Ποιος δύναμη στ’ αλήθεια έχει
όποιος χτυπά ή όποιος αντέχει
τα χτυπήματα;
Ποιος πάλι αμέριμνα ρεμβάζει
τη βία αδιάφορα στοιβάζει
και τα θύματα;
Ποιος συγκαλύπτει τα εγκλήματα
στολίζει λόγια κι ατυχήματα
εφευρίσκει;
Οι μοναξιές μας θα ψιθυρίζουν;
Οι συνειδήσεις μας θα ροχαλίζουν;
Βαραίνουν ίσκιοι…
Πόσοι ανθρωπίσκοι
έχουν λανσάρει
ανάγκη μας το καμουτσίκι
και το σφιγμένο χαλινάρι
Φραγκάτοι τύποι
κερδών οι κτύποι
κενά τα εντός, τα εκτός σε σήψη
κι ανακυκλώνεται η θλίψη
το σύστημά τους για να ξεπλύνουν
και τους λαούς να παροτρύνουν
στο φασισμό να βρουν τη λύση.
Ποιος στο παιδί θ’ ανοίξει δρόμο;
Με ποιον θ’ αντισταθώ στον τρόμο;
Πότε θα πούμε «φτάνει πια» ώμο με ώμο;
Έχω κι εγώ δυνάμεις κρύψει
Έχεις κι εσύ
Δεν είναι οι κόποι περισσοί
γιατί είναι κι άλλοι
όσοι κωφεύουν
όσοι αποφεύγουν
να ‘ναι στην πάλη.
Λάβε τη θέση σου επιτέλους
μέτωπο ορθό, αιχμή του βέλους
για ζήση άλλη…
Ουρανία Κοσμίδου
Για τη διατήρηση επαναστατικής σπίθας μέσα στο πηχτό σκοτάδι του νόμου και της τάξης.