού­λαντ ανέ­φε­ρε ότι η Ρωσία είναι αυτή που απει­λεί το «αδιαί­ρε­το της ασφά­λειας», έχο­ντας εισβά­λει στη Γεωρ­γία (Νότια Οσε­τία, Αμπ­χα­ζία), έχο­ντας στρα­τεύ­μα­τα στη Μολ­δα­βία (Υπερ­δνει­στε­ρία), ενά­ντια στη θέλη­ση της μολ­δα­βι­κής κυβέρ­νη­σης, προ­σαρ­τώ­ντας την Κρι­μαία και έχο­ντας εισβά­λει στο Ντονμπάς.

Η Ρωσία από την πλευ­ρά της επα­να­λαμ­βά­νει ότι η παρα­πέ­ρα επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ προς τα σύνο­ρά της έρχε­ται σε αντί­θε­ση με το «αδιαί­ρε­το της ασφά­λειας». Το μόνο σίγου­ρο βέβαια είναι ότι τα εν λόγω ιμπε­ρια­λι­στι­κά παζά­ρια δεν θα λυθούν με «νομι­κές ερμη­νεί­ες» του «Διε­θνούς Δικαίου».

© РИА Новости / Михаил Климентьев Перейти в фотобанк

Πούτιν και Σι υπερασπίζονται τη «δημοκρατία» από τους “δημοκράτες”

Η «Κοι­νή Δήλω­ση της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας και της Λαϊ­κής Δημο­κρα­τί­ας της Κίνας για τις διε­θνείς σχέ­σεις που εισέρ­χο­νται σε μια νέα επο­χή και την παγκό­σμια βιώ­σι­μη ανά­πτυ­ξη» που υπο­γρά­φη­κε από τον Βλα­ντι­μίρ Πού­τιν και τον Σι Τζιν­πίνγκ στο Πεκί­νο στις 4 Φεβρουα­ρί­ου θυμί­ζει ένα άλλο έγγρα­φο από την ιστο­ρία των σχέ­σε­ών μας.

Και το πιο σημα­ντι­κό. Στις 14 Φεβρουα­ρί­ου 1950, στη Μόσχα, ως απο­τέ­λε­σμα των συνα­ντή­σε­ων μετα­ξύ του Στά­λιν και του Μάο Τσε Τουνγκ, υπο­γρά­φη­κε συμ­φω­νία φιλί­ας, συμ­μα­χί­ας και αμοι­βαί­ας βοή­θειας μετα­ξύ της ΕΣΣΔ και της ΛΔΚ. Οι δύο κομ­μου­νι­στι­κές χώρες έγι­ναν επί­σης επί­ση­μοι στρα­τιω­τι­κοί σύμ­μα­χοι. Τότε, πριν από περισ­σό­τε­ρες από επτά δεκα­ε­τί­ες, η Πρω­το­χρο­νιά στην Κίνα δεν είχε φτά­σει ακό­μη ‑η χρυ­σή τίγρη ήρθε μόλις στις 17 Φεβρουα­ρί­ου- αλλά, όπως και τώρα, και οι δύο χώρες έδει­ξαν την ενό­τη­τά τους στον κόσμο.

Ωστό­σο, υπάρ­χει επί­σης μια θεμε­λιώ­δης δια­φο­ρά μετα­ξύ των δύο εγγρά­φων του Φεβρουαρίου.

Το θέμα δεν είναι ότι σήμε­ρα τα κρά­τη δεν ενώ­νο­νται με μια επί­ση­μη στρα­τιω­τι­κή συμ­μα­χία — το σημε­ρι­νό επί­πε­δο των σχέ­σε­ων εξα­κο­λου­θεί να εκτι­μά­ται ως πολύ υψη­λό. Δεν είναι τυχαίο ότι η δήλω­ση λέει ότι «οι ρωσο-κινε­ζι­κές δια­κρα­τι­κές σχέ­σεις νέου τύπου είναι ανώ­τε­ρες από τις στρα­τιω­τι­κο­πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες του Ψυχρού Πολέ­μου», και αυτό είναι μια νύξη όχι μόνο για το ΝΑΤΟ, αλλά και για τη Σοβιε­το-Κινε­ζι­κή στρα­τιω­τι­κό σύμ­φω­νο. Οι διμε­ρείς σχέ­σεις είναι τώρα ακό­μη πιο αξιό­πι­στες από τη δεκα­ε­τία του 1950: εκεί­νη την επο­χή, η συμ­φω­νία που υπο­γρά­φη­κε για 30 χρό­νια, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, λει­τούρ­γη­σε μόνο για δέκα — υπο­νο­μεύ­τη­κε, μετα­ξύ άλλων, από δια­φω­νί­ες για την αντι­με­τώ­πι­ση του παγκό­σμιου ιμπεριαλισμού.

Ρωσία και Κίνα υπο­γρά­φουν κοι­νή δήλω­ση για τις διε­θνείς σχέσεις

Από το δεύ­τε­ρο μισό της δεκα­ε­τί­ας του 1950, η ΕΣΣΔ ήταν γενι­κά δια­τε­θει­μέ­νη προς την ειρη­νι­κή συνύ­παρ­ξη, ενώ η Κίνα πίστευε ότι ήταν απα­ραί­τη­το να επι­τα­χυν­θεί η παγκό­σμια επα­νά­στα­ση, και όχι με λόγια, αλλά με πρά­ξεις, να αγω­νι­στεί για την πλη­σιέ­στε­ρη «κηδεία του καπι­τα­λι­σμού». Η δια­φο­ρά στις προ­σεγ­γί­σεις εξη­γή­θη­κε όχι μόνο από τις προ­σω­πι­κές ιδιό­τη­τες του Χρου­στσόφ και του Μάο, αλλά και από τη θέση των δύο χωρών. Η ΕΣΣΔ ήταν μια υπερ­δύ­να­μη, που πλή­ρω­νε ήδη ένα τερά­στιο τίμη­μα για την παγκό­σμια επιρ­ροή, και η Κίνα μόλις ανέ­καμ­ψε από έναν αιώ­να εσω­τε­ρι­κής ανα­τα­ρα­χής και ταπεί­νω­σης από τις εξω­τε­ρι­κές δυνά­μεις. Και παρό­λο που και οι δύο χώρες δεν είχαν μόνο κοι­νά ιδα­νι­κά, αλλά και έναν κοι­νό εχθρό, αυτό δεν ήταν αρκε­τό για να σωθεί η ένω­ση — η Μόσχα και το Πεκί­νο έθα­ψαν μια τόσο σημα­ντι­κή συμ­μα­χία με τα χέρια τους.

Το φταί­ξι­μο γι’ αυτό πρέ­πει να μοι­ρα­στεί εξί­σου: αν ο Μάο υπέ­φε­ρε από επα­να­στα­τι­κή «ζάλη από την επι­τυ­χία» (σε παγκό­σμια κλί­μα­κα, δηλα­δή υπε­ρε­κτί­μη­σε τις δυνα­τό­τη­τες και τη δημο­τι­κό­τη­τα του κόσμου του σοσια­λι­σμού και των κομ­μου­νι­στι­κών ιδε­ών), ο Χρου­στσόφ απο­γοη­τεύ­τη­κε από τους βολο­ντα­ρι­σμούς και την έλλει­ψη κατα­νό­η­σης της κινε­ζι­κής αυτο­ε­κτί­μη­σης. Οι Κινέ­ζοι έβλε­παν στις πρά­ξεις και στα λόγια του αλα­ζο­νεία και μεγά­λη δύνα­μη, και για μια χώρα που είχε πρό­σφα­τα απαλ­λα­γεί από εκα­τό χρό­νια κατα­πί­ε­σης από ξένους, αυτό ήταν αφόρητο.

Η συν­θή­κη του 1950 δεν ανέ­φε­ρε τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες — αφο­ρού­σε την πρό­θε­ση «να απο­τρέ­ψουν από κοι­νού την ανα­βί­ω­ση του ιαπω­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και την επα­νά­λη­ψη της επι­θε­τι­κό­τη­τας από την πλευ­ρά της Ιαπω­νί­ας». Αλλά, στην ουσία, εννο­ού­νταν τα κρά­τη: «οποιο­δή­πο­τε άλλο κρά­τος θα ενω­νό­ταν με οποια­δή­πο­τε μορ­φή με την Ιαπω­νία σε επι­θε­τι­κές ενέρ­γειες». Λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη ότι η Ιαπω­νία εκεί­νη τη στιγ­μή ήταν ένα κρά­τος κατε­χό­με­νο από τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, με το οποίο δεν είχε ακό­μη συνα­φθεί συν­θή­κη ειρή­νης, είναι κατα­νοη­τός ο αντια­με­ρι­κα­νι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός του σοβιεο-κινε­ζι­κού συμφώνου.

Η Μόσχα και το Πεκί­νο δεν ήθε­λαν να πολε­μή­σουν την Ουά­σιγ­κτον, και ακό­μη περισ­σό­τε­ρο δεν επρό­κει­το να της επι­τε­θούν οι ίδιοι — αλλά έβλε­παν μια απει­λή για τους εαυ­τούς τους στα αμε­ρι­κα­νι­κά σχέ­δια για παγκό­σμια κυριαρχία.

Απατηλά όνειρα της Δύσης: Χρειάζεται τη Ρωσία εναντίον της Κίνας

Τι άλλα­ξε λοι­πόν μέσα σε 72 χρό­νια; Άλλω­στε, ακό­μη και τώρα οι Αγγλο­σά­ξο­νες διεκ­δι­κούν την παγκό­σμια ηγε­μο­νία, ενώ απει­κο­νί­ζουν κυνι­κά τη Ρωσία και την Κίνα ως απει­λή για τον κόσμο. Μόνο που τώρα η χώρα μας είναι άλλο πράγ­μα από ό,τι στη δεκα­ε­τία του ’50 (αν συγκρί­νου­με όλη την ισχύ — τόσο στρα­τιω­τι­κή όσο και οικο­νο­μι­κή), η Κίνα ‑αντί­θε­τα, έχει πάρει τη θέση της πρώ­της οικο­νο­μί­ας στον κόσμο. Ή μήπως όλα είναι ίδια: πάλι ένας Ρώσος με έναν Κινέ­ζο ενα­ντί­ον των Αγγλοσάξωνων;

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πολ­λά έχουν αλλά­ξει — τότε ο κόσμος ήταν γενι­κά δυτι­κός. Και το θέμα δεν είναι καν ότι εκεί­νη τη στιγ­μή η Ευρώ­πη είχε αποι­κί­ες στην Αφρι­κή και την Ασία, και όχι ότι η συν­δυα­σμέ­νη δύνα­μη της Δύσης ξεπερ­νού­σε πολύ τη σοβιε­τι­κή-κινε­ζι­κή — οι ίδιοι οι κανό­νες του παι­χνι­διού και η παγκό­σμια τάξη καθο­ρί­ζο­νταν από τη Δύση. δηλα­δή οι Αγγλοσάξονες.

Ναι, η κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία που μετα­δό­θη­κε από την ΕΣΣΔ ήταν εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη γι’ αυτούς, αλλά τα σχέ­δια για την παγκο­σμιο­ποί­η­ση λει­τουρ­γού­σαν ήδη τότε. Η Ευρώ­πη και η Ιαπω­νία ήταν υπό αγγλο­σα­ξο­νι­κό έλεγ­χο και η Ασία και η Αφρι­κή δεν υπήρ­χαν ως υπο­κεί­με­να της παγκό­σμιας πολι­τι­κής, η Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή ήταν η αυλή των ΗΠΑ. Μόλις είχε ανα­δυ­θεί μια ανε­ξάρ­τη­τη Ινδία, η οποία δεν είχε ακό­μη ανα­δυ­θεί από την άκαμ­πτη βρε­τα­νι­κή κηδεμονία.

Έτσι, η ΕΣΣΔ με τους Ευρω­παί­ους συμ­μά­χους της και η ΛΔ Κορέ­ας η Βόρεια Κορέα ήταν, εξω­γή­ι­νο μέρος ενός άλλου κόσμου στον οποίο έπρε­πε να μάθει κανείς πώς να παί­ζει το δικό του παιχνίδι.

Η προ­σπά­θεια ανα­μέ­τρη­σης δυνά­με­ων με τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες (ο πόλε­μος στην Κορέα) απέ­τυ­χε: ακό­μη και κοντά στα σύνο­ρά της, η Κίνα (με την υπο­στή­ρι­ξη της ΕΣΣΔ) μπο­ρού­σε μόνο να απο­κα­τα­στή­σει το status quo, αλλά όχι να διώ­ξει τους Αμερικανούς.
Η βιετ­να­μέ­ζι­κη εμπει­ρία ήταν πιο επι­τυ­χη­μέ­νη, αλλά υπάρ­χει μεγα­λύ­τε­ρη αξία στον πιο ηρω­ι­κό βιετ­να­μέ­ζι­κο λαό (φυσι­κά, με την τερά­στια υπο­στή­ρι­ξη της ΕΣΣΔ και της ΛΔΚ).

Φυσι­κά, αν στη δεκα­ε­τία του ’60 η Μόσχα και το Πεκί­νο τα είχαν βρει και είχαν εργα­στεί μαζί στην Αφρι­κή και την Ασία, στην παγκό­σμια σκη­νή συνο­λι­κά, η ιστο­ρία θα μπο­ρού­σε να είχε πάρει δια­φο­ρε­τι­κό δρό­μο, αλλά τελι­κά, οι δύο χώρες πήγαν η καθε­μία δικούς της δρό­μους. Πρώ­τα, η ΛΔΚ και μετά η ΕΣΣΔ έκα­ναν ειρή­νη με τη Δύση, αλλά η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση κατέρ­ρευ­σε (και εδώ δεν πρέ­πει να υπε­ρε­κτι­μη­θεί η συμ­βο­λή της Δύσης) ενώ η Κίνα απο­γειώ­θη­κε σαν δράκος.
Και τώρα ξανά παρέα και πάλι ενα­ντί­ον ΗΠΑ-Αγγλο­σα­ξό­νων, αλλά σε μια ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή κατάσταση.

Η Δύση δεν είναι πλέ­ον ηγε­μό­νας – δεν είναι τυχαίο ότι η δήλω­ση του Πού­τιν και του Σι κάνει λόγο για ΗΠΑ-Αγγλο­σά­ξο­νες ως «ορι­σμέ­νες δυνά­μεις που αντι­προ­σω­πεύ­ουν μια μειο­νό­τη­τα στην παγκό­σμια σκη­νή» – αυτό δεν είναι τρο­λά­ρι­σμα, αλλά πραγματικότητα.

Ναι, οι Αγγλο­σά­ξω­νες παί­κτες εξα­κο­λου­θούν να έχουν τη μεγα­λύ­τε­ρη επιρ­ροή και εξα­κο­λου­θούν να έχουν τη μεγα­λύ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή δύνα­μη στη διά­θε­σή τους, αλλά η μεγά­λης κλί­μα­κας εικό­να έχει σκι­στεί και δια­λυ­θεί στα εξ ων συνετέθη.

Η ατλα­ντι­κή ΝΑΤΟ_παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο χρή­μα και στρα­τός, είναι κανό­νες παι­χνι­διού, θεσμοί, προ­σω­πι­κό, ιδε­ο­λο­γία και προ­πα­γάν­δα. Και το πιο σημα­ντι­κό είναι η πεποί­θη­ση της υπό­λοι­πης ανθρωπότητας.

Ωστό­σο, δεν υπάρ­χει πια φόβος για το μακρύ τους χέρι — όπως και δεν υπάρ­χουν χρή­μα­τα να αγο­ρά­σουν τα πάντα. Η Ρωσία και η Κίνα δεν πωλούνται.

Επι­πλέ­ον, αρνού­νται να παί­ξουν με τους κανό­νες κάποιου άλλου. Και όχι μόνο στη στρα­τιω­τι­κο-γεω­πο­λι­τι­κή διά­στα­ση, όχι μόνο στην οικο­νο­μι­κή και εμπο­ρι­κή διά­στα­ση, αλλά και στην ιδεολογική.

Ναι, οι Ρώσοι και οι Κινέ­ζοι δεν έχουν τώρα ένα ιδα­νι­κό μια ενω­τι­κή παγκό­σμια ιδέα όπως τότε ο κομ­μου­νι­σμός, αλλά δεν θα επι­τρέ­ψουν ούτε στους Αγγλο­σά­ξο­νες να παί­ξουν τέτοια παιχνίδια.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο από τα τέσσερα κεφάλαια της δήλωσής τους είναι αφιερωμένο στη… δημοκρατία. Ναι, αυτό ακριβώς προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν στον αγώνα κατά της Κίνας και της Ρωσίας.

Μαζεύ­ουν συνό­δους κορυ­φής …αλλά Πού­τιν και Σι εξηγούν:

«Τα κόμ­μα­τα κατα­νο­ούν ομό­φω­να ότι η δημο­κρα­τία είναι μια παγκό­σμια ανθρώ­πι­νη αξία και όχι προ­νό­μιο μεμο­νω­μέ­νων κρα­τών, η προ­ώ­θη­ση και η προ­στα­σία της είναι κοι­νό καθή­κον για ολό­κλη­ρη την παγκό­σμια κοι­νό­τη­τα.
Τα κόμ­μα­τα προ­έρ­χο­νται από το γεγο­νός ότι η δημο­κρα­τία είναι ένας τρό­πος συμ­με­το­χής των πολι­τών στη δια­χεί­ρι­ση της χώρας τους προς το συμ­φέ­ρον της βελ­τί­ω­σης της ευη­με­ρί­ας του πλη­θυ­σμού και της δια­σφά­λι­σης της αρχής της δημο­κρα­τί­ας. Η δημο­κρα­τία εφαρ­μό­ζε­ται σε όλους τους τομείς της δημό­σιας ζωής και στο πλαί­σιο της εθνι­κής δια­δι­κα­σί­ας, αντα­να­κλά τα συμ­φέ­ρο­ντα ολό­κλη­ρου του λαού, τη θέλη­σή του, εγγυά­ται τα δικαιώ­μα­τά του, ικα­νο­ποιεί τις ανά­γκες του και προ­στα­τεύ­ει τα συμ­φέ­ρο­ντά του.

Η δημο­κρα­τία δεν χτί­ζε­ται σε στέν­σιλ. Ανά­λο­γα με την κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κή δομή, την ιστο­ρία, τις παρα­δό­σεις και τα πολι­τι­στι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά ενός συγκε­κρι­μέ­νου κρά­τους, ο λαός του έχει το δικαί­ω­μα να επι­λέ­ξει τέτοιες μορ­φές και μεθό­δους εφαρ­μο­γής της δημο­κρα­τί­ας που αντα­πο­κρί­νο­νται στις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες αυτού του κρά­τους. Το δικαί­ω­μα να κρί­νει αν ένα κρά­τος είναι δημο­κρα­τι­κό ανή­κει μόνο στον λαό του.

Τα μέρη σημειώ­νουν ότι Ρωσία και Κίνα, όντας παγκό­σμιες δυνά­μεις με πλού­σια πολι­τι­στι­κή και ιστο­ρι­κή κλη­ρο­νο­μιά, έχουν βαθιές παρα­δό­σεις δημο­κρα­τί­ας που βασί­ζο­νται σε εμπει­ρία χιλιά­δων ετών ανά­πτυ­ξης, ευρεία λαϊ­κή υπο­στή­ρι­ξη και συνε­κτί­μη­ση των ανα­γκών και των συμ­φε­ρό­ντων των πολιτών…
Οι λαοί και των δύο χωρών είναι σίγου­ροι για τον δρό­μο που έχουν επι­λέ­ξει και με σεβα­σμό σχε­τί­ζο­νται με τη δημο­κρα­τι­κή δομή και τις παρα­δό­σεις άλλων κρατών.

Με πλη­ρο­φο­ρί­ες από Νοβό­στι (РИА Новости) & Ριζο­σπά­στη